บทที่1
เหตุการณ์ไม่คาดคิด
เสียงสะอึกสะอื้น ของเด็กที่ชื่อว่าเฉินหยาง ร้องไห้กันเสียงดัง
มาก
แต่ก็ไม่ได้มีใครร่าคาญแต่อย่างใด อาจจะเป็นเพราะว่าบ้าน
นั้นอยู่ห่างไกลจากผู้คน
“ไม่เป็นอะไรน่ะหยางหยาง อยู่กับพี่สาวของลูกน่ะ” เสียงผู้ชายอายุราวๆประเราสามสิบปี พูดกับเฉินหยาง
“พ่อกับแม่จะไปอีกแล้วเหรอคะ”
พี่สาวของเฉินหยาง ที่ยืนอยู่ข้าง ได้พูดด้วยความเศร้าใจ
“ใช่จ้ะลูก ดูแลน้องดีๆนะลูก”
แม่ของเฉินหยางปลอบใจพี่สาวของเขา แหละได้ให้เงินไว้ห้า
สิบหยวน
“ลูกเข้าใจพ่อกับแม่ใช่มั้ย เฉินหมิ่น เฉินหยาง
พ่อพูดด้วยความเห็นใจลูกทั้งสองคนแต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะนี่ เป็นการตัดสินใจของเขาและภรรยา
“หนูเข้าใจค่ะพ่อ หนูจะดูแลน้องให้ดีที่สุดค่ะ
เฉินหมิ่นพูดด้วยความมั่นใจ
“ผมเข้าใจครับ ”
เฉินหยางพูดด้วยทั้งสะอื้น
ว่าแล้วพ่อกับของทั้งสองก็ได้เดินจากไป
“พี่ครับ ผมจะไม่ทำให้ลําบาก”
“ไม่เป็นไรหรอกหยางหยางของเราแค่หยางหยางตั้งใจเรียน แล้วพอเราโตขึ้นเรามาทำพ่อกับแม่สบายกันนะ”
เฉินหมิ่นพูดทำท่าทางชูสองนิ้วให้น้องของตัวเองด้วยความ
มั่นใจอย่างเต็มที่
ตอนนั้นพี่ของผมอย่างเพียงแค่สิบขวบ เธอต้องดูแลตัวเองมา ตลอดหกปี และพอเธออายุสิบปี พ่อกับแม่ก็เอาผมที่อายุเพียง แค่สี่ขวบ เหมือนกับเธอในตอนนั้น ให้มาอยู่กับเธอ ผมรู้สึก สงสารพี่มากจริงๆ จึงได้กอดเธอและขอโทษที่เกิดมา
“ไม่เป็นไรหรอก พี่จะได้มีเพื่อนอยู่ไง
เธอพูดพร้อมกับหยิกแก้มของเขาหนึ่งที่
ครอบครัวของเราจนมาก ทำให้พ่อกับแม่ต้องไปทำงานอยู่ที่ ต่างประเทศ และทิ้งพวกเรายที่ประเทศจีนสองคน
ดๆ คๆติดๆ
เสียงโทรศัพท์ตั้งขึ้นทำให้ผมกับพี่นั้นต้องตื่นขึ้นมา
“เฮลโล สวัสดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่
เฉินหยิ่นจึงกล่าวทักทาย
“เฮลโลหยินหยื่นลูกปีนี้ลูกอายุครบสิบแปดปีเต็มแล้วใช่มั้ย
ลูก”
เสียงคนเป็นพ่อเอ่ยถาม
“ใช่ค่ะพ่อ”
เฉินหยื่นตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม
ลูกสามารถไม่เรียนได้มั้ยหยินหยิน” ”
พ่อของเขาเอ่ยถามอีกครั้ง
“ทําไมเหรอค่ะพ่อ”
สีหน้าของเฉินหมิ่นหดหูขึ้นมาเล็กน้อย
“พอดีที่ทํางานของพ่อขาดคนงานผู้หญิงน่ะลูกและพ่อก็ได้ นึกถึงลูกพอดี ลูกสามารถไม่เรียนต่อได้มั้ย
“ถ้าลูกสนใจมาทำงานกับพ่อพ่อจะได้จัดการซื้อตั๋วเครื่องให้
ลูก”
เฉินหยืนมองหน้าเฉินหยางเล็กน้อยแล้วทําหน้าเศร้า เงิน หยางทำได้เพียงแค่ยิ้มและพนักหน้าให้เฉินหมิ่น
“ได้ค่ะพ่อ เมื่อไรค่ะ”
เฉินหยื่นถามเพื่อจะได้เตรียมตัวออกเดินทาง
“วันนี้ตอนเก้าโมงเช้านะลูก”
“อะไรน่ะคะ”
เฉินหยิ่มถามด้วยความแปลกใจ
จากนั้นก็คุยกันต่ออีกนิดแล้วพ่อก็วางสายไป
เฉินหยื่นและเฉินหยาง มาที่สนามบิน ทุกคนมองมาที่พวกเขา ด้วยสายตาที่ดูหมิ่นประมาณ
“เหอะ นี่แกดูนั้นสิ คนจนขนาดนั้นมาทำอะไรที่นี่คิดว่ามีเงิน จ่ายค่าเครื่องบินหรือไงน่ะ”
“นี่แกคิดว่า สองคนนั้นจะมีปัญญาซื้อแม้แต่น้ำเปล่าหรือไง”
มีผู้หญิงสองคนกำลังนินทาพวกเขาอยู่
ซึ่งทั้งสองคนก็ชินแล้วกับการที่มีคนมาว่าแบบนี้ เพราะว่าพวก เขานั้นจนมากจริงๆนั้นแหละถึงเสื้อผ้าหน้าผมจะสะอาดสะอาน ทั้งคู่แต่ว่าเสื้อผ้านั้นเก่าแหละมีรอยปะอยู่มาก ทั้งสองคนเลย กําลังจะไปนั้นที่สําหรับการรอเครื่องบิน
“นี่ไอ้คนจน ห้ามนั่งเด็ดขาดนะ”
มีผู้ชายคนหนึ่งพูดความรังเกียจ
“จนขนาดนี้ยังจะมานั่งให้คนเข้าทำความสะอาดยากอีก
ทั้งสองจนเดินออกไปรอ ที่เครื่องบินเพื่อทำการบิน
“หยางหยาง แกไม่ต้องกังวลนะ พี่จะทำงานหาเงินได้เยอะๆ แล้วเราก็จะมีเงินใช้เยอะๆ แต่ตอนนี้แกไม่ต้องคิดมากนะ ดูและ ตัวเองให้ดีๆนะ พี่ไปก่อนล่ะ บ๊ายบาย
เฉินหมิ่นพูดอำลาเสร็จก็เดินจากไป ผมจึงกลับบ้านที่แสนจะ โทรมนี้คนเดียว เวลาผ่านไปแปดปีกลับการที่ได้อยู่พี่สาวจบสิ้น แล้วสินะ เฉินหยางถอดหายใจเบาเบา
กริ๊งๆๆๆกริ๊งๆๆๆ
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเฉินหยางจึงหยิบนาฬิกามาปิด และ เขามองดูปฏิทิน เขาพบอีกหนึ่งวันเขาก็จะอายุยี่สิบปีแล้ว แต่ ทำไมเวลาผ่านสองปี พ่อแม่แม้แต่พี่สาวก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องการ ให้เขาไปอยู่ที่ต่างประเทศเลยแท้แต่คำเดียว แต่เขาก็ไม่กล้าที่ จะถามเพราะไม่อยากให้ครอบครัวของเขารู้สึกลำบากใจ
จากนั้นจึงลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วไปอาบน้ำแปรงฟันให้ เรียบร้อยจากนั้นก็แต่งตัวเตรียมไปเรียน ตอนนี้ผมอยู่มหาลัยปี สอง เรียนสาขาบริหาร
ที่มหาลับนี้ส่วนให้มีแต่ลูกคนรวยเรียนทั้งนั้น
อาจสงสัยว่าทำไมผมถึงมาเรียนที่นี่ได้เพราะเขาตั้งใจสอบ
เป็นอย่างมากเพื่อให้ได้เข้าโรงเรียนที่ดีจะได้หางานทำได้ง่ายๆ เขามีรูมเมทสองคนชื่อว่า หลโถวกับหลง หลโถวนั้นเป็นคนอวบๆผิวขาวไม่หล่อมาก ฐานะทางบ้านค่อนข้างดีพ่อแม่เปิดร้าน ขายของช่า
ส่วนหลงที่นั่นเป็นคนผอมขาวแต่ไม่สูงมาก ผิวขาวฐานะที่บ้าน ก็ค่อนข้างดี ที่บ้านทําธุรกิจเปิดร้านอาหารตามสั่งที่นอกเมือง
และมีผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ชื่อว่าหลินฟานเอ๋อ หุ่นดีผิวขาวสวย ฐานะทางบ้านนั้นถือว่าดีมาก เพราะที่บ้านนั้นทำธุรกิจยางพารา
ทั้งสี่คนจะเดินมารออยู่ที่หน้าตึกและรอยเดินเข้าเรียนพร้อม กันทุกวัน
“นี่พี่หยาง อีกไม่กี่วันก็วันเกิดนายแล้ว ปีนี้จะยอมจัดงานมั้ย ถ้าไม่จัดพวกฉันโกรธจริงแล้วน่ะ”
ฟานเอ๋อพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“ใช่”
หลี่โถวกับหลง ค่อยสนับสนุน
“พวกเธอก็รู้ว่าฉันไม่ค่อยมีเงิน ฉันจัดไม่ได้หรอกนะ ขอโทษ
ด้วยจริงๆ”
เฉินหยางพูดด้วยความเสียใจ
“ไม่เป็นอะไรเลยนะ เดี๋ยวพวกเราจัดการเอง”
ทั้งสามคนพูดด้วยรอยยิ้ม
“ขอโทษจริงๆนะที่ฉันทำให้พวกเธอลำบาก”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ก็เป็นเพื่อนกันนี่น่า
หลง พูดพร้อมยิ้มกว้างๆ
“ใช่ๆ มีอะไรก็บอกพวกเราได้เลยน่ะ”
หลี่โถวพูดเสริม
เวลาผ่านไปก็ค่พอดี
จริงแล้วนอกจากเงินที่พ่อแม่ส่งมาให้เดือนละหนึ่งพันหยวน นั้น เฉินหยางก็ยังทำงานพิเศษ คือการส่งของให้กับคนในหอ ของตัวเอง ส่งของหนึ่งครั้งจะได้สิบหยวน แค่นี้เขาก็สามารถมี ชีวิตอยู่ได้แล้ว
เพราะคนในหอส่วนใหญ่มักชอบแกล้งเขาอยู่เรื่อยๆ จึงทำให้ มีรายได้เยอะพอสมควรต่อวัน
เขากำลังคิดว่าถ้าพรุ่งนี้ ตื่นขึ้นมาแล้วพ่อกับแม่เขาโทรมาบ อกว่าให้ลาออกแล้วไปทํางานด้วยเขาก็จะทําทันที
ติ้ดๆๆติดๆๆ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาก็รีบรับทันที
“เฮลโล เฉินหยาง นายช่วยไปเอาของแล้วเอาไปส่งที่ห้อง พยาบาลหน่อยสิ เปิดประตูเข้าไปเลยไม่ต้องเรียกก่อนไม่งั้นจะ ขัดจังหวะ”
เฉินหยางรู้ทันทีว่าให้ช่วยส่งอะไรให้
“อืม”
เขาตอบกลับไปทันที
เพราะในมหาลัยนี้ห้ามรถภายนอกเข้ามา จึงทำให้ทุกคนต้อง ออกไปเอาเอง เพราะงั้นในหอนี้เฉินหยางจึงรับหน้าที่นี่ สักพักก็มี เงินเด้งเข้ามาใบบัญชีหนึ่งร้อยหยวน
และก็มาอยู่ห้องพยาบาลก็เดินเข้าไปและสิ่งที่พบก็คือ หญิง ชายคู่หนึ่งนอนแก้ผ้าอยู่และกำลังรอถุงยางอนามัยจากเขาจึงยัง ไม่ได้มีอะไรกันเพียงแค่จับโน่นจับดูดนั่นดูนี่ นี่เป็นครั้งแรกที่ เคยมาส่งถุงยางแล้วทำกันขนาดนี้ต่อหน้าเขานั้นเอง
ผู้หญิงคนนั้นกรีดขึ้นมา ทำให้ผู้ชายหยุดชะงักและหันไปมองดู
“อ่อ มาแล้วสินะ
เฉินหยางจึงยนให้แล้วรีบเดินจากไป
มีน้ำตาเม็ดเล็กๆร่วงลงมา
เขาจําใบหน้านั้นได้ นั้นคือแฟนเก่าของเขา เราลิกกันมาได้ สองปีแล้ว ที่เลิกเพราะเพื่อนของเธอบอกว่าถ้าคบกับคนรวยแล้ว เธอจะได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ เธอจึงมาบอกเลิกเขา แต่กลับ กันตอนนี้เขาต้องมาได้เห็นเธอกำลังจะมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นที่ ไม่ใช่เขา
เมื่อเขาเดินกับหอก็พบว่ามีนักศึกษาหลายคนออกมาเขาและ หัวเราะ เขาจึงออกไปเห็นหวังซานผู้ชายที่โทรหาเขาและรู้เลยว่า นี่เป็นแผนของพวกเขา
เฉินหยางได้แต่วิ่งเข้าห้องและเสียใจ ทั้งคืนนั้นเขาได้คิดแล้ว คิดอีกว่าเมื่อไหรพ่อแม่จะให้ไปอยู่ด้วยสักที จนดึกเฉินหยางจึง ค่อยๆหลับไป
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ