บทที่ 7 โรงน้ำชาป่ายเสวีย

ฮวาเย่ห์หยวนสงสัย ใช้วิชาเบิกเนตรหวังจะมองทะลุฉากกั้น แต่นางกลับไม่เห็นสิ่งใดภายใน เป็นไปไม่ได้นางเห็นผู้คนหาย เข้ามาทดสอบความสามารถในนี้ทั้งวัน อีกทั้งทุกคนล้วนได้พบ เถ้าแก่โรงน้ำชา

นางมั่นใจว่ายังไม่มีผู้ใดเดินออกจากห้องนี้ไป แล้วเหตุใดจึง ไร้เสียงและว่างเปล่าเช่นนี้ คนหายไปไหนกัน

ฮวาเย่ห์หยวนค่อยๆ ย่องเข้าไปด้านหลังฉากกั้น ฉับพลัน ความมืดก็ทําให้นางชนเข้ากับบางอย่าง

ความมืดดุจมนต์ชั้นสูงที่แม้นางจะใช้ตาทิพย์ก็ไม่สามารถมอง เห็น ฮวาเห์หยวนเสียหลักล้มลงเมื่อสะดุดเข้ากับบางสิ่ง นาง รู้สึกวูบคล้ายกำลังตกลงจากที่สูงแล้วหล่นลงไปอย่างแรง ใน ที่สุดก้นของนางก็กระแทกเข้ากับบางสิ่งที่จะว่านุ่มก็ไม่ใช่แข็งก็ ไม่เชิง

ฮวาเย่ห์หยวนลืมตาขึ้นเป็นเพราะเมื่อสักครู่ด้วยความตกใจ ทำให้นางหลับตา

แม้จะเป็นเซียนแล้วแต่นางก็เป็นเซียนใหม่อีกทั้งต้นกำเนิด เกิดจากสัตว์นางจึงยังควบคุมอารมณ์ความตื่นเต้นได้ไม่ดีนัก

ดังนั้นเมื่อเกิดเรื่องประหลาดเช่นนี้สติของนางจึงค่อนข้างจะ เตลิดไปไกลสักหน่อย
บทที่ 7 โรงน้ำชาป่ายเสวีย

ฮวาเย่ห์หยวนสงสัย ใช้วิชาเบิกเนตรหวังจะมองทะลุฉากกั้น แต่นางกลับไม่เห็นสิ่งใดภายใน เป็นไปไม่ได้นางเห็นผู้คนหาย เข้ามาทดสอบความสามารถในนี้ทั้งวัน อีกทั้งทุกคนล้วนได้พบ เถ้าแก่โรงน้ำชา

นางมั่นใจว่ายังไม่มีผู้ใดเดินออกจากห้องนี้ไป แล้วเหตุใดจึง ไร้เสียงและว่างเปล่าเช่นนี้ คนหายไปไหนกัน

ฮวาเย่ห์หยวนค่อยๆ ย่องเข้าไปด้านหลังฉากกั้น ฉับพลัน ความมืดก็ทําให้นางชนเข้ากับบางอย่าง

ความมืดดุจมนต์ชั้นสูงที่แม้นางจะใช้ตาทิพย์ก็ไม่สามารถมอง เห็น ฮวาเห์หยวนเสียหลักล้มลงเมื่อสะดุดเข้ากับบางสิ่ง นาง รู้สึกวูบคล้ายกำลังตกลงจากที่สูงแล้วหล่นลงไปอย่างแรง ใน ที่สุดก้นของนางก็กระแทกเข้ากับบางสิ่งที่จะว่านุ่มก็ไม่ใช่แข็งก็ ไม่เชิง

ฮวาเย่ห์หยวนลืมตาขึ้นเป็นเพราะเมื่อสักครู่ด้วยความตกใจ ทำให้นางหลับตา

แม้จะเป็นเซียนแล้วแต่นางก็เป็นเซียนใหม่อีกทั้งต้นกำเนิด เกิดจากสัตว์นางจึงยังควบคุมอารมณ์ความตื่นเต้นได้ไม่ดีนัก

ดังนั้นเมื่อเกิดเรื่องประหลาดเช่นนี้สติของนางจึงค่อนข้างจะ เตลิดไปไกลสักหน่อยหวาน ผมสีเทาเงินเปล่งประกายปลิวพลิ้วไสวอยู่รอบใบหน้าคม

ดวงตาของเขาเป็นเทาเงินเฉกเช่นสีของเส้นผมน่าค้นหาสว่าง สดใสเลือด้วยความอบอุ่นอ่อนโยนดุจแสงตะวันที่สามารถดึงดูด ให้ผู้คน โผเข้าสู่อ้อมกอดของเขาราวกับต้องมนต์

ความสูงของนางอยู่ในระดับหน้าอกของเขาทำให้ฮวาเล่ห์

หยวนต้องแหงนเงใบหน้าขึ้นมอง

นางจ้องเขาอยู่เช่นนั้น โดยไม่อาจเอ่ยเอื้อนวาจาออกมาสักคำ เพราะมัวแต่ตกตะลึง

ดูเหมือนเขาจะกลั้นยิ้มแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“เจ้าจะมองข้าไปอีกนานเท่าใด ฮวาเย่ห์หยวนรู้ว่าวันนี้ช่างโชคดีนักที่มีหมวกคลุมหน้า หาไม่ แล้วคงได้ทําให้ตนเองขายหน้าเมื่อนางรู้ดีว่าใบหน้าของนาง

ร้อนผ่าวและคงแดงขนาดไหน

นางเป็นเซียนได้ไม่กี่วันตบะเรื่องบุรุษเพศยังน้อยหากต้องตาผู้ ใดนางยังแสดงออกตามสัญชาตญาณสัตว์เวทที่เปิดเผย

สิ่งเหล่านี้แม้จะบรรลุเป็นเซียนก็ยังคงติดตัวนางมาหาได้ เปลี่ยนแปลง เพราะเป็นเช่นนี้นางถึงได้ถูกส่งมาทำหน้าที่ยั่วยวน อย่างไรเล่า

เขากระแอมเสียงดังเมื่อเห็นคนยังยืนนิ่ง

“ว่าอย่างไรข้าถามเจ้าได้ยินหรือไม่” ครานี้เขายกนิ้วมาดีดเสียงดังด้านหน้านาง

ฮวาเย่ห์หยวนถอยหลังไปหนึ่งก้าว นางกะพริบตาแล้วปรับ อารมณ์ของตนเองให้คงที่ พยายามทําเสียงราบเรียบที่สุดก่อน เอ่ยว่า

“ข้าไม่รู้ขอรับเพียงแต่เข้ามาในห้องหนึ่งในโรงน้ำชาหวังจะ แสดงฝีมือเพื่อสมัครงานจู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนตกลงจากที่สูงและโผล่ มาที่นี่”