บทที่ 3 เจ้าแม่กวนอิม

น้ำเสียงของอาจานช่างไพเราะนัก ไม่ว่าเซียนน้อยผู้นี้จะทำสิ่ง ใดล้วนดึงดูดให้จิ้งจอกน้อยวนเวียนอยู่รอบกายเขาเป็นเพื่อน และครอบครัวเพียงคนเดียวของนาง

เจ้าก้อนเมฆกับอาจานมักนอนด้วยกันทุกวัน ในฤดูหนาวที่ หนาวเหน็บอาจานชอบที่จะซุกไซร้หาความอบอุ่นจากขนอันอ่อน นุ่มของนาง เพราะนางเป็นสัตว์เวทจึงมีร่างกายที่หอมกรุ่นนุ่มนิ่ม สุนัขจิ้งจอกน้อยมีความสุขจนลืมความตั้งใจที่จะบำเพ็ญเพียร เพื่อกลายร่างเป็นเซียนไปเสียสิ้นนางจะอยู่กับอาจานไปตลอด ชีวิต

จนกระทั่งวันหนึ่งอาจ้านบอกกับนางว่าจะพานางไปยังสถานที่ แห่งหนึ่งวันนั้นอาจานเซียนน้อยมีใบหน้าเต็มไปด้วยรอยน้ำตา เขากอดนางแนบอกไว้ตลอดเวลา จิ้งจอกน้อยสงสัยแต่ไม่อาจ เอ่ยถามได้ว่าเขาร้องไห้ด้วยเหตุใด ได้แต่ซุกตัวปลอบโยนเขา ในอ้อมกอด

“ท่านแม่ข้าต้องไปจริงๆ หรือข้าไม่อยากจากก้อนเมฆน้อยไป เขาเอ่ยขณะพานางขี้เมฆมากับมารดาผู้งดงาม

“เจ้ารักก้อนเมฆน้อยไม่ใช่หรือสิ่งที่เจ้าทำได้คือปล่อยให้นาง บำเพ็ญเพียรเมื่อนางกลายร่างเป็นเซียนแม่สัญญาว่าจะให้เจ้ามา รับนางกลับมาอยู่ข้างกายเจ้าอีกครั้ง”

จิ้งจอกน้อยไม่เข้าใจที่สองเขียนแม่ลูกสนทนากัน ได้แต่สายหางทั้งเก้าไปมา มองดูน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งทำให้อาจ้านของนาง ร้องไห้หนักขึ้น

พวกเขาพานางมายังสถานที่แห่งหนึ่งรายรอบไปด้วยน้ำทะเล ใสแจ๋ว ท้องฟ้าสะอาดตา น้ำทะเลได้เกลียวคลื่น เป็นครั้งแรกที่ จิ้งจอกน้อยเห็นทะเลจึงอดตื่นเต้นกระดิกหางไปมาไม่ได้กระทั่ง พวกเขาพานางดำดิ่งลงทะเลสู่ท้องทะเลเบื้องลึก

น่าแปลกใจที่นางสามารถหายใจได้ปกติและตัวนั้นก็ไม่เปียก น้ำแม้แต่น้อย จวบจนกระทั่งมาถึงสถานที่งดงามแห่งหนึ่งที่ จิ้งจอกน้อยไม่รู้ว่าลึกสักเท่าใด สถานที่แห่งนี้ดูเงียบสงบและ งดงามยิ่ง

เซียนผู้เป็นมารดาของอาจานหายเข้าไปในตำหนักชั่วครู่ ปล่อยนางกับอาจานไว้ด้านนอก มีคนนำขนมมาให้ จิ้งจอกน้อย กินแล้วชอบใจนักนางกระดิกหางไปมาด้วยความซุกซนอยากจะ กระโจนลงไปวิ่งเล่นแต่ก็แปลกใจที่อาจานยังคงน้ำตาคลอ ร้องไห้พร้อมลูบหางของนางอย่างรักใคร่อยู่เงียบๆ โดยไม่เอ่ย สิ่งใดออกมา

หรืออาจ้านจะคิดถึงมารดาจากกันชั่วครู่เดียว บางทีนางคงไม่ เข้าใจทั้งหมดที่อาจ้านคิดนางจึงเศร้าใจยอมนั่งบนตักเขาให้เขา กอดแต่โดยดีไม่ซุกซนแล้ว

อาจานยังนั่งกอดเจ้าก้อนเมฆน้อยร้องไห้อย่างสงบอยู่ด้าน นอกอย่างน่าสงสาร ไม่นานนักมารดาของอาจานออกมาจาก ตำหนัก ด้านหลังของท่านน้ามีสตรีผู้งดงามท่าทางอ่อนโยนสูงส่งผู้หนึ่งเดินตามมาด้วย

สตรีผู้นั้นเอ่ยกับอาจานเบาๆ ค่หนึ่ง อาจานทำความเคารพ แล้วปาดน้ำตาทิ้งไปหลายทีแต่น้ำตานั้นดูเหมือนไม่อาจจะหยุด ไหลได้ เป็นครั้งแรกที่จิ้งจอกน้อยเห็นอาจานร้องไห้เช่นนี้ ใจของ นางรู้สึกแปลกประหลาดคล้ายจะรับรู้ถึงเรื่องราวร้ายแรงที่กำลัง เกิดขึ้นกับตน

อาจานมอบจิ้งจอกน้อยในอ้อมกอดให้สตรีผู้นั้น อาจานลูบ ร่างนางตลอดไปจนถึงหางทั้งก้าวอย่างอ่อนโยน จิ้งจอกน้อย มองอย่างสงสัยแต่ยังกระดิกหางให้เขา

“รักษาตัวให้ดีแล้วข้าจะมารับเจ้า”

กล่าวจบอาจานก็ถูกมารดาจับมืออ่อนโยน ท่านนาปลอบโยน อาจานแล้วดึงเขาไปกอดเบาๆ ก่อนที่นางจะหันมากล่าวบางสิ่ง กับเจ้าจิ้งจอกน้อย

“เจ้าก้อนเมฆขาต้องพาอาจานไปสถานที่แห่งหนึ่งสถานที่แห่ง นั้นพลังมารรุนแรงนักหากเจ้าติดตามไปเจ้าคงไม่อาจมีชีวิตรอด ดังนั้นตั้งใจบำเพ็ญเพียรให้ตบะแก่กล้าพอจะรับมือไอมารได้ หลังจากนั้นข้า ให้สัญญาต่อเจ้าว่าจะให้อาจานกลับมารับเจ้าไป อยู่ด้วยเข้าใจหรือไม่” ท่านนายกมือขึ้นแล้วลูบหลังสุนัขจิ้งจอก น้อยอย่างอ่อนโยน

จิ้งจอกน้อยยังมึนงงทุกสิ่งกะทันหัน โดยที่นางไม่รู้ตัวนางจึงได้ แต่นิ่งอึ้งไร้เสียงเห่าหอนอันใด กำลังจะเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่ เหตุใดท่านน้าจึงเอ่ยเช่นนี้ อาจ้านและท่านน้าจะไปที่ใดหรือ
อาจ้านปาดน้าตาโอบกอดนางอบอุ่น “ข้าจะกลับมารับเจ้ารอช้านะ”

เขากระซิบแผ่วเบาปนสะอื้นขยับกายออกห่าง พร้อมทั้ง โบกมือให้นางก่อนจะค่อยๆ ลอยขึ้นไปเบื้องบนช้าๆ กับท่านนา จนหายลับไปภายใต้อาการตกตะลึงของเจ้าจิ้งจอกน้อย

ไม่จริงใช่หรือไม่เป็นเรื่องล้อเล่นใช่หรือไม่ นางเห่าออกมา เสียงดัง

จิ้งจอกน้อยเพิ่งได้สติรับรู้ว่าตนเองว่ากำลังถูกทิ้ง นางกระโดด ออกจากอ้อมกอดของสตรีผู้นั้นวิ่งตามอาล้านราวกับสุนัขบ้าแต่ นางไม่สามารถหลุดพ้นจากตำหนักแห่งนี้ได้ มีเวทกั้นระหว่าง นางและท้องทะเลออกจากกัน จิ้งจอกน้อยร่ำไห้จนน้ำตาเป็นสาย เลือด ในใจยังหวังไม่ให้เขาทิ้งนางไปเห่าจนไร้สิ้นเสียงสร้าง ความเวทนาให้เกิดขึ้นต่อเหล่าเซียนในตำหนักทักษิณ

“เจ้าจิ้งจอกน้อยหากเจ้าอยากอยู่กับเขาอีกครั้งจงบำเพ็ญ เพียรจนกลายร่างเป็นเซียนเจ้าตั้งใจเช่นนั้นตั้งแต่แรกไม่ใช่ หรือ”

สตรีผู้งดงามเปี่ยมเมตตาเอ่ยขึ้นพร้อมอุ้มร่างเล็กสีขาวสะอาด ของจิ้งจอกน้อยขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดดังเดิม

สตรีผู้งดงามพานางกลับเข้ามายังตำหนัก จิ้งจอกน้อยได้ยิน เซียนรับใช้ในตำแหน่งแห่งนี้ขานนามของสตรีผู้นี้ว่า

“เจ้าแม่กวนอิม”