บทที่ 21 ท่านช่างร้ายเหลือเกิน

จื่อชิงร้องขอชีวิต ใบหน้าเดี่ยวแดงเดี่ยวเขียวคล้ายกำลังโดน คนบีบสําคออย่างแรง

“เป็นเพราะเจ้าทำอาหารไม่ได้เรื่องทำให้นางไม่ยอมกินเช่น

นั้นจงตายเสียเถิด”

จอมมารแค่นเสียงต่ำเยียบเย็นออกมาอย่างไม่สนใจสิ่งใด เอ่ยจบก็ทำท่าจะเวี่ยงร่างของจื่อชิงลงพื้น

“ท่านจอมมาร หยุดก่อน ข้ากันแล้ว ขากินแล้วปล่อยนาง ปล่อยนางเสีย”

ฮวาเย่ห์หยวนมองจื่อชิงด้วยความตกใจคาดไม่ถึงว่าเขาจะใช้ วิธีนี้ สกปรกยิ่งนัก แค่เรื่องกินต้องเอาชีวิตผู้คนมาต่อรอง เขาไม่ ทําร้ายนางเพราะนางยังมีประโยชน์แต่กลับจื่อซึ่งเขาคงเห็นเป็น เพียงหญิงรับใช้นางหนึ่งซึ่งไร้ความหมายนัก

เขาถลึงตามองนางภายใต้หน้ากากนั้น ฮวาเห์หยวนอยาก เห็นนักว่าเขากำลังทำหน้าเช่นไรเหตุใดถึงได้อำมหิตเกินมารเช่น

เขาจ้องนางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อฮวาเย่ห์หยวนรีบยัดเนื้อ สัตว์ในชามเข้าปากจนเต็มแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ พยายามที่จะฝืนชิ้น เนื้อลงคอให้ได้ จอมมารเอียงคอแล้วเอ่ยขึ้น

“กลืนแล้วอ้าปากให้ข้าดู
ฮวาเย่ห์หยวนรีบกลืนจนสำลักนางยกน้ำขึ้นดื่มแล้วไอไม่หยุด พยายามอ้าปากให้เขาดูว่าไม่มีสิ่งใดหลงเหลือ

ดูเหมือนจอมมารจะพึงใจเขาจึงปล่อยร่างของจื่อชิงลงแต่โดย

“กินเนื้อในชามให้หมดเลือดของเจ้าจืดชืดสิ้นดีเช่นนี้เจ้าจะได้ ดูแลดอกไม้ของข้า ให้งดงามได้

ท่าทางข่มขู่วางอำนาจของเขาทำให้นางได้แต่ระงับโทสะไว้ ในใจ เอาชีวิตผู้อื่นมาข่มขู่นางเช่นนี้คิดว่าตนเองดูดีเสียล่ะช่าง เป็นจอมมารที่เอาแต่ใจเหลือเกิน

ฮวาเย่ห์หยวนนึกถึงเรื่องเมื่อวานทันที ในระหว่างที่เขากำลัง ช่วยนางรดน้ำดอกไม้สวรรค์จู่ๆ ก็ยกแขนของนางขึ้นดูดเลือดไป ค่หนึ่งแล้วทำท่าทางเหมือนกินของเสียเข้าไป

ฮวาเห์หยวนไม่ได้ยินว่าเขาพึมพำสิ่งใดแต่รู้ว่าเขาไม่พอใจ ในรสชาติของเลือดนางเป็นอย่างมาก

จอมมารคงเป็นการประเภทนั้นที่ดื่มเลือดเซียนเป็นอาหารและ

ไม่ชอบแสงดวงตะวันเพราะในเวลากลางวันนางไม่เคยเห็นเขา ปรากฏกายแม้แต่ครั้งเดียว

ครั้นถามเองก็ได้ความว่า ในช่วงกลางวันจอมมารจะกักตน บำเพ็ญตบะไม่เคยออกมาพบผู้คนมานานมากแล้ว

ฮวาเย่ห์หยวนกินเนื้อไปสายตาก็มองจื่อชิงด้วยความเป็นห่วง ดูเหมือนสีหน้าของจื่อชิงจะเป็นปกติแล้วฮวาเย่ห์หยวนจึงได้ตั้งใจท่องบทสวดวิญญาณสัตว์น้อยใหญ่ที่นาง เข้าในใจ น้ำตาคลอหน่วยขึ้นมาต้องใหญ่เพราะโดนบังคับใจ นางกลายเป็นนางทำสิ่งใดล้วน

เมื่อกินอาหารเสร็จเขาพามายังสุสาน จอมมารกรีดเลือด ของนางกับน้ำและช่วยนาง

ฮวาเล่ห์หยวนลอบมองจอมมารนิ่งสงบตอนดูเหมือนว่าจะผ่อนคลายกว่ายามปกติ ครั้นเห็นคนตัวโตอาภรณ์สีสนิท ภายใต้หน้ากากเงินรดของ

“หากบรรดาศิษย์มารและคนที่หวาดกลัวท่านเห็นภาพอาจ ได้ตกตะลึง

พึมพำจ้องมองเขา แม้ไม่ว่าคนที่นอนหลับอยู่ ภายใต้สุสานคือผู้ใดฮวาเล่ห์หยวนนี้นักช่วยให้เหตุผลและโอกาสในการใกล้ชิดจอมมาร

ในขณะนางกำลังมองเขาอย่างเพลิดเพลินจู่ๆ มีสัตว์ ประหลาดคล้ายหนอนยักษ์

ฮวาเย่ห์หยวนตกใจหวาดกลัวในรูปร่างแปลกประหลาดของ คิด

จอมมารพลันปรากฏกายอยู่เบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว ฮวาเย่ห์ หยวนแรง นางเจ็บที่แก้มก้นจนต้องร้องโอดโอยออกมา ดูเหมือนว่าจะ มีแววตาขบขันของคนผู้หนึ่งปรากฏขึ้นพร้อมรอยยิ้มเหยียดหยัน

ฮวาเย่ห์หยวนกำหมัดแน่นเมื่อรู้ตัวว่าเจ้าหนอนประหลาดนั้น เป็นผู้ใดที่กลั่นแกล้ง เขาให้นางกินเนื้อสัตว์เช่นนั้นแล้วเหตุใดจึง กลั่นแกล้งนางอีกเล่า คนเลว คนบ้า

ด้วยโทสะที่ลุกโพรงทำให้ฮวาเห์หยวนลืมตนพุ่งร่างของ ตนเองเข้าหาเขาหวังสั่งสอนจอมมารผู้นี้ให้รู้สำนึก การต่อสู้ ระหว่างเซียนน้อยกับจอมมารผู้ยิ่งใหญ่จึงเริ่มขึ้น

“ท่านรังแกข้ามากไปแล้ว”

นางพุ่งหมัดใส่เขาหนึ่งครั้ง เขาหลบหลีกหนึ่งครั้ง นางเตะเขา หนึ่งครั้งเขาก็หลบหนึ่งครั้ง คราวนี้ฮวาเห์หยวนรัวหมัดใส่เขา อย่างเร็วแต่ดูจะเชื่องช้าราวเด็กกำลังหัดคลาน

จอมมารเอียงคอแล้วส่ายศีรษะเอ่ยออกมาคำหนึ่ง

“อ่อนหัด”

“อย่ามาดูถูกขา”