บทที่ 19 เริ่มต้นยั่วยวน

“ทะท่านจะทําอะไร”

เขาเพียงยิ้มเย็นบางๆ พานางย้ายร่างโดยพลันพริบตาทั้งคู่ก็ โผล่มาที่สุสานต้องห้าม ฮวาเล่ห์หยวนกะพริบตาปริบๆ รวดเร็ว นักข่าวทีนางฝากอาเซียนไป

เขาใช้กระบี่โลหิตกรีดเลือดของนางอย่างว่องไว ฮวาเล่ห์ หยวนไม่ทันตั้งตัวจึงได้แต่ถอนหายใจออกมานางทำอย่างที่เคย ทําผสมเลือดของนางไม่กี่หยดลงในน้ำแล้วเอามารถดอกไม้พวก นั้น กลิ่นอายเซียนลอยละล่องทั่วท้องอากาศทันทีที่ดอกไม้ สวรรค์สัมผัสกับน้ำผสมเลือดของนาง

ฮวาเย่ห์หยวนค่อยๆ รดน้ำรอบหลุมศพ นางก้มๆ เงยๆ อยู่ ตรงหน้าเขา จอมมารมองนางนิ่งไม่วางตาก่อนจะทอดสายตา ออกไปทางอื่นเมื่อนางรดน้ำเสร็จ “เห็นหรือไม่ว่าเพียงท่านมาดอกไม้เหล่านี้เบ่งบานงดงาม

เพียงใด”

ดูเหมือนว่ากลิ่นหอมของดอกไม้จะทำให้นางผ่อนคลายและ หายหวาดกลัวเขาไปบางส่วน

จอมมารหาได้ตอบอันใด เขายังคงเคร่งขรึมและกอดอกรอ คอยนางเงียบๆ ทุกครั้งที่นางขยับร่างผ่านร่างของเขาฮวาเย่ห์ หยวนกลับรู้สึกคล้ายกำลังโดนกลิ่นของคนผู้นั้นดึงดูด กลิ่นบทที่ 19 เริ่มต้นยั่วยวน

“ทะท่านจะทําอะไร”

เขาเพียงยิ้มเย็นบางๆ พานางย้ายร่างโดยพลันพริบตาทั้งคู่ก็ โผล่มาที่สุสานต้องห้าม ฮวาเล่ห์หยวนกะพริบตาปริบๆ รวดเร็ว นักข่าวทีนางฝากอาเซียนไป

เขาใช้กระบี่โลหิตกรีดเลือดของนางอย่างว่องไว ฮวาเล่ห์ หยวนไม่ทันตั้งตัวจึงได้แต่ถอนหายใจออกมานางทำอย่างที่เคย ทําผสมเลือดของนางไม่กี่หยดลงในน้ำแล้วเอามารถดอกไม้พวก นั้น กลิ่นอายเซียนลอยละล่องทั่วท้องอากาศทันทีที่ดอกไม้ สวรรค์สัมผัสกับน้ำผสมเลือดของนาง

ฮวาเย่ห์หยวนค่อยๆ รดน้ำรอบหลุมศพ นางก้มๆ เงยๆ อยู่ ตรงหน้าเขา จอมมารมองนางนิ่งไม่วางตาก่อนจะทอดสายตา ออกไปทางอื่นเมื่อนางรดน้ำเสร็จ “เห็นหรือไม่ว่าเพียงท่านมาดอกไม้เหล่านี้เบ่งบานงดงาม

เพียงใด”

ดูเหมือนว่ากลิ่นหอมของดอกไม้จะทำให้นางผ่อนคลายและ หายหวาดกลัวเขาไปบางส่วน

จอมมารหาได้ตอบอันใด เขายังคงเคร่งขรึมและกอดอกรอ คอยนางเงียบๆ ทุกครั้งที่นางขยับร่างผ่านร่างของเขาฮวาเย่ห์ หยวนกลับรู้สึกคล้ายกำลังโดนกลิ่นของคนผู้นั้นดึงดูด กลิ่นความตายที่น่าหลงใหลเช่นนั้นหรือ

ฮวาเย่ห์หยวนพยายามหาวิธียั่วเขาดั่งตำราบอก ครานี้นางก้ม ลงพรวนดิน ให้ต้นไม้เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้มองมาที่นางจึงดึงสาย รัดเอว ให้เกี่ยวกับกิ่งไม้แล้วขยับคอเสื้อให้กว้างคล้ายไม่รู้ตัวนาง ก้มตัวลงนึกถึงภาพวาดที่ชื่อชิงนำมาให้ ภาพวาดวังวสันต์ ยั่วยวนบุรุษที่มีลักษณะเช่นนี้

ทำอย่างไรก็ได้ให้เขาเห็นเรือนกายที่งดงามอย่างไม่ตั้งใจ แล้วอย่างไม่ตั้งใจคือทำยังไง เช่นนี้หรือ ฮวาเย่ห์หยวนดึง อาภรณ์ให้ปุ๋ยลงอีกว่ากันว่าบุรุษชอบที่สตรีผมยาวสยายนางจึง แสร้งทําปิ่นปักผมหล่นปล่อยผมยาวงดงามลงมาเคลียไหล่ กรอบใบหน้าเล็กงดงามดูยุ่งเหยิงไปด้วยเส้นผมที่นางคิดว่ามัน คงดูยั่วยวนตาไม่น้อย

ฮวาเย่ห์หยวนบอกตนเองว่าเท่านี้คงยังไม่พอ จอมมารต้อง เห็นร่างกายของนางวับๆ แวมๆ เพื่อกระตุ้นอารมณ์มากขึ้น นาง กระแอมเรียกความสนใจพยายามให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด นาง ค่อยๆ โน้มกายลงจนเห็นร่องอกขาวอวบทะลักออกมา

จอมมารหันมามองตามเสียงกระแอมพบว่าผ้าคาดเอวของ นางเกี่ยวกับกิ่งไม้และเห็นร่องอกอวบสีขาวพลันเกิดอาการสำลัก น้ำลายกระทันหันเขาไอออกมาหลายที่จนหน้าแดงก่อนที่จะทำ คิ้วขมวดพร้อมกับตวัดนิ้วเบาๆ ผ้ารัดเอวของนางก็กลับมาอยู่ที่ เดิม

ไม่รู้ว่ามีอาภรณ์มาจากที่ใดห่อหุ้มร่างกายของนางเอาไว้ราว
ดักแด้ ผมของนางปกคลุมหน้าตานั้นแน่นหนาจนไม่อาจขยับจึงอาจปัดผมออก จากใบหน้าได้ นางเสียหลักแล้วล้มลงข้างแปลงดอกไม้เสียง ดังโครมใหญ่ เจ็บไปทั้งตัว

ครานี้นางไม่เหมือนดักแด้แค่ในความคิดแต่นางกำลังดักแด้ถูกอาภรณ์ห่อรัดร่างกายกลิ้งแล้วอนาถนัก

“จอมมาร ทำอะไร” หลังจากกลิ้งไปอยู่หลายที่ วาเย่ห์หยวนถามขึ้นด้วยเสียงอันดัง

” ข้าควรถามเจ้ากำลังทำอันในดินแดนที่หนาวเหน็บ จนคิดจะถอดอาภรณ์กลางลานกว้างเช่นนี้ ข้าคิดว่าเจ้า คงสติวิปลาสไปแล้ว

ฮวาเย่ห์หยวนหน้าแดงขายหน้าที่ไม่สามารถบรรลุความ ต้องการหนำยังถูกคนผู้ดักหลังเข้าคราหน้านางต้อง รู้ตัวคนอย่างนางวันยอมแพ้เด็ดขาดแต่ก่อนอื่นต้องร้องขอเขาก่อน ค่อยคิดแผนการต่อไป

จอมมารท่านได้โปรดปล่อยเถิด ทุกสิ่งขาล้วนไม่ตั้งใจ เพียงแต่อาภรณ์โดนกิ่งไม้เกี่ยวจึงเป็นเช่นนั้น

ฮวาเย่ห์หยวนสายตาเว้าวอน ใช่ สายตาเช่นเหมือนใน หนังสือตนภายในนั้นลิงนัก จอมมาร ที่สุดหัน มองนางแล้ว