ตอนที่ 6 ฝานซิง มันไม่ควรจะกลาย

เป็นแบบนี้เลย!

ชายหนุ่มเหม่อมองเจ้าของร่างที่ทั้งผอมบางและดื้อรั้นเดินหาย ไปจนลับตา

ป๋อจิ่งชวนยืนนิ่ง

ผลสุดท้ายคือเขาถูกคุณย่าฟาดป่าบเข้าให้ที่ก้น

ร่างสูงแข็งทื่อไปทั้งตัว เมฆมืดครึ้มพลันก่อตัวขึ้นใน ดวงตานิ่งสงบและเฉยเมยของเขา

ป๋อจึงชวนไม่นึกไม่ฝันมาก่อนว่าคนที่ไม่เคยถูกใครใช้ กำลังด้วยมาตลอดยี่สิบแปดปีอย่างเขา ต้องมาโดนฟาดกัน เพราะเรื่องแบบนี้!

ไหลหรงที่อยู่ข้างหลังหลุดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“เร็วเข้าสิ! แกจะให้ฉันคลั่งตายให้ได้เลยใช่ไหม คุณย่าไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย ยังเร่งเขาอีก

นิ้วยาวยกขึ้นกดลงตรงหว่างคิ้วที่มีอาการปวดบอย่าง พูดไม่ออก

“ครับ คุณย่า!”
เงินฝานซึ่งเดินเข้ามาที่ห้องพักผู้ป่วยเพียงลำพัง เพิ่งได้ มารอเธออยู่ก่อนแล้ว

เขายืนอยู่ริมหน้าต่าง หันหลังให้กับประตู ชุดสูทสีเทาดูมี ราคา ตอนนี้เสื้อสูทตัวนอกได้หายไปแล้ว เหลือแค่เสื้อเชิ้ตตัวสี ขาวเท่านั้น

ท่าทีผ่อนคลายแบบนั้นทำให้เฉินฝานซิงหวนนึกถึงช่วง เวลาในมหาวิทยาลัย ผู้ชายที่สวมเชิ้ตสีขาวและแสนสุภาพ อ่อนโยนคนนั้น

แต่น่าเสียดาย เมื่อคืนวันได้ผันเปลี่ยน เด็กหนุ่มคนนั้นก็ ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว

เฉินฝานซึ่งไม่ได้เข้าไปหาเขา ได้แต่เดินเข้าห้องพักมา เงียบๆ โดยที่เธอเองก็แอบนึกหวั่นอยู่ในใจ

เมื่อรู้สึกว่ามีคนเดินเข้าห้องมา ซูเพิ่งจึงหมุนตัวกลับไป “เธอไปไหนมา?”

เฉินผ่านซึ่งไม่ตอบ เธอตรงไปนั่งบนเตียงคนไข้

ซูเทิงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “เมื่อกี้ที่เผลอผลักเธอไปด้วยอารมณ์ ชั่ววูบน่ะ ขอโทษนะ

น้ำเสียงของเขาช่างอบอุ่นราวกับว่าผู้ชายที่เพิ่งถลึงตาใส่ เธออย่างเดือดดาลเป็นเพียงแค่เรื่องที่เธอฝันไปเท่านั้น
“เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ไม่ใช่ความผิดของฉัน

ไม่ว่ายังไง เธอก็ต้องยืนยันความบริสุทธิ์ให้ตัวเอง

เพิ่งก้มลง สายตาที่แฝงไปด้วยความรู้สึกผิดและ ความพยายามก่อนหน้า บัดนี้ได้เต็มด้วยการถากถาง

“นายรู้ไหมว่าเซียน โหรวพูดว่าไงบ้าง

ดวงตาแข็งกร้าวมองลงมาจากเหนือศีรษะ เมื่อเดินผ่านซึ่ง เงยหน้าขึ้นมอง สิ่งที่เธอได้รับคือแววตาที่เต็มไปด้วยความผิด หวังของซูเหิง

“เธอบอกว่า เธอจับแก้วไว้ไม่แน่นเองทุกอย่างเป็นความ ผิดของเธอ เขียนโหราแก้ต่างให้เธอทุกอย่าง แล้วเธอล่ะ? เอาแต่โยนความผิดให้คนอื่น ผ่านซึ่งมันไม่ควรจะกลายเป็น แบบนี้เลย “

ผ่านซึ่งมองเขานาน จากแววตาตกตะลึง แปรเปลี่ยนเป็น ผิดหวัง และกลายเป็นว่างเปล่าในที่สุด

เธอเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง แล้วกระตุกยิ้มเย็นที่มุม

ยิ้มจางๆ ดุจสายหมอกที่อัดแน่นด้วยความเย้ยหยัน

“ซูเทิง เรารู้จักกันมากี่ปีแล้ว

ซูเห่งชะงักไป แต่ก็ยอมตอบออกมา “แปดปี

“เหอะ…ผ่านชิงแค่นหัวเราะออกมา
แปดปีแล้ว!

แปดปี เธอไม่เคยคิดมาก่อน!

ว่าความเชื่อใจที่ดูเหิงมีต่อเธอจะเปราะบางขนาดที่สะกิด เบาๆ ก็พังทลายได้ง่ายๆ

ผู้ชายแบบนี้ หาที่ไหนก็เจอ

เฉินผ่านชิงหยุดกายขึ้นมองตรงไปยังเขาอย่างเย็นชา

“ชูเทิง เราถอนหมั้นกัน

เสียงเย็นกระแทกด้วยความหนักแน่นและเด็ดเดี่ยวไม่ว่า ใครก็ไม่อาจคัดค้านได้

ซูเพิ่งมองด้วยแววตาตื่นตะลึง

“ทำไม่ทำหน้าอย่างนั้นล่ะ? ตั้งแต่วันที่นายช่วยเขียนโหรว หรือแม้แต่ก่อนหน้านี้ นั่นหมายความนายได้เลือกดีแล้วไม่ใช่ เหรอ”

ซูเธอนิ่งอึ้ง มองเข้าไปนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความสลับซับ ซ้อนของเฉินผ่านชิง ก่อนมันถูกจะสลัดออกในชั่วอึดใจ

“ฝานซิง ขอโทษจริงๆ ไม่แน่บางทีการที่เราแยกทางกัน อาจเป็นตัวเลือกที่ถูกต้องแล้วก็ได้ ขึ้นยังไปกันต่อ ฉันกลัวว่า สักวันฉันจะอยากปกป้องเขียนโหรวจนเผลอพลั้งมือทำร้ายเธอ ให้เจ็บหนักกว่าเดิม “

คนฟังถึงกับกำมือเข้าหากัน แล้วเชิดหน้าขึ้นมองอย่างเยือกเย็น

“ปกป้องเซียนโหรว? ชูเทิง หมายความว่าที่ผ่านมานาย ไม่เคยเชื่อฉันแม้แต่ครั้งเดียวเลยงั้นเหรอ!

แววตาของเขาสั่นคลอน “เขียนโหรวบอบบางและไร้เดียง สาเกินไป ผ่านซึ่งเธอทั้งเย็นชาและเข้มแข็งเกินไป