ตอนที่ 35 ทั้งหมดเป็นเพราะผู้ชายที่ ถลันเข้ามาคนนั้น

เฉินฝานซึ่งพักผ่อนที่บ้านหนึ่งวัน เธอได้โทรไปบอกข่าวเรื่องที่ เธอออกจากโรงพยาบาลกับสวซิงฉือ

เป็นที่เรียบร้อย

ผลคือเธอได้รับเสียงบ่นจากเพื่อนรัก

“ตอนเธอเข้าโรงพยาบาลฉันไม่เคยไปเยี่ยมเธอสักครั้ง ออกจากโรงพยาบาลก็ไม่ยอมบอกก่อนล่วงหน้า เธอจงใจให้ ฉันรู้สึกผิดใช่ไหมฮะ”

“ก็ใช่น่ะสิ เธอรู้สึกผิดฉันถึงจะมีข้าวกิน [1] อะ

เธอเบาๆ พลางนึกขึ้นมาได้ว่าชีวิตของเธอก็ไม่ได้เลว

ร้ายขนาดนั้น

สวีชิงจือที่นั่งบนเก้าอี้ในห้องทำงาน ได้ฟังน้ำเสียงที่ดู สดใสขึ้นอย่างรวดเร็วของเฉินฝานซิง เธอจึงเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่าง ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

เธอนึกว่าคนหัวรั้นอย่างเฉินฝานซิง คงจะหมดอาลัยตาย อยากไปสักพักหนึ่ง

เธอเตรียมค่ปลอบใจไว้ตั้งเยอะ และเข้าใจดีว่าเหตุผลของคนบางคนอย่างเฉินผ่านซึ่งไม่จำเป็นต้องเข้าใจเสมอไป

แต่ว่าทุกคนก็เหมือนกัน

เข้าใจเหตุผล แต่พอปัญหาเกิดขึ้นกับตัวไม่มีใครจะมา

แบ่งเบาความรู้แทนกันได้ สิ่งที่เธอคาดไว้คือจิตใจของเฉินผ่านซึ่งจะต้องรู้สึกตกต่ำ

ดังนั้นน้ำเสียงที่ได้ยินวันนี้จึงที่อยู่เหนือความคาดหมายของเธอ

ไม่ใช่น้อย

แต่ว่าแบบนี้ก็ดีแล้ว

“ไม่ใช่แค่ข้าวมื้อเดียวหรอก ถ้าเธอกินจนฟ้าถล่มได้ฉันก็ จะเชียร์เต็มที่”

“งั้นก็น่าเสียดาย คงทำแบบนั้นไม่ได้ไปสักพัก

เฉินผ่านชิงถือโทรศัพท์ออกมาจากห้องน้ำ ท้องฟ้าด้าน นอกหน้าต่างได้มีดลงแล้ว

“เธอจะไปลาออกจากบริษัทของซูเหิงเมื่อไหร่

สวีชิงจือครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ แล้วจึงถามขึ้น “ถึงฉันจะ อยากให้เธอมาที่นี่เร็วๆ แต่สองวันนี้ฉันก็ไม่ได้ขาดเหลืออะไร

“ฉันแค่อยากให้เธอตัดขาดจากพวกนั้นได้เร็วๆ ผ่านชิง

ฉันขอทวนสิ่งที่เคยพูดไปนะ… “อีตาเหิงคนนี้ ชาตินี้ทั้งชาติก็อย่าได้ยกโทษให้เชียว

ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่เขาที่ความรู้สึกแปดปีคิดจะเทเท! แต่คนคนนี้มันใช้ไม่ได้จริงๆ ตั้งแปดปีเชียวนะ แถมยังจะไปสุงสิงกับเฉิน เซียนโหรวอีก…ที่สุด เจ้าคนปลิ้นปล้อนในคราบผู้ดี

น้ำเสียงของสวซิงฉือพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ แต่เพราะการอบรม มาจากทางบ้านทำให้เธอไม่สามารถค่าเพิ่งด้วยคำที่หยาบ คายได้

เฉินผ่านชิงหมองใจเล็กน้อย แปดปี ใครก็รู้ว่าความรู้สึก แปดปีมันไม่ได้ตัดทิ้งกันง่ายๆ แต่ท่าทีที่เพิ่งมีต่อเฉินเซียน โหรว มันก็ไม่น่าให้อภัยจริงๆ

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ปิดดวงตาเข้าหากันข่มความเจ็บ ปวดในดวงตานั้นไว้ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งพ่นลมหายใจที่ สูดเข้าไปก่อนหน้าออกมาอย่างหนักหน่วง “ฉันเข้าใจแล้ว

“ฉันจะไปลาออกพรุ่งนี้

“ดี” สวชิงฉือนิ่งเงียบไปครึ่งวินาที ก่อนจะเอ่ยขึ้นหนึ่งคำ ด้วยเสียงแผ่วเบา

เนื่องจากสาชิงจือกำลังทำโอที่อยู่ ทั้งคู่จึงไม่ได้คุยอะไร กันมากนักหลังจากนั้นจึงวางสายลงอย่างรวดเร็ว

โทรศัพท์ถูกวางลงบนโต๊ะกาแฟ เธอเทน้ำร้อนหนึ่งแก้ว แล้วเดินไปที่ริมหน้าต่างทอดมองลงไปยังเมืองที่ถูกชโลมไป ด้วยหยาดฝนอย่างไม่ขาดสาย ดวงไฟวาววับถูกกลบทับจนมืด สลัว แม้ว่าจะเจริญเหมือนก่อนแต่เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนแล้วทั้ง เมืองนั่นเงียบสงบกว่ามาก
เธอยืนอยู่เงียบๆ เช่นนั้นอยู่นาน ใบหน้าเกลี้ยงเกลาเต็ม ไปด้วยเรียบเฉย

ในคืนฝนพรำอันเงียบสงัด

หลั่งไหลเข้ากมา

เป็นเวลาเดียวกับที่ความคิด

เฉินผ่านซึ่งคิดว่า เธอจะปลดปล่อยเรื่องที่เพิ่งทรยศเธอ ได้อย่างเต็มที่

ปล่อยให้ความเจ็บปวด เสียใจและชื่นชมลุกลาม

ทุกข์ใจกับการถูกทอดทิ้ง คร่ำครวญ โศกเศร้าอาลัย อย่างเสียไม่ได้กับรักที่ตายจากไป

เธอเตรียมตัวไว้ดีแล้วว่ามันคงเจ็บราวกับหัวใจฉีกขาดจด เลือดไหลออกมาไม่หยุด เธอก็จะปล่อยยอมตัวเองไปสักครั้ง

แต่เปล่าเลย

มีแค่ร่างกายที่ชาไปหมดเท่านั้น

เธอไม่ปฏิเสธว่าเมื่อพูดถึงซูเหิงแล้วไม่รู้สึกอะไรเลยนั้น เป็นเรื่องโกหก แต่เมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอต้องเผชิญ จุดนั้นแทบ จะกลายเป็นจิ๊บจ๊อยไปเลย

หากถามถึงเหตุผลเธอเองอาจจะยอมรับได้อย่างไม่เต็มปากนัก

บางที…

ทุกอย่างอาจเป็นเพราะผู้ชายจอมเผด็จการคนนั้นถลันเข้ามาในชีวิตเธอ