ตอนที่ 32 คุณต้องการอะไร

อากาศของวันที่ออกจากโรงพยาบาลในวันนี้เมื่อเปรียบเทียบ กับวันอื่นๆ แล้วไม่ถือว่าดีนัก

ท้องฟ้ามืดครึ้ม สายฝนโปรยปราย

สายฝนทั้งเบาและบางดั่งเส้นไหมตกลงมาไม่เกิดเสียง แม้แต่น้อย ราวกับกลุ่มหมอกปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณอัน กว้างใหญ่ไพศาล

เฉินผ่านชิงชอบสายฝน ด้วยเหตุผลหลายอย่างที่เกินจะ

บรรยาย

แต่นาทีที่ยืนอยู่ที่ประตูสวนสาธารณะที่โรงพยาบาล เหม่อ มองไปยังเงาขมุกขมัวของร่างสูงที่ถือร่มอยู่ท่ามกลางสายฝน

เหตุผลอันกระจ่างชัดในใจก็ถูกเคลือบคลุม

หยาดฝนเส้นบางโรยตัวลงมาไม่ขาดสาย รถคันสีดำที่ จอดอยู่ท่ามกลางแสงสลัวแสดงให้เห็นถึงความเงียบขรึมและ ความสูงศักดิ์

ป๋อจึงชวนยืนกางร่มอยู่ข้างรถด้วยท่าทีเฉยเมย รูปร่างสูง สง่า แม้มองจากไกลๆ ยังรับรู้ได้ถึงความโครงหน้าที่งดงาม เพียบพร้อม

ความทะนงที่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิดแผ่ขยายความโอหังออกมาอย่างเยือกเย็น ไม่รู้ตัว

รังสีความกดดันแผ่ขยายออกมา โดย

“ร่มครับคุณหนูเฉิน”

อวยงโน้มตัวลงนร่ม ให้แก่เธอ เธอหลุดออกจากภวังค์ ยื่นมือไปรับร่มคันนั้นมา

เธอสาวเท้าพลางกาง

ออกไปท่ามกลางฝนพรำ

ร่มออก ร่างเพรียวค่อยๆ

ก้าวเดิน

ป๋อจึงชวน ในชุดสูทยี่ห้อแพงสั่งตัดทั้งตัวถูกรีดจนเนี้ยบ นัยน์ตาดำขลับจับจ้องหญิงสาวที่กำลังก้าวมาทางนี้ รอยยิ้ม อบอุ่นปรากฏขึ้นจางๆ

เฉินผ่านซึ่งหยุดลงตรงหน้าเขา แหงนหน้าขึ้นมองร่างสูง ของชายหนุ่ม

“ไม่ต้องมาก็ได้ ฉันรู้ว่าคุณไม่มีเวลา

“ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคุณหรอก”

เสียงทุ้มต่ำชวนหลงใหลค่อยๆ แว่วดังขึ้นท่ามกลางสายฝนแววตาเรียบเฉยของเธอพราวประกายก่อนจะเบนหน้าไปอีกทางกระชับร่มในฝ่ามือไว้แน่น เธออึ้งจนทำตัวไม่ถูกและอึดอัดใจอย่างปิดไม่มิด
เขาไม่เคยจีบสาวมาก่อนจริงๆ เหรอ

โปรยเสน่ห์เก่งขนาดนี้ แค่อ้าปากค้าหวานก็ร่วงออกมา

แล้ว

ป๋อจึงชวนรับรู้ได้ถึงท่าที่เหนียมอายของคนตรงหน้า รอย ยิ้มจึงปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา

เขาหันไปเปิดประตูรถให้เธอด้วยตัวเอง มองเธอก่อนจะ

เอ่ยขึ้นว่า “ขึ้นรถเถอะ”

เธอไม่ปฏิเสธ ก็ในเมื่อมาแล้วจะปฏิเสธอีกก็จะกวนโอ๊ย เกินไปแล้ว

อวี่ยงที่ยืนอยู่ข้างๆ รีบรับร่มในมือของเธอมาถือไว้แล้ว ยืนมองจนเธอโน้มตัวขึ้นรถไป

หลังจากนั้นป๋อจึงชวนจึงขึ้นมานั่งบนรถจากอีกฝั่ง

อองรีบเก็บรมทันที ก่อนจะรีบสาวเท้ามาขึ้นรถและ

จัดการรัดเข็มขัดให้เรียบร้อย

มองผ่านกระจกมองหลังแล้วเอ่ยถาม

“คุณหนูเฉินครับ ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณกำลังจะไปที่ไหน คุณผู้ชายไม่ยอมให้เขาสืบอะไรเกี่ยวกับเธอ นอกจากข่าว ลือแล้วเขาก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคุณหนูเฉินคนนี้เลย

“คอนโด ปัวค่ะ”
อวี่ยงตอบก่อนจะออกรถทันที

ในรถเข้าสู่ความเงียบ ตั้งแต่ขึ้นรถมาเฉินฝานซิงก็เอาแต่ เบนหน้ามองเมืองที่ถูกปกคลุมไปด้วยสายฝนผ่านหน้าต่างรถ

“ชอบเมืองนี้หรือชอบฝน

ป๋อจึงชวนถามพลางมองเธอด้วยท่าทางเรียบเฉย

“ฝน”

เธอแอบรู้สึกว่าตอบคำเดียวจะดูเย็นชาไป จึงต่อท้ายอีก หนึ่งประโยค “เมืองที่เต็มไปด้วยคราบสกปรก มีอะไรให้น่า พิสมัย”

เขาหัวเราะแผ่วเบา “พวกชอบเอาไม้ไผ่ลำเดียวสร้างเป็น

เรือ” (ชอบเหมารวม)

เธอดึงสีหน้าเรียบเฉยและเข้าใจความรู้สึกของเขาเช่นกัน เธอไม่ควรตัดสินเมืองนี้เพียงเพราะเธอเกลียดคนสกุลเงิน เธอไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา ป๋อจึงชวนก็ไม่ได้ว่าอะไร

รถขับมาถึงคอนโด ปอที่เดินผ่านซึ่งอาศัยอยู่อย่างไร

อุปสรรค

ป๋อจึงชวนไม่มีทีท่าว่าจะลงจากรถ

“วันนี้ขอบต้องคุณมากนะคะ
พูดเสร็จกำลังจะเปิดประตู อวี่ยงก็ถือร่มรออยู่ข้างนอกรถ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ทำไมไม่เปลี่ยนฝนวันนี้เป็นชีวิตใหม่ล่ะ

เธอชะงักก่อนจะหันกลับมามองชายหนุ่มเจ้าของคำพูดนั้น เขาหันมายิ้มให้เธอ

“เริ่มต้นใหม่ อดีตของคุณผมจะรับช่วงต่อ อนาคตของ

คุณผมจะรับผิดชอบเอง

หัวใจเธอหยุดเต้นไปชั่วขณะ

บนโลกนี้จะไปมีเรื่องดีๆ ขนาดนี้เสียที่ไหน

ยิ่งไปกว่านั้นเธอคิดว่าแม้แต่นายทุนเองยังเสียดายเลย เธอเลิกคิ้วสงสัย “คุณต้องการอะไร

“ต้องการคุณ”