ตอนที่ 25 งดงามไม่เป็นสองรองจากใคร

ความอึดอัดในอกกดให้เธอไร้หนทางหายใจ

ความหวาดผวาต่อการถูกห้อมล้อมไปด้วยจนมิดหัวทำให้ สองตาเบิกโพลงขึ้น

เธอไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับจนร่างกายถลาลงไปตอนไหน

หากแต่น้ำร้อนยังไม่ได้เลยปลายจมูกขึ้นมา

เธอยืดตัวขึ้นนั่งตรง น้ำกระฉอกจนเสียงดัง หยดน้ำสาด

กระเซ็นออกมาไม่น้อย

มือจับขอบอ่างไว้แน่น หอบหายใจเข้าออกถี่ๆ

อุณหภูมิของน้ำที่ยังคงอุ่นอยู่ทำให้รับรู้ว่าที่จริงตัวเองไม่

ได้งับไปนานเลยสักนิด

ทว่าเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ เธอจึงรีบลุกขึ้นจากอ่าง

นั้นแล้วไปยื่นอาบน้ำแบบลวกๆ ใต้ฝักบัวแทน ก่อนจะคว้าเอา เสื้อคลุมอาบน้ำตัวสีขาวที่คนรับใช้ได้เตรียมไว้ให้ก่อนหน้านี้ มาคลุมร่างกายเอาไว้

แม้ว่าในบรรดาผู้หญิงทั่วไปส่วนสูงของเธอจะไม่ถือว่าเตี้ย แต่ว่าเสื้อคลุมอาบน้ำบนตัวเธอตอนนี้ยังใหญ่กว่าตัวเธออยู่ใช้ได้

หลังจากการอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จก็ไม่มีเรื่องอะไรให้

คิดมากมาย ก่อนจะเดินออกไปเห็นไดร์เป่าผมที่วางอยู่บนชั้น

นอกห้องน้ำ เส้นผมที่ไม่เคยผ่านการจัดแต่งมาก่อน ทำให้สีของมัน เป็นสีธรรมชาติที่สุด

เรือนผมที่ถูกเกล้าเป็นเวลานาน ทำให้เส้นผมของเธอ กลายเป็นลอนใหญ่ราวกับสาหร่ายทะเลทิ้งตัวลงประบ่าเข้ากัน ได้ดีกับรูปหน้าอันสูบผอม

บนใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอาง ยังคงความแดงระ เรือหลังจากการแช่น้ำร้อน ความเฉยเมยและความแข็งแกร่งที่ เคยสั่งสมมาก็สลายหายไปด้วย

เส้นผมดำขลับ เสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว ลำคอขาวละเอียด ความแตกต่างอย่างชัดเจนของสีขาวดำ ยังมีความเย่อหยิ่ง และความรู้สึกที่ไหลเวียนอยู่ในสายเลือดตั้งแต่กำเนิดถักทอ ให้เกิดเป็นความน่าหลงใหลที่ไม่เป็นสองรองใคร

แต่ทว่าเธอกลับเดินออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยอย่างเคย สวมรองเท้าที่จ่ออยู่ที่หน้าประตู ก้าวขึ้นเตียงอย่างสงบนิ่ง เปิดผ้าห่มออกแล้วขึ้นไปเอนตัวลงนอนผ้านวมผืนหน้าโชยกลิ่นเย็นหอมสดชื่นเคล้ากลิ่นแสงแดดหอมๆ
การได้นอนหลับหลังอาบน้ำ ใครจะไปอยากพลาด ท้องฟ้ายังคงสว่างไสว

ถัดลงมาที่ชั้นล่างบ่าวรับให้ทั้งหลายเริ่มเตรียมมือเย็น ของวันนี้กันให้วุ่น

ไม่เคยวุ่นวายแบบนี้มานานแล้ว

ยามบ่ายประตูคฤหาสน์ถูกใครบางคนเปิดออก คฤหาสน์ ที่เงียบเหงาเป็นเวลานานบัดนี้มีเสียงดังอย่างรู้สึกได้

ไหลหรงตรงมายังประตูอย่างร้อนรน จ้องมองชายหนุ่ม เจ้าของใบหน้าคมสัน ในชุดสูทสีดำราคาแพง ร่างกายสูงสง่าผู้ ย่างกรายเข้ามา

“คุณชาย ทำไมกลับมาเร็วนัก

ไหลหรงตกตะลึง ก่อนจะค่อยๆ คลี่ยิ้มจางๆ ออกมาใน เสี้ยวนาที

เห็นที่คุณหนูเฉินคนนี้จะแตกต่างกับผู้หญิงคนไหนๆ

“อืม” ป๋อจึงชวนครางรับในลำคอ หลังจากที่เปลี่ยน รองเท้าแล้วเรียบร้อย ยังไม่ทันได้ถอดสูทตัวนอกออกเขาก็รีบ ปรี่ไปยังห้องรับแขกทันที

กลิ่นหอมสดชื่นลอยมาจากข้างกายของไหลหรงทำให้เธอ รอยยิ้มบนใบหน้ากว้างยิ่งกว่าเดิม

ห้องรับแขกกลับว่างเปล่า ดวงตาสีนิลขยับมองเล็กน้อย
ไหลหรงที่ยืนอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้นเสียงเบา

“นายหญิงขอให้คุณหนูเฉินอยู่ทานมื้อเย็นด้วยกัน ตอนนี้ ทั้งคู่กำลังพักผ่อนอยู่ค่ะ

ป๋อจึงชวนหมุนตัวกลับมามองไหลทรงเอ่ยขึ้นเบาๆ

“เธอพักผ่อนอยู่ที่นี่?”

“ใช่ค่ะ ปฏิเสธไม่ได้ค่ะ” ไหลหรงยิ้มขึ้นด้วยน้ำเสียงเลือ ความหน่าย

ป๋อจึงชวนจึงได้ถึงบางอ้อ

ที่แท้ก็เทคนิคพิเศษในการซื้อคนไว้ของคุณย่านี่เอง

“ตอนนี้ยังพอมีเวลา คุณชายเองก็พักผ่อนเสียหน่อยเถอะ ค่ะ ตั้งแต่กลับประเทศมาก็วุ่นอยู่แต่กับเรื่องที่บริษัท คงจะ เหนื่อยน่าดูเลยใช่ไหมคะ”

“ก็ไม่ได้หลักหนาอะไร

ป๋อจึงชวนพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ แล้วหันมาจัดการปลด กระดุมสูทตัวนอกด้วยตัวเอง

ไม่นาน เขาก็ต้องหยุดลงอีกครั้งแล้วหลุบตาลงมองรอย ยิ้มกรุ้มกริ่มที่ปรากฏบนหน้าหญิงรับใช้