ตอนที่ 22 เธอคู่ควรกับคนที่ดีกว่านี้

เธอยังไม่ทันได้พูดจบบรรยากาศก็ดูอึดอัดขึ้นมา

“ช่างมันเหอะเนาะ ในชีวิตนึง ใครบ้างที่ไม่เคยเธอผู้ชาย ห่วยๆ ยังจำวันที่เธอปลอบตอนฉันอกหักสมัยเรียนมหาลัยได้ ไหม”

ดวงตาของเธอวูบไหว ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ สวซิงฉือผ่อนลม หายใจเบาๆ กดเสียงพูดต่อไป

“คนเรามาจากร้อยถิ่นฐานบ้านเกิด ไม่ต้องถามว่ามาจาก ไหน การปรับตัวไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ โลกเราเต็มไปด้วย ดอกไม้ที่หอมหวน ซูเพิ่งเป็นเพียงแค่คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เธอ ไม่จําเป็นต้องจมปลักกับเข้านาน ผ่านชิง เธอโดดเด่น ขนาดนี้ เธอควรที่จะได้เจอคนที่ดีกว่านี้นะ

เธอควรที่จะได้เจอคนที่ดีกว่านี้

ฝ่ามือที่ถือโทรศัพท์อยู่กำแน่น ใบหน้าของคนที่ทั้งรู้สึก คุ้นเคยแต่ก็ไม่คุ้นเคยฉายชัดขึ้นในสมอง

ถึงแม้จะเป็นช่วงสั้นๆ แต่ก็ทำเอามุมปากยกขึ้นบางๆ

นี่เธอคงโกรธจนเลอะเทอะไปหมดแล้ว เรื่องห่างกันคนละขั้วโลกขนาดนั้นยังจะลากมาโยงกันได้อีก

“ฝานซิง…โอเคใช่ไหม

เธอตื่นจากห้วงความคิด “ฉัน โอเค ก็แค่กำลังคิด ว่า…เธอพูดถูก”

ปลายสายถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ดีแล้วล่ะ ดูแลตัวเองดีๆ นะ ฉันคงต้องไปสะสางงานต่อละ

“โอเค…

ขณะที่สายกำลังจะถูกตัดไป เสียงของจากปลายสายก็ได้ รั้งเธอเอาไว้

“เดี๋ยวก่อนผ่านซิง!”

“หืม?”

“แล้ว…เธอจะยังทำงานที่บริษัทของซูเทิงอยู่อีกไหม เฉินผ่านชิงนิ่งไปสักพัก เรื่องนี้เธอเองก็ไม่เคยคิดถึงมา

ก่อน

“คืออย่างนี้นะ ฝ่ายวิจัยและพัฒนาของเรากำลังขาดคนที่ มีฝีมือ ถ้าเธอไม่อยากทำงานกับซูเหิงแล้ว เธอมาช่วยฉันก่อน ได้ไหม ฉันรู้ว่าเธอยังต้องดูแลบริษัทซิงเฉินกั๋ว คุณหน้าทิ้งไว้ ให้ แต่จริงๆ แล้วทางนี้

เฉินฝานซิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา
“ในเมื่อเลิกกันแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำงานให้เขา ต่อ ไหนๆ หลายปีมานี้ฉันก็ทำงานหนักจนชิน ถ้าเกิดเธอ ต้องการฉัน ฉันก็พร้อมทุกเมื่อ

“อาที่ราก เธอช่วยชีวิตฉันไว้จริงๆ ถ้าเธอต้องการให้ฉัน ช่วยอะไรขอให้บอกฉันนะ ไม่ว่าจะในน้ำ บีบไหล่ นวดขา หรือ ต่อให้ฉันถวายชีวิตให้ฉันก็ยอม แค่ให้ฉันได้ทำเพื่อเธอแค่นี้ก็ คุ้มแล้ว…”

สวซิงฉือไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อน ทำให้ในใจของ เธออัดอั้นตันใจ

เธอหัวเราะในลำคอ เวอร์อะไรขนาดนั้น

“แบบฉันเรียกว่าเวอร์เหรอ ไม่มีใครในโลกนี้โชคดีไป กว่าฉันแล้วรู้ปะ ต้องรู้ว่าเธอ…

“จ้าๆ ใจเย็นๆ นะ มีเรื่องต้องทำไม่ใช่หรือไง รีบไป

“รับทราบ!”

สวีซิงฉือแก้ไขปัญหาหนักใจไปได้แล้วเรื่องหนึ่ง น้ำเสียง ฟังดูดีกว่าตอนแรกเยอะก่อนจะกดวางสายไปอย่างสะอดสะใจ

หลังจากสายถูกตัดไป ความเสียใจก่อนหน้าได้ทุเลาลงไป บ้าง ขณะกำลังจะลุกขึ้นออกไปเดินสูดอากาศข้างนอก โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เธอชะงักไปเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หน้าจอโชว์ ให้เห็นเบอร์โทรศัพท์จากคนไม่รู้จัก
ครุ่นคิดอยู่สักครู่ ก็นึกได้ว่าคงเป็นลูกค้าจากบริษัทของ เพิ่งจึงตัดสินใจกดรับสาย

“เหวย สวัสดีค่ะ” น้ำเสียงเอ่ยขึ้นอย่างเป็นทางการด้วย ความเคยชิน

“เหวย…เหวย! ฝานซึ่งใช่ไหม”

น้ำเสียงที่ดูมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษดังขึ้น แต่ยังคงพอจะ ฟังออกว่าเจ้าของน้ำเสียงนี้มีอายุไม่น้อยแล้ว

ดวงตาสุกใสฉายความเคลือบแคลง

“ใช่ค่ะ คุณคือ…

“นี่ย่าเอง ก็วันนั้นที่ใต้ต้นจือชื่อฮวาไง ย่าได้ยินว่าหนู

อยากพบย่า…”

แววตาคลุมเครือเมื่อครู่ได้แปรเปลี่ยนเป็นความกระจ่าง

ชัดในชั่วพริบตา

“ใช่ค่ะ คุณย่า ก็ตอนนั้นสัญญาไว้แล้วไปจะไปอยู่คุยเป็น เพื่อน ผ่านมาตั้งหลายวันแล้วต้องขอโทษจริงๆ นะคะ

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่ สุขภาพหนูต้องมาก่อน! งั้น…ถ้าไม่ว่า อะไรก็มาตอนนี้เลยสิ ย่าจะให้อวีซงไปรับนะ

เฉินผ่านซึ่งมองดูอากาศข้างนอก แล้วยิ้มขึ้น

“ค่ะ”