ตอนที่ 13 หัวหน้าของสองครอบครัว พบหน้ากัน

เงินฝานซึ่งวางตะเกียบลง

อซงนึกสงสัยแต่ก็ยังต้องเธอกลับไปอย่างไม่สะทก สะท้าน

“ผู้ช่วยอ คุณช่วยกลับไปก่อนเถอะค่ะ ฉันกินมันหมด แน่ๆ แต่ฉันไม่ค่อยชอบกินอาหารแล้วมีคนมายืนจ้องอยู่แบบ

องใคร่ครวญอยู่สักพักก็พยักหน้ารับ

“ทราบแล้วครับ คุณเฉินเชิญทานให้อร่อยผมขอตัวก่อน “ค่ะ” เฉินผ่านซิงตอบเสียงแผ่วแล้วว่างตะเกียบลงเตรียม

จะลุกขึ้น

“คุณเฉินส่งผมแค่นี้ก็พอครับ

อวีซ่งเสริมขึ้น ร่างที่ยึดขึ้นมาแล้วครึ่งหนึ่งชะงักลงแล้วนั่น

กลับลงไป

“งั้นฉันไม่ส่งแล้วนะคะ” เธอเลิกคิ้วตอบ

อวี่ยงพยักหน้ารับอีกครั้ง แล้วหมุนตัวจากไป ตอนนี้ไม่มีดวงตาที่คอยจับจ้องและจับผิดเธออย่างเมื่อสักครู่แล้ว

ตอนแรกที่รู้ว่าคุณชายจะให้เขามาส่งอาหารให้กับคุณ เฉินเขาเองก็ช็อกอยู่เหมือนกัน

แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยเห็นว่าคุณผู้ชายสนใจผู้แปลก หน้าคนไหนที่เคยเจอกันโดยบังเอิญ แถมยังจู่โจมเขาอย่าง โจ่งแจ้งอีกต่างหาก

เขาเองก็อดสงสัยไม่ได้ ในตอนแรกเขายังคิดว่าคุณผู้ชาย นั้นตัดสินใจเร็วไปด้วยซ้ำ เขาจึงเก็บเอาความสงสัยใคร่รู้มา เป็นเป้าหมายในการมาครั้งนี้

แค่ระยะเวลาสั้นๆ ที่อยู่ด้วยกัน เขาก็ได้รู้แล้วว่านิสัย ใจคอพร้อมทั้งกิริยามารยาทของผู้หญิงคนนี้ดีอย่างเหลือเชื่อ

คุณผู้ชายจะเลือกเธอก็ไม่แปลก

“ก่อนจะถึงศุกร์หน้ายังพอมีเวลานิดหน่อย เธอสองคนไป จัดการให้เรียบร้อย ดูสิว่าพอจะขอพบพ่อแม่ของซูเทิงได้หรือ เปล่า”

“ครับ เข้าใจแล้ว” เฉินเมื่อผ่านตอบรับ

คนพวกนี้มีความเห็นพ้องต้องกันกับเรื่องนี้อย่างไร้ข้อ กังขา การตอบสนองและท่าที่สมเหตุสมผลเหล่านั้นทำให้ ใครๆ ก็มองว่ามันเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลแล้ว

อซงกวาดตามองบุคคลทั้งสามอย่างช้าๆ ก่อนจะเดิน ผ่านคนพวกนั้นไป
รูปลักษณ์ที่ดูสะดุดตาทำให้ทั้งสามอดที่จะให้ความสนใจ ไม่ได้ แต่ก็ได้เพียงมองผ่านๆ แวบนึงและก็ไม่ได้กลับไปสนใจ อีกเลย

ตอนนี้ท้องของเฉินผ่านซึ่งกำลังหิวได้ที่ นับว่าป๋อจึงชวน โจ๊กส่งมาให้เธอได้ทันเวลาเลยทีเดียว

ในเมื่อรับมาแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นที่จะทิ้งให้เสียของ

ทว่ากินเข้าไปได้ไม่กี่คำ ประตูห้องที่ถูกปิดไปได้ไม่นาน ก็ได้เปิดออก โดยไม่มีแม้แต่เสียงเคาะประตู

คิ้วสวยขมวดเข้าหากันแหงนหน้าขึ้นมองไปยังประตู

สีหน้าที่หม่นหมองอยู่แล้ว เมื่อได้มองไปยังกลุ่มคนที่เดิน เข้ามาก็ทำให้ใบหน้าสวยหม่นหมองยิ่งกว่าเก่า

เจียงทรงทรงเดินนำเข้ามา เฉินฝานซึ่งเพิกเฉยต่อสายตา เกลียดชังที่เธอมอบให้ เธอคลายคิ้วลง มองช้อนไม้ที่เพิ่งผ่าน ซึ่งถืออยู่ในมือก่อนที่มันจะถูกวางลง

ไม่มีอารมณ์จะกินต่อแล้ว

“ผ่านชิง ค่อยยังชั่วขึ้นแล้วเหรอ

หยางเวยที่คอยอยู่ข้างหลังเจียงหรงทรงก้าวเข้ามา เด รสสีน้ำตาลแดงปักลาย เสื้อคลุมที่ทำจากผ้าโปร่งในสีเดียวกัน ผมถูกเกล้าอย่างพิถีพิถัน ทรงหน้ารูปไข่ที่ผ่านการบำรุงมาเป็นอย่างดี ทำให้เธอดูมีอำนาจแต่ทั้งยังอ่อนโยนอ่อนหวานไป ด้วยเช่นกัน

น้ำเสียงของเธอเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยนและห่วงใย

เฉินผ่านชิงไม่โต้ตอบ

ต่อให้ดีกับเธออีกสักแค่ไหน เธอก็ไม่มีวันญาติดีกับคนที่ บีบคั้นคุณแม่ของเธอจนตายหรอก

แค่คิดถึงคุณแม่เฉินฝานซิง ก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาที่กลางอก

ฝ่ามือเย็นข้างลำตัวกำหมัดแน่น ความเกลียดชังในใจเริ่มปะทุออกมา!

“ผิดหวังหน่อยนะ พอดียังไม่ตาย

สามปีก่อนเธอถูกบังคับให้ออกจากประเทศ หลังนั้นสาม ปีเธอก็กลับมาและอุทิศตัวให้กับบริษัทของซูเทิงและบริษัทที่แม่ ของเธอทิ้งไว้

บ้านหลังนั้นน่ะ เธอไม่เคยคิดจะกลับไปเหยียบแม้แต่ครั้ง เดียว หากไม่ใช่เพราะว่าคุณปู่ของยังอยู่ในบ้านหลังนั้น ชาตินี้ ทั้งชาติเธอก็ไม่ขอมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับคนพวกนี้

ความหยาบคายและไม่แยแสอย่างเช่นทุกครั้งของเฉิน ฝานซึ่งทำให้เฉินเมื่อผ่านเดือดสุดขีด

“ยัยเด็กเหลือขอ! ท่าทางแบบนี้หมายความว่ายังไง