บทที่ 5 มาหย่ากันเถอะ

รูม่านตาของเขาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย แต่แล้วก็เสียงเรียกเข้า ซ้อนเข้ามาขัดจังหวะ

เซียงชิงฉือบอกว่าจะโทรมาอีกครั้ง เซี่ยเสบู่จ้องที่หน้าจอที่มืด

ลงอย่างช้า ๆ เธอหัวเราะกับตัวเอง เธอคาดหวังอะไร

เธอเคยคิดว่าเขาจะไม่มีคนรัก

มันกลับกลายเป็นว่าเขาจะเปิดวิดีโอตอนดึกเพื่อรอการมา เยือนของผู้หญิงคนนั้น แม้แต่อุ้มคนนั้นไว้ ต่อหน้าเธอโดยไม่ คำนึงถึงเธอเลย …

นั่นไม่พอหรอที่จะแสดงว่าเขาไม่มีความรักต่อเธอเลย แม้ เพียงเล็กน้อย ในใจของเขาก็คงไม่มี?

เมื่อหญิงคนนั้นเข้ามาหัวใจของเธอก็บีบรัด

คำพูดที่เธอส่งทำให้เธอรู้สึกเสียใจและหวั่นใจ

เซี่ยเสน่แตะที่หัวใจของเธอ เธออิจฉาผู้หญิงคนนั้น ใช่เธอ อิจฉา!

เธอตกหลุมรักเซียงชิงฉือแล้วใช่ไหม?

โทรศัพท์มือถือสั่นและเสียงร้องของมันก็ถูกปิดไปด้วยมือของ เซี่ยเสว่ด้วยความไม่ตั้งใจ

ปลายนิ้วนวลของเซี่ยเหยุดบนหน้าจอเป็นเวลานานเธอก็ยิ้มและกดปุ่มตอบรับ

“คุณเซี่ย ฉันจะเรียกคุณแบบนั้นได้ไหมฉันคือซิงเดียว”

เซี่ยเสว่เงียบ

“คุณเซียฉันเคยส่งข้อความมาก่อนจำได้ไหม” “คุณไม่กลัวว่าฉันจะอัดเสียงเหรอ?”

แน่นอนคุณสามารถทำได้และเอาให้ซิงฉือฟังได้” เสียงขอ งมซึ่งเหยวนิ่งไปเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่สนใจด้วยความรังเกียจ

“ฉันจะทำได้อย่างไร คุณจะไม่กลัวที่จะถูกวิพากษ์วิจารณ์ เรื่อง” เสียง “ของคุณที่โทรมาคุยกับผู้หญิงที่แต่งงานแล้วใช่ ไหม?”

เซี่ยเสน่ฟังเสียงขบฟันแน่และการกลั้นหายใจของอีกฝ่าย แต่ไม่นานมู่ซิงเหยวก็สงบลง

“คุณเซี่ยคุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงถูกแยกจากชิงฉือเมื่อสามปีที่ แล้ว แต่เขาไม่ได้ตัดขาดจากฉันหลังจากที่เขาแต่งงานกับคุณ? เขาไม่ได้เป็นคนที่มีสไตล์แบบคุณ เขาคอยปกป้องฉันตลอดและ เราจะไม่รบกวนคุณ เขาไม่รักคุณใช่มั้ย”

“ เมื่อเขาพูดกับคุณเขาดูใส่ใจไหม? หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น เมื่อเขากอดคุณ คุณรู้สึกถึงความรักของเขาเมื่อเขาจูบคุณไหม?”

เสียงของมู่ชิงเหยวนั้นเรียบนิ่ง แต่เห็นได้ชัดว่าทุกประโยคนั้น ทำให้ใจของเซี่ยเสวนั้นสั่นสะท้าน
ไม่เลย เธอหลับตาและปฏิเสธไม่ได้

ยิ่งเซียเสาเงียบมากเท่าไรซิงเดียวก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอพ่ายแพ้ได้ อย่างง่ายดายและเห็นได้ชัดว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นเรื่องจริง ไม่ ต้องพูดด้วยรอยยิ้ม แต่พูดกับเธออย่างอบอุ่น “คุณเชี่ยวคงจะ อยากพักฉันจะไม่รบกวน”

หน้าจอมืดดับไป หัวใจของเซียวเสียวก็ดูเหมือนจะตกอยู่ใน หุบเขาลึกมาก แม้แต่ท้องฟ้าก็หายไป

หลังจากวางหูโทรศัพท์ เชียงชิงฉือก็ถูกรบกวนอย่างมาก เขา รีบกลับบ้านเปิดประตูอย่างเร่งรีบแล้วมองไปรอบ ๆ หลาย ๆ ที่ ในที่สุดเขาก็ผลักห้องน้ำออกมาอย่างแรงและสายตาที่อยู่ตรง หน้าเขาทำให้หัวใจของเขาสั่น

ร่างกายของเซียเสาแช่อยู่ในน้ำร้อนเธอยืนพิงขอบอ่างอาบน้ำ แล้วพับผ้าเช็ดตัวสีขาวบนหน้าผากของเธอ ไอน้ำทำให้เหมือน ร่างทั้งหมดของเธอติดอยู่ในความฝันที่เงียบงัน เธอเปิดตาของ เธอขึ้นมาดวงตาของเธอยังไม่ได้โฟกัสอะไรมากแต่แล้วและเธอ ก็ตกใจ

หัวใจของเซียงชิงฉือนั้นหล่นวูบ เซี่ยเสวนั้นแปลกและสงสัย กับท่าทางของเขา เขาสงบใจของตัวเองลงแล้วเดินไปที่ไหล่ เปลือยของเธอ “เซี่ยเสว่ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”

เซี่ยเสวีวักน้ำขึ้นมาลูบหน้าเธอเบาๆ แล้วริมฝีปากแดงของเธอ ก็ขยับเบาๆ

“เรามาหย่ากันเถอะ”
หลังจากได้ยินเซี่ยเสวกล่าวถึงเรื่องการหย่าร้าง ซียงซิงฉือ จับไหล่สีขาวของเธอโดยไม่รู้ตัว จับไหล่เธอด้วยดวงตาสีดำขลับ ใต้ตาของเธอนั้นดำคล้ำ

เซียเสวต้องการหย่ากับเขา เธอต้องการทะทิ้งเขาใช่ไหม ความรู้สึกนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากการสูญความรู้สึกในตอ นที่มีชิงเดียวจากเขาไป

เขาสับสนกับความสับสนและความโกรธที่อธิบายไม่ได้ ต่อนหน้ารูปเหมือนของพระเจ้า เซียเสาเดินข้ามฟากเข้ามา

ในตอนแรกแม้ไม่มีคำสาบานของการแต่งงานแต่ชายคนนั้น เพิ่งพูดอย่างชัดเจนว่าเรากำลังจะแต่งงานกันและเธอกำลังจะ กลายเป็นนางไม่ใช่นางสาวอีกแล้ว

แต่ตอนนี้เซียเสวก็ยังอยากให้เขาปฏิบัติต่อการแต่งงานนั้น

เหมือนเป็นความฝัน

เธอเหนื่อยเกินกว่าจะโกหกตัวเอง

เธอหลบสายตาของชายคนนั้นโดยไม่รู้ตัว

เซียงซิงฉือปล่อยมือจากไหล่ของเธอบีบคางเล็ก ๆ ของเธอ ด้วยมือข้างหนึ่งและดึงแขนของเธอที่ซ่อนอยู่ในน้ำกับอีกมือเขา จูบเธออย่างดุเดือดเสียงของเธอปะปนกัน ผ่านอย่างชัดเจน: “ผมจะไม่หย่าคุณ!”

เซี่ยเสวปล่อยน้ำตาของเธอไหลลงอย่างว่างเปล่าและปล่อยให้เขาจูบอย่างอิสระ

น้ำตาของเธอทำให้เซียงชิงฉือหยุดอย่างประหลาดใจ

เห็นได้ชัดว่าตราบใดที่เขาไม่เห็นด้วยการแต่งงานครั้งนี้จะไม่ สามารถยุติลงได้ แต่ทำไมเขาถึงอยากลบความคิดของเธอนั้น ทิ้งไป?

“เชียงชิงฉือ คุณก็ไม่รักฉัน คุณจะเป็นอิสระถ้าคุณหย่า ทำไม คุณถึงปฏิเสธ”

หากคำถามนี้โผล่ขึ้นมาในความคิดของเขาเมื่อสามปีก่อนเขา สามารถอธิบายได้อย่างง่ายดายว่าทำไมเขาถึงแต่งงานกับเซีย เสว ในตอนแรกแน่นอนไม่ใช่จากความรัก … เขาอ้าปากของเขา แต่เขาก็ไม่ตอบ

“การหย่าร้าง … ผมขอคิดดูหน่อย”

เซียงชิงฉือหันกลับออกไป เขารีบเร่งวุ่นวายเล็กน้อยก่อนออก จากห้องน้ำราวกับว่าเขากำลังหนีไป

เซี่ยเสว่เปิด อาบ เธอปิดตาของเธอแล้วเงยหน้าขึ้น ริม ฝีปากของเธอก็เปิดออกเล็กน้อยและน้ำอุ่นไหลผ่านใบหน้าของ เธอลงไปในอ่างอาบน้ำหลังจากน้ำท่วมพื้นที่เปียก

เจ็ดวันติดต่อกันของฤดูใบไม้ร่วง ฝนนำเอาความร้อนที่เหลือ จากสภาพอากาศก่อนหน้านั้นและพริมโรสสีเหลืองสดใสเริ่ม เติบโตบนขอบของวิลล่าหลังจากสภาพอากาศที่ดีขึ้น

ในฤดูใบไม้ร่วงเซี่ยเสวสร้างกระดานวาดภาพบนระเบียงบนชั้นสองและสายัณห์ของพระอาทิตย์ตกที่อยู่บนกระดาษจิตรกรรม ที่เต็มไปด้วยต้นพริมโรสเย็นที่มีสีเหลืองสลัว

เซี่ยเสวกลับไปที่ห้อง ก่อนจะพบว่าโทรศัพท์มือถือของเธอถูก ทิ้งไว้ที่ระเบียง เธอกลับไปหยิบมันขึ้นมาและเห็นรถสีเงินจอดอยู่ ชั้นล่าง … เซียเสวรู้สึกประหลาดใจ

ทำไมเขาถึงกลับมาตอนนี้

เซียงซิงฉือจะไม่มาที่นี่ทันทีทันใดเว้นแต่จะมีบางสิ่งที่เขา ต้องการให้เธอทำ แม้ว่าจะไม่ค่อยเกิดขึ้นก็ตาม

จากนั้นไม่นานเซียเสวก็รู้เหตุผลที่เซียงชิงฉือเข้ามา เขาพูด เพียงประโยคเดียว: “ผมจะค้างคืนที่นี้ แม่ของผมเข้ารับการ รักษาในโรงพยาบาลและเราจะไปเที่ยวด้วยกันในวันพรุ่งนี้

เมื่อเซี่ยเสบู่ถูกจับมือจากเชียงชิงฉือ เธอก็พยายามไม่ใส่ใจ กับคลื่นที่เกิดจากพฤติกรรมที่ใกล้ชิดของชายคนนี้

หลังจากเซียงชิงฉือปล่อยมือของเธออย่างระวัง โทรศัพท์มือ ถือของเขาก็สั่น หลังจากจองเซี่ยเสาสักพักเขาตอบว่า “โอเคฉัน จะไปแล้ว”เซียงชิงฉือวางสายแล้วบอกเธอว่าเขาจะออกไปสักพัก

ในวอร์ดเซียเสวดใบหน้าที่ง่วงนอนของคุณแม่เชียงคนเดียว และจู่ๆก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างยิ้มแย้ม

คุณแม่เซียงป่วยแบบนี้บางคนอดไม่ได้ที่จะมีโอกาสได้ใกล้ชิด กับคุณพ่อเชียง

ควมคิดของเซี่ยเสว่ยังไม่ทันหายไปไหน ก็มีเสียงฝีเท้าก็เริ่มเข้ามาใกล้ ๆ ในวินาทีต่อมาประตูของวอร์ดก็เปิดออก …

ผู้มาเป็นคู่ของแม่และลูกสาวที่มีใบหน้าที่ดีเมื่อพวกเขาเห็น เซี่ยเสวซึ่งนั่งอยู่คนเดียวทั้งสองก็ยกปากของพวกเขาขึ้นอย่าง

เซี่ยเสน่ไม่ได้หันไปมองคนอย่างกะทันหัน “นี่เหรอ?”