บทที่ 4 ฉันคืออะไร

มันเป็นเพียงผลิตภัณฑ์ของหยกขาวแกะสลักเป็นนกกระทาควรที่ ถูกแกะไว้อย่างละเอียดอ่อนและดวงตาที่ทำจากออบซิเดียนเป็น ประกายแสงสวยงาม

เซียงซิงวางของขวัญที่พี่ชายของเขาให้มาทันทีแล้วยื่นมือไป รับนกกระทาควรและสรรเสริญพี่สะใภ้ของเขาสำหรับความ เฉลียวฉลาดของพี่สะใภ้ในการเลือกของขวัญให้กับเขาและรู้จริง ว่าในบรรดานกทั้งหมดเขาชอบนกกระทาควร และเขาชอบมาก ที่สุดคือนกกระทาควรที่ดุร้ายและกล้าหาญของขวัญของเซี่ยเส ทำให้เขาพอใจอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเซี่ยมองดูเขาก็ยิ้มอย่างชื่นชม

นกกระทาควรนี้ไม่เพียงแต่ทำให้ลูกชายคนเล็กของเขาเท่านั้น แต่ยังจริงใจในการแกะสลักด้วยมือของตัวเองเมื่อ เซี่ยเสว่ แต่งงานเข้าครอบครัวเซียง เขาได้ส่งรูปปั้นมือสองอันที่เป็น เอกลักษณ์ของ คุณพ่อเสียงและคุณแม่เชียง

เซียงชิงฉือมองไปที่เซี่ยเสาเธอก็ยิ้มให้เขาบางๆ

ความงามที่เยือกเย็นและสวยงามดูเท่ของเซียงชิงฉือก็ดู เหมือนเธอ คุณแม่เซียงมีชื่อเสียงในด้านอารมณ์ที่เย็นชาของเธอ เมื่อเธอยังเด็กเธอมาจากครอบครัวที่มีชื่อเสียงและเธอพูดด้วย น้ำเสียงที่สูงส่ง
ครอบครัวของเซี่ยเสน่ไม่โดดเด่นควบคู่ไปกับอารมณ์สงบนิ่ง ของเธอ เธอไม่มีมารยาทและเธอยังไม่ได้ให้ลูกชายและลูกสาว ให้กับครอบครัวเป็นเวลาสามปีแล้ว แม้แต่คนที่มีการแกะสลัก หยกก็ไม่สามารถเข้าตา

เซี่ยเสวีเพิกเฉยต่อความเย็นชาที่รังเกียจเธอในสายตาของ คุณแม่เชียง และทักทายกับเซียงซิงฉือ แล้วคุณแม่เซียงก็ดึงเซี ยงชิงฉือมาคุยด้วย

เซียงซิงเดินไปทักทายญาติบางคนที่ได้รับเชิญจาก ครอบครัวในวันนี้พิธีผู้ใหญ่ของครอบครัวได้เชิญสมาชิกใน ครอบครัวเท่านั้น เซี่ยเสถามคนรับใช้ถึงไวน์ผลไม้เมื่อเธอนั่ง บนเก้าอี้ไม้จันทน์และรอเซียงซิงฉือที่มีร่างคนมาอยู่ตรงหน้าเธอ

เซียเสาเงยหน้าขึ้นตาของเธอก็หรี่แคบลงหลังจากที่เห็นคนมา

หญิงสาวผู้สง่างามและสวยงามแต่งกายด้วยชุดเดรสยาวสี ม่วงที่มีเสน่ห์ถือไวน์พร้อมรอยยิ้ม ยกแก้วแชมเปญเพื่อส่ง สัญญาณให้เธอ

นี่คือ … ผู้หญิงที่ไปพบเซียงชิงฉือเมื่อวานนี้

ข้อความที่เธอลบทิ้งในใจเธอ เซียเสาคิดว่าเธอลืมไปแล้ว แต่ ตอนนี้ทุกอย่างก็กลับเข้ามาในใจเธออย่างชัดเจน

เซี่ยเสว่ยังมุ่งเน้นไปที่การเคลื่อนไหวโดยเจตนา ในสายตา ของเธอและเขย่าแก้วไวน์คริสทัลในมือแล้วส่งมาให้เธอ คนที่เข้ามาหาเธอคือมซึ่งเหยว ผู้มีนัยน์ตายิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเธอเห็นกระแสความประหลาดใจจากดวงตาใสซื่อนั้น จากนั้นก็หรี่ตาหลบเธออย่างรวดเร็ว

เธอถือแก้วของเธอและเดินไปหาเซียงชิงฉือด้วยรองเท้าส้นสูง สีชมพูใส

“คุณมาที่นี่ทำไม?” ใบหน้าของเซียงชิงฉือเข้มขึ้น เขาเหลือบ มองไปที่เซี่ยเสวซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้จันทน์ในระยะไกล เธอนั่ง เงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร “ซิงฉือ คุณถามฉันด้วยคำถามนี้อีกแล้ว” ซิงเดียวมองเขา

อย่างเจ้าเล่ห์ “แน่นอนว่าฉันต้องมาร่วมงานวันเกิดของชิงสิค่ะ”

เซียเสวมองไปทางร่างที่สวมชุดสีม่วงกลมกลืนกับรัศมีของเชี ยงชิงฉือมาก เธอมองดูจากด้านข้างทั้งสองดูเหมือนจะพูดคุยกัน คุณแม่เชียงมองดูพวกเขาจากด้านข้าง ซึ่งเหยวไม่เปลี่ยนไป เลยใบแม้แต่หน้าที่อ่อนโยน

เซียงชิงฉือเดินจากไปทันที ซึ่งเหยวมองตามหลังของเขา ด้วยความสงสัย ทิศทางนั้นทางไปหาเซียเสว! แสงพาดผ่านเข้า มาในดวงตาของเธอแล้วเธอก็เดินตามชายผู้นั้นไป

เมื่อเชียงชิงฉือเดินไปอีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงเซี่ยเสร่ จู่ๆซึ่งเหย วก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาหันหลังกลับไปหามซึ่งเหย วที่ตีหน้าซีดมือกุมข้อเท้าขวาของเธอไว้ ใบหน้าของเธอปกคลุม ไปด้วยความเจ็บปวด

เซียงชิงฉือพูดกับเธอเบาๆ “เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”
“ มันเจ็บค่ะ ซิงฉือเท้าของฉันอยู่ๆมันก็เจ็บ” น้ำในดวงตาขอ งมู่ซึ่งเหยวเปล่งประกายสดใสและหยดน้ำตาที่ปลายดวงตาของ เธอดูเหมือนจะร่วงหล่นราวกับว่าช่วงเวลาต่อไปจะเป็นลูกแพร์ที่ มีฝน เปรียบเปรยว่าน้ำตากำลังจะไหลลงมา) เธอกดมือของเธอ แน่นกับพื้นปฏิเสธการช่วยพยุงของเขา

คนรู้จักบางคนในครอบครัวมองไปรอบ ๆ แล้วดูประหลาดใจ มีคนน้อยมากที่ได้เห็นเซี่ยเสาและรู้ว่าเธอเป็นภรรยาจริงๆของเซี ยงซิงฉือ แต่ตอนนี้บางคนยังจำได้ว่าเธอเป็นแฟนของเซียงซิงฉือ ไม่กี่ปีที่ผ่านมาพวกเขาคืนดีกันแล้ว?

ความสนใจของคนที่นี่เริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ใบหน้าที่เรียบนิ่ง ของเชียงชิงฉือนั้นเข้มขึ้นเล็กน้อย แล้วเขาก็อุ้มซึ่งเหยวขึ้นมา บางคนสังเกตเห็นว่าเซี่ยเสาอยู่ไม่ไกลนักด้วยความสงสัย พวก เธอก็สักถามในจุดที่ดูน่าสังเวชของเธอหรือเธอกำลังโดนเมิน

เซียงชิงฉือมองไปที่เซี่ยเส ริมฝีปากบาง ๆ ของเขาขยับ เล็กน้อย ราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง

การจ้องมองของเซี่ยเสวนั้นกับตรงข้ามกับเขา แต่มองไปที่ ซึ่งเหยวมือของเธอวางอยู่บนคอของเซียงซิงฉือและรอยยิ้มที่มุม ปากของเธอราวกับจะบอกเซียเสว่ว่าเธอชนะ

เซี่ยเสวมองตามไปก็เกิดความเจ็บปวดที่น่าจะชินชา หากแต่ ในหัวใจของเธอที่ไม่อาจเพิกเฉยได้ ดวงตาของเธอมีน้ำตารื้นขึ้น และการแสดงออกของเธอก็ผ่านออกไป

เมื่อมองดูที่เซียเสวีเช่นนี้ผมไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของเชียงชิงฉือเหมือนว่าจะบิดไปด้วยเขาเดินไปที่เซี่ยเสาอย่างไม่รู้ตัว

ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาที่เซี่ยเสวพูดกับเซียงชิงฉือ”เซียงชิงฉือ ฉันเป็นอะไรกับคุณ”

ทันใดนั้นเธอก็ลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอกบ้านเชียง

เซียงซิงฉือยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เขาสับสนเสียงอันขมขื่นของเซีย เสวี่ยังก้องอยู่ในหูของเขา เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้มี ความหมายต่อเขาอย่างไร

เขากำลังจะคิดต่อ แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงอันเจ็บปวดขอ

งมู่ซิงเหยว

“ซิงฉือ เท้าของฉันมันเจ็บ …

เซียงชิงฉือรีบช่วยพาเธอเข้าไปในห้องเล็ก ๆ ข้างนอกห้องนั่ง เล่นจากนั้นก็เรียกสาวใช้ให้ตามหมอมา

มซึ่งเหยวมองเขาอย่างอ่อนโยน ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอหลัง จากที่คุยกับสาวใช้เสร็จ เซียงชิงฉือก็หันมาพูดกับเธอด้วยน้ำ เสียงเย็นชาจนถึงขั้วหัวใจ: “ซิงเหยวเป็นเวลากว่าสามปีมันเพียง พอที่จะเปลี่ยนแปลงเรา และเราจะไม่กลับไปเหมือนเดิม … ผม ไม่ต้องการทําให้คุณเข้าใจผิด ”

เชียงชิงฉือไม่ได้รอดูการตอบรับของซิงเดียว หลังจากพูด แล้วเขาก็ยังไม่ออกไปข้างนอก เขานั่งบนโซฟาอีกด้านอย่าง เงียบ ๆ

ใบหน้าที่สวยงามของมซึ่งเหยวเปื้อนด้วยน้ำสีใสที่ออกจากดวงตาของเธอเต็มไปหมด เมื่อถูกต้องด้วยตวงตาที่แหลมคม อารมณ์ของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

น้ำตาของเซียเสาไหลออกมาหลังจากที่เธอออกมาจากบ้านเซี ยง หลังจากออกจากงานนั้นมาได้แทนที่จะรีบออกไปข้างนอก เพื่อเรียกรถและออกจากบ้านไป เธอกลับยืนพิงอยู่ที่ผนังด้าน นอกของประตูบ้านเชียง

ลมพัดผ่านเธอไปน้ำตาก็ค่อยๆกลายเป็นร่องรอยหลังจากนั้น ไม่นาน เชียงชิงฉือไม่ได้ตามเธอออกมา เซียเสาแตะหัวใจเย็นชา ของเธอ เธอเช็ดรอยน้ำตาแล้วขึ้นรถขับออกไป ปล่อยให้คนขับ วิ่งตามจนลับตา ในที่สุดก็มาถึงสวนสาธารณะใกล้บ้านเก่าของ เซี่ยเสว่

ในเวลา 5.20 น. ที่กลางสวนสาธารณะดวงอาทิตย์ไม่ค่อย พราวแสงแล้ว ผู้สูงอายุและเด็กจำนวนมากจะมาที่นี่ สำหรับเซี่ย เสว ที่นี้เป็นที่ที่ช่วยเธอผ่อนคลายเวลาที่เธอรู้สึกท้อแท้

เซียเสวกลับไปที่บ้านพักหลังจากนั้นเป็นเวลานาน หลังจาก ร้องไห้มานานนั้นทำให้เปลือกตาของเธอก็เจ็บ เธอเลยหลับตา และหลับลึกไปเลย

เมื่อเซี่ยเสวตื่นขึ้นมาปลอกหมอนที่รองเธอนั้นก็เปียก ในห้อง เงียบสงัดเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นอย่างฉับพลันทำให้ เธอมองมันอย่างว่างเปล่า

หลังเซียงชิงฉือออกจากบ้านเชียง ลู่เช่นก็ได้โทรไปเตือนเขา ถึงการประชุมผู้ถือหุ้นคืนนี้ ทันทีที่จบการประชุม เขาก็โทรหาเซียเสโทรไปยังหมายเลขนั้น

“คุณ … กลับไปแล้ว?

“ทำไมไม่พูด?”

“เซียงชิงฉือ” เสียงของเซี่ยเสานั้นแหบห้าวนั้นทำให้เขาว้าวุ่น ใจ แล้วเซียเสวก็ถามอย่าง ใจสลาย “คุณจะมีความสุขโดย ปราศจากความรักไหม?