บทที่ 2 การยั่วยุ

เป็นเวลามากกว่าสองชั่วโมงและแล้วการประชุมเชียงชิงฉือก็สิ้น สุดลง

เขาขมวดคิ้วแน่นออกมาจากห้องประชุม มือซ้ายของเขายก

ขึ้นมาคลึงเบา ๆ ที่กึ่งกลางคิ้ว

เช่นเห็นว่าท่าทางของเขาค่อยๆดีขึ้น หลังจากใบหน้าของ เขาได้รับการผ่อนคลาย เธอกล่าวเสริมบางจุดที่บันทึกไว้ใน การประชุม

สั่งให้ลู่เย่นไปรับบางอย่างในเวลานั้น เช่นบอก เขาว่า ชิงเหยวรออยู่ที่เลาจน์มาเกือบหนึ่งชั่วโมง เซียงชิงฉือ เงยหน้าขึ้นมองเป็นทางว่าเขารู้แล้ว แต่เขาก็ไม่ได้ไปที่สำนักงาน ทันที

ลู่เย่นไม่ได้ส่งเสียงของเธอออกไป หากแต่เธอลังเลเล็กน้อย “คุณเชียงคะ เช้านี้แทนที่จะขึ้นลิฟต์พิเศษไปเลย คุณกลับไปที่ ห้องคอมพิวเตอร์บนชั้นหกก่อน ….ก่อนที่ฉันจะพามาที่ห้อง รับรอง ที่สำนักงานดูเหมือนว่าเธอจะสังเกตเห็นคุณมู่ ”

แววตาของเซียงชิงฉือส่องประกายแปลกๆ ดวงตาของเขาจ้อง มองไปที่สำนักงานตรงหน้าเขา จากนั้นเขาก็ให้ลู่เย่นตามเขา และเดินเร็ว

เมื่อเย่นเข้าไปในห้องรับรองพร้อมกับเซียงซิงฉือ เขาก็เห็นว่ามีชิงเดียวไม่ได้นั่งในห้องนั่งเล่นแต่เอนหลังพิงเก้าอี้หมุนด้าน นอกถือปากกาสีดำด้วยปลายนิ้วของเธอที่เล็บทาด้วยสีเขียว มนต์ การหมุนปากกาอย่างอ้อยอิ่ง นาฬิกาสีหมึกละเอียดอ่อนที่ สวมใส่บนข้อมือที่เรียวบางของเธอเพื่อขับเน้นให้ข้อมือของเธอ ให้เรียวขึ้นไปอีก

มู่ชิงเหยวได้ยินเสียงการบิดลูกบิดประตู ใบหน้าของเธอยิ้ม เล็กน้อยเมื่อเธอเห็นลู่เย่นด้านหลังเซียงซิงฉือ เธอจับปากกาที่ เธอถือไว้กลับไปวางที่โต๊ะไม้เนื้อแข็งอย่างไม่สนใจและลุกขึ้นยืน ด้วยรอยยิ้มมอบให้เซียงชิงฉือ

“ในที่สุดฉันก็พอคุณสักที ท่านประธานใหญ่เชียง

“หึม” ดวงตาของ เชียงชิงฉือสั่นไหวแล้วเขาก็ตอบเบา ๆ

หากเซี่ยเสว่อยู่ที่นี่เธอจะต้องประหลาดใจแน่ เมื่อพบว่า ใบหน้าของมซึ่งเหยวในเวลานี้ไม่ได้สวยงามสงบเงียบเหมือน เมื่อตอนในห้องคอมพิวเตอร์และน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์

มู่ซึ่งเหยวก้าวเข้ามาใกล้เซียงชิงฉืออย่างเป็นธรรมชาติ ดวงตาของเธอเหลือบมองลงไปบนแขนยาวของเขา

แขนเสื้อถูกม้วนและม้วนขึ้นไปถึงข้อศอกมองที่ปลายแขนที่มี กล้ามเนื้อแน่น

มู่ชิงเหยวลดสายตาลงและนั้นทำให้เธอผิดหวัง

เธอเห็นชัดเจนว่าบนข้อมือของเซียงชิงฉือไม่ได้ใช้นาฬิกาสีห มึกที่เธอส่งไปให้เขา
“คุณมาที่นี่ทำไม”

มีชิงเดียวได้ยินคำนั้นดวงตาของเธอสั่นไหวและมีประกาย พาดผ่าน เธอมองตรงไปที่เซียงชิงฉือและพูดเบา ๆ “ฉันแค่อยาก เจอคุณ คุณยุ่งมากเลยถ้าฉันจะไม่มาหาคุณ คุณอาจจําไม่ได้ว่า ต้องมาหาฉัน”

เชียงชิงฉือได้ยินคำพูดนั้น ดวงตาของเขาก็มองขึ้นบนเล็ก น้อย การแสดงออกของเขาไม่สามารถแสดงอารมณ์ของเขา เขา หันหลังกลับและส่งสัญญาณไปยังลู่เย่น: “ลู่เย่น คุณต้องลงไป ก่อน”

ดวงตาของมซึ่งเหยวเต็มไปด้วยความสุข

หลังจาก เช่นจากไปเธอก็เดินตามเซียงซิงฉือเข้าไปในห้อง นั่งเล่นเขาเอนหลังบนโซฟาหลับตาแล้วเริ่มที่จะฟื้นฟูจิตใจของ เขา

มู่ชิงเหยวไม่ได้รบกวนเขา เธอแค่กระซิบที่แขนเขาเบาๆ ก่อน ที่จะเล่าข้อมูลที่ได้รับในต่างประเทศมามีบางสิ่งที่น่าสนใจใน ช่วงนี้

เธอพยายามที่จะเลือกในเรื่องที่เซียงชิวฉืออาจจะสนใจในสิ่ง ที่เธอพูด ในช่วงที่คิ้วหนาของเขาคลายออกเล็กน้อยเหมือน กําลังจะหลับ

มซึ่งเหยวเรียกเขาสองสามครั้ง แต่ชายคนนั้นก็ไม่รู้เรื่อง เธอ เอนกายเขาหาช้าๆขนตาของเธอสั่นไหว ก่อนที่ริมฝีปากสีแดง เข้มจะสัมผัสบนริมฝีปากบางของเขา เชียงซิงฉือก็กล่าวขึ้นมาว่า”เซี่ยเสว่ภรรยาของผมอาจไม่พอใจกับพฤติกรรมของคุณใน ตอนนี้”

สีหน้าของมู่ชิงเหยวเปลี่ยนเป็นสีซีดทันที เธอกัดริมฝีปากของ เธอแน่นและมองเข้าไปที่ดวงตาที่ปิดสนิทของเซียงชิงฉือ เมื่อ เทียบกับสามปีก่อน ใบหน้าของเขาผู้ใหญ่และหล่อมากขึ้น

มซึ่งเหยวไม่กล้าลงมือทำอะไร เขาไม่เต็มใจ

ทําไม?!

เห็นได้ชัดว่าเซียงซิงฉือไม่ได้รักเซียเสร่ แล้วทำไม เชียงชิง ออนุญาตให้เธอเข้ามาหาเขา และยังคงดูแลเธอด้วยตัวเอง แต่ ไม่ยอมให้เธอเข้าใกล้ และยังปฏิเสธการสัมผัสจากเธอ !

ในอีกด้านหนึ่งใบหน้าด้านข้างของเซี่ยเสวดูเคร่งเครียดมาก เกินกว่าจะเป็นการเคลื่อนไหวของมือเธออย่างเป็นระเบียบของ เธอที่ดูอ่อนช้อย แต่คิ้วที่ขมวดเล็กน้อยเผยให้เห็นถึงความวิตก กังวลภายใน

เธอกําลังเป็นห่วงเรื่องอะไร เธอไม่สนใจเซียงชิงฉือไม่ใช่เห

รอ?

เซี่ยเสว่เริ่มกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอทำได้เพียงแค่ขอลากลับ บ้านก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมงเพื่อกลับบ้านจากที่ทำงานล่วงหน้า

เมื่อเธอกลับถึงบ้านเธอก็เข้าไปอาบน้ำสระผมเมื่อเสร็จ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

มือหนึ่งของเธอเช็ดผมด้วยผ้าขาวและมืออีกข้างเปิดหน้าจอแสดงข้อความตัวอักษรที่ยังไม่ได้อ่านเกือบ 20 ข้อความ

เปิดและดูด้านหน้าเป็นหน้าSMS เขียนว่า “” และอีกคนเขียน ว่า “” เซี่ยเสว่ส่ายหัวอย่างช้าๆ ทุกครั้งที่เชียงซิงฉือเรียกเธอ ตอนที่เขาเมา เขาจะให้บางคนส่งเครื่องหมายวรรคตอนที่ไม่ สามารถเข้าใจได้ให้เธอในวันถัดไป

เธอยังคงมองลงไปที่ตัวเลขที่ไม่คุ้นเคย เธอกดเปิดข้อความ สั้นๆ ทันทีเห็นเนื้อหาภายในปากของเธอก็ปิดโค้งลง

“ฉันมีใครบางคนในใจ ฉันรู้ว่าเขาถูกบังคับให้แต่งงานกับผู้ หญิงด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันไม่ได้รู้สึกเสียใจเพราะฉันรู้ว่าเขา ไม่ได้รักเธอ ถ้าฉันไม่ได้จากไปเมื่อสามปีก่อนทุกอย่างคงจะไม่ เป็นแบบนี้ แต่ไม่เป็นไรตอนนี้ฉันกลับมาแล้วและฉันจะไม่ทิ้งเขา อีก เขาเป็นคนดีและการแต่งงานที่ปราศจากความรักไม่ควรเป็น โซ่ตรวนของเขา ใช่มั้ย?

ผ้าเช็ดตัวสีขาวในมือของเซี่ยเสาหล่นลงไป เหมือนดอกไม้ กำลังเบ่งบานและค่อยๆตกลงสู่พื้น นิ้วของเธอสั่นและกดปุ่มลบ ข้อความ หลังจากกดลบเธอก็จ้องไปที่โทรศัพท์สักครู่

ในตอนนี้ลมที่พัดมาจากระเบียงค่อนข้างเย็นมันพร้อมความ เย็นเล็กน้อย เธอปล่อยให้ลมพัดผมของเธอและก้มหยิบ ผ้าเช็ดตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว

หลังจากนั้นครู่หนึ่งเสียงเรียกเข้าดังขึ้นและเธอก็รับมันขึ้นมาก็ มีเสียงเบา ๆ ที่ไม่ค่อยแยแส “ผมจะไปคืนนี้”

ปากเซี่ยเสวยกยิ้มราวกับมันเป็นเรื่องน่าขัน
ในสำนักงาน เซียงซิงฉือจ้องที่โทรศัพท์มือถือยังคงแสดงว่า ปลายสายยังอยู่

สัญญาณก็ไม่ได้มีปัญหาและลำโพงก็ไม่ได้เสีย แต่เขาไม่

ได้ยินแม้แต่การหายใจของอีกฝ่าย เขาสงสัยว่าทำไมเธอถึงรับโทรศัพท์ แต่เก็บเสียงไว้เงียบ ๆ ไม่

แม้แต่จะตอบเขา …

เธอไม่ต้องการคุยกับเขามากขนาดนั้น?

ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็กดปุ่มวางสายอย่างไม่สนใจ และไม่ สนใจความเศร้าโศกที่หายไปในหัวใจของเขา

เซียงชิงฉือจอดรถของเขาในสวนหลังบ้านของวิลล่า เขาเห็น แสงเล็กน้อยที่ด้านซ้ายของชั้นสามของบ้าน เขาขมวดคิ้วเล็ก น้อย

มีห้องเล็กแยกต่างหากไม่ไกลจากห้องนอน มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เขา เข้ามาและหาเซี่ยเสวทุกมุมของบ้าน ในที่สุดก็พบที่นี่และพบว่า เธอกำลังหลับอยู่โดยไม่ได้เปิดไฟ ในเวลานั้นเขาอุ้มเธอกลับไป ที่ห้องโดยเดินผ่านสีสันและภาพวาดที่ยุ่งเหยิงบนพื้นอย่าง ระมัดระวัง ตอนนี้คิดถึงเรื่องนี้ดูเหมือนว่าเซี่ยเสถือว่าห้องนั้น เป็นสตูดิโอของเธอ

เธอกำลังวาดภาพอยู่ข้างในห้องนั้นหรอ?

เธอกำลังวาดอะไรและมันคือใคร มันเป็นงานอดิเรกที่น่าเบื่อ หรือเปล่า? เขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับเซียเสว่

เมื่อชายคนนั้นเข้ามาสายตาของเขาก็จ้องไปที่เซี่ยเสวีที่ยังอยู่ บนกระดานวาดภาพตรงหน้าเขา เธอได้ยินเสียงเปิดประตูเลย หันกลับไปมองเซียนซิงฉือที่กำลังเดินเข้ามาแม้ว่าร่างกายส่วน ใหญ่ยังคงอยู่ภายนอกที่มืดมิด แต่ใบหน้าที่หล่อเหลากลับถูก เปิดเผย หากแต่ไม่มีเธออยู่ในดวงตาที่เย็นชาแต่ดวงตาของเขา กำลังจ้องมองอยู่บนกระดานวาดภาพต่อหน้าเธอ