บทที่ 12 ผมเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว

เมื่อวางสาย เชียงชิงฉือก็ลูบตรงจมูกของตัวเองเพราะรู้สึกปวด หัว ยังคิดอยู่เลยว่าเรื่องมันดูสงบราบเรียบเกินไป แต่ก็คิดไม่ ถึงว่าจะมีเรื่องเกิดขึ้นอีก

เขาโทรอีกครั้งหนึ่ง เพื่อเรียกให้เป็นเข้ามาจัดการทำเรื่อง ออกจากโรงพยาบาล แล้วตัวเขาก็ขับรถกลับไปยังคฤหาสน์เพื่อ ไปอธิบายกับเซียเส

หลังจากจอดรถในโรงรถแล้ว ก็เห็นมซึ่งเหยวอ้อยอิ่งอยู่หน้า คฤหาสน์อย่างไม่คาดคิด

มู่ซิงเหยวสวมชุดกระโปรงสีเหลืองสดใส ผิวขาวราวหิมะ บน ศีรษะสวมที่คาดผมประดับมุก ที่หูก็ใส่มุกแบบเดียวกัน มองแล้ว ดูดีและสง่างาม

เมื่อมชิงเหยวมองเห็นเซียงชิงฉือ ดวงตาก็เป็นประกาย “ชิง ฉือฉันกำลังตามหาคุณอยู่พอดีเลยค่ะ”

เซียงชิงฉือเอ่ยปากอย่างสุภาพว่า “มีธุระอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่มีธุระอะไร มาหาคุณไม่ได้เหรอคะ?” มู่ชิงเหยวตอบด้วย ท่าทางหยอกเย้า วันนี้เธอแต่งตัวมาเป็นพิเศษเพื่อให้เซียงชิงฉือ เห็นว่าเธอสวยแค่ไหน คาดหวังว่าจะได้เห็นสายตาประหลาดใจ ของเซียงชิงฉือ

แต่เห็นได้ชัดว่าเธอต้องผิดหวัง เพราะเชียงชิงฉือไม่ได้หวั่นไหวเลยสักนิด แต่เธอจําได้อย่างชัดเจนว่าก่อนหน้านี้เซียงซิงฉื อชอบที่เธอสวมชุดนี้มากที่สุด

“ถ้าหากไม่มีธุระ ผมว่าพวกเราจะติดต่อกันน้อยลงจะดีกว่า เพราะยังไงผมก็เป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้วนะครับ” เซียงชิงฉือ ยกมือขึ้น แหวนแต่งงานที่หรูหราบนนิ้วกลาง เป็นการบอกทุกคน อย่างชัดเจนว่าเขามีภรรยาแล้ว

มซึ่งเหยวกหมัดแน่นไว้ที่ด้านหลัง ปลายเล็บแหลมจิกเป็น เครื่องหมายพระจันทร์บนมือ แต่บนใบหน้ากลับไม่มีอารมณ์ใดๆ

“ซิงฉือ คุณต้องการให้เป็นแบบนี้จริงๆ ใช่มั้ย? พวกเราเอง รู้จักกันมาหลายปีแล้ว ถ้าจะให้พูดถึงความรู้สึกมันย่อมลึกซึ้งนะ คะ”

เซียงชิงฉือไม่ตอบ และหันกลับมา “มาหาผมมีธุระอะไร?”

“ไม่มีอะไรค่ะ แค่ไม่ได้เจอคุณมาสองสามวันแล้ว เลยอยากจะ ทานข้าวด้วย”

มีชิงเดียวเห็นเขายืนนิ่งไม่ขยับ และไม่คิดที่จะเปิดประตู จึงรีบ เปลี่ยนท่าทางเป็นชวนให้สงสารและเห็นอกเห็นใจแทน : “ฉันมา ถึงบ้านคุณแล้ว คุณจะไม่เชิญให้ฉันนั่งเหรอคะ”

เซียงชิงฉือขมวดคิ้วเล็กน้อย เซียเสวต้องอยู่ในบ้านแน่ๆ ถ้า เซี่ยเสบู่เห็นมู่ชิงเหยวจะต้องไม่พอใจ และเซี่ยเสว่เองก็เข้าใจผิด เขาไปแล้ว เขาไม่อยากจะให้เข้าใจผิดมากขึ้นไปอีก

“เรื่องทานข้าว แล้วผมกับเซี่ยเสว่จะเชิญอีกทีแล้วกัน ตอนนี้ยังไม่สะดวกจะให้คุณเข้าไปนะ

มู่ชิงเหยวคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีวันที่เชียงชิงฉือปฏิเสธคำขอร้อง

ของเธอ สีหน้าของเธอเริ่มมีความอับอาย “ถ้าอย่างนั้นคุณให้ฉันเข้าไปล้างมือก็พอแล้วล่ะค่ะ” ซึ่งเหย วกัดฟันกรอดแล้วยกมือของเธอขึ้น ทำให้เห็นรอยเปื้อนเล็กน้อย

บนมืออันบอบบาง

เมื่อพูดกันมาจนถึงส่วนนี้แล้ว ถ้ายังไม่ให้มซึ่งเหยวเข้าไปอีก เขาก็จะดูเป็นผู้ชายตัวโตที่จิตใจคับแคบมากเกินไป

“ห้องน้ำอยู่ห้องสุดท้ายทางด้านขวามือ

“ฉันรู้ค่ะ คุณลืมไปแล้วเหรอคะว่าฉันเคยมาที่นี่?” ซึ่งเหย วพยยามทำให้ชายหนุ่มนึกถึงความทรงจำที่เคยมีของพวกเขา

เซียงชิงฉือหลบสายตาและไม่ตอบคำถาม

“คุณผู้ชายกลับมาแล้ว”

ป้าจางลงมาต้อนรับ และรู้สึกแปลกใจที่คุณผู้ชายพาผู้หญิงคน หนึ่งมาด้วย

“อืม” เซียงชิงฉือถอดเสื้อโค้ทออกแล้วส่งให้ฝ้าจาง “คุณนาย ล่ะ?”

“คุณนายอยู่ในห้องวาดภาพค่ะ เข้าไปตั้งแต่บ่ายยังไม่ออกมา เลย”

เซียงชิงฉือม้วนแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นท่อนแขนอันแข็งแกร่งแล้วมองดูอาหารที่เพิ่งจะจัดเตรียมเสร็จบนโต๊ะ “ไปเรียก คุณนายให้ลงมากินข้าวเถอะ”

เซี่ยเสวมักจะกินข้าวไม่ตรงตามเวลา ในระยะยาวกระเพาะ อาหารจะเกิดปัญหาได้

มซึ่งเหยวล้างมือเสร็จแล้วก็ออกมา พลางมองออกไปด้านนอก

ของคฤหาสน์ ลืมไปแล้วว่ามาที่นี่ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ดูเหมือน

ว่าที่นี่จะไม่เหมือนกับครั้งก่อนที่มา ทั่วบริเวณของคฤหาสน์เต็ม

ไปด้วยพรรณไม้สีเขียวและดอกไม้ที่สดใสมีชีวิตชีวา โซฟาที่แข็ง

กระด้างในห้องทำงานก่อนหน้านี้ก็ถูกแทนที่ด้วยโซฟาสไตล์

ยุโรปขนาดใหญ่ มีเบาะรองนั่งอย่างหรูหราสองสามวัน โดย

เฉพาะพื้นที่ของสวนกุหลาบขนาดใหญ่ทางด้านซ้ายมือ มันช่าง

ทิ่มแทงสายตาของมู่ชิงเดียวจริงๆ

ดูเหมือนว่าเซี่ยเสว่จะเปลี่ยนเขาไปแล้วจริงๆ ดวงตาของมู่ชิง เหยวเกิดประกายชั่วร้ายขึ้นมา แล้วหายวับไปอย่างรวดเร็ว

“ซิงเหยว” เซียงซิงฉือเดินเข้ามาเห็นมซึ่งเหยวที่ก้มหน้าไม่รู้ว่า คิดอะไรอยู่

“ฉันล้างมือเสร็จแล้วล่ะค่ะ ควรจะไปได้แล้ว”

มู่ชิงเหยวเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาว่าต้องการจะออกไป ทำให้เสียง ชิงฉือไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรไปชั่วขณะ แล้วที่หางตาของมซึ่งเหย วก็มองเห็นร่างผอมเพรียวบางกำลังเดินลงบันไดวนลงมา กัน บึงหัวใจของเธอยิ้มอย่างเย็นชา

“ชิงฉือ..” มู่ชิงเหยวตะโกนเรียก จงใจหาตำแหน่งที่จะทำให้เซียเสน่หันมาเห็นได้อย่างชัดเจน และใช้ประโยชน์ในขณะที่ชาย หนุ่มไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนอง จูบลงไป

เซียงซิงฉือเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว จูบของมซึ่งเหยวตกไปที่ อยู่ใบหน้าด้านข้างของเขา ถึงแม้ว่าเป้าหมายจะเบี่ยงเบนไปจาก เดิม แต่ก็คือบรรลุตามเป้าหมาย ซึ่งเหยวกอดแขนของเซียงซึ่ง ฉือไว้แล้วมองเซี่ยเสว่อย่างยั่วยุ

เซี่ยเสน่ได้ยินป้าจางบอกว่าเซียงซิงฉือกลับมาแล้ว ในตอน แรกก็ไม่อยากจะสนใจ แต่พอคิดว่าอยากจะรู้ว่าเขาจะพูดอะไร กับเธอจึงได้ลงมาที่ชั้นล่าง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นฉากนี้

เป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมมาก! เซียเสาจ้องมองอย่างเย็นชา และพยายามเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดในใจ

“ป้าจาง นี่คืออาหารเรียกน้ำย่อยเหรอคะ?”

ป้าจางเองก็สะดุ้งตกใจ เธอต้องชักกแม่น้ำทั้งห้าออกมาหว่าน

ล้อมจนคุณนายยอมลงมา แต่ก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องนี้ขึ้น

“เซี่ยเสว่ คุณฟังผมนะ!” เซียงชิงฉือหันกลับไปมองมู่ชิงเหยวด้ วยสายตาเย็นชา แล้วผลักหล่อนออก ก่อนจะก้าวเท้ายาวๆไป ด้านหน้าเซี่ยเสวีเพื่ออธิบาย

ทันทีที่แขนสัมผัสตัวเซี่ยเสร่ ก็ถูกเธอเบี่ยงตัวหลบ “อย่ามา

แตะตัวฉัน ฉันรู้สึกสกปรก!”

“สกปรก?” มือของเซียงชิงฉือที่ยื่นออกมาก็แข็งค้างอยู่ กลางอากาศ เขาไม่เคยถูกใครรังเกียจขนาดนี้มาก่อน ใจที่เร่งร้อนต้องการจะอธิบายค่อยๆเย็นชาลงไป

“ใช่ค่ะ! มันสกปรก! ฉันไม่สนใจหรอกว่าตอนอยู่ข้างนอกคุณ กับเธอจะคอยส่งสายตาหยอกล้อกันหรือไม่ แต่ถ้าคุณพาหล่อน กลับมาที่บ้านด้วยก็แปลว่าก้าวก่ายขอบเขตของฉัน!”

เซียเสวตะโกนอย่างร้อนรน คฤหาสน์นี้เป็นป้อมปราการ สุดท้ายของเธอ เมื่อได้รับบาดเจ็บเธอสามารถซ่อนตัวเพื่อรักษา อาการ แต่ว่าตอนนี้แม้แต่ที่นี่ก็ยังโดนผู้หญิงคนนี้รุกราน เธอ ย่อมที่จะไม่สามารถสงบใจไว้ได้

“ซิงฉือ เซี่ยเสว่ดุร้ายเกินไปแล้วนะคะ

“คุณหุบปากไปเลย!” ทั้งสองสามีภรรยาดามซึ่งเหยวพร้อม กัน มู่ซิงเหยวสะดุ้งตกใจและไม่กล้าพูดอะไรอีก

“ตอนแรกผมคิดว่าจะกลับมาอธิบายให้คุณฟัง แต่ตอนนี้เห็น

ได้ชัดเลยว่าคุณตัดสินผมไปแล้ว!

เชียงชิงฉือรู้สึกว่าเรื่องเมื่อกี้นี้ตัวเขาบริสุทธิ์ น้ำเสียงจึงมี ความไม่พอใจ

เซียเสวก็ฟังออกเช่นกัน และเพราะอยู่ในสถานการณ์ที่ร้อน ใจยิ่งทำให้เลือกใช้คำพูดไม่ถูก

“ฉันไม่ได้ต้องการให้คุณมาอธิบายอะไรกับฉัน คำอธิบายของ ผู้ชายก็ดีแต่เล่นลิ้นเถียงข้างๆคูๆ ฉันยอมให้คุณหลอกไปครั้ง หนึ่งแล้วยังคิดว่าฉันจะเชื่อคุณเป็นครั้งที่สองงั้นเหรอ!”

เซี่ยเสว่อ้างถึงเรื่องอุบัติเหตุ ขนาดเรื่องอุบัติเหตุยังหลอกเธอได้ แล้วจะอะไรที่หลอกลวงไม่ได้อีกล่ะ!

ตอนนี้ท่าทางของเซียงซึ่งถือกำลังพูดอย่างชัดเจนว่าเธอกำลัง โมโหอย่างไร้เหตุผล เห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นความผิดของเขา แต่ กลับเอาความผิดนั้นมาวางใส่บนหัวเธอ เซียเสวีเจ็บปวดใจจน เป็นทุกข์

“เซียเสร่ แล้วคุณจะเอายังไงกันแน่!” เซียงชิงฉือโมโห

“คุณและเธอ!”เซี่ยเสว่ชี้ไปที่มซึ่งเหยวที่ยืนดูฉากนี้อยู่อีกด้าน “ออกไปให้พ้นหน้าฉันเลย!” พูดจบเซี่ยเสวก็หันกลับไปที่ห้อง แล้วปิดประตูเสียงดังลั่น

เซียงชิงฉือขว้างแจกันลงพื้นด้วยความโมโห

มซึ่งเหยวที่อยู่อีกด้านมองดูด้วยสายตาเย็นชา วุ่นวายเข้าไป เถอะวุ่นวายเข้าไป ยิ่งมีปัญหายิ่งใหญ่ยิ่งดี เธอไม่เชื่อว่าคนที่ ภูมิใจในตัวเองอย่างเซียงชิงฉือถูกเซี่ยเสวตบหน้าต่อหน้า สาธารณะจะทนเฉยอยู่ได้

ชิงฉือ มีแต่ฉัน ซึ่งเหยวคนนี้เท่านั้นแหละถึงจะเป็นผู้หญิงที่เหมาะสมกับคุณที่สุด