บทที่ 8 กล้ายให้ความสัมพันธ์ของแม่ลูกต้องแตกกัน

หนังหน้าถือว่าด้านพอสมควร นี่เป็นความในใจของผู้ที่อยู่ใน เหตุการณ์ รวมไปถึงเย่หลิง ถึงแม้นางก็รู้สึกว่าตนเองไม่เลว ทว่าพอคำพูดที่ออกจากปากของฉันคือวิ่ง กลับทำให้นางรู้สึก หน้าแดงและใจเต้น

เวลานี้ ข้างนอกก็อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของกับข้าว จาง เสี่ยวหวา จึงอุทานขึ้น “ไอ้หย่า” พลางลุกขึ้น “นี่ก็ถึงตอนเที่ยง แล้ว พวกเจ้ารีบกลับบ้านเถอะ สือจึงเจ้าต้องเลี้ยงดูเมียของเจ้า ดีๆ ล่ะ ร่างกายที่จิ๋วแบบนี้ อย่าทำให้ทรมานเลย………

ก่อนที่จางเสี่ยวหวาจะพูดคำพูดที่แปลกพิลึกกว่านี้ จางสิงห์ รีบพาแม่ของเขากลับไปแล้ว ส่วนคนอื่นๆ ก็กระจัดกระจาย เหมือนผึ้งแตกรัง ทุกคนต่างก็เอาสัตว์ที่ทั้งเยอะและทั้งน้อยกลับ บ้านไปนับสิบๆโล “นี่ไปล่ามาจากที่ใดกัน? ” 11

เย่หลิงขยับไปดูกวางตัวนั้น จึงอดไม่ได้ที่จะอุทานด้วยเสียง ตกใจ กวางตัวนั้นไม่เล็กเลย อย่างน้อยก็น่าจะเกือบห้าสิบหกสิบ กิโล

“หลังเขา” ฉินสือจึงใช้คางชี้ไปยังภูเขาสูงที่อยู่ไกลๆ นั่นเป็น ภูเขาสูงที่ติดกับเขตชายแดน บนเขาคือเคล้าไปด้วยป่าไม้ พงไพรที่อุดมสมบูรณ์ที่เย่หลิงแทบจะไม่เคยเจอตอนอยู่ในเขต เมือง

แม้กระทั่งกวางยังมี คิดดูว่าทรัพยากรบนเขาต้องอุดมสมบูรณ์มากแน่นอน ทว่าคนในหมู่บ้านเหมือนแค่เห็นว่ามันเป็นสถานที่ที่ ใช้ในการล่าสัตว์ป่าในบางครั้งบางคราวเท่านั้น

เย่หลงคิดถึงบทสนทนาระหว่างนางกับจางเสี่ยวหวาก็รู้ว่า กำลังการผลิตของโลกใบนี้ค่อนข้างต่ำ ก็พอจะเข้าใจได้

“กวางตัวนี้เจ้าคิดว่า… เหงกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี

ก็ถูกเสียงของผู้ชายแปลกหน้าพูดแทรก

“พี่ใหญ่ ท่านกลับมาแล้วหรือ!!

เย่หลิงหันกลับไป ในชายหนุ่มที่มีหน้าตาโหดเหี้ยมในความ ทรงจํา เป็นบุตรชายคนรองแห่งตระกูลฉิน ฉันคือจุน เขากำลัง มองกวางตัวนั้นอยู่ แล้วทำท่าทางที่กลืนน้ำลายลงไปในลำคอไม่ หยุด พร้อมยิ้มเหอะๆ ขึ้น “พี่ใหญ่ กวางตัวนี้ใหญ่พอประมาณ จริงๆ! สามารถกินได้หลายมื้อเลย! ”

พูดจบเขาก็ตะโกนไปทางฝั่งเรือนที่พัก “ท่านแม่! คืนนี้พวกเรา มีเนื้อกวางให้ตุ้นกินแล้ว! ”

หลิงชื่อที่กำลังเอามือเช็ดบนเรือนร่างไปด้วยและเดินมาพร้อม กับสีหน้าดีใจ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูกัดจิก “กินอะไรกัน! ขาย ทางฝั่งเหวินอ่านควรจะบำรุงๆ หน่อยแล้ว อีกอย่างก็ควร จะเตรียมเสื้อผ้าฤดูหนาวแล้ว……..

ฉันคือจุนทำสีหน้าไม่ดีทันที แต่พอนึกถึงถ้าฉินเหวินยานสอบ ติดนิ้วไฉได้ เขาก็สามารถใช้อำนาจกดขี่ชาวบ้านในหมู่บ้านได้ สีหน้าจึงดีขึ้นมาหน่อย “ใช่ๆ ”
จากนั้นเขาก็ทำสีหน้าที่โหดเหี้ยมขึ้นมาอีกครั้ง แล้วมาอยู่ข้าง กายหลิงซื่อ “ท่านแม่ ช่วงนี้บุตรคนโตของข้ามักจะพึมพำว่า อยากจะกินขนม

ฉันคือจุนมีบุตรชายสองคน นั่นก็คือบุตรชายคนโตชื่อฉันเลี่ยง และบุตรชายคนเล็กชื่อฉันเหมิง ซึ่งได้รับการรักใคร่และเอ็นดู จากหลิงซ่อมาก ฉินสื่อฮุยมีบุตรสาวแค่คนเดียว ชื่อว่าฉันจ

พอหลิง อนึกถึงหลานชายสองคนที่น่าเกลียดน่าชัง จึงพยัก หน้าแล้วหัวเราะเหอะๆ “เจ้าใหญ่ เอากวางวางไว้ตรงบ่อน้ำ บาดาลเถอะ แม่จะไปจัดการแล้วเอาไปขายในเมืองตอนเย็น! ”

ฉินสือวิ่งรอให้พวกเขาสองคนพึมพำกับตัวเองจบ จึงค่อยๆ

พูดขึ้น “กวางตัวนี้เหลือเนื้อไว้ชิ้นหนึ่งหรือ ที่เหลือข้าจะเอาไป ขายเอง เงินช้าก็จะเก็บไว้เอง” หลิงชื่อขมวดคิ้วทันที “เจ้าใหญ่ เจ้าจะไปรู้เรื่องเหล่านี้ได้

อย่างไร ให้แม่จัดการเถอะ เหลือเนื้อไว้หนึ่งชิ้นไว้ทำอะไรกัน? ”

ฉินสือจึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ “เนื้อเหลือไว้ให้เมียข้า ได้บำรุงร่างกาย ที่เหลือที่ขายไปแล้วได้เงินมาก็จะซื้อเสื้อผ้าให้ เมียข้า”

เย่หลิงกระตุกมุมปากขึ้นทันที แล้วแอบพูดขึ้นอย่างไม่สงสัย ใดๆ

“ดีมาก! ”

หลิงชื่อเดินไปตรงหน้าเย่หลิง แล้วจมูกของนาง นัยน์ตาเคล้าด้วยความผิดหวัง แล้วพูดด้วยเสียงที่แหลมคมเป็นพิเศษ “ข้าว่าแล้วเหตุใดจู่ๆ เจ้าใหญ่ถึงไม่ฟังคำของแม่? ที่แท้ก็มีเจ้า เป็นคนคอยอยู่เบื้องหลังที่ทำให้ความสัมพันธ์ต้องแตกแยก นี่เอง! เมียเจ้าใหญ่ เจ้าตั้งใจทำให้พวกเราสองแม่ลูกไม่ถูกคอ กันใช่หรือไม่? “