บทที่ 6 น้องสาวของสามีตัวร้าย

กลิ่นเหม็นคอกหมูจนเกือบจะทำให้เย่หลิงตีลังกา นางจึงรีบเดิน ไปตรงหน้าประตูทันที แล้วกลิ่นอายของชนบทพัดผ่านมาทำให้ นางรู้สึกผ่อนคลายลง

แทบจะนึกไม่ถึงเลยว่าบ้านหญ้าคาที่ตนเองอยู่นั้น สร้างขึ้นอยู่

ข้างๆ คอกหมู!

เย่หลิงอดไม่ได้ที่จะกัดฟันกรอด นี่มันเป็นการทารุณกรรมกัน ชัดๆ!

ตระกูลฉินถึงแม้จะจน ทว่าก็ไม่ได้จนถึงขั้นที่ต้องให้คนมาอยู่ เป็นเพื่อนกับหมู ตั้งแต่นางออกมา ก็เห็นอย่างชัดเจนว่าตระกูล ฉันมีเรือนที่สร้างจากปูนอยู่สามห้อง

ฉันซือจึงไม่ใช่เป็นทหารหรือไง? ทำไมถึงอดทนได้ขนาดนี้? เย่หลิงจึงทำลิ้นจุกปากอย่างอดไม่ได้ พลางนึกถึงตอนที่ตัวเอง พูดออกมาว่าจะแยกบ้าน เขานิ่งเงียบไม่พูดอะไร แล้วเดินออกไป ทันที!

ใช่ ก็คือจากไปเลย! เย่หลิงถึงกับตะลึงงันไปทันที นี่มัน หมายความว่าอะไรกันแน่!? พอนึกย้อนถึงนางก็รู้สึกโกรธขึ้นมา อีกครั้ง และรู้สึกว่าตัวเองถูกความงดงามยั่วยวนครอบงำ จึงได้ ปากไวแล้วเผลอพูดอะไรออกไปที่มีความผิดอันร้ายแรง

ตอนที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น พลังความโมโหอันใหญ่หลวงจู่ๆ ก็ผุดขึ้นมาในตัวนาง ถึงแม้เข่ฟูหลิงจะกินอิ่มไปเมื่อสักครู่ แต่ทว่า ร่างกายของนางนั้นยังคงอ่อนแออยู่ จึงทำให้เดินเซ จนเกือบจะ ล้มลง

เย่หลิงหันกลับไปด้วยความโมโห แต่เห็นเพียงแค่หญิงสาว อายุสิบเจ็ดปีหนึ่งคนที่สวมใส่ชุดกระโปรงยาวสีชมพู บนหัวก็ สวมใส่ปืนสีเงิน หน้าตาถือว่าพอใช้ได้ แต่ทว่าสีหน้าที่ดูกระโดด โลดเต้นทำให้ความงดงามของนางลดลงกว่าครึ่ง

นางคือใคร? พอเย่หลิงได้สติ ถึงได้รู้ว่านางมีหน้าตาคล้าย กับบุตรสาวคนเดียวของตระกูลฉิน และนางก็คือฉินเหวินเถา

น้องสาวฝาแฝดของฉินเหวินอาน

“ข้าหิวแล้ว! รีบทำกับข้าว! ” ฉินเหวินเถาเงยหน้ามองบน แล้ว พูดด้วยน้ำเสียงสั่งการ

ถ้าเรียงตามตำแหน่งของตระกูลฉินนั้น ฉินเหวินอานต้องเป็น ที่หนึ่ง คนที่สองก็คือภรรยาของฉันต้าไร่ และคนที่สามก็คือฉันเห วินเถา

หลังจากที่ฉินเหวินอานแสดงพรสวรรค์ที่สามารถร่ำเรียน หนังสือ หลิวซื้อก็ขอให้คนที่บ้านต้องปรนนิบัติรับใช้ฉินเหวินเถา เหมือนคุณหนู โดนเฉพาะเมียของฉันคือจุนและฉินฮือฮุย ต่างก็ ต้องประจบประแจงน้องสาวของสามีคนนี้

“ทำไม่เป็น” เย่หลิงพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองพลาง กลอกตามองบน ใครจะทลประจบประแจงก็เป็นเรื่องของคนอื่น แต่สำหรับนางนั้น แค่อยากจะชกไปที่ใบหน้าอันกวนประสาทของนางสักครั้งหนึ่ง

ทำเป็น!” เหวินเถากรีดร้องด้วยเสียงสูงปรี้ด เจ้า เอาแต่นั้นหรือ”

เวลานี้ เมียของฉันคือจุนเฉียนหลันกำลังอุ้มเสื้อผ้ากะละมัง หนึ่งมา พอได้ยินประโยคนี้ที่จะเสนอหน้าเข้าได้ น้องใครทำให้เจ้าโมโหเช่น? พูดจบนางมองเย่ฝูหลิง โถ่ นี่ใช่เมียพี่ใหญ่เพิ่งแต่งเข้าบ้านพวก เราหรอกหรือ ยืนอยู่ทำไมตรงประตู ในบ้านงานมากมายไม่!

น้ำเสียงของนางดูแปลกพิลึก งานบ้านงานเรือนในบ้าน หลิวซื้อไม่ทำ เหวินเมีย ว่าจะงานเรือนใหญ่โยนให้กับเย่หลิงดูเหมือนจะ เป็นที่ถูกรังแกง่ายๆ

วันเข้ามาแค่คืนเดียวเท่านั้นเหน็ดเหนื่อยตาย เยี่ยงนี้ ทำให้ชื่อเสียงของทุกคนไม่หรอกกระมัง”

เย่หลิงยกขึ้นอย่างเสแสร้ง แล้วจับแขนผอมแห้งเหมือน ดั่งหน้าที่อิจฉาริษยา อยากลูบมือถูกเลี้ยงดูอย่างขาวผ่อง และอ่อนเยาว์ของฉินเหวินเถา
ฉินเหวินเถามองนางเหมือนอยากจะกินนางเข้าไป เหมือน เป็นการทำสงครามเย็นกัน นางถอยหลังไปหนึ่งก้าว จากนั้นก็ลูบ หน้าอกของตัวเอง แล้วหันไปว่าเฉียนหลัน “พี่สะใภ้รอง! นี่ก็ใกล้ เที่ยงแล้ว ท่านยังไม่ไปทำกับข้าวอีก! จะให้พวกข้าหัวตายหรือ ไง! “