บทที่11 ถือว่าเจ้าสั่งสอนข้า

สีหน้า หลัวซีดเผือกเพราะความทุกข์ทรมานจาก ความเจ็บปวดริมฝีปากไร้เลือดก้มหัวแล้วพูดขึ้นว่า”เจ้า นาย”

“ต่อหน้าคนอื่นให้เรียกข้าว่าคุณหนูจิ๋วไปเตรียมน้ำ ร้อนให้ข้าข้าจะอาบน้ำ

“รับทราบคุณหนูจิ๋ว”ปี้หลัวหันเดินไปอย่างสงบเดินไป ยังห้องเก็บฟืน

โม่อู่เยว่สังเกตดูปี้หลัวเพื่อยืนยันว่าจูนจิ่วพูดจริง หลัวแตกต่างแจกคนก่อนอย่างสิ้นเชิงเหมือนดั่งหุ่นเชิด อย่างไม่ต้องสงสัย

โม่อู๋เยว่สงสัยบนโลกนี้มียาหุ่นเชิดแบบนี้ด้วย?หรือว่า ตอนที่เขาถูกปิดผนึกไว้นักฝึกยาลูกกอนพวกนั้นศึกษา คิดค้นออกมาใหม่หรือเปล่า?เขาไม่รู้

จูนจิ่วหันกลับมามองโม่อู๋เยว่ยักคิ้วถามขึ้นว่า “เจ้า อยากรู้?”

“เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์ยินยอมบอกข้า?”

“ไม่แน่นอนนี่เป็นความลับของข้า”จูนจิ่วล้อเลียนโม่ อู๋เยวสักครั้งแล้วเดินผ่านเขาเข้าห้องไป

โม่อู๋เยว่เดินตามอยู่ข้างหลังดวงนี้สีทองจ้องมองจูนจิ๋วแล้วยิ้มที่มุมปาก หรือไม่งั้นเสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์เล่าความลับ ของเจ้าให้กับข้าแล้วขาก็จะเล่าความลับของข้าให้กับ เจ้าเป็นไง?”

เมื่อได้ยินดังนั้นจูนจิ๋วหยุดฝีเท้าหันกลับมาจ้องมองโม อู๋เยว่

โม่อู่เยว่ก้าวเท้าปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าจูนจิ๋วทันทีปลาย นิ้วของเขาเกี่ยวเส้นผมของจูนจิ๋วแล้วเล่นอยู่ในมือพูด ขึ้นด้วยเสียงแหบว่า”เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์ข้ายินยอมเต็มใจเล่า ให้เจ้าฟังทุกอย่าง”

“ขอบคุณแต่ข้าไม่ต้องการ”

รับรู้ความลับมากไปไม่ใช่เรื่องดีโดยเฉพาะความลับ ของโม่อู๋เยว่

โดนจูนจิ๋วปฏิเสธโม่อู๋เยว่เหมือนคิดไว้แต่แรกเขายิ้ม อย่างเจ้าเล่ห์ดวงตาสีทองจ้องเขม้งจูนจิ๋ววิญญาณของ เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์หอมมากช่างน่าหลงใหลทำให้เขาหิวมาก อยากที่จะกินนาง

ปลายนิ้วโม่อู๋เยว่สัมผัสใบหน้าจูนจิ่วอดกลั้นความรู้สึก ไว้

วิญญาณที่น่าหลงใหลน่ากินขนาดนี้กินเข้าไปคำเดียว ก็ไม่มีแล้วค่อยๆเป็นค่อยๆไปรอตอนที่วิญญาณเป็น ผู้ใหญ่ค่อยมาเด็ดดม
จูนจิ๋วขยับออกจากโม่อู๋เยว่ทำให้โม่อู๋เยว่ได้สติขึ้น มาทันทีจูนจิ๋วพูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าจะอาบน้ำเปลี่ยน เสื้อผ้าเจ้าออกไปได้แล้ว”

“ได้”โม่อู๋เยว่เดินจากไปอย่างง่ายดาย

เมื่อเป็นดังนี้จูนจิ๋วกลับขมวดคิ้วถึงแม้โม่อู๋เยว่จะไป อย่างง่ายดายไม่เคยปฏิเสธความต้องการของนางที่มี ต่อเขาแต่จูนจิ๋วก็ยังรู้สึกว่าโม่อู่เยว่ก็คือหมากฝรั่งแนบ ติดนางจนสลัดไม่ออก

ช่างเถอะมีคนที่มีกำลังเข้มแข็งอยู่ข้างกายก็ถือว่าเป็น เรื่องดี

ปี้หลัวเตรียมน้ำร้อนแล้วจูนจิ่วไม่ให้นางช่วยเปลี่ยน เสื้อผ้าจูนจิ๋วมองปี้หลัวแล้วสั่งว่า”ต่อไปหน้าที่ของเจ้าก็ คือคอยจับตามองทุกคนในบ้านจูนเหลยเทียนมีความ เคลื่อนไหวทุกอย่างให้รีบมาบอกข้า”

“รับทราบเจ้านาย”

“ไปได้”เมื่อปี้หลัวออกไปแล้วจูนจิ๋วเดินลงไปในถังน้ำ น้ำอุ่นๆทำให้จูนจิ๋วสบายตัวจนถอนหายใจยาวๆ

จูนจิ่วลูบคลำกำไลมือนางรู้ว่าปี้หลัวถูกจูนไห่เทียนส่ง มาค่อยจับตาดูนางงั้นนางก็จะทำแผนซ้อนแผนทำให้ หลัวกลายเป็นหุ่นเชิดของตนเก็บไว้ข้างกายเพื่อป้องกัน ไม่ให้จูนเหลยเทียนส่งหนูต่างๆมารบกวนนางอีกใน ขณะเดียวกันก็ยังสามารถให้ปี้หลัวไปสอดส่องความเคลื่อนไหวจวนจูน

ตอนนี้นางยังไม่มีเวลาไปจัดการพวกจูนเหลยเทียน เพราะนางยังมีเรื่องที่สําคัญกว่า

แววตาจูนจิ่วเป็นประกายนางต้องการรู้เรื่องการ แพทย์ของโลกใบนี้ว่าอยู่ในระดับไหนนักจิตคืออะไร?

จูนจิ่วลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้ามาเปลี่ยนแล้วเดินออกไป

ในห้องหนังสือจวนจูนจูนไห่เทียนเดินเข้าไปด้วย สีหน้าเคร่งเครียดเงยหัวขึ้นมองเห็นจูนจิ่วนั่งอยู่บนที่นั่ง ของเขาสีหน้าเปลี่ยนไปทันที”จูนจิ่วเจ้าอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“จูนไห่เทียนตั๋วเงินที่เจ้าซ่อนไว้มีไม่น้อยนี่”จูนจิ่วเปิด กล่องไม้ในมือข้างในมีตั๋วเงินหนาเป็นชั้นๆมากมาย

จูนไห่เทียนเห็นดังนี้สีหน้าแก่ๆเขียวขึ้นมาทันทีคำพูด ต่อมาของจูนจิ๋วยิ่งทำให้เขาโกรธจนจะกระอักเลือด

จูนจิ่วพูดว่า “พวกนี้ถือว่าเจ้าตอบแทนข้านะข้าจะรับ ไว้”