บทที่ 10ยาหุ่นเชิด

จูนจิ๋วค่อยๆยกคางหางตามองหลัวอย่างเย็นชาไม่มี ความรู้สึกใดๆ

หลัวมองดูแล้วก็กระวนกระวายนายท่านพูดแล้วนาง ต้องกลับมาดูแลจูนจิ่วเพื่อค่อยเป็นหูเป็นตาหากจูนจิ่ว ไม่รับเอานางนายท่านก็จะขายนางไปปี้หลัวยื่นมือคว้า ดึงกระโปรงจูนจิ๋วอีกครั้ง คุณหนู….

“กล้าแตะต้องข้าอีกข้าจะตัดมือเจ้าทิ้ง”

ปี้หลัวตัวแข็งอยู่กับที่มือที่ยื่นไปรีบเอากลับมาสีหน้า แกล้งทำเป็นร้องไห้อย่างน่าสงสาร“คุณหนูปี้หลัวสำนึก ผิดแล้วจริงๆปี้หลัวโดนคุณหนูรองขมขู่คุณหนูรองบอก ว่าหากข้าไม่ทำนางก็จะฆ่าข้าคุณหนูปี้หลัวไม่มีทางคิด ทำร้ายเจ้าแน่ๆ”

เชอะ

จูนจิ๋วยิ้มหยันที่มุมปากหากไม่ใช่เพราะนางกลับมา เห็นท่าทางหลัวเอาอกเอาใจอย่างออกนอกหน้านางคง อาจจะเชื่อนางสักครั้ง

มองพิจารณา หลิวอย่างเย่อหยิ่งจูนจิ่วจึงถามขึ้น ว่า“เจ้าอยากกลับมา?”

“ใช่ใช่คุณหนูปี้หลัวปรนนิบัติรับใช้ท่านมาตลอดหาก ไม่มีหลัวคุณหนูอยู่คนเดียวจะเหงาแค่ไหนคนพวกนั้นล้วนเยาะเย้ยคุณหนูว่าเป็นคนขี้ขลาดตาขาวไม่ยินยอม ที่จะมาปรนนิบัติรับใช้ท่านใครไม่เหมือนกันหลว เต็มใจปรนนิบัติรับใช้คุณหนูนะ”

ปี้หลัวปากไวเมื่อรู้สึกตัวก็รีบก้มกราบแล้วพูดว่า “ปั๊ หลัวพูดจาผิดพี้ คุณหนูไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาว” “พอล่ะอย่าแสดงอีกเลย”จูนจิ่วขมวดคิ้วหางตาฉาย

แววรังเกียจแสดงแสร้งได้เว่อร์มาก

นางหยิบยาหุ่นเชิดออกมาจากอากาศในกำไลข้อ มือ เงยหัวขึ้น”

ปี้หลัวยืนขึ้นยื่นหน้ายิ้มอย่างเริงร่าให้จูนจิ๋วกลับไม่รู้ ว่าหน้าตัวเองที่เปื้อนเลือดปนเปื้อนขี้ดินอย่างกับฉาก อุบัติเหตุทางรถยนต์

จูนจิ่วหยักริมฝีปากนางจับคางงี้หลัวไว้”อยากกลับ มาอยู่กับข้าก็ต้องฟังคำสั่งข้าอย่างว่าง่ายข้างกายข้า ไม่เลี้ยงคนไร้ประโยชน์แต่เจ้ายังพอใช้ประโยชน์จาก ความไร้ประโยชน์ได้

พูดจบจูนจิ๋วขยับนิ้วเปิดปาก หลัวให้อ้าออกเอายาลูก กอนใส่เข้าไป

ปี้หลัวเบิกตาโตอย่างหวาดกลัว “อ้าเจ้าให้ข้ากินอะไร

“สามารถทำให้เจ้าเชื่อฟังคำสั่งอย่างว่าง่าย”จูนจิ๋ว ปัดๆมือมองหน้าอี้หลัวที่บิดเบี้ยวอย่างเย็นชานางจ้องมองจูนจิ๋วอย่างเคียดแค้นแววตาทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว ทั้งขยะแขยงนี่ถึงจะเป็นหน้าที่แท้จริงของหลว

ปี้หลัวอ้าปากกลับพูดอะไรไม่ออกสักคำนางเจ็บจน นอนกลิ้งอยู่กับพื้นร่างกายคดเคี้ยวไม่หยุด

เสี่ยวอู่พูดขึ้นว่า “เจ้านายเจ้าให้นางกินยาหุ่นเชิด”

“อืม”

นางครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก้มลงมองกำไลข้อมือแสงสว่าง ระยิบระยับ

เสี่ยวอู่พูดอย่างน่าสงสารว่า “กำลังจิตเจ้านายไม่มีแล้ว ไม่สามารถรักษาร่างไว้ได้”

ได้ยินดังนั้นจูนจิ่วลูบคลำกำไลข้อมือในใจนางพูดกับ เสี่ยวอู่ว่า“วางใจเถอะข้าจะกลายเป็นนักจิตให้เจ้าได้ ออกมาจากกําไลมือ

“ได้เสี่ยวอู่จะรอเจ้านาย”

ข้างหลังมีเสียงฝีเท้าดังมาจูนจิ๋วค่อยๆชายหางตาดู มีปีศาจบางตัวกำลังยืนพิงข้างประตูอย่างเกียจคร้าน ท่าทางมาดเข้มสูงส่งเหมือนเขาต่างหากที่เป็นเจ้าของ เรือนตงหู

เสียงโม่อู๋เยว่แฝงด้วยเสียงหัวเราะน่าหลงใหล”เสี่ยว จิ่วเอ๋อร์เจ้าทำอะไรกับนาง?”
เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์?นี่ชื่อเรียกอะไรกัน

จูนจิ๋วขมวดคิ้วแต่ก็ยังอธิบายว่า “ยาหุ่นเชิดเมื่อทาน เข้าไปแล้วนางจะสูญเสียสติของตัวเองกลายเป็นหุ่น เชิดที่จงรักภักดีเชื่อฟังคำสั่งข้าคนเดียว”

“หุ่นเชิด?ยาหุ่นเชิดนี้น่าสนใจเสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์เจ้ามาจาก ไหนกัน”โม่อู๋เยว่ดวงตาเป็นประกายสีทองเข้มกว่าเดิม

ยาหุ่นเชิดเขาเคยได้ยินวิชาหุ่นเชิดแต่ไม่เคยรู้ว่ายัง มายาหุ่นเชิดอีกอย่างที่สามารถเอาชนะวิชาหุ่นเชิดที่ ร่ำเรียนหลายปีถึงเป็นผลยาลูกกอนนี้ช่างน่าอัศจรรย์ และอีกวิเศษมาก

เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์มียาลูกกอนพวกนี้ได้ยังไง?

ในเวลานี้ปี้หลัวหยุดดิ้นแล้วลุกขึ้นมาจากพื้น……