บทที่ 4 ไม่เกี่ยวกับคุณ!

บทที่ 4 ไม่เกี่ยวกับคุณ!

“ทุกคนห้ามขยับ นี่ตำรวจ!” ขณะนั้นเอง ก็มีตำรวจกลุ่ม หนึ่งโผล่มาอย่างกะทันหัน ซึ่งคนที่โผล่มาก็คือฉินปิงปิง ที่กําลังเกรี้ยวกราดได้ที่ เป็นเพราะเธอถูกผู้ชายคนนั้น ฉวยโอกาสเธอเมื่อตอนเช้าที่สถานีรถไฟ ตั้งแต่เล็กจนโต เธอเอาแต่แกล้งคนอื่นมาตลอด แต่ไม่มีใครเคยแกล้งเธอ แบบนี้มาก่อน และขณะที่ฉินปิงปิงที่กำลังลาดตระเวนอยู่ นั้น ก็ได้รับแจ้งความว่ามีคนทะเลาะวิวาทกันที่คาเฟ่ตรง ถนนคนเดิน ดังนั้นเธอจึงรีบมาทันที

“ทุกคนหยิบบัตรประชาชนออกมาเดี๋ยวนี้!” ฉินปิงปิงพูด ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“อ้าว คุณเองหรือเนี่ย?” ขณะนั้นเองพอหยางล่อเห็นฉิน ปิงปิงก็อดไม่ได้ที่จะแอบถอนหายใจ โลกนี่มันกลมจริงๆ เขาถึงได้มาเจอกับเธอได้ และขณะนั้นเองฉินปิงปิงก็เห็น หยางล่อแล้วเหมือนกัน พอเธอเห็นเขาสีหน้าเธอก็เปลี่ยน เป็นฉุนเฉียวขึ้นมา พลางคิดเหมือนกันว่าโลกนี่มันแคบ จริงๆ นะ

หยางล่อเองก็กลุ้มใจ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้มาเจอกับ ฉินปิงปิงที่นี่ได้ ยิ่งพอคิดไปถึงเรื่องเมื่อตอนเช้าแล้วด้วย เขาจะไหวหรือเนี่ย?
“พอดีเลยนะ! ตามหาตั้งนานไม่เคยเจอ แต่พอเลิกสนใจ กลับมาได้เจอง่ายๆ แบบนี้เนี่ยนะ คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้ มาเจอนายที่นี่จริงๆ” ฉินปิงปิงพูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว พลางเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของหยางล่อ

หยางล่อเองก็หมดคำจะพูดเหมือนกัน : “ว่าไง พวกเรา เจอกันอีกแล้วนะ!”

ฉินปิงปิงเองก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย : “พอดีเพิ่งจะ ได้รับแจ้งความมาน่ะว่าที่นี่มีคนทะเลาะกัน แล้ว…มันเกิด เรื่องอะไรขึ้นล่ะ?”

พอได้ฟังเธอพูดแบบนั้น ว้างหูก็รีบคลานมาหา แล้ว ร้องไห้ไปด้วยตะโกนไปด้วย : “คุณตำรวจ คุณต้องเข้า ข้างผมนะ!”

“นี่นายเป็นตัวอะไรกันล่ะเนี่ย?” พอเห็นใบหน้าที่บวม เหมือนหัวหมูของว้างหูกำลังคลานเข้ามา ฉินปิงปิงก็ตกใจ

ว้างหูพูดพลางทำสีหน้าร้องขอความเป็นธรรม : “คุณ ตำรวจ ผมชื่อว้างหู พอดีว่าหยางล่อคนนี้อัดผมจนเป็น แบบนี้เข้า ไม่เพียงแค่นี้นะ เขายังอัดสหายของผมจนล้ม ไปกองกับพื้นแบบนั้นด้วย”

พอได้ยินคำพูดของว้างหู ฉินปิงปิงจึงสังเกตเห็นพวกนักเลงที่นอนร้องโหยหวนอยู่กับพื้นอีกสิบกว่าคน เธอหัน ไปมองหน้าหยางล่อแล้วถามขึ้นอย่างยากที่จะเชื่อ : “นี่ นายเป็นคนอัดเจ้าพวกนี้งั้นหรือ?”

หยางล่อเองก็หัวเราะตอบอย่างเก้ๆ กังๆ : “ใช่สิ! คนพวก นี้น่ะมีตาหามีแววไม่ ดังนั้น…ผมก็เลยต้องสั่งสอนพวกเขา เสียหน่อย”

หือ? พอได้ยินแบบนั้น ฉินปิงปิงก็ทำสีหน้าประหลาดใจ

ออกมา

ฉินปิงปิงคิดไม่ถึงเลยว่า ฝีมือของหยางล่อจะเก่งถึง ขนาดนี้ แค่คนๆ เดียวสู้กับคนเป็นสิบ จนคนเป็นสิบเหล่า นั้นต่างก็ลงไปนอนกองกับพื้นทั้งหมด ซึ่งเขาก็ทําราวกับ ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ในเมื่อนายยอมรับว่านายเป็นคนทํา ถ้าอย่างนั้นฉันขอ ให้นายกลับไปที่สถานีตำรวจกับฉันด้วย” ฉินปิงปิงพูด อย่างเยือกเย็น

หยางล่อได้ยินแบบนั้นก็พูดขึ้น : “นี่คุณไม่ได้ฟังผม อธิบายก่อนแล้วจะจับผมไปแบบนี้เลยเนี่ยนะ?”

ฉินปิงปิงเองก็พูดด้วยน้ำเสียงดูถูก “หากมีข้อแก้ตัว อะไรดีๆ ล่ะก็ ไว้ไปพูดที่สถานีตำรวจก็แล้วกัน”
“เอาล่ะ จับตัวเขาไป

“ครับ!” ทันทีที่ฉินปิงปิงพูด ก็มีตำรวจอีกสองคนเข้ามา จับหยางล่อไว้อย่างรวดเร็ว

“นี่พวกคุณจะจับใครก็ได้ง่ายๆ แบบนี้หรือไง?” พอเห็น ว่าสถานการณ์เป็นแบบนี้ หลินเย่ก็รีบออกมาพูดขึ้น

ฉินปิงปิงเองก็หันไปพูดพลางจ้องหลินเย่ด้วยสีหน้าเรียบ เฉย : “ไม่ต้องยุ่งเรื่องของตำรวจที่กำลังสืบคดี ไม่อย่าง นั้นฉันก็จะจับคุณไปด้วย

“นี่คุณ…….. พอได้ยินแบบนั้น สีหน้าของหลินเย่ก็เต็มไป

ด้วยความโกรธ

หยางล่อรู้ว่าฉินปิงปิงคนนี้เป็นคนที่พูดจริงทำจริง ดังนั้น เขาจึงรีบพูดกับหลินเย่ว่า : “คุณกลับไปก่อนเถอะหลิน

“จะให้ฉันยอมเห็นคุณโดนจับไปแบบนี้ได้อย่างไรกัน? ที่คุณต้องโดนจับเป็นเพราะฉัน คุณเลยต้องไปลงมือสั่ง สอนพวกนั้นนะคะ” หลินเย่พูด และขณะนั้นเองเธอก็ ร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่อยู่ ถ้าหากหยางล่อไม่ทำเพื่อ เธอแล้วล่ะก็ เขาก็คงไม่ต้องมาโดนจับแบบนี้

หยางล่อก็ยิ้มพูด : “คุณวางใจเถอะ ผมไม่เป็นอะไรหรอก ตำรวจพวกนี้ไม่ทำอะไรผมหรอกนะ”

หลินเย่เองก็ผงกหัวหง็กๆ : “หยางล่อ ฉันต้องหาคนมา ช่วยคุณให้ได้แน่ๆ”

“เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว นำตัวไป!” ฉินปิงปิงพูดด้วย น้ำเสียงเย็นชา พลางจับหยางล่อไปทันทีโดยไม่รอให้เขา ได้พูดอะไรกับหลินเย่อีก

จริงๆ แล้วตำรวจแค่ไม่กี่คนนั้นไม่ได้คณามือของหยาง ล่อเลยด้วยซ๊า ถ้าหากเขาคิดจะไปตอนไหนล่ะก็ย่อม ทําได้ทุกเมื่อ แต่ที่นี่เป็นประเทศจีน เขาจึงไม่อยากที่ก่อ เรื่อง จึงยอมให้ฉินปิงปิงจับไปแต่โดยดี

หลินเย่กัดฟันแน่นพลางมองหยางล่อถูกจับตัวไป : “หยางล่อฉันต้องช่วยคุณออกมาให้ได้”

ณ ห้องสอบสวน สถานีตำรวจเมืองเจียงเฉิง

“ชื่อ?”

“หยางล่อ!”

“อายุ?”
“ยี่สิบเจ็ดปี!”

“อาชีพ?”

“ว่างงาน!”

“เพศล่ะ?”

ขณะนั้นในห้องสอบสวนฉินปิงปิงก็ถามหยางล่อพลาง จ้องเขม็งไปที่เขา

หยางล่อได้ยินแบบนั้นก็หมดคำจะพูด : “นี่ยังไม่ชัดเจน อีกหรือไง ทำไมต้องถามเพศอีก?”

“เลิกพูดจาไร้สาระ รีบบอกฉันมา!” ฉินปิงปิงพูดอย่าง เยือกเย็น

หยางล่อเองก็จ้องไปที่ฉินปิงปิงพลางยิ้มเยาะ : “ถ้าอย่าง นั้นเดี๋ยวผมถอดกางเกงออกให้คุณดูก็ได้ คุณจะได้รู้ว่า ผมเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงไงล่ะ”

“ไอ้โรคจิต อยากตายหรือไง!” ฉินปิงปิงคิดไม่ถึงเลยว่า หยางล่อจะกล้าลวนลามเธอทั้งที่อยู่ที่นี่ ทำให้เธอโกรธ จนลมออกหูเลยทีเดียว
พอมองเห็นท่าทางที่เดือดดาลของฉินปิงปิงแล้ว ทำให้ หยาง ออดไม่ได้ที่จะเผยอรอยยิ้มมุมปากขึ้น

ยิ่งพอเห็นท่าทางที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวของหยางล่อก็ยิ่ง ทำให้สีหน้าของฉินปิงปิงยิ่งฉุนเฉียวมากขึ้นเท่านั้น

พลันฉินปิงปิงก็หันไปพูดกับนายตำรวจคนข้างๆ ว่า : “เป็นอย่างไรบ้าง? ตรวจสอบประวัติของเขาได้แล้วหรือ ยัง?”

นายตำรวจคนนั้นก็พูดขึ้น : “ผมตรวจสอบดูแล้วครับ หัวหน้า แต่เอกสารข้อมูลของผู้ต้องสงสัยคนนี้ดูแปลก มากเลยครับ เพราะในฐานข้อมูลในอินเทอร์เน็ตแทบจะ ว่างเปล่าเลยล่ะครับ” เขาตอบอย่างประหลาดใจ

“ว่างเปล่า?” สิ่งนี้ทำให้ฉินปิงปิงยิ่งมองหยางล่ออย่าง สงสัยมากขึ้นไปอีก ท่าทางของเธอไม่รู้เลยว่ากำลังคิด อะไรอยู่

“เฮ้ คุณตำรวจทั้งหลาย จะถามผมไปถึงเมื่อไหร่กันล่ะ เนี่ย? ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรก็รีบปล่อยผมได้แล้ว!” หยาง ล่อพูดอย่างอดรนทนรอต่อไปไม่ไหว

“เหอะ!” พลันฉินปิงปิงก็แค่นเสียงจากล่าคอออก มา : “อย่ามาอวดดีไปหน่อยเลย ถ้าหากฉันหาข้อมูล อาชญากรรมได้เมื่อไหร่ล่ะก็ ตอนนั้นฉันจะสั่งสอนนายเอง”

ชิ! หยางล่อทําสีหน้าเหยียดหยามเมื่อได้ยินฉินปิงปิงพูด

ขณะนั้นเองสายตาของหยางล่อก็มองไปที่ฉินปิงปิงอ ย่างเอาเป็นเอาตาย แต่พูดก็พูดเถอะถึงแม้ฉินปิงปิงคนนี้ จะนิสัยใจคอไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่รูปร่างหน้าตาก็ไม่เลว ล่ะนะ

“นายมองอะไร?” พอสังเกตเห็นถึงสายตาของหยางล่อ ฉินปิงปิงก็ถามด้วยสีหน้าฉุนเฉียว

หยางล่อเองก็ตอบอย่างนิ่งเฉย : “ผมกำลังมองคุณอยู่นี่

ไง!”

ปัง

“ไอ้โรคจิต!” พอได้ยินเขาพูดแบบนั้น ฉินปิงปิงก็ลุกขึ้น ตบโต๊ะเสียงดังทันที

ขณะนั้นเองนายตำรวจที่ยืนอยู่ข้างๆ พอเขาเห็นคำตอบ ของหยางล่อแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเช็ดเหงื่อบนหน้าของ ตัวเอง ฉินปิงปิงคนนี้เป็นสัตว์ประหลาดที่มีชื่อเสียงใน สถานีตำรวจแห่งนี้เลยนะ ก่อนหน้านี้ตอนที่มีผู้ต้องสงสัย มาลวนลามเธอ ผลสุดท้ายเขาคนนั้นก็ถูกฉินปิงปิงเตะอัดเข้าหว่างขา จนตอนนี้กลายเป็นขันทีไปแล้ว ถ้าไม่เป็นเพราะแบบนั้นเธอก็คงไม่ถูกย้ายมาจากหน่วย ตำรวจจราจรหรอกนะ

“ตรวจสอบได้แล้ว!” พลันนายต่ารวจคนนั้นก็พูดขึ้น

พอได้ยินแบบนั้น ฉินปิงปิงก็ทำสีหน้าดีอกดีใจ : “รีบบอก มา!”

นายตำรวจคนนั้นก็พูดขึ้น : “หยางล่อเพศชาย อายุยี่สิบ : เจ็ดปี เป็นคนเมืองเจียงเฉิงไปอยุ่ต่างประเทศตั้งแต่อายุ สิบเก้าปี แล้วก็ไม่มีข้อมูลอยู่เลยจนกระทั่งกลับมาที่เมือง เจียงเฉิงเมื่อไม่กี่วันก่อนครับ”

พอได้ฟังข้อมูลของหยางล่อแบบนั้น ฉินปิงปิงก็ทำสีหน้า ประหลาดใจ : “ไปเมืองนอกตั้งแต่อายุสิบเก้าแล้วเพิ่งจะ กลับมาเมื่อไม่นานมานี้ ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า นาย อยู่เมืองนอกมาแปดปีล่ะสิ”

“ทำไมล่ะ? แล้วมันมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” พอเห็น สีหน้าประหลาดใจของฉินปิงปิงสมองของหยางล่อตอนนี้ ก็คิดอะไรต่างๆ นาๆ ยุ่งเหยิงไปหมด

ฉินปิงปิงก็ยิ้มพูดอย่างเรียบเฉย : “ต้องมีแน่นอนสิ บอก ความจริงมาซะว่านายไปทำอะไรที่เมืองนอกบ้าง?”
หยางล่อได้ยินแบบนั้นก็ตอบอย่างเย็นชา : “บอกไม่ได้!

พอเห็นว่าหยางล่อไม่ยอมพูด ฉินปิงปิงก็หันไปถามนาย ตำรวจคนนั้นว่า : “พอจะตรวจสอบได้ไหมว่าเขาไปทำ อะไรที่เมืองนอกมาบ้าง?”

นายตำรวจคนนั้นส่ายหัวพูด : “ตรวจสอบไม่เจอเลย ครับ ไม่มีข้อมูลตอนที่เขาอยู่ที่ต่างประเทศเลยครับ” พลันในใจของเขาก็รู้ว่ามีอะไรแปลกๆ เพราะไม่ว่าจะเป็น ใครก็ตาม เมื่อออกไปต่างประเทศแล้ว อย่างไรก็ต้อง ตรวจหาข้อมูลเจออยู่บ้าง

“หาไม่เจองั้นหรือ?” พอนายตำรวจพูดแบบนั้น ฉินปิงปิ งก็ทําหน้านิ่วคิ้วขมวด

ในใจของหยางล่อตอนนี้ก็อดจะจําไม่ได้ ถ้าเกิดหาเจอ ขึ้นมาจริงๆ เขาก็คงอยู่ต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ ข้อมูลของเขา น่ะเป็นความลับสุดยอด ที่แม้แต่ที่หน่วยซีไอเอที่อเมริกา มีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ตัวตนของเขา

“บอกความจริงมา ว่านายไปทําอะไรที่เมืองนอกกันแน่?” ฉินปิงปิงจ้องถามหยางล่ออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

หยางล่อเองก็ตอบด้วยสีหน้าจองหอง : “ชิ อย่างไรผมก็ไม่บอกหรอกนะ!”

“นี่นาย…….. ยิ่งเห็นความหัวแข็งของหยางล่อ ฉินปิงปิงก์ อดไม่ได้ที่จะกัดฟันกรอด

“ถ้าอย่างนั้นทำไมนายถึงกลับมากะทันหันแบบนี้ล่ะ?”

ฉินปิงปิงยังคงถามต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้ หยางล่อได้ยินแบบนั้นก็กลอกตามอง : “ไม่เกี่ยวกับคุณเสียหน่อย!”