บทที่ 2 กิจกรรมหาคู่!

บทที่ 2 กิจกรรมหาคู่!

“กิจกรรมหาคู่แท้แบบสดๆ ที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ ของเมืองเจียงเฉิงกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ทุกคนที่เดินผ่าน ห้ามพลาดเด็ดขาด” ทันทีที่หยางล่อเดินออกมาจาก สถานีรถไฟใต้ดิน เขาก็ได้ยินเสียงพูดออกจากลำโพงใน สวนสาธารณะได้อย่างชัดเจน

“พอดีเลย ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะไปหางาน เสียด้วยสิ” พอหยางล่อได้ยินแบบนั้นเขาก็คิดเตรียมจะ เข้าไปที่งานนั้น เผื่อว่าจะหาสาวสวยได้สักคนสองคนก็ ยังดี

“คุณผู้ชายครับ คุณก็มาหาคู่ใช่ไหมครับเนี่ย?” ทันทีที่ หยางล่อเดินเข้ามาในลานกิจกรรม ผู้ชายที่สวมชุดสูท รองเท้าหนังมาถามเขาอย่างสนิทสนม จนรอยยิ้มบน ใบหน้าของเขาแทบจะยิ้มกว้างจนถึงใบหูอยู่แล้ว

“ไม่ทราบว่าต้องมีคุณสมบัติอะไรหรือเปล่า?” หยางล่อ ถามขึ้นเพราะไม่อยากที่จะเสียเงินไปเปล่าๆ

“ไม่ต้องการอะไรเลยครับ ขอแค่คุณโสดเท่านั้นก็พอ” ผู้ชายคนนั้นยิ้มไปด้วยพูดไปด้วยตลอด จนตาแทบจะ ปิดเข้าหากันอยู่แล้ว “แล้วก็คุณผู้หญิงเข้างานฟรี สำหรับ คุณผู้ชายต้องเสียค่าบริการเป็นจำนวนหนึ่งร้อยหยวนนะครับ เครื่องดื่มด้านในฟรีครับ”

หยางล่อเองก็รู้ว่ามีแค่พวกเครื่องดื่มที่ฟรี แต่พวกอาหาร ก็ยังคงต้องจ่ายเงินอยู่ดี ดังนั้นจึงไม่ได้รู้สึกแปลกอะไร ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีเรื่องอะไรต้องไปทําอยู่แล้ว เสียเงิน แค่ร้อยเดียวเพื่อไปมองสาวสวยหน่อยก็ไม่เลวนักหรอก คิดพลางควักเงินร้อยหนึ่งที่อยู่ในกระเป๋าออกมาทันที

พอผู้ชายใส่ชุดสูทคนนั้นเห็นว่าหยางล่อใจกว้างใจใหญ่ เอาก็รีบทําท่าทีเอาอกเอาใจมากขึ้น แล้วพูดว่า “โอเคเลย ครับ รบกวนคุณผู้ชายกรอกแบบฟอร์มแผ่นนี้ก็โอเคแล้ว ครับ”

พลันผู้ชายคนนั้นก็ยื่นแบบฟอร์มแผ่นหนึ่งมาให้เขา พร้อมด้วยปากกาอีกหนึ่งแท่ง เขาทำเสียเหมือนว่ากำลัง ปรนนิบัติหยางล่อเหมือนกับพระเจ้าอยู่เลย

หยางล่อเองก็กรอกลงไปอย่างง่ายๆ หลังจากนั้นก็ถูกพา ขึ้นไปบนตึกที่มีร้านคาเฟ่อยู่ เนื้อที่ของร้านคาเฟ่ดูกว้าง อย่างมากจนสามารถจุคนได้ถึงสองร้อยคนเลยทีเดียว การตกแต่งก็ดูเรียบง่าย โต๊ะแต่ละตัวอยู่ติดผนังทั้งสอง ฝั่งเป็นแนวยาว ที่ตรงกลางนั้นเป็นเวทีที่ถูกต่อเติมด้วย โคมไฟประดับสีต่างๆ ด้านบนเวทีนั้นก็ถูกปูด้วยพรมสี แดง ด้านในมีคนนั่งอยู่ไม่น้อยเลย หยางล่อกวาดตามอง ประมาณจากสายตาแล้วน่าจะมีคนอยู่สักร้อยกว่าๆ ผู้ หญิงผู้ชายก็ดูเท่ากันไม่ต่างกันมาก
ทันทีที่หยางสอเข้ามา ดึงดูดสายตาของผู้หญิงจํานวน ไม่น้อยมา เขา ด้วยรูปร่างหน้าตาที่เหมือนหงส์ที่ยืนอยู่ ท่ามกลางฝูงไก่ พลันหยางล่อก็เลือกที่นั่งที่อยู่ใกล้กับมุม กำแพงมากที่สุดตัวหนึ่ง หลังจากนั้นก็เตรียมดูอะไรสนุกๆ อย่างสบายใจ

“ไม่ทราบว่าคุณผู้ชายต้องการที่จะดื่มอะไรดีคะ?” พอ หยางล่อหย่อนก้นนั่งปุ๊ป ก็มีพนักงานที่สวมเครื่องแบบ นําคนหนึ่งเดินมาหาเขาทันที

“ไม่ใช่ว่าฟรีงั้นหรือ?”

“ฟรีค่ะ น้ำผลไม้กับกาแฟของพวกเราที่นี่ฟรีหมดเลยค่ะ แล้วก็มีน้าชาด้วยนะคะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี งั้นเอานํ้าทั้งสามอย่างมาสามแก้วเลย

หยางล่อพูดขึ้นโดยไม่ต้องคิด

ทันทีที่เครื่องดื่มถูกวางไว้ที่โต๊ะ หยางล่อก็อดไม่ได้ที่จะ หยิบแก้วเครื่องดื่มเหล่านั้นดื่มเอื้อกๆ เหมือนกับว่าเป็นน้ำ เปล่าอย่างไรอย่างนั้น อุตส่าห์จ่ายเงินไปแล้วก็ต้องดื่มสิ ไม่อย่างนั้นก็เปล่าประโยชน์แย่

“ไม่เห็นมีอะไรดีเลยแฮะ” หยางล่อเองก็ไม่ได้เก็บมา ใส่ใจ จริงๆ แล้วสายตาของเขาตอนนี้กำลังกวาดตามอง ไปยังรอบๆ อยู่หลายรอบ แต่นอกจากหญิงโสดวัยทองแล้ว เขาก็ยังไม่เจอใครที่ต้องตาเลยจริงๆ เขาจึงอดไม่ ได้ที่จะคิดถึงแม่ตำรวจสาวสวยคนนั้นที่อยู่บนรถไฟ ใต้ดินคนนั้น ด้วยรูปร่างและหน้าตาของเธอแบบนั้นถ้า เกิดว่ามายังที่แห่งนี้ล่ะก็ คงทําให้ผู้ชายหลงใหลเธอได้ไม่ น้อยเลยล่ะ

ขณะนั้นเอง หยางล่อก็เกิดรู้สึกสนใจกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่อยู่ในมุม เขามองดูอาการใจลอยของเธอ คิ้วขมวดจน หน้าผากย่นลง ราวกับว่าเหมือนเธอแทบจะไม่ใส่ใจกับ การหาคู่ที่นี่เสียเท่าไหร่

“มีหนังสือเล่มหนึ่งบอกไว้ว่า ดาบแกร่งมักจะคู่กับวีรบุรุษ หญิงงามมักจะคู่กับหนุ่มหล่อเสมอ” หยางล่อบ่นพึมพำกับ ตัวเอง ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งถือแก้วขึ้น แล้วเดินพุ่งตรง ไปทันที

พอเดินเข้าไปใกล้ เขาก็พบว่าเธอยิ่งสวยและน่ารักจน ทําให้หยางล่ออดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายดังเอื้อก

ถ้าหากพูดได้ว่าฉินปิงปิงสวยและร้อนแรงดั่งเปลวไฟ ถ้า อย่างนั้นผู้หญิงคนนี้ก็เปรียบได้กับดอกบัวแรกแย้มที่ทั้ง สดใสและบริสุทธิ์

คิ้วที่เรียวสวย แก้มที่น่าหอม เส้นผมที่ดำสลวยที่ปล่อย คล้อยลงปะแก้ม ยิ่งทำให้ใบหน้าที่ดูอิ่มเอิบของเธอยิ่งดู สละสลวยอ่อนช้อยมากขึ้น แถมด้วยสีหน้าที่แดงระเรื่อของเธอ เธอสวมชุดแซกสีเขียว เผยให้เห็นว่าที่อ่อนนุ่ม และชุ่มชื้นขาวผ่องสู่สายตาของหยางล่อ

“ถือว่าไม่ได้มาเสียเที่ยวล่ะนะ” หยางล่อดีดนิ้วขึ้น พลาง วางแก้วลงบนโต๊ะแล้วถามขึ้นอย่างเคยชิน “คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าตรงนี้มีคนนั่งหรือเปล่าครับ?”

พลันผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อหลินเย่ก็เงยหน้าขึ้นจ้องหยางล่อ อย่างนิ่งเฉย หลังจากนั้นก็ปิดตาลงเบาๆ แล้วส่ายหัว

หยางล่อเห็นสีหน้าท่าทางของหลินเย่แบบนั้น ความ รู้สึกที่เหมือนกับว่ามีภูเขานับพันนับร้อยมาขวางกั้นพลัน ละลายหายไปพลัน “ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงชื่ออะไรหรือ ครับ?”

“หลินเย่ค่ะ”

“ที่แท้ก็สวยเหมือนชื่อเลยนะครับ มิน่าล่ะถึงได้สวยแบบ นี้ ผมชื่อว่าหยางล่อนะครับ” หยางล่อจ้องมองใบหน้าที่ สะสวยของหลินเย่อย่างตาไม่กระพริบ ใบหน้าเธอแทบ จะหารอยด่างพร้อยไม่ได้เลย

“คุณไม่ไปที่ตรงกลางนั้นหรือคะ?” หลินเย่ถามขึ้นอย่าง ประหลาดใจ พลางใช้นิ้วมือที่เรียวยาวยกผมขึ้นทัดหู
“ผมแค่มาเที่ยวเฉยๆ น่ะครับ ไม่ได้มาหาคู่จริงๆ แล้วคุณ ล่ะครับทำไมถึงได้มานั่งไกลแบบนี้ล่ะ?”

“ฉันก็แค่มาหาอะไรดื่มน่ะค่ะ เห็นว่าน่าสนใจดีก็เลยแวะ มาดูเสียหน่อย” หลินเย่เองก็ไม่ได้รังเกียจผู้ชายที่อยู่ตรง หน้า จึงตอบไปอย่างจริงใจ

“บังเอิญจังเลยนะครับ พอดีเลย ถ้าอย่างนั้นถ้าอยากดื่ม อะไรผมเลี้ยงเองนะครับ” พลันหยางล่อก็รู้สึกถึงความ หวังขึ้นมา ถึงตอนนี้แล้วมันต้องโชว์ป่าสักหน่อยแล้วล่ะ

หลินเย่ขมวดคิ้วจ้องหยางล่อพลางครุ่นคิด “คุณจะเลี้ยง ฉันหรือ? พวกเราเพิ่งรู้จักกันเองไม่ใช่หรือคะ?”

พอเห็นท่าทีงุนงงของหลินเย่ หยางล่อก็แทบจะอดไม่ ได้ที่จะเอามือไปบีบจมูกที่ดูสวยโด่งของเธอ “ยิ่งเป็นครั้ง แรกที่ได้เจอก็ยิ่งต้องทำสิครับ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวคุณจะว่า ผมขี้เหนียวเอาได้ บริกร ขอเมนูด้วย” หยางล่อพูดพลาง โบกมือเบาๆ ให้พนักงานที่ยืนอยู่ไม่ไกล

หลินเย่เห็นท่าทีของหยางล่อแบบนั้นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะ ก้มหัวแล้วยิ้มขึ้น

“คุณจะดื่มอะไรดีล่ะ?”
พอเห็นท่าทางที่จริงจังของหยางล่อแบบนั้น หลินเย่ก็ไม่ อยากที่จะบอกปัดอะไรไป จึงพูดขึ้นเบาๆ ว่า “ถ้าอย่างนั้น ฉันขอกาแฟลาเต้แก้วหนึ่งแล้วกันค่ะ”

“ได้เลยครับ ถ้าอย่างนั้นเอามาสองแก้วเลย” หยาง อ รีบปิดเมนูลง โธ่เอ๊ย แค่กาแฟแก้วเดียวก็หนึ่งร้อยแล้ว หรือเนี่ย อย่างกับขูดรีดกันเลยแหนะ แต่หยางล่อก็ยัง กัดฟันทนไป จะเสียหน้าต่อหน้าสาวสวยไม่ได้เด็ดขาด หลังจากนี้ก็แค่กลับไปกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไม่เห็นจะเป็น อะไร

“เครื่องดื่มที่นี่น่าจะแพงใช่ไหมคะ?” หลินเย่พูดเสียงเบา

“พอได้อยู่น่ะครับ ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผู้หญิงสวยๆ ก็ ต้องมาที่ๆ มีคุณภาพแบบนี้เป็นธรรมดา” หยางล่อยิ้ม แต่ รอยยิ้มของเขาดูฝืนมาก ซึ่งเขาเองก็รู้สึกได้

“แต่ถึงจะคุณภาพดีแค่ไหน แต่มันก็เปลืองออกนะคะ” หลินเย่ทอดถอนใจ

หยางล่อที่นั่งอยู่ตรงข้ามนั้นพลางสังเกตทุกอากัปกิริยา ของหลินเย่ตลอด ไม่ว่าจะยก จะขยับ จะยิ้ม จะหน้าบึ้ง ก็ รู้สึกได้ว่ามันช่างน่าหลงใหลเสียจริง เขาล่ะอยากจะนอน หลับอยู่ในอ้อมกอดของเธอจริงๆ
“โอ้โห นี่คือคุณผู้หญิงหลินไม่ใช่หรือครับเนี่ย” พลันก็มี ผู้ชายวัยรุ่นผมทองคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนกับอันธพาล เดินมาพูดเย้าแหย่ : “คุณผู้หญิง พวกเราไปดื่มกันสัก หน่อยดีไหมครับ?” วัยรุ่นผมทองคนนั้นแค่มองแวบเดียวก็ รู้เลยว่าเป็นพวกนักเลงแน่ๆ

หลินเย่ได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วจ้องไปที่วัยรุ่นผมทอง คนนั้น : “ฉันไม่ดื่มเหล้าหรอกนะ!”

“เฮ้ แบบนี้คุณไม่ไว้หน้าผมเลยนะครับ” วัยรุ่นผมทอง พูดด้วยสีหน้าเย็นชา : “ไป ไปดื่มเหล้าด้วยกัน”

หลินเย่พลันพูดด้วยสีหน้าที่เอือมระอา : “ฉันไม่รู้จักนาย นะ แล้วฉันจะไปดื่มเหล้ากับนายทำไม?”

วัยรุ่นผมทองนั้นยกมือขึ้นลูบจมูก ก่อนจะพูดขึ้น “นี่ คุณผู้หญิง ถึงคุณไม่รู้จักผม แต่ผมรู้จักคุณนะ ชื่อของ คุณโด่งดังในกลุ่มพวกผมมากเลยนะ ไม่มีใครที่ไม่รู้จัก อาจารย์สาวของโรงเรียนกังฟูฉี่หางหรอกนะครับ”

พอคำว่าโรงเรียนกังฟูฉี่หางหลุดออกจากปากของวัยรุ่น ผมทอง ร่างกายของหลินเย่ก็สั่นเทิ้ม คิดไม่ถึงเลยว่าจะมี คนรู้จักเธอจริงๆ ดูเหมือนว่าจะเตรียมตัวมาก่อนด้วยแล้ว นะ แต่เพราะเธอไม่ได้สนใจเขาเลยจึงตอบกลับไปอย่าง ดังสนั่น “ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่ดื่มเหล้า!”
พอได้ยินแบบนั้นสีหน้าของวัยรุ่นผมทองก็เปลี่ยนไป ทันที พลันค่าขึ้น “ยัยหน้าด้าน!” พูดจบวัยรุ่นผมทองคน นั้นก็ยื่นมือมาฉุดหลินเยู่ทันที

ด้วยการกระทำของวัยรุ่นผมทองทำให้สีหน้าของหลินเยี่ เต็มไปด้วยความหวาดกลัว หลินเย่เป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัว เล็กๆ คนหนึ่ง จะรู้สึกกลัวมันก็เป็นเรื่องปรกติอยู่แล้ว

ซึ่งขณะที่เธอรู้สึกหวาดกลัวอยู่นั้นเอง เธอก็เห็นหยาง ล่อยื่นมือออกมาคว้าข้อมือของวัยรุ่นผมทองคนนั้นไว้

“นี่เพื่อนยาก ทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนอยู่เลยนะ!” หยาง ล่อยิ้มพูด

พอวัยรุ่นผมทองคนนั้นเห็นหยางล่อเขาก็ทำสีหน้าดูถูก แล้วพูดขึ้น : “แกเป็นใครกัน? อ่านสถานการณ์ออกบ้าง หรือเปล่า อย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่น ไม่อย่างนั้นฉันไม่ไว้ หน้าแกแน่!”

พอได้ยินวัยรุ่นผมทองพูดแบบนั้น รอยยิ้มเย้ยหยันก็ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหยางล่อทันที

“หยางล่อ!”

ขณะนั้นเองหลินเย่ก็รีบมาหลบอยู่ด้านหลังของหยางล่อทันที จากที่เธอดูตอนนี้คนที่พึ่งได้น่าจะมีแค่หยางล่อ แล้วล่ะ

“ถ้าฉันยุ่งเรื่องของนายมากไป แล้วนายจะทำอย่างไรได้ ล่ะ?” หยางล่อยิ้มถาม

ไอ้แม่มึง พอได้ยินคำพูอนี้ วัยรุ่นผมทองก็กำหมัดแล้ว ชกไปยังหยางล่อ

หยางล่อ หลินเย่ตะโกนอย่างเครียดเมื่อได้เห็นวัยรุ่นผม ทองชกไปยังหลางล่อ