บทที่ 13 หน้าไม่อายตรงไหน!

บทที่ 13 หน้าไม่อายตรงไหน!

บ้านพักของเฉินเส่ตั้งอยู่ที่หมู่บ้านคนรวยติดภูเขาติด ทะเลสาบของเมืองเจียงเฉิง บ้านพักที่นี่มักจะเป็นบ้าน เดียวกันทั้งนั้น บ้านสูงสามชั้น บ้านต่ำหนึ่งชั้น บ้านพัก ทุกหลังล้วนเป็นบ้านพักแบบสวนดอกไม้ มีทะเลสาบและ ภูเขาล้อมรอบ มองเห็นวิวทิวทัศน์ที่เขียวชอุ่ม พอตกดึก ร่องนําที่คนงานขุดไหลผ่าน มันสะท้อนให้เห็นโคมไฟ หลากสีที่ประดับประดาอยู่ตามริมร่องน้ำ ทำให้ดูสวยงาม โดดเด่นอย่างมาก คนที่อาศัยอยู่ที่นี่เป็นคนที่มีเกียรติ และรวยหมด

“กลับมาแล้วหรือเสี่ยวล่อ ฉันคิดว่าเธอจะไม่มาที่บ้าน ฉันเสียแล้วอีก” พอหยางล่อเดินเข้ามา ก็ได้ยินน้ำเสียงที่ ดูดีใจของเฉินเส่ ขณะนั้นเฉินเส่สวมชุดนอนสายเดี่ยวที่ เป็นผ้าไหมตัวหนึ่ง ทำให้เห็นผิวหนังที่ดูเนียนขาวและนุ่ม ลื่นออกมา ดูแล้วช่างน่าหลงใหลเสียจริง

ส่วนด้ายเสี่ยวหลิงที่อยู่ข้างๆ กำลังนั่งเท้าเปล่ากินมัน ฝรั่งอยู่บนโซฟาอย่างเอร็ดอร่อย สายตาเธอมองไปที่ ละครในโทรทัศน์เรื่อง อย่างไม่ละสายตาเลย

“พี่เส่ ผมก็รับปากแล้วนี่ แล้วผมจะไม่มาได้อย่างไร อีก อย่างพี่ก็ดีกับผมตั้งมาก ผมจะลืมลงหรือ? อีกอย่างผมก็ จะเริ่มงานแล้ว ผมก็ต้องอาศัยโอกาสนี้มาเยี่ยมพี่นี่ล่ะ”หยางล่อพูดกับเฉินเส่ด้วยความรู้สึกที่จริงใจ ถึงแม้เฉินเส่ คิดอยากให้เขามาทำงานที่บริษัทการ์เม้นท์คนเสน่ห์มาก แค่ไหน แต่หยางล่อคิดว่าคงไม่มีอิสระพอ จึงไปทำงานที่ โรงเรียนสอนศิลปะป้องกันตัวแทน

“นี่เธอกล้าต่อปากต่อคํากับพี่สาวคนนี้หรือ? แล้วพรุ่งนี้ ว่างไหม?” เฉินเส่พูดพลางแปะมาส์กลงบนหน้าของเธอ ไปด้วย ผู้หญิงที่สวยงามแบบนี้ก็ใช่ว่าจะสวยอย่างไร้ เหตุผลนะ ไม่ว่าจะอดหลับอดนอนมากแค่ไหน แต่ก็จะลืม เรื่องความสวยความงามไม่ได้

“ว่างสิครับ กว่าผมจะเริ่มงานก็อาทิตย์หน้านุ่น”

“ก็ดี เสี่ยวหลิงเองก็เพิ่งมา เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้พวกเราจะ ไปเที่ยวห้างสรรพสินค้ากัน จะได้ซื้อเสื้อผ้าให้เธอด้วย พอพูดจบเฉินเส่ก็นอนลงตามด้ายเสี่ยวหลิงไป

“ไม่มีปัญหาครับ ไว้เจอกันพรุ่งนี้….แล้วเตียงของผมอยู่ ข้างบนใช่ไหม?”

“ห้องนอนของเธออยู่ห้องในสุดตรงนั้นนะ รีบนอนเข้าล่ะ ฉันจัดเตรียมห้องให้เธอไว้แล้ว” เฉินเส่พูดด้วยน้ำเสียง อ่อนโยน ตัวเธอเองก็ไม่เข้าใจว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับน้อง ชายคนนี้กันแน่ เพราะทันทีที่เขาเข้ามาหา เธอก็รู้สึกอิ่ม เอมใจเป็นพิเศษ
หนึ่งคืนนั้นก็ผ่านไปอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

วันต่อมา หยางล่อยังคงหลับฝันไม่ตื่น เขาฝันเห็นว่าตัว เองกับฉินปิงปิงและว้างเสี่ยวเสี่ยวกำลังถกเถียงกัน ผู้ หญิงหน้าอกใหญ่ทั้งสองคนนั้นกำลังเถียงกันเรื่องใคร ใหญ่ใครเล็กอย่างเอาเป็นเอาตาย จนทันใดนั้นประตูก็ถูก ผลักเปิดออก

“นี่เธอเข้าห้องผิดหรือเปล่าด้ายเสี่ยวหลิง? นี่มันห้องฉัน นะ ทําไมเธอถึงเข้ามาตามใจแบบนั้นล่ะ?” พอเห็นว่าคน ที่ผลักประตูเข้ามาเป็นด้ายเสี่ยวหลิง หยางล่อก็รู้สึกหมด คำจะพูดจริงๆ

ด้ายเสี่ยวหลิงเองก็ส่งเสียงหึในลำคอพูด : “จะมีอะไร วิเศษนักหนาล่ะ อีกอย่างนายก็ไม่มีอะไรให้ฉันดูอยู่แล้ว

หา? พอได้ยินแบบนั้น หยางล่อก็เหมือนพ่ายแพ้ต่อด้าย เสี่ยวหลิงทันที

“พูดมาได้แล้ว มาห้องฉันแต่เช้านี่มีธุระอะไรกัน?” หยาง ล่อถามขึ้น

ด้ายเสี่ยวหลิงพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น : “นายจำไม่ได้ว่าวัน นี้เราจะไปเดินเล่นกันหรือไง?”
เดินเล่นหรือ? พอได้ยินแบบนั้น สีหน้าของหยางล่อก็ เปลี่ยนไปทันที นี่เขาเกือบจะลืมไปแล้วนะเนี่ย แถมยัง หลับฝันดีอย่างมีความสุขเสียอีก

* ถ้านายไม่ลุก เดี๋ยวฉันจะช่วยนายลูกเอง!” พอเห็นว่า

หยางล่อไม่คิดจะลุกจากเตียง ด้ายเสี่ยวหลิงก็ส่งเสียงหึ ก่อนจะยื่นมือออกไปเลิกผ้าห่มของหยางล่อขึ้น

หยางล่อเองก็คิดไม่ถึงว่าด้ายเสี่ยวหลิงจะใจกล้าท่า แบบนั้น ทำให้เขาตอบสนองไม่ทันจริงๆ

“ไอ้เจ้าบ้า ทําไมนายไม่ใส่กางเกงนอนเล่า?” หลังจาก เลิกผ้าห่มของหยางล่อขึ้น ด้ายเสี่ยวหลิงก็รีบปิดตา ตะโกนขึ้นทันที

หยางล่อได้ยินแบบนั้นก็กลอกตามองแล้วพูดขึ้น : “ไร้ สาระน่า เวลานอนใครเขาใส่กางเกงกันล่ะ? อีกอย่างฉันก็ ใส่กางเกงในไว้นะ นี่เธอมองไม่เห็นหรือไง?”

ด้ายเสี่ยวหลิงที่หน้าแดงก่ำไปหมดเพราะหยางล่อก็พูด ขึ้น : “หยางล่อเจ้าคนหน้าไม่อาย!”

หน้าไม่อายบ้านเธอสิ! หยางล่อเบะปากมองเธอ

“รีบสวมเสื้อผ้าได้แล้ว!” พูดจบด้ายเสี่ยวหลิงก็หมุนตัว เดินหนีไปด้วยใบหน้าที่แดงสุก
พอเห็นว่าด้ายเสี่ยวหลิงเดินจากไปแล้ว หยางล่อก็ถอน หายใจดังเฮือก ดูเหมือนว่าตัวเองจะไม่มีโอกาสนอนต่อ แล้วสินะ พอคิดได้แบบนี้หยางล่อก็ลุกขึ้นจากเตียงอย่าง ห่อเหี่ยวใจ

หลังจากที่หยางล่อลุกออกจากเตียง เขาก็เห็นว่าเฉิน เส่กับด้ายเสี่ยวหลิงรออยู่ก่อนแล้ว เนื่องจากวันนี้ไม่ต้อง ทํางาน ดังนั้นเฉินเส่กับด้ายเสี่ยวหลิงจึงแต่งตัวกันอย่าง พิถีพิถันมากๆ

เฉินเส่สวมชุดเดรสกระโปรงสั้นสีดำ สวมรองเท้าส้นสูง สีดำ บวกกับใบหน้าที่ดูเยือกเย็น ทำให้รู้สึกเหมือนกับได้ บรรยากาศของราชินีอย่างไรอย่างนั้น ทำให้คนที่พบเห็น แทบจะไม่กล้าสบตา

ส่วนด้ายเสี่ยวหลิงเธอสวมชุดเดรสกระโปรงสั้นสีเหลือง สวมรองเท้าผ้าใบ ใบหน้าดูมีรอยยิ้มที่น่ารักซุกซน ราวกับ มีชีวิตชีวาน่าเบิกบานใจ ทําให้คนที่พบเห็นอดไม่ได้ที่ อยากจะเข้าใกล้

สรุปแล้วเฉินเส่กับด้ายเสี่ยวหลิงทั้งสองคนต่างก็มี ลักษณะที่ต่างกัน แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามก็เป็นเทพธิดา ในฝันของเหล่าชายหนุ่มทั้งนั้น

พอเห็นว่าหยางล่อตื่นแล้ว เฉินเสก็ขมวดคิ้วถาม : “เสี่ยว ล่อ นี่เธอจะแต่งตัวสบายๆ แบบนี้ไปเที่ยวกับพี่จริงๆ น่ะหรือ?”

ชุดที่ หยางล่อสวมอยู่นั้น ด้านบนสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้น ธรรมดา ด้านล่างสวมกางเกงยีนส์ที่ชักจนขาวซีด พร้อม ทั้งรองเท้าไนกี้ของก๊อป ดูไปดูมาดูเป็นผู้ชายบ้านๆ อย่าง มาก

หยางล่อได้ยินแบบนั้นก็พูดอย่างช่วยไม่ได้ : “ผมไม่รู้จะ ทำอย่างไรแล้วนี่นา ผมไม่มีเสื้อผ้าอื่นจะสวมแล้วจริงๆ”

“เป็นไปไม่ได้หรอก!” พอได้ยินหยางล่อพูด เฉินเส่กับ ด้ายเสี่ยวหลิงก็เผยสีหน้าไม่เชื่อออกมา

“หึ! สวมเสื้อผ้าแบบนี้แล้วจะออกไปกับพวกเราได้ อย่างไรกัน? นี่แทบจะลดระดับของพวกเราไปด้วยเลยนะ เนี่ย” ด้ายเสี่ยวหลิงพูดอย่างซุกซน

หยางล่อได้ยินก็กลอกตามอง : “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้านั้น ผมไม่ไปเที่ยวแล้วด้วยก็ได้ พวกพี่ไปกันเองเถอะ!” เดิมที หยางล่อก็ไม่ชอบไปเดินเที่ยวเล่นอะไรพวกนี้อยู่แล้ว คิด ไม่ถึงเลยว่าจะถูกเฉินเส่เลือกให้มากขนาดนี้

“นี่นายมาอารมณ์ไหนกันล่ะเนี่ย?” ด้ายเสี่ยวหลิงรีบกุ้ย ปากพูด
เฉินเส่เองก็พูดขึ้น : “เอาเถอะ ครั้งนี้ฉันให้อภัยเธอแล้ว กัน แต่ครั้งหน้าพี่ไม่ปล่อยเธอง่ายๆ แบบนี้แน่

พอได้ยินแบบนั้นหยางล่อก็หมดค่าจะพูดจริงๆ ทําไม เฉินเส่พูดเหมือนกับว่าเขาเป็นคนไปขอเธอไปเที่ยวด้วย แบบนั้นล่ะ?

หลังจากนั้นหยางล่อก็ขับรถไปทันที

ณ ถนนคนเดิน ที่เมืองเจียงเฉิง ที่นั่นเป็นที่ๆ รุ่งเรืองที่สุด ของทั่วทั้งเมือง ถือว่าเป็นสวรรค์ของผู้คนที่มาจับจ่าย ใช้สอย ต่างก็มีสิ่งสวยๆ ละลานตาในห้างสรรพสินค้าเต็ม ไปหมด อีกทั้งร้านเครื่องประดับหรูหราหลากหลายยี่ห้อ ด้วย ยังมีสถานบันเทิงอยู่บานส่วนด้วย การเดินเล่นช้อป ปิ้งก็เป็นธรรมชาติของผู้หญิง พอเฉินเส่กับด้ายเสี่ยวหลิ งมาถึง ทั้งสองคนก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก

พวกเธอทั้งสองคนต่างก็เดินไปยังร้านค้าใหญ่ๆ ไปมา พลางซื้อของต่างๆ ไม่ยอมหยุด จนทำให้หยางล่อรู้สึก หดหู่ใจอย่างมาก ซึ่งตอนนี้ในมือของหยางล่อเองก็ถือถุง อยู่เจ็ดแปดใบ ถ้าหากไม่ใช่เพราะร่างกายเขาแข็งแกร่ง ล่ะก็ เขาคงเหนื่อยจนลงไปนอนกองกับพื้นแล้วล่ะ แต่ถึง แม้จะเป็นแบบนั้น เฉินเส่กับด้ายเสี่ยวหลิงก็ยังไม่มีความ คิดที่จะหยุดซื้อของเลย

พลันทั้งสองคนก็เดินมาถึงร้านเสื้อผ้ามียี่ห้อแห่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรที่ดิฉันสามารถบริการได้ ไหมคะ?” พอเห็นทั้งเฉินเส่และด้ายเสี่ยวหลิงเดินเข้ามา พนักงานผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินมาถามพวกเธอด้วยใบหน้า ยิ้มแย้ม ส่วนหยางล่อนั้น พนักงานผู้หญิงคนนั้นเมินเฉย เขาไปทันที เพราะในสายตาของเธอ หยางล่อก็เหมือน แค่คนติดตามเท่านั้น

“เอาชุดนี้แล้วก็ชุดนั้น ห่อให้ฉันด้วยนะคะ” พอเข้ามาใน ร้าน เฉินเส่กับด้ายเสี่ยวหลิงต่างก็เลือกซื้อของกันอย่าง บ้าคลั่ง

“ราคาทั้งหมดคือหนึ่งแสนห้าหมื่นแปดพันหยวนค่ะ” พอคิดราคาออกมาทั้งหมด เฉินเส่กับด้ายเสี่ยวหลิงก็ซื้อ เสื้อผ้าไปทั้งหมดเป็นแสนเลยทีเดียว!

พอเห็นแบบนั้นหยางล่อก็แทบจะพูดอะไรไม่ออก ผู้ หญิงสองคนนี้ใช้เงินอย่างกับเทน้ำเทท่าเลยนะ! แต่ก็ยัง โชคดีที่เธอทั้งสองคนเป็นคนรวย ไม่อย่างนั้นถ้าเป็นคน ธรรมดาล่ะก็คงใช้แบบนี้ไม่ได้แน่ ขณะที่เฉินเสี่กำลัง จะคิดเงินนั้น เธอก็หันไปพูดกับพนักงานว่า : “ช่วยดูให้ หน่อยได้ไหมคะว่ามีเสื้อผ้าอะไรที่เหมาะกับเขาบ้าง?”

หา? พอได้ยินเฉินเส่พูดแบบนั้น พนักงานผู้หญิงคนนั้นก็ อดไม่ได้ที่จะตะลึงไปชั่วขณะ เดิมทีพนักงานเองก็คิดว่าหยางล่อเป็นแค่ผู้ติดตามเท่านั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า จะไม่ใช่แบบนั้นแล้ว หรือว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นแมงดากัน? ตอนนี้ในสมองของพนักงานผู้หญิงคนนี้คิดได้แค่นี้จริงๆ แต่ก็คงจะไปโทษพนักงานที่คิดแบบนั้นก็ไม่ได้ เป็นเพราะ หยางล่อเองก็ดูเหมือนแบบนั้นจริงๆ

พอได้ยินว่าเฉินเส่จะซื้อเสื้อผ้าให้ตัวเอง หยางล่อก็ไม่ ได้รู้สึกประหลาดใจเลยแม้แต่นิด เพราะพี่สาวคนนี้เวลา จะทำอะไรเธอก็ไม่เคยบอกเขาก่อนอยู่แล้ว

พนักงานผู้หญิงเลือกชุดสูทสีดำชุดหนึ่งมาให้ : “ชุดสูท นี้เป็นชุดอามีนีใหม่ล่าสุดของทางเราค่ะ ถ้าคุณผู้ชายได้ ใส่ต้องดูหล่อเนี้ยบแน่นอนค่ะ อีกอย่างวัสดุที่ใช้ออกแบบ เสื้อชุดนี้ก็เป็นชั้นหนึ่งด้วยนะคะ”

เฉินเส่รับชุดสูทนั้นมาลูบดูก็พยักหน้าพูด : “อืม วัสดุกับ การออกแบบดีจริงๆ ด้วย”

พอเห็นเฉินเส่พูดอย่างตรงไปตรงมาแบบนั้น ก็ทำให้ หยางล่ออดที่จะเหลือบมองไปที่ป้ายราคาไม่ได้

“แปดหมื่นหก!” พอเห็นป้ายราคาปุ๊ป หยางล่อก็อดไม่ ได้ที่จะส่งเสียงประหลาดใจออกมา

หยางล่อเห็นแบบนั้นก็พูดอย่างลังเลใจ : “พี่เส่ ชุดนี้มัน จะแพงไปหน่อยล่ะมั้งครับ ราคาตั้งแปดหมื่นกว่าแหนะ”
เฉินเส่ยิ้มพูด : “เธอวางใจเถอะ ครั้งนี้ฉันออกให้ก่อน เธอไม่ต้องจ่ายหรอก”

“อ้าว พี่เส่ พี่ดีกับผมแบบนี้ บางทีผมก็รู้สึกเกรงใจนะครับ นี่พี่วางแผนอะไรไว้กับผมหรือเปล่าเนี่ย? ผมบอกพี่ให้นะ ว่าตอนนี้ผมน่ะมีงานทำแล้ว ไม่มีทางไปทํางานขายชุด ชั้นในที่บริษัทพี่แน่นอน อีกอย่างผมก็อาศัยร่างกายไม่ได้ อาศัยฝีมือ ถ้าหากพี่มีอะไรที่จะพูดกับผมตรงๆ ล่ะก็พูดมา เลยครับ ผมไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้ว” หยางล่อตั้งใจแสร้ง ทำเป็นพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว

พอเห็นท่าทีของหยางล่อแบบนั้น เฉินเสก็อดไม่ได้ที่จะ ระเบิดหัวเราะออกมา ด้ายเสี่ยวหลิงเองก็หัวเราะเป็นบ้า เป็นหลัง จากนั้นเฉินเส่ก็พูดอย่างไม่สบอารมณ์ : “หยาง ล่อพอได้แล้ว! จะบอกเธอให้นะ ที่พี่อให้ไม่ได้วางแผน อะไรไว้สักนิด พี่ก็แค่ไม่อยากให้เธอทําให้พี่เสียหน้าก็ เท่านั้นแหละ”

หรือว่าจะคิดเข้าข้างตัวเองมากไปนะ? พอได้ยินแบบนั้น หยางล่อก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่ใจ