บทที่ 16 ทางเข้าตลาด

เรื่องแรกที่เงินชื่อผู้ที่ได้รับความทุกข์ทรมานกลับมา นั่นก็คือ การแก้แค้น

ในแง่ของการแก้แค้น เป็นหนี้ก็ต้องชดใช้กรรมด้วยคนร้าย แน่นอนว่าทรงจ้านคือคนแรกที่นางจะต้องมองหา และไม่ว่า อย่างไรเขาก็เป็นคนที่นางไม่สามารถปล่อยไปได้อย่างเด็ดขาด

แต่เป็นชื่อก็รู้ว่า แม้ว่าทรงเชิงยวนจะไม่ใช่คนที่สำคัญที่สุดใน ตอนนี้ แต่ถ้าต้องการจัดการกับองค์ชายรัชทายาทนั้น จะต้องใช้ สมองและเสียกำลังไม่น้อยจริงๆ เหนือสิ่งอื่นใด ต้องบ่มเพาะ กำลังของตัวเองให้ได้ก่อน

เพียงแต่ ถ้าจะต้องบ่มเพาะกำลังของตัวเอง มันเป็นเรื่องที่ยาก มากจริงๆ เรื่องหนึ่ง นางเป็นเพียงผู้หญิงที่อยู่แต่ในห้องคนหนึ่ง นานๆถึงจะออกมาเที่ยวข้างนอก ก็ต้องทำให้ผู้อื่นมีความรู้สึก ประหลาดใจอยู่บ้างเป็นเรื่องปรกติ ในตอนที่นางกำลังลงมือ อะไรอยู่นั้น คนอื่นก็จะสามารถพบเห็นได้ทั้งหมด

สุดท้ายแล้ว นางก็ยังไม่กล้าพูดว่าตัวเองมีความสามารถใน การทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างไร้ร่องรอยได้

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นก็ซื้อคนรับใช้มาสักสามสี่คน คงไม่ ถือว่ามากเกินไปกระมัง?”

นางพึมพำอย่างเงียบๆอยู่ในปาก และกำลังวางแผนอยู่ในใจไม่หยุด บนถนนที่ยาวไกล ก็ต้องค่อยๆก้าวเดินออกมาทีละก้าวๆ

การติดต่อซื้อขายทาส ในราชวงศ์เทียนหรง ก็มีตลาดซื้อขายที่ ใหญ่มาก แน่นอนว่าการซื้อขายนี้ก็ได้รับอนุญาตแล้วด้วย โดย ทั่วไปแล้ว ล้วนเป็นเรื่องที่ถูกกฎหมายมาก อย่างน้อย ในเวลา กลางวันก็เป็นเช่นนั้น ส่วนที่ไม่สามารถขายได้ในเวลากลางวัน คือคนที่ทําธุรกิจไม่ดี

เช่นนั้น เป็นชื่อจะไปคนเดียวก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พอได้มี ชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง นาก็ไม่ได้สนใจกฎระเบียบและข้อบังคับเหล่า นั้นเท่าไหร่

ตลาดแห่งเมืองชื่อเฉิง เป็นตลาดซื้อขายทาสที่ใหญ่ที่สุด ณ ที่แห่งนี้ คุณสามารถหาคนแบบไหนก็ได้ ตราบเท่าที่คุณ ปรารถนา ต่อให้ซื้อใครสักคนกลับไปเป็นเมียน้อยก็ย่อมได้ แต่ที่นี่มีกฎเกณฑ์ที่ไม่ได้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษรอยู่ข้อหนึ่ง

คือ คนที่นำมาขายที่นี่ ล้วนเป็นผู้มาใหม่ทั้งหมด

คนเหล่านี้ ล้วนมาจากแดนไกลที่ไกลแสนไกล ดังนั้นถ้าซื้อคน เหล่านี้ ก็จะสามารถวางใจได้โดยสมบูรณ์ เพราะว่าอดีตที่ผ่าน มาของพวกเขา ล้วนขาวสะอาดกันทุกคน

แต่ทว่า ที่นี่ก็มีทั้งคนดีและคนเลวอยู่ปะปนกัน ถึงแม้จะพูดว่าที่ นี่มีการควบคุมในเวลากลางวันก็ตาม แต่ใครจะไปรู้ว่าจะเกิด อะไรขึ้น คิดไม่ถึงว่าเป็นชื่อสาวงามที่งดงามล่มชาติล่มเมืองคน หนึ่งจะเข้ามาในสถานที่แห่งนี้

“เจ้าจะเข้าไปแบบนี้เหรอ?”
มีเสียงที่ยั่วเข้ามากเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลัง แต่มันก็ ชัดเจนและไพเราะมาก

“ถ้าเจ้าเข้าไปแบบนี้ ยังจะสามารถออกมาทั้งแบบนี้ได้เหรอ

ข้ายังรู้สึกว่า ไม่กล้ารับประกันเลยจริงๆ! เป็นชื่อยืนอยู่ตรงนั้น และถามโดยไม่หันหน้ากลับไปว่า “ทรง ชื่อจื่อยังไม่กลับไป ตามเงินชื่อมาทำไมเพคะ?”

ทรงเชิงยวนถูกนางถามอย่างนี้ เขาก็ไม่โกรธอะไร เพียงแต่ยิ้ม อย่างสว่างไสวออกมา

“จริงๆแล้ว ยวนก็ไม่อยากตามคุณหนูรองมาหรอกนะ เพียงแต่ คุณหนูรองทำให้คนต้องเป็นห่วงเกินไปจริงๆ ทำเหมือนมีเรื่อง หนักอกหนักใจมาตลอดทางเลย ยวนแค่จะส่งคนไปกับคุณหนู รองเท่านั้นเอง เพราะอยากจะแน่ใจว่าคุณหนูรองกลับถึงจวน อ๋องหัวแล้ว!”

เขาเดินเข้าไปหาเงินซื่อสองสามก้าว แล้วพูดว่า “ แต่คุณหนู รองก็ไม่กลับไปอยู่ดี กลับจงใจจะวิ่งมาถึงตลาดที่มีแต่ผู้คนร้อย พ่อพันแม่แห่งนี้จนได้ ในนี้ ไม่ใช่ที่ที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างคุณหนู รองจะสามารถมาตามลำพังได้นะ!!

“หรงซื่อจื่อใส่ใจดูแลทุกคนแบบนี้หรือไม่?” เป็นชื่อขมวดคิ้ว

ถาม

“เช่นนั้นคุณหนูรองคิดว่า ยวน ใส่ใจดูแลคุณหนูรองมากแค่ ไหนล่ะ?” เขาถามกลับหนึ่งประโยค เงินซื้อพูดไม่ออกเมื่อถูก ถาม ถ้าเจ้าพูดว่า เจ้าใส่ใจมาก มันก็ไม่ดี แต่ก็ไม่อาจพูดว่าเจ้าไม่ใส่ใจเลย เพราะมันทำให้คนกลัดกลุ้มระทมทุกข์มากจริงๆ

ครุ่นคิดสักพัก นางจึงพูดเบี่ยงประเด็นว่า “ชื่อจื่อไม่มีอะไรทำ หรือเพคะ?”

“มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น เพียงแต่เมื่อสักครู่นี้คุณหนูรองมีท่าทาง ตื่นตระหนก มันช่างน่ากลัวและทำให้รู้สึกน่าเป็นห่วงจริงๆ ดังนั้น ยวนจึงรีบมาที่นี่”

คิ้วอันสวยงามคู่หนึ่งของเป็นชื่อขมวดขึ้นมาเล็กน้อย นาง กลอกตาหงส์หนึ่งรอบ แล้วพูดเบาๆว่า “เช่นนั้น เป็นชื่อที่ ขอบพระทัยความเป็นห่วงเป็นใยของชื่อจื่อมากเพคะ!”

“ไม่เป็นไร ข้าว่าง่าย!” ทรงเชิงยวนทำท่าทางที่ว่ามันย่อมจะ ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว ทำให้เป็นชื่อกลั้นหายใจอยู่ในใจ และก็ ทําได้เพียงช่างมันไป

เงินซื้อพูดอะไรไม่ออก ทรงเชิงยวนก็ไม่เร่งรัด ทั้งสองคนจ้อง มองกันและกันอยู่ที่ปากทางเข้าตลาดที่มีผู้คนพลุกพล่านไปมานี้ และปล่อยให้คนที่เดินไปเดินมาพินิจพิเคราะห์พวกเขาทั้งสองคน สุดท้ายเป็นชื่อก็ทนไม่ไหว จึงยอมพ่ายแพ้ไปเสียโดยดี

“ไม่ทราบว่าทรงซื่อจื่อจะจากไปเมื่อไรหรือเพคะ เป็นชื่อยังมี เรื่องที่จะต้องทำนะเพคะ!”

“พูดง่าย ข้าเพียงแต่อยากจะบอกคุณหนูรองว่า ข้างๆมีร้าน ขายเสื้อผ้าร้านหนึ่ง แม้ว่าเสื้อผ้าภายในร้านจะไม่หรูหรามากนัก แต่ถ้าคุณหนูรองต้องการใส่ ก็มีมากอย่างล้นเหลือ คุณหนูรอง สามารถไปซื้อเสื้อผ้าของผู้ชายได้ในนั้น นี่ก็คือวิธีปกป้องคุ้มครองชีวิตของคุณหนูรองนะ!”

ครั้นแล้วเขาก็เบ้ปากไปมา ใบหน้าที่สุภาพงดงามแต่เดิม ตอนนี้ดูเหมือนว่ามีท่าทางของความน้อยอกน้อยใจอย่างมากอยู่ เล็กน้อย ราวกับว่าเป็นชื่อได้ทำร้ายเขาอย่างไรอย่างนั้น เป็นชื่อ รู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก

“ดังนั้น ทรงชื่อจื่อจึงวิ่งมาที่นี้เป็นกรณีพิเศษ เพื่อที่จะมาเตือน

เงินชื่อเรื่องนี้เองหรือเพคะ?”

“ใช่!”

“เจ้า…

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองโกรธจนทนไม่ไหว เป็นชื่อจึงต้อง เดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้าร้านนั้น และไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีก

นี่เป็นเรื่องความเมตตากรุณาซะที่ไหนกัน ทรงชื่อจื่อผู้ที่มี

พรสวรรค์ที่น่าทึ่งวาทศิลป์ที่ยอดเยี่ยม ที่แท้ก็คือคนที่…คนที่

เงินซื้อไม่รู้ว่าจะใช้คำไหนมาพรรณนาถึงเขาไปชั่วขณะหนึ่ง นางรู้เพียงว่า เขาเหมือนกับไม่มีความอ่อนโยนและสบายใจนั้นที่ ดูเหมือนว่าจะอยู่บนรูปโฉมภายนอกของเขาเลย แต่กลับเป็นคน ที่มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะควบคุมนาง

ในขณะที่ทรงเชิงยวนมองภาพเงาด้านหลังของนางอยู่ ดวงตา ของเขาค่อยๆลึกลงมาก

องครักษ์ตู้เหยียนที่ไม่กล้าเดินขึ้นมาเลยก็เดินขึ้นมา แล้วพูดว่า
“ชื่อจื่อ เราจะปล่อยให้คุณหนูรองไปอย่างนี้หรือพะย่ะค่ะ?”

“นางระแวดระวังคนอื่นมากเช่นนี้ ถ้าอยู่ใกล้นางเกินไปใน ระยะเวลาหนึ่ง กลับจะทำให้วิ่งหนีไกลขึ้นได้ ไม่สู้พวกเราส่งคน ตามไปดูจากไกลๆ รักษาความปลอดภัยของนาง ในเวลา เดียวกันก็ดูซิว่านางคิดจะทำอะไร ถ้าสามารถช่วยเหลือนางได้ก็ สมควรช่วย

ตู้เหยียนก้มศีรษะลง แต่กลับรู้สึกไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก

“ซื่อจื่อ ธุระของเรา เดิมทีมันก็ยุ่งวุ่นวายมากพออยู่แล้ว ถ้า ต้องช่วยคุณหนูเป็นรองอีก หม่อมฉันเกรงว่า…”

เขายังไม่ทันพูดจบ หรงเชิงยวนก็หันหน้ามามองเขาด้วย สีหน้าที่เคร่งขรึม ใบหน้านั้น ไม่ได้อ่อนโยนและสุภาพเหมือนใน ยามปกติเลย แต่มีใบหน้าที่ทำให้คนหวาดกลัวเข้ามาแทนที่

“คำพูดเช่นนี้ ข้าไม่อยากได้ยินอีกเป็นครั้งที่สอง ถ้าเจ้าพูดอีก เจ้าก็ไปรับโทษด้วยตัวเองซะ ความอดทนของข้า มีเพียงครั้ง เดียวเท่านั้น!”

“พะย่ะค่ะ!”

ตู้เหยียนตัวสั่นไปทั้งตัวและรีบพูดอย่างรวดเร็ว