บทที่ 5 กลอุบายที่เล็กนิดเดียว

บทที่ 5 กลอุบายที่เล็กนิดเดียว

แกล้งทําเป็นรู้?

โล่เฉินหลุดหัวเราะออกมา เขาตั้งเป็นอมตะ ได้ผ่านยุคโบราณมา จนถึงวันนี้ นักบู๊ที่ได้เจอนั้นมากมายข้าวที่หญิงสาวคนนี้กินสักอีก ห้าพันปีก่อน ลูกศิษย์ที่เขาสอนมาสามารถบรรลุขั้นสูงสุดของ วิชาบู๊มานับไม่ถ้วน

ทักษะมวยที่เบาปัญญาตรงหน้านี้ จะดูไม่ออกได้ยังไง! สําหรับการดึงดูดความสนใจของหญิงสาว นี่เป็นเรื่องที่ตลกยิ่ง

กว่า

แต่ก่อนแม้แต่โจวโยวหวางยังไม่สนใจนางเป่าซื่อ ส่งรอยยิ้ม เหมือนดั่งดอกไม้ให้เขา เตียวเสี้ยนที่เคยเป็นแม่นางงดงามคน แรกของสามก๊ก ยังเคยยกน้ำชาส่งน้ำให้เขาเลย ลูกสาวของ ตระกูลปู่ ยังล้างเท้าให้เขาทุกวัน โสเภณีแปดคนที่มีชื่อเสียงใน ช่วงระยะเวลาเปลี่ยนหมิงชิง หลิ่วหรูซื่อ เฉินหยวนหยวนยังเคย ดีใจที่ได้รับการรักใคร่และโปรดปรานจากเขาจนใจจะขาด……….

หญิงสาวตรงหน้าถึงแม้จะมีหน้าตาที่ละมุนละไม แต่จะเทียบกับสาวงามตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบันได้ยังไง แม้ กระทั่งหน้าตาของหานหมู่เยนยังดีกว่าเธอ โล่เฉินจะรู้สึกสนใจ ได้ยังไง

“นายพูดสิ หัวเราะอะไร! ” หญิงสาวไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ทางโน้น ผู้เฒ่าเสื้อคอจีนก็เดินมา

โล่เฉินแอบครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่าสามคนนี้มีฐานะที่ไม่ธรรมดา ตอนนี้เขาเพิ่งผ่านการพิบัติอมตะมา ไม่สามารถเผยความจริงได้ จึงไม่สะดวกที่จะสร้างเรื่องรบกวน

ดังนั้น โล่เฉินผายมือพลางพูด “ฉันดูไม่เข้าใจจริงๆ แค่รู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้ชกมวยได้ตลก ดังนั้นจึงหลุดหัวเราะ”

“ตลก? นายกลับบอกว่าฉันชกมวยได้ตลก ดูไม่เข้าใจก็อย่าดู! ” “เหอะๆ ได้ๆๆ ผมไม่ดูแล้ว จะจากไปเดี๋ยวนี้! ” โล่เฉินรู้สึกไร้ ความอดทน

หญิงสาวกอดอก แล้วปรายตามองพลางพึมพำขึ้น “ฉันมีทักษะ มวยที่สง่าผ่าเผย กลับบอกว่าตลก สายตาไอ้หมอนี่ธรรมดา…….”
“ฉ่ายเอ่อ! ”

ผู้เฒ่าเสื้อคอจีนสบถขึ้น สาวน้อยจึงแลบลิ้นพลางปิดปาก แค่ เห็นผู้เฒ่าทำหน้าตาที่รู้สึกผิด “ลูกศิษย์ต้องขอโทษจริงๆ นะครับ หลานสาวของผมมีนิสัยใจร้อน ได้โปรดอภัย”

“ไม่เป็นไร พวกคุณต่อเถอะ ฉันไปทางโน้น! ”

โล่เฉินยิ้ม แล้วเดินไปใต้ต้นไม้ที่อยู่ไกลผู้เฒ่าร้อยเมตรพลาง นั่งท่าขัดสมาด แล้วหลับตา วิชาอมตะกำลังเคลื่อนไหว พลังบาง อย่างที่มองไม่เห็นกำลังค่อยๆ วนอยู่รอบๆ

“ตอนกลางวันมาหลับที่สวนสาธารณะอะไรเล่า ยังแกล้งทำ อะไรอีก ต้องกำลังคิดจะยั่วยวนผู้หญิงคนอื่น” สาวน้อยยิ่งอยู่ยิ่ง ไม่พอใจ จึงได้ตัดสินว่าโล่เฉินเป็นผู้ชายชาติชั่ว

“อี้? ”

ผู้เฒ่าที่ตอนแรกกำลังจะจากไป แต่พอสังเกตมองโล่เฉินอย่าง ละเอียด ก็สังเกตเห็นถึงความแตกต่างจากปกติ นัยน์ตาเปล่ง

ประกายความตกตะลึง

สาวสวยในอยู่ข้างๆ จึงเร่งขึ้น “คุณปู่ดูอะไร รีบไปเถอะ! ”
“ฉ่ายเอ่อ คนๆ นี้ไม่ธรรมดาจริงๆ

“ใคร? ” เลี้ยงฉ่ายเอ่อมองโล่เฉิน แล้วกลอกตามองบน “คุณปู่ ท่านตาลายไปหรือเปล่า ไอ้หมอนั่นต้องการทำตัวเอาใจมวลชน หรือว่ายังเป็นผู้ชายธรรมดาๆ ที่ไม่ฝึกฝนไม่มีความรู้หรือทักษะ ใดๆ! ”

ผู้เฒ่าส่ายหัว สีหน้ายิ่งอยู่หนักใจ “สังเกตมองอย่างละเอียด ทุกๆ ครั้งที่หายใจ หน้าอกก็จะยกสูงขึ้นและจะแฟ้บลง ลมที่เป่า ออกมาเหมือนดั่งริบบิ้นที่ปล่อยออกมา ใช้ใจสัมผัสดู รอบกาย ของเขาเหมือนมีกระแสลมเบาๆ นี่เป็นวิชาการฝึกหายใจแห่งผู้ฝึก กำลังภายใน! ”

“อะไรคือวิชาการฝึกหายใจแห่งผู้ฝึกกำลังภายใน ก็แค่มีความจุ ของปอดที่ใหญ่หน่อยเท่านั้นเอง” เสี้ยงฉ่ายเอ๋อทำสีหน้าดูหมิ่น แล้วคิดว่าผู้เฒ่าเหลวไหลจริงๆ

และในเวลานี้ โล่เฉินอ้าปาก แล้วแก๊สสีขาวก็พุ่งออกมา จากนั้น ก็ปล่อยออกไปในระยะหนึ่งเมตร และขณะเดียวกัน ดอกหญ้าไม่มี ลมและกลับขยับเองได้ ทำให้ดูสง่าผ่าเผย

ผู้เฒ่าเห็นนัยน์ตาเปล่งประกาย แล้วเดินไปก้าวใหญ่ “น้อง”
โตเป็นลืมตาขึ้น แล้วสังเกตเห็นว่าผู้เฒ่ากับสาวน้อยเดินมา เขา ลุกขึ้นแล้วถามอย่างมีมารยาท “ผู้เฒ่าครับ มีเรื่องอะไรครับ? ”

“นึกไม่ถึงว่านายก็เป็นนัก

อะไรนะ เขาคือนัก? “สาวน้อยรู้สึกตกตะลึง จึงทำสีหน้าที่แย่ ขึ้นมา นายเป็นนักทำไมถึงดูไม่รู้เรื่องในทักษะมวย เมื่อกี้นาย กำลังตลกฉัน ความหมายว่ายังไง!

โล่เฉินทำหน้าอึดอัดใจ ถึงขั้นนี้เขาก็ไม่อยากพูดโกหก แล้วพูด ด้วยยิ้มจางๆ “พูดจริงๆ ทักษะมวยของเธอแย่เกินไปแล้ว! ”

นาย! ”

เลี้ยงฉ่ายเออโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ ตั้งแต่เล็กเธอก็เป็นหัวแก้วหัว แหวนของตระกูลเสียง เป็นพระจันทร์ที่ล้อมด้วยหมู่ดาว ทักษะ การฝึกที่มีพระสวรรค์มาก ตั้งแต่ตอนเด็กก็ฝึกฝนจนมีพลัง ภายในออกมา

ตอนนี้ คนที่ผ่านทางไม่รู้จักชื่อกลับเยาะเย้ยเธอว่าฝึกมวยได้แย่ เกินไป นี่มันข่มเหงกันชัดๆ

ดี งั้นพวกเราลองมาวัดกันดู ฉันก็อยากเห็นว่านายมีความสามารถอะไร กล้าพูดเกินจริงแบบนี้! ” เสี้ยงฉ่ายเอ่อรีบตั้งท่าต่อสู้ และสั่งสอนโล่เฉินสักหน่อย

ผู้เฒ่าพึมพำเสียงต่ำ “ฉ่ายเอ่อ หนูจะเป็นคู่ประลองของพ่อหนุ่ม คนนี้ได้ไง อย่าเหลวไหลเลย! ”

“ท่านปู่ ทำไมคุณปู่ถึงต้องเห็นแก่ความมักใหญ่ใฝ่สูงของเขา มีทำลายความน่าเกรงขามของหลานสาวล่ะ หนูว่าเขาเป็นแค่ สร้างสถานการณ์ขู่ขวัญตบตา หรือพูดง่ายๆ คือ ต่อให้ฉันสู้ไม่ ไหว ไม่ใช่ว่ายังมีปู่หรอ ถ้าปู่สู้เขาไม่ไหว พี่ ยังมีกระสุนแน่ะ กลัว อะไร! ”

หญิงสาวทําใบมั่นใจ แล้วมองโล่เฉินด้วยความท้าทาย

เวลานี้ มีชายหนุ่มสวมชุดโบราณที่เน้นการคล่องตัวที่อยู่ข้าง ต้นไม้ใหญ่กำลังยืนตัวตรง มือข้างหนึ่งวางอยู่ตรงเอวแล้วกำลัง รอจังหวะ ผู้เฒ่าเสื้อคอจีนก็ไม่ได้ขัดขวางอีกต่อไป จริงๆ แล้วเขา ก็อยากดูความสามารถของโล่เฉินอยู่เหมือนกัน

เขาเป็นกําลังทหารม้ามาตลอดชีวิต ตอนวัยรุ่นก็ได้ผ่านสนาม สงครามมามากมาย และได้คลานออกมาจากทะเลเลือด มี สถานการณ์อะไรบ้างที่ไม่ได้เจอ หากความสามารถของโล่เฉิน เกินความคาดหมายของเขา ต่อให้เขาไม่สามารถต้านทานได้ ก็ ไม่กลัว
“คุณอยากจะประลองกับผมจริงหรอ? ” โล่เฉินทำสีหน้าที่แปลก

ใจ

ทำไม? กลัวแล้วหรอ? งั้นก็รีบขอร้องสิ อีกอย่างยังขอโทษกับ ” ฉัน ไม่งั้น ฉันจะดีนายจนร้องหาพ่อแม่! ”

เลี้ยงฉ่ายเอ่อแหงนคางขึ้น เหมือนดั่งนกยูงอันสง่าตัวหนึ่ง

โล่เฉินรู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้ต่อปฏิเสธไม่ได้ เขาไม่ได้สนใจที่จะ ประลองกับสาวน้อยคนนี้เลยสักนิด แค่เขาเก็บใบไม้ที่ร่วงบนกิ่ง ไม้ พลังทิพย์เต็มเปี่ยมอยู่ด้านใจ ข้อมือสั่นอย่างแรง

“นิ้ว! ”

เงาดำอย่างหนึ่งพุ่งไปเหมือนดั่งฟ้าแลบ และมีเสียงปลิวปะปน ไปด้วย จากนั้นก็ไปเฉียดผ่านใบหน้าของเสียงฉ่ายเอ่อ แล้วกระ ทบลงบนต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างหลังของเธอเป็นสิบๆ เมตร

“ตูม” เสียงระเบิดดังขึ้น ทำให้ท่อนไม้มีหลุมที่ลึกไปถึงสามนิ้ว และใหญ่เท้าหัวแม่มือ

“ฉ่ายเอ่อ ระวัง! ”
ผู้เฒ่าเสื้อคอจีนทำสีหน้าที่เปลี่ยนไปตอนที่ข้อมือของโล่เฉินสั่น รู้ว่าเจอกับยอดฝีมือ เขาร้องเสียงตกใจออกมา เรือนร่างพุ่งออก มาอย่างแรง ทว่ายังคงสายไปหนึ่งก้าว

เกิด เกิดอะไรขึ้น? ” เลี้ยงฉ่ายเออเรือนร่างเกร็งไปทันที พูดจา ติดๆ ขัดๆ

สมอันแผ่วเบาพัดผ่าน ข้างหูของเธอเหมือนมีถุงน่องดำพัดผ่าน ขณะเดียวกันก็ทำให้รู้สึกเจ็บตรงแก้ม เธอจับดู ในมือมีคราบเลือด จางๆ

ผู้เฒ่าเสื้อคอจีนทำหน้าตกตะลึงและแปลกประหลาด พร้อม แผ่นเสียงตกใจ “ปล่อยพลังออกมา เด็ดใบไม้ทําร้ายคน เป็น ปรมาจารย์ ”

ท่าน ท่านพูดอะไร? ”

ปรมาจาร ”

“คือเขา? ”

สาวน้อยกลับเพิ่งจะไม่เคารพปรมาจารย์ท่านนี้ แล้วยังท้าทายไปหลายครั้ง หลังสาวใช้รู้สึกขนลุก แล้วเหงื่อเย็นก็ผุด ออกมา แล้วหลบอยู่ด้านหลังของผู้เฒ่าโดยไม่รู้ตัว

ปรมาจารย์ เป็นจุดสูงสุดของนักบู๊ พลังภายในร่างกายมี มาตรฐานของการเป็นปรมาจารย์

ไม่ว่าไปที่ไหน ปรมาจารย์เป็นผู้มีอำนาจ ฐานะสูงส่งน่าเคารพ นับถือ และบุคคลที่อัศจรรย์ในตำนานที่สามารถทำให้คนเคารพ นับถือแม้นจะห่างกันหนึ่งร้อยก้าวก็ตาม

“ปรมาจารย์ไม่ควรข่มเหง

ผู้เฒ่าพึมพำา “ฉ่ายเอ่อ รีบขอโทษ! ”

สาวน้อยจะกล้าเย่อหยิ่งเหมือนก่อนหน้านี้ได้ยังไง จึงได้เปลี่ยน เป็นแมวน้อยที่อ่อนโยน และโค้งลำตัว 90 องศา “ปรมาจารย์ผู้ สูงส่ง เมื่อนี้บังอาจระราน ได้โปรดท่านเมตตากรุณา อย่าถือโทษ เลย”

ตรงที่ไม่ไกล ชายหนุ่มที่ใส่ชุดคล่องตัวจึงโค้งลำตัวพลางทำมือ

คารวะ

ฉากเมื่อครู่นี้ ตอนนี้เขาคงรู้สึกหวาดผวาเล็กน้อย ใบไม้นั้นหาก โดยร่างกายคน ต้องกลายเป็นหลุมเลือดแน่นอน พลังยิ่งใหญ่ไม่ว่า ยังเร็วจนไม่น่าเชื่อ

ชายหนุ่มไม่สงสัย หากใบไม้ใบนั้นยิงโดนเขา แม้กระทั่งโอกาส ที่จะชักมือยังไม่มี

“ไม่เป็นไร เรื่องเล็ก” สำหรับโล่เฉินว่าเป็นแค่กลอุบายเล็กๆ เท่านั้น ไม่ได้น่าแปลกอะไร

“กระผมเลี้ยงหยวน นี่เป็นหลานสาวฉ่ายเอ่อ นี่เป็นบอร์ดี้การ์ด คนสนิทอะหู” เสี้ยงหยวนทำมือคารวะ แล้วพูดอย่างจริงจัง “ท่าน มีอายุน้อยกลับเป็นปรมาจารย์ ขอถามชื่อของท่านอาจารย์ หน่อยได้ไหมครับ? ”

ต้องบอกว่าตกตะลึง เสี้ยงหยวนนี่แหละที่ได้รับการกระทบ กระเทือนที่สุด

เขารู้ดีว่าปรมาจารย์นั้นยากแค่ไหน ชายหนุ่มตรงหน้าดูๆ แล้ว อายุแค่สี่สิบกว่าเท่านั้น อายุหนุ่มขนาดนี้กลับยังสามารถบรรลุ ขอบเขตที่นักบู๊ทุกคนใฝ่ฝัน

ในอดีตไม่เคยมีปรากฏมาก่อน หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเหมือน

“คุณแซ่เฮี้ยง? ”
จู่ๆ โล่เฉินก็แปลกใจ

ทำไมหรอครับ มีปัญหาอะไรหรอครับ? ” เสียงหยวนสงสัย

โล่เฉินแอบหลุดหัวเราะ แน่นอนว่ามีปัญหา และเป็นปัญหาใหญ่

ด้วย

สุดท้ายเขาก็รู้ว่าทำไมสาวใช้คนนี้ถึงคุ้นมาก ที่แท้คู่ปู่หลานนี้ เป็นลูกหลานของอ๋องเสียงห