กุญแจดอกที่ 6 : อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน (บทต้น)

เพราะไม่เคยออกมามองโลกกว้างจึงได้ตื่นเต้น

สิ่งใหม่ที่ได้มองผ่านดวงตาของตนเองนั้นมันช่างสวยงาม ราวกับความฝัน

ทว่าช่างน่าเสียดาย…

เพราะความฝันนั้นเพียงชั่วครู่ก็คงจะจางหายไป

เช่นเดียวกับอิสรภาพที่ได้สัมผัสเพียงแค่ไม่นาน

คนทั้งสี่กำลังเดินไปตามทางเดินในโรงเรียนคิงเคสเพื่อไปยัง ห้องอาจารย์ใหญ่ อากาศในรัฐโซนเดียยังคงสบายๆไม่ร้อนมาก แต่ก็ไม่หนาวมากเช่นกัน ลมเย็นๆพัดผ่านเบาๆขณะที่แสงอาทิตย์ สาดส่องให้ความอบอุ่น

นักล่าทั้งสี่คนเดินไปหยุดไปเพื่อทักเหล่าวิญญาณไปด้วย ทั้งที่ พวกเขาขึ้นชื่อว่าเป็นนักล่าปีศาจแด่พอมาเหยียบโรงเรียนได้เป็น วันที่สองพวกเขากลับกลายเป็นที่ชื่นชอบในหมู่วิญญาณทั้งหมด ไปเสียได้ แบบนี้พวกเขาควรจะเสียใจหรือดีใจดีเนี่ย เพื่อนที่เป็น มนุษย์ในโรงเรียนยังไม่มีสักคนแต่กลับรู้จักกับพวกวิญญาณแทบจะทั้งโรงเรียนแล้ว

เพียงไม่นานคนทั้งสี่ก็เดินมาถึงหน้าห้องของอาจารย์ใหญ่และ นักล่าอันดับหนึ่งก็ไม่รีรอที่จะเปิดประตูเข้าไปทันทีโดยมีทุกคน เดินตาม

ภายในห้องนั้นดูใหญ่และกว้างขวางที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเห็น มาในโรงเรียนนี้ เครื่องอำนวยความสะดวกมากมายทั้งที่พวกเขา รู้จักและไม่รู้จักต่างถูกวางอย่างเป็นระเบียบในห้อง แต่สัญชาติ ญาณในตัวนักล่าแต่ละคนกลับร้องเตือนพวกเขาว่าอยู่ในห้องนี้ จะจับอะไร มสี่สุ่มห้าไม่ได้เด็ดขาดเพราะแน่นอนว่าห้องที่สำคัญ แบบนี้ย่อมมีระบบรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวด

บุรุษคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ยักษ์โดยมีโต๊ะทำงานคนไว้กับโซฟา ที่จัดไว้ให้ตามจํานวนคน คนราวกับว่าคนตรงหน้าจะรู้ว่าพวกเขา จะมาที่นี่กันสี่คน ทั้งๆที่เป็นคนตรงหน้าต่างหากที่เรียกพวกเขา มาที โดยไม่คิดจะเอ่ยถามจํานวนคนเลยสักนิด

เรียกมาทําไม” เสียงเย็นเยียบของเรเอ่ยถามออกมาคนแรก ขณะที่คนอื่นต่างทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาที่ได้จัดเตรียมไว้ให้

บุรุษคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาใหญ่ทั้งสี่เต็มๆตาทำให้เหล่า นักล่าได้เห็นดวงตาสีน้ำเงินและผมสีเขียวแก่ของผู้ที่ถูกเรียกว่าเป็นอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน

“แค่อยากจะเห็นหน้าคนที่ทางสมาพันธ์นักล่าส่งมาเท่านั้น คำ พูดของชายตรงหน้าทําให้คาไมเคิลรู้ว่าทางสมาพันธ์เองก็คงมี การติดต่อกับอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนคิงเคสอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว

“ทางสมาพันธ์น่าจะส่งข้อมูลให้คุณหมดแล้ว หรือไม่คุณก็คงจะ ลงทุนไปค้นประวัติพวกเรามาแล้วนี่…อาจารย์ใหญ่เทฟอน” ฟรอ สเอ่ยออกมาเสียงเข้มอย่างที่นานๆ จะใช้ ดวงตาสีเขียวมรกต ของเจ้าตัวเรียบเฉยแต่จิตสังหารบางๆกลับถูกส่งออกไปกดดันคน ตรงหน้าทำให้เจ้าตัวดูน่าเกรงขามสมกับเป็นนักล่าอันดับสาม

อาจารย์ใหญ่เทฟอน นอเรคใช้ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจับจ้องเด็กรุ่น ลูกตรงหน้าเขาราวกับจะประเมินฝีมือ เขารู้ว่า คนตรงหน้าเป็น นักล่าไม่ผิดแน่แต่ที่ไม่รู้คืออันดับและสมญาที่ได้รับ ทว่าคนที่ สมาพันธ์ส่งมาเพื่อทําหน้าที่ก็น่าจะเก่งอยู่แล้ว แต่เก่งระดับไหน ต่างหาก

ความสามารถ อันดับและสมญาของสี่คนตรงหน้าแม้เขาจะ พยายามสืบท่าไหร่ก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลยเพราะทางดินแดน ผู้ใช้เวทปิดข้อมูลได้อย่างดีเยี่ยม แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีช่องโหว่ จริงไหมหากยังพยายามมากกว่านี้บางทีเขาอาจจะได้ข้อมูลที่ ต้องการมาอยู่ในมือก็ได้…เพียงแค่ต้องรอเวลาเท่านั้น

“บางทีข้อมูลก็อาจจะผิดพลาดและเชื่อถือไม่ได้” อาจารย์ใหญ่ ของโรงเรียนตอบกลับก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองหญิงสาวหนึ่ง เดียวในกลุ่มแล้วเอ่ยต่อ

“อย่างคำพูดที่ว่าองค์หญิงแห่งโซเวียสวยนักสวยหนาก็ไม่ เห็นจะจริง” ดวงตาสีน้ำเงินเข้มฉายแววดูถูกเด็กสาวผมทองมัด เปียสองข้างที่ใส่แว่นกรอบขาวหนาเตอะ

นี่คือเรื่องไม่กี่อย่างที่เขาสืบเพิ่มเติมมาได้คือเด็กสาวผมชมพูคน นั้นแท้จริงแล้วเป็นถึงเจ้าหญิงแห่งโซเวียและยังสืบมาได้อีกว่า ผู้ชายหนึ่งในสามคนนี้ต้องมีคนใดคนหนึ่งเป็นเจ้าชายแห่งดาร์ด เซส

เรได้แต่กำมือแน่อย่างข่มอารมณ์อยู่เงียบๆขณะที่เซนยังคงยิ้ม ให้ ฟรอสมองคนตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่เพราะเหมือน กับว่าพวกเขากำลังโดนดูถูก

“ท่านคงจะทราบภารกิจของพวกเราดีใช่ไหมค่ะ” เซนถามออก มาพร้อมรอยยิ้มทำให้อาจารย์ใหญ่เทเฟอร์พยักหน้าให้ช้าๆแทน คําตอบ

“ถ้ารู้แล้วก็อย่าได้เข้ามาขวางละกัน ไม่อย่างนั้นต่อให้ต้องฆ่า ทางพวกเราก็จะทำ” มันเป็นคำพูดของฟรอสที่ตรงกับใจทุกคนเป็นอย่างยิ่งและเมื่อฟรอสพูดจบคนทั้งสี่ก็ขอตัวเดินออก มาโดยที่ไม่มีใครเห็นดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่วาวโรจน์เลยสักนิด

“ฉันไม่ไว้ใจหมอนั่น ฟรอสพูดพลางเดินไปยังห้องประกาศ ผลสอบด้วยท่าทางที่เคร่งเครียด และท่าทางเช่นนั้นของนักล่า อันดับสามพลอยทำให้คาไมเคิลคล้อยตามเพราะว่าเขาก็ไม่ชอบ หน้าอาจารย์ใหญ่คนนั้นเลยแม้แต่น้อย

“ทําไมละ” เด็กสาวคนเดียวในกลุ่มเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มขณะ ดวงตาสีทองมองพวกเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น ท่าทางแบบนี้ ของเซนาเรียสทําให้คาไมเคิลคิดไปถึงเมื่อวานที่เขาถามฟรอส ในห้องนอน

‘ทําไมคุณเซนถึงได้เป็นนักล่าอันดับสองละครับ ท่าทางแบบ นั้นไม่น่าจะเป็นนักล่าอันดับสองได้เลย หรือเพราะว่าคุณชนเป็น คนของตระกูลแห่งโซเวียถึงได้เป็นนักล่าอันดับสอง’ คาไมเคิล ถามฟรอสออกมาในขณะที่อยู่ในห้องนอน ถ้าหากเป็นแบบที่เขา พูดไปนักล่าอันดับสองก็คงไม่ยิ่งใหญ่เหมือนกับที่เขาวาดความ คิดเอาไว้ตั้งแต่ในตอนแรกที่ก้าวเข้ามาเป็นนักล่า แต่คำถามย้อน ของฟรอสกลับทําให้เขาชะงักไป
‘นายคิดอย่างนั้นหรือ นักล่าอันดับสามเลิกคิ้วมองพลางถาม เสียงเข้มแต่เจ้าตัวก็ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบเพราะฟรอสพูดต่ออย่าง ไม่ใส่ใจ

‘ถ้านายคิดแบบนั้นนายคงโดนท่าทางภายนอกของยายนั่น หลอกแล้วล่ะ ฉันของเตือนไว้ว่าอย่าได้ไปท้าสู้กับยายนั่นในขณะ ทนายยังมีความคิดแบบนี้ เพราะนายจะเอาชีวิตไปทิ้งเสียเปล่าๆ ฟรอสเอ่ยเดือนคนตรงหน้าด้วยท่าทางจริงจัง

เขาเป็นนักล่าอันดับสามย่อมรู้ดี นักล่าอันดับหนึ่งมีความ สามารถในการควบคุมพลังของตนเองได้ดี มีไหวพริบ มี ประสบการณ์มากแถมยังเป็นพวกฉลาดอย่างหาตัวจับได้ยากอีก ซึ่งก็เหมาะกับตำแหน่งนักล่าอันดับหนึ่งที่เจ้าตัวได้รับ แต่สําหรับ นักล่าอันดับสองแล้วเจ้าตัวเป็นคนที่มีพลังมหาศาล มาก…จน นักล่าอันดับหนึ่งอย่างเรเทียบไม่ติด ทว่าพลังที่เธอมีเป็นพลังที่ ควบคุมไม่ได้เพราะแบบนั้นเธอถึงเป็นคนอันตรายและน่ากลัวยิ่ง กว่าใคร

สำหรับฉันแล้วเซนาเรียสเหมาะกับตำแหน่งนักล่าอันดับสองยิ่ง กว่าใครที่ฉันรู้จัก เอาเป็นว่าถึงเวลานายก็จะรู้เอง’ มันเป็นคำพูดที่ ฟรอสทิ้งไว้ให้เขาแต่ว่าเมื่อไหร่ละที่เขาจะได้รับรู้

“คนๆนั้นไม่น่าไว้ใจเซน ท่าทางที่แสดงออกกับเราเมื่อกี้มัน เหมือนศัตรูมากกว่ามิตร” คำพูดของนักล่าอันดับสามฉุดคาไมเคิลให้หลุดออกจากภวังค์

“ฉันรู้ฟรอสแต่เราทำอะไรตอนนี้ไม่ได้ ข้อมูลของเราสี่คนที่หมอ นั่นมีไว้ใน เมือ เราไม่รู้ว่าเขามีมากเท่าไหร่ในขณะที่เราไม่มี ข้อมูลของเขาเลย ความจริงฉันก็อยากฆ่าหมอนั่นตั้งแต่แรกเห็น เหมือนกัน สังหรณ์ฉันมันเดือนว่าหมอนั่นคือตัวเกะกะชิ้นใหญ่ เซนเค้นเสียงออกมาอย่างรังเกียจคนที่พูดถึงอยู่ ยิ่งคิดกลับไปก็ ยิ่งรังเกียจ

“แต่เราทําแบบนั้นไม่ได้ครับ ถ้าอาจารย์ใหญ่ตายในโรงเรียน ตัวเองคงวุ่นวายน่าดู” คาไมเคิลแย้งพลางมองรอบตัว เขาเพิ่ง สังเกตเห็นว่าตอนนี้ไม่มีวิญญาณตนไหนกล้าเข้ามาใกล้พวกเขา เลยคงเพราะเรปล่อยความกดดันคลุมไปรอบๆเพื่อให้พวกเขา สามารถคุยกันได้สะดวกขึ้น

“เพราะแบบนั้นแหละฉันถึงไม่ทํา” เด็กสาวผมชมพูพูดพลางเบ้ ปากเหมือนอย่างเด็กที่ถูกขัดใจ ท่าทางตอนนี้ช่างแตกต่างกับคำ พูดในตอนแรกๆเสียจริง

“ถ้าทางนั้นไม่เข้ามายุ่ง เราก็จะไม่ยุ่ง” คำพูดสุดท้ายเป็นของเจ้า ชายแห่งดาร์กเซสและมันเป็นเหมือนประกาศิต นักล่าอีกสามคน ต้องทำตาม

ตอนนี้พวกเขาจะอยู่โดยไม่ก้าวก่ายกันไปก่อน แต่หากฝ่ายนั้น ก้าวล้ำเส้นเข้ามาหรือเป็นตัวเกะกะในงานพวกเขาอย่างที่เซนสังหรณ์จริงๆ พวกเขาก็จะเก็บตายอาจารย์ใหญ่คนนั้นอย่าง ทีฟรอสได้ลั่นวาจาเอาไว้ โดยไม่สนว่าที่นี่จะเป็นดินแดนผู้ไร้เวท หรือจะเป็นโรงเรียนคิงเคสก็ตาม

พวกเขาทั้งสี่เดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องประกาศผลที่ผู้คุมสอบบอก ให้พวกเขามารอตั้งแต่วันที่สอบเสร็จ เด็กทั้งสี่คนไม่ได้ตื่นเต้น อะไรเลยกับผลที่จะออกมากลับเป็นพวกวิญญาณที่มายืนรอลุ้น ผลสอบกับพวกเขาต่างหากที่ตื่นเต้นแทน

หน้าตาแต่ละตนบอกความคาดหวังให้พวกเขาสอบผ่านเป็น อย่างมากเพราะดูท่าพวกวิญญาณคงจะอยากมีเพื่อนเป็นมนุษย์ที่ สามารถคุยเล่นกับพวกเขาได้ในโรงเรียนได้ แต่ก็มีวิญญาณบาง ตนที่ดูจะไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด เจ้าพวกนี้ต่างมองพวกเขาพร้อม รอยยิ้ม งฟรอสก็ยังแปลความหมายของรอยยิ้มนั้นไม่ออก

พอพวกวิญญาณด้วยกันลองถามเจ้าพวกนั้นก็บอกว่ารอให้ผลอ อกวันนี้ไม่ไหวเลยต้องไปดูตอนที่ผู้ตรวจตรวจข้อสอบทำให้รู้ผล ก่อนใครเพื่อนตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมบอกว่าตกลง พวกเขาผ่านหรือเปล่าเพียงแค่พูดว่ารอดูผลเอาเอง มันดันมา ทำให้อยากรู้แล้วจากไปเสียนี่

ตอนยืนรอผลอยู่นั้นมีพวกวิญญาณป้าๆหลายตนลอยเข้าไปหาเซนาเรียสท่ามกลางสายตาหวาดระแวงของเรฟานอฟเพื่อจะ ชวนเด็กสาวคุยฆ่าเวลา

“นี่แม่หนูไม่ตื่นเต้นบ้างหรือ ป้าคนหนึ่งเปิดประเด็นขึ้นมาเป็น คนแรกเรียกดวงตาสีทองให้หันไปมองอย่างสนใจ

“ตื่นเต้นเหรอ…ทําไมล่ะคะ” เซนเอียงหน้าถามนิดๆอย่างน่ารัก นําเอาวิญญาณป้าๆทั้งหลายชักรักและเอ็นดูเด็กสาวมากขึ้น

“นี่แม่หนู…ตอนเข้าสอบและรอประกาศผลน่ะ ทุกคนเขาก็ต้อง ตื่นเต้นกันทั้งนั้นแหละว่าจะเข้าได้หรือเปล่า ในเมื่อมันมีโอกาส ครั้งเดียวนะแม่หนู ถ้าติดที่นี่ก็สบายไปแต่ถ้าไม่ติดก็ต้องหาที่ เรียกใหม่เลยน้า….” ป้าที่เป็นวิญญาณอีกคนกล่าวชี้แจงทำเอาเซ นาเรียสชักจะตื่นเต้นขึ้นมาแล้วเหมือนกัน

“เริ่มตื่นเต้นขึ้นมาแล้วสิ” ป้าวิญญาณอีกตนพูดด้วยสายตาเอ็นดู ทำให้เซนพยักหน้าให้เรียกรอยยิ้มจากป้าๆยายๆทั้งหลายได้เป็น อย่างดี

แบบนี้คงเริ่มตื่นเต้นเรื่องผลสอบขึ้นมาบางแล้วสินะ มันเป็น ความคิดของพวกวิญญาณที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้ามาตั้งแต่ต้น แต่มันช่างเป็นความคิดที่ห่างไกลจากความเป็นจริงเหลือเกิน
ฟรอสส่งสายตาหน่ายๆเพราะอดที่จะระอาไม่ได้ ไอ้ตื่นเต้นนั่น ก็ตื่นเต้นอยู่หรอก แต่ฟรอสว่าสิ่งที่เซนตื่นเต้นก็คงจะเป็นเพราะ ข้อมูลใหม่จากป้าๆนั่นแหละ อย่างเซนาเรียสน่ะเหรอที่จะกังวล เรื่องการสอบ

“ว่าแต่หนูชื่ออะไรจ๊ะ” คุยกันมานานป้าๆยายๆถึงนึกขึ้นมาได้ว่า ยังไม่รู้จักชื่อของเด็กสาวที่น่ารักน่าเอ็นดูในความคิดของพวกตน เลย

“เซนาเรียสค่ะ เรียกสั้นๆว่าเซนก็ได้ เด็กสาวตอบพร้อมรอยยิ้ม ร่าเริงอย่างเสมอต้นเสมอปลายซึ่งสามารถเรียกคะแนนจากพวก ป้ากับยายที่อยากจะมีหลานสาวน่ารักๆอย่างนี้ได้อีกมากโข

รออีกเพียงไม่นานผู้คุมสอบที่เป็นผู้หญิงก็เดินออกมาจากห้อง เพื่อแจ้งผลสอบให้ทุกคนที่ตั้งหน้าตั้งตารอกันอยู่ให้ทราบและ เป็นอย่างที่คิดพวกเขาทั้งสี่คนสอบผ่านหมด แต่คาไมเคิลกับฟรอ สยังไม่ทันจะดีใจออกมาพวกวิญญาณทุกคนก็พากันโห่ร้องอย่าง ออกนอกหน้าหาเอาพวกเขาต่างมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม แห้งๆ ตกลงใครกันแน่ที่สอบผ่านละเนี่ย

เรมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาที่นึกรำคาญผิดกับคู่หมั้นสาว ของเจ้าตัวที่ที่ตบมือราวกับจะร่วมยินดีไปกับพวกวิญญาณที่อยู่ รายล้อม ว่าแต่คุณเธอจะรู้ไหมว่าที่พวกเขาโห่ร้องกันอยู่ก็เพื่อ แสดงความยินดีให้พวกเราต่างหากเล่า
“วันนี้พวกคุณยังไม่ต้องเข้าเรียนนะคะ ทางโรงเรียนจะตัดชุด ให้พวกคุณก่อนแล้วพวกคุณค่อยมารับตอนเย็น นอกจากนี้จะขอ เวลาเตรียมห้องพักให้พวกคุณด้วย กว่าจะเสร็จก็คงเป็นตอนเย็น พอดี เอาไว้พวกคุณมารับเสื้อผ้าแล้วดิฉันจะเป็นคนนำทางพวก คุณไปห้องพักเอง ส่วนวันนี้ดิฉันแนะนำให้พวกคุณเอารายการ ของที่ต้องใช้ในโรงเรียนไปซื้อของเตรียมตัวเข้าเรียนพรุ่งนี้ดีกว่า ค่ะจะได้ถือโอกาสทําความรู้จักโรงเรียนไปด้วย” หญิงสาวที่มา ประกาศผลสอบให้พวกเขาพูดออกมาเป็นชุดแล้วยื่นคะแนนสอบ แผนที่ของโรงเรียนและรายการของที่ต้องซื้อเพิ่มเติมมาให้ก่อน จะเดินจากไปเพราะมันหมดหน้าที่ของเธอแล้ว

ฟรอสก้มลงมองดูคะแนนสอบของตนเองเป็นอย่างแรกแล้วก็ ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าตัวเองทำคะแนนได้เก้าสิบสี่คะแนนเต็ม ร้อย

แหม…เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเราเองก็เก่งเหมือนกัน คิดชมตัวเองได้ หน้าตาเฉยพลางชะโงกหน้าไปดูคะแนนของเพื่อนอีกสามคนซึ่ง มันเป็นความคิดที่ผิดสุดๆเลยก็ว่าได้ ไม่ดูยังพอว่า แต่พอดูแล้ว ก็ได้แต่อ้าปากค้างกับคะแนนที่แสนจะสุดโต่งของแต่ละคน

คาไมเคิลที่เป็นนักล่าอันดับหกได้เก้าสิบเจ็ดเต็มร้อย นี่ขนาดเจ้า ตัวเป็นนักล่าอันดับแย่กว่าเขานะเนี่ย เอาเหอะยอมเรื่องนี้ให้แต่ อย่าให้เป็นการประลองความสามรถของนักล่านะ แบบนั้นอย่า หวังเลยว่าจะชนะเขาได้
ส่วนเซนาเรียสได้คะแนนทั้งหมดเก้าสิบเก้าคะแนนเต็มร้อย ฟรอ สไม่คิดอีกแล้วว่าจะมีใครได้คะแนนเยอะกว่าเด็กสาวผมชมพูคน นี้อีก แต่พอเห็นใบคะแนนของเรเท่านั้นแหละฟรอสก็แทบจะอ้า ปากค้างจนหุบไม่ลง

ร้อยเต็มร้อยงั้นเรอะ หมอนี่มันทำเข้าไปได้ยังไงกัน นายยังเป็น คนอยู่ไหมเนี่ยเรฟานอฟ เห็นแบบนี้คะแนนของเขากลายเป็น หวยไปในพริบตา

เอาเหอะเขายอม…อย่าให้เป็นเรื่องการประลองนะ…เขาจะ….เขา จะไปทำอะไรได้เล่านอกจากต้องยอมอีก ก็พ่อเจ้าประคุณโหด ซะขนาดนั้นใครจะบ้ากล้าเข้าไปเสี่ยงด้วยเล่า เขาไม่ใช่เซนสัก หน่อยจริงไหม

“โห…เรนายชนะอีกแล้ว” เซนบ่นออกมาเมื่อเห็นใบคะแนนของ เรที่อยู่ในมือเธอ

คาไมเคิลค่อยๆขยับเข้าไปดูอย่างอยากรู้แต่ปฏิกิริยาหลังจากที่ เห็นก็ไม่ค่อยแตกต่างจากฟรอสเท่าไหร่เพียงแต่คาไมเคิลยังดูมี มารยาทมากกว่าเพราะไม่อ้าปากค้างก็เท่านั้นเอง แต่คนชนะกลับ ตีสีหน้าเรียบไม่ยินดียินร้ายอะไรทั้งนั้น

“เอาเถอะ ครั้งนี้นายกับฉันไม่ได้อ่านหนังสือมานี่เนอะ เอาไว้ ครั้งหน้าฉันจะอ่านหนังสือนะเร เผื่อว่าจะชนะหรือเสมอเรบ้าง” เสียงหวานๆเอ่ยออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ทำให้เรพยักหน้าให้พร้อมรอยยิ้มนิดๆที่มุมปากเพราะนึกเอ็นดูคู่หมั้นสาวแต่ นักล่าอีกสองคนนี่สิ

คาไมเคิลกับฟรอสหันมามองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมายขณะ คิดขึ้นพร้อมกัน นี่พวกเขากำลังทำงานร่วมกับปีศาจสองตนเลย ใช่ไหม ไอ้ตอนแรกก็คิดว่ามีเรคนเดียวที่เป็นปีศาจแต่พอเห็น คะแนนสอบคงต้องเพิ่มเซนเข้าไปด้วยอีกคนเลยเสียแล้ว สรุป ง่ายๆว่ากลุ่มภากิจครั้งนี้ที่มีกันสี่คนไอ้สองคนสุดท้ายนี่แหละที่ น่ากลัวสุด ให้ตายสิ…

เพียงไม่นานชางวัดตัวที่วันนี้เข้าเวรคนเดียวก็เรียกเซนที่เป็นผู้ หญิงไปวัดตัวก่อน รอดตัวไปที่ช่างวัดตัวเป็นชายหัวใจหญิงไม่ อย่างนั้นก็ไม่รู้แล้วว่าเราะอาระวาดออกมาขนาดไหนที่ให้ผู้ชาย มาวัดตัวคู่หมั้นของตนเองที่หวงนักหวงหนาราวกับไข่ในหิน ฟรอ สมองใบคะแนนในมือตนแล้วยังไม่เลิกพึมพำออกมา

“ให้ตายสิ..” คาไมเคิลที่นั่งข้างๆหันมาถามอย่างเป็นห่วงว่ามี อะไรหรือเปล่า งฟรอสก็รีบสั่นหน้าให้ ใครจะไปกล้าบอกเล่าว่า ขนาดมีวิญญาณรมช่วยเป็นโขยงขนาดนั้นแล้ว ผลสอบที่ออก มายังดันคะแนนน้อยกว่าผลสอบที่พวกมันทําคนเดียวเสียอีก

แต่เรทีรู้ความคิดของเขาดีกลับเบนหน้ามาหาก่อนจะยิ้มเยาะ มุมปากทำเอาฟรอสฉุนกึก
เออมันเก่ง…สรุปว่าวันหลังควรลอกพวกมันแทนที่จะให้พวก

วิญญาณช่วยใช่ไหม