บทที่13

พี่หูมองไปที่เซเหวินตง “พี่ตงเหรอ! ไม่เคยได้ยิน ฉันไม่ สนว่านายจะโผล่มาจากไหน มัธยมที่หนึ่งคือแหล่งของ ‘ลูกพี่เกา’ ในเมื่อนายมาถึงที่นี่ เป็นมังกรก็ต้องนั่งของอ อยู่ เป็นเสือก็ต้องนอนอยู่ อยากมาเป็นใหญ่ที่นี่ ต้องส่อง กระจกดูตัวเองก่อน วันนี้เรามาคุยเรื่องที่นายต่อยพี่น้อง ฉันก่อนดีกว่า!”

หลี่ส่วงจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ: “ฉันไม่รู้ว่า ‘ลูกพี่เกา’ ที่นายพูด ถึงเป็นใคร เขาเป็นตัวเหี้ยอะไรเหรอ……” เซ่เหวินตงขัด ขวางหลี่ล่วงไว้ ไม่ให้เขาพูดต่อ “คนพวกเราเป็นคนต่อย เอง นายจะเคลียร์ยังไงก็ว่ามา อยู่ที่นี่จะเป็นใหญ่หรือไม่ เป็นใหญ่มันเรื่องของพวกเรา นายไม่มีสิทธิ์มายุ่ง”

พี่หู: “ได้ นายแน่มาก พวกเราอย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้ มาคุย เรื่องที่นายต่อยพี่น้องฉันก่อน บัญชีนี้จะสะสางกันยังไง?

หลี่ล่วงร้องเห้อเสียงดังออกมา: “คิดแม่มึงสิคิด ยัดแม่ง นายเป็นตัวอะไร บนหน้าผากมีตีนกาขึ้นสามสี่เส้นก็คิดว่า ตัวเองคือเสือหรือไง

“แหะๆ !” พี่หูหัวเราะเยือกเย็นออกมา: “ไอ้อ้วน นายไม่ ต้องมาอวดเก่งตอนนี้ เดี๋ยวฉันจะจัดการนายให้ฟันร่วง เต็มพื้นเลย!”
หลี่ส่วงปลดกระดุมออก พับแขนเสื้อขึ้นมา “เข้ามาเลย ไอ้เหี้ย! ฉันอยากรู้เหมือนกันว่านายจะทำยังไงให้ฉันฟัน ร่วงเต็มพื้น? ”

เซ่เหวินตงยื่นแขนไปข้างหน้า รู้ว่าถ้าไม่ต่อสู้กันคงผ่าน ด่านนี้ไปไม่ได้ มองไปที่พี่หู่แล้วพูดขึ้นว่า: “การต่อสู้ครั้ง นี้ยังไงก็ต้องเกิดขึ้น ตอนแรกฉันคิดว่าถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยง แต่ดูจากสถานการณ์วันนี้แล้วคงเป็นไปไม่ได้” พูดจบ ไม่มีการเตือนล่วงหน้า พุ่งชนเข้าหาพี่หู่ ยกขาขึ้น งอเข่า กระแทกเข้าไปที่หน้าท้องของฝ่ายตรงข้าม พี่หูคาดไม่ ถึงว่าอีกฝ่ายจะลงมือเร็วขนาดนี้ โดนกระแทกเข้าเต็มแรง โดยไม่ทันตั้งตัว ปวดมากจนเขาต้องงอตัวลง เซ่เหวินตง ถือโอกาสนี้กดหัวพี่หู่ให้ต่ำลง จากนั้นใช่เข่า ‘กระแทก แรงๆ เข้าไปที่หน้าของเขา

พี่หูนั้นผ่านการชกต่อยมาค่อนข้างเยอะ รับมือกับ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ยังรวดเร็ว ใช้แขนบังเข่าที่เซ่เหวิน ตงยกขึ้นไว้ได้ เมื่อเซ่นเหวินตงเห็นเข่าทําอะไรเขาไม่ได้ เปลี่ยนใช้ศอกตีไปที่หลังของเขาทันที ศอกเป็นอวัยวะที่ แข็งแกร่งที่สุดของร่างกาย เซ่เหวินตงใช่แรงทั้งหมดที่มี ทุบตีลงไป ทำให้พี่หูทนไม่ไหว รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงใส่ แผ่นหลัง ร้องตะโกนเสียงดังออกมาแล้วล้มลงไปกองกับ พื้น การประเมินคู่ต่อสู้ต่ำไปชั่วขณะของพี่หู่ ทำให้ไม่ทัน มีโอกาสได้ลงมือก็ถูกคู่ต่อสู้คว่ำล้มไปกองกับพื้นแล้ว เซ่ เหวินตงรู้ว่า เมื่อเผชิญกับศัตรูนั้นห้ามใจอ่อนเด็ดขาด ในเมื่อตัดสินใจจะลงมือแล้ว ก็อย่าปล่อยให้อีกฝ่ายได้มี โอกาสลุกขึ้นอีก ดวงตาของเขาตอนนี้ฉายแววเหมือนสัตว์ ไม่ได้มองพี่หู่ที่ล้มอยู่บนพื้น เหมือนคน ดึงผมของเขาขึ้นมากระแทกลงไปที่พื้นอย่าง แรง เพียงครู่เดียวใบหน้าของพี่หู่เต็มไปด้วยเลือด สติเริ่ม พร่ามัว

ตอนที่เซ่เหวินตงพุ่งเข้าไปหาพี่หู่นั้น หลี่ส่วงก็ไม่ได้ยืน เฉยๆ ร้องตะโกนเสียงดังขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าหาลูกน้องที่พี่ หูพามา ส่วนพี่น้องที่อยู่ด้านล่างต่างทยอยตามขึ้นมาและ หยิบกระบองที่ใส่ไว้ด้านหลังออกมาด้วย หลี่ล่วงที่วิ่งนำ อยู่ด้านหน้าสุดนั้นเห็น ‘ไอ้ตาเล็ก’ ทันที ตะโกนขึ้นมาว่า “ไอ้เหี้ยเอ๊ย นายเก่งมากไม่ใช่เหรอ วันนี้ฉันจะเล่นเป็น เพื่อนนายเอง!”

‘ไอ้ตาเล็ก’ ที่ยืนอยู่ข้างหลังฝูงคน มองเห็นหลี่ล่วงวิ่งมา หาเขาแต่ไกล ตกใจร้อง ‘แม่เจ้าโว้ย’ ออกมาและวิ่งกระ โพลกกระเผลกออกไป หลี่ล่วงไม่ให้โอกาสเขาวิ่งหนี วิ่ง ตามไม่กี่ก้าวก็จับตัวไว้ได้จากนั้นตีจนเขาล้มลงไปกองไว้ กับพื้น ตอนเช้าที่ตีเขายังยั้งมือไว้หน่อย มาตอนนี้เขา ไม่ยั้งเลย ใช้แรงที่มีทั้งหมดที่มีตีลงไปที่ร่างกายของไอ้ ตาเล็ก ส่วนคนอื่นก็หาคู่ต่อสู้ของตัวเอง ชกต่อยกันชุลมุน เวลานี้มีคนวิ่งมาจากด้านนอกอีกสามสิบกว่าคน ในมือถือ ไม้ที่ถอดออกมาจากเก้าอี้ ไม่พูดอะไรมาก วิ่งเข้าร่วมกลุ่ม ต่อสู้กันทันที หัวหน้าแก๊งรูปร่างสูงใหญ่ ย้อมสีผมฟรุ้งฟ ริ้ง กระดุมเสื้อถอดออก เขาคนนั้นคือเกาเฉียงนั่นเอง

ในสวนป่าเล็กนั้นเสียงดังโหวกเหวกขึ้นมาทันที แต่นักเรียนในสนามต่างเคยชินกับสถานการณ์นี้แล้ว คน สนทนากันอยู่ก็สนทนากันต่อ คนที่เล่นบอลอยู่ก็เล่นบอล กันต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนในสวนป่าเล็กนั้น เหมือนนรกบนดิน นักเรียนที่ถูกตีจนกระดูกหักล้มไปกอง อยู่ที่พื้นนั้นร้องโหยหวน ส่วนคนที่ยังสามารถยืนได้อยู่ นั้นเลือดก็เต็มหน้าไม่ได้ยินอะไรเลย เวลานี้สิ่งที่อยู่ตรง หน้าเขามีแค่ศัตรู โรงเรียนมัธยมที่หนึ่งแห่งนี้อำนาจใหม่ กับอำนาจเก่า การต่อสู้กำลังเริ่มต้นขึ้น

เซ่เหวินตงยืนขึ้น มือคู่นั้นเต็มไปด้วยเลือด บนใบหน้ามี เลือดเปื้อนอยู่เล็กน้อย พี่หูที่นอนอยู่บนพื้นเป็นลมไปแล้ว ปาดเลือดบนใบหน้าออก ก้มลงไปดึงผมพี่หูที่เป็นลมอยู่ บังคับดึงเขาขึ้นมา

“หยุดลงมือเดี๋ยวนี้!” เซ่เหวินตงตะโกนออกมา น้ำเสียง ที่เปล่งออกมาครั้งนี้ไม่แพ้ของหลีส่วงเลย เมื่อบรรดา นักเรียนได้ยิน ต่างหยุดลงมือกัน และมองมาที่เซ่เหวิน ตง ทุกคนต่างรู้สึกกลัว เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา นั้นไม่ใช่คน แต่เป็นปีศาจ หลังจากที่เห็นเซ่เหวินตงปาด เลือดตรงหน้าออก เลือดถูกกระจายไปทั่วใบหน้าเขา ดู แล้วดุร้ายเป็นพิเศษ ร่างกายนั้นเต็มไปด้วยเลือด ไม่รู้ว่า เป็นของเขาหรือเป็นของคนอื่น ในมือดึงผมของพี่หู่อยู่ ดึง ร่างครึ่งท่อนของเขาขึ้นมา ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย ท่าทาง แบบนี้ไม่ต่างจากปีศาจที่เพิ่งออกมาจากนรกเลย

แม่เจ้า~~~” “ช่วยด้วย~~~~~~!” มีลูกน้องสองคนของ พี่หู่ร้องตะโกนขึ้นมา แล้ววิ่งออกไปจากสวนป่าเล็กแต่ถูกลูกน้องของเซ่เหวินตงที่ถูกจัดวางไว้ด้านนอกสวน ป่าเล็กสกัดกั้นไว้ และถูกกระทืบไปยกใหญ่ จากนั้นถูก ลากไปทิ้งไว้ที่พื้นด้านในอีกครั้ง ลูกน้องทั้งหมดที่พี่หู่พา มาต่างตกใจกับเหตุการณ์นี้

มุมปากของเซ่เหวินตงยกขึ้นเล็กน้อย “วันนี้ใครก็ห้าม ออกไปจากที่นี่เด็ดขาด!” เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเซ่เห วินตง มีบางคนที่นั่งอยู่บนพื้นนั้นเริ่มร้องไห้ขึ้นมา ส่วน ที่เหลือก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้อีก ผลสรุปออกมาแบบ นี้เป็นที่พอใจมาก ทำให้มุมปากของเซ่เหวินตงยิ่งยกสูง ขึ้นไปอีก ความจริงแล้วเขาแค่ต้องการข่มขู่พวกเขาเล่น เท่านั้นเอง “พวกนายฟังนะหนึ่งคือสภาพเหมือนเขา!” เซ่ เหวินตงดึงร่างของพี่หูขึ้นมา “สองคือเข้าร่วมแก๊งฉัน! พวกนายเลือกเอาเองแล้วกัน!”

มองดูสภาพของพี่หู่ที่ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย แล้วมองไปที่ เซ่เหวินตงที่ตอนนี้เหมือนดังปีศาจและลูกน้องนับสิบของ เซ่เหวินตงที่กำลังจับจ้องพวกเขาอยู่ มีบางคนโยนอาวุธ ในมือทิ้ง ตะโกนเสียงดังออกมาว่า: “ตง……พี่ตง พวกเรา ขอเข้าร่วมแก๊งพี่ด้วย !” และยังมีลูกน้องอีกสิบกว่าคนที่ ค่อนข้างจงรักภักดีต่อพี่หูนั้นกำลังยืนลังเลอยู่ตรงนั้น

เซ่เหวินตงยิ้มออกมา พยักหน้าให้พวกเขาแล้วพูดขึ้นว่า: “อืม ฉันไม่ฝืนใจพวกนาย นำคนที่ได้รับบาดเจ็บของพวก นายกลับไป และคนนี้ด้วย ” จากนั้นผลักร่างกายของเขา ไปข้างหน้า แล้วพูดต่อขึ้นว่า: “กลับไปพวกนายบอก ‘ลูกพี่เกา’ ด้วย คนฉันเป็นคนตีเอง เรื่องฉันเป็นของ ก่อเอง ถ้าไม่พอใจก็ให้มาหาฉัน ชื่อของฉันคือ~เซ่เหวิน ตง!” เมื่อเห็นทุกคนได้ยินชัดเจนหมดแล้วจึงพูดขึ้นว่า “พวกนายไปได้แล้ว ครั้งนี้ฉันจะปล่อยพวกนายไป ครั้ง ต่อไปเจอฉันอีกอย่าหาว่าฉันไม่เตือนพวกนายนะ

คนพวกนี้มองไปที่เซ่เหวินตง เห็นเขาไม่ได้พูดล้อเล่น จึงพูด ‘ขอบคุณ’ และพาคนบาดเจ็บออกไป แต่วันนี้พวก เขาไม่สามารถลืมท่าทางแบบนี้ของเซ่เหวินตงได้ สิ่งนี้จะ ระลึกไว้ในชีวิตของพวกเขาทั้งชีวิต

เมื่อเห็นพวกเขาเดินไปไกลแล้ว เซ่เหวินตงพูดกับลูก น้องตัวเองว่า: “พวกนายรีบส่งคนที่ได้รับบาดเจ็บไปโรง พยาบาล เร็วเข้า! เกาเฉียง นายตามไปด้วย!”

เกาเฉียงขานตอบรับ และร่วมมือกับลูกน้องทั้งหมดแบก ผู้บาดเจ็บเดินออกไปจากสวนป่าเล็ก เซ่เหวินตงก้มหน้า ลงคิดแล้วสักครู่จึงพูดกับเกาเฉียงว่า: “ถึงโรงพยาบาล แล้วหาสามตา เขามีเงินอยู่!”

เกาเซิงเดินไปไกลมากแล้ว หันกลับมาตะโกนเสียงดัง ว่า: “พี่ตง ผมรู้!” พูดจบเดินไปทางประตูออกของโรงเรียน

หลี่ส่วงเดินเข้ามาหา หัวเราะฮ่าๆ กับเซ่เหวินตง “พี่ตง การต่อสู้ครั้งนี้สะใจมาก! ผมคว่ำล้มทั้งสามคน แต่ว่าก็ยังดุดันสู้พี่ไม่ได้! เสือเป็นจะกลายเป็นเสือตายอยู่แล้ว!”

เซ่เหวินตงส่ายหัว หันไปมองหลี่ส่วง เกือบหัวเราะออก มา เสื้อผ้าบนร่างกายของหลี่ล่วงถูกดึงขาดหลายจุด บน เสื้อผ้ามีรอยเลือดติดอยู่ไม่น้อย บนใบหน้าเต็มไปด้วย รอยเลือดและดินผสมกัน ดูแล้วเหมือนขอทาน เซ่เหวิน ตงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมายื่นให้หลี่ล่วงแล้วพูดขึ้นว่า: “เช็ดหน้าก่อนเถอะ!”

หลี่ล่วงรับผ้าเช็ดหน้ามาด้วยอาการเขินอายเล็กน้อย จากนั้นเช็ดลงไปที่ใบหน้าสองครั้ง พึมพำในใจว่า ใบหน้าของพี่ตงก็ไม่ได้สะอาดไปกว่าฉันเท่าไหร่หรอก

เซ่เหวินตงพูดกับนักเรียนเหล่านั้นที่เมื่อกี้บอกจะเข้าร่วม แก๊งเดียวกับเขาว่า: “ฉันรู้ว่าพวกนายถูกบังคับจึงยอมเข้า ร่วมแก๊งฉัน แต่ในเมื่อพวกนายเข้าร่วมแก๊งฉันแล้วฉันก็ ถือว่าเป็นพี่น้องกัน ฉันหวังว่าพวกนายจะไม่ทำเรื่องผิด ต่อฉัน ไม่เช่นนั้น…พูดต่อจากนี้ฉันก็ไม่อยากพูดต่อ อีก ตอนนี้ฉันให้โอกาสพวกนายเลือกอีกครั้ง คนที่อยาก อยู่กับฉัน ฉันยินดีต้อนรับ คราวหลังฉันมีอะไรพวกนาย ก็มีด้วยกัน สำหรับคนที่ไม่อยากอยู่กับฉันก็ไม่ต้องฝืนใจ กลับออกไปได้เลย!”