บทที่14 สงสัย
วันต่อมา
น้าลืมตาตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนแกร่งของผู้ชายที่เธอไม่แม้แต่จะ คิดที่จะเข้าใกล้ชายหนุ่มเลย เป็นเพราะความสัมพันธ์ที่ผิดพลาด แค่เพียงคืนเดียวมันจึงทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป เธอพยายามจะ หยุดความสัมพันธ์ลับๆ นี้ แต่ภูมิกลับไม่ยอมให้เธอเป็นอิสระจาก เขาเสียอย่างนั้น ทั้งๆ ที่เขาก็มีผู้หญิงคนอื่นที่เขากำลังสนใจและ อยู่ในสต๊อกอีกมากมาย ขาดเธอไปสักคนมันคงไม่เป็นอะไรหรอก
น่าลุกขึ้นลงจากเตียงตรงเข้าในห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัว ของตัวเอง ส่วนภูมิยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียง พอนาจัดการแต่ง ตัวด้วยชุดทํางานก็ตรงไปยังห้องครัวเพื่อทําอาหารเช้าง่ายๆ ทานก่อนไปทํางาน ในระหว่างที่นํากําลังก้มหน้าตาทําแซนวิชไส้ ทูน่าอยู่ ภูมิที่พึ่งตื่นนอนก็เดินตามหาเธอจนทั่วห้องมาถึงในห้อง ครัว ร่างหนายืนพิงประตูมองหญิงสาวทําอาหารไปเพลินๆ ด้วย ความลืมตัว สลัดความคิดในหัวทิ้งแล้วเดินเข้าไปยืนซ้อนหลังนํา
“ฉันพึ่งรู้นะว่าเธอทําอาหารเป็นด้วย”
* น้าไม่ตอบโต้ใดๆ จัดแซนวิชใส่ในกล่องโดยไม่สนใจ
คนข้างๆ
“ฉันคุยกับเธออยู่ไม่ได้ยินหรือไง”
“ได้ยินแต่ไม่อยากตอบ
“เธอเป็นอะไร!” ดึงกระชากร่างบางเข้ามาสวมกอดไว้
“เปล่า ฉันแค่ไม่อยากจะอยู่ในสภาพแบบนี้อีกแล้ว” เธอไม่อยาก เป็นหนึ่งในผู้หญิงของชายหนุ่มอีกแล้ว
“แบบนี้ แบบไหน
“ก็คู่นอนของคุณยังไงล่ะ”
“แล้วเธออยากเป็นอะไร”
“ฉันอยากเป็นอิสระจากคุณ ไม่อยากทำงานที่ตัวเองไม่ถนัด คุณ ไม่ต้องกลัวนะ ฉันไม่บอกเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคนกับใคร อย่างแน่นอน และที่สำคัญคุณจะได้รักหรือเปิดใจให้ผู้หญิงคนที่ คุณสนใจได้อย่างสนิทใจด้วย”
“เธอคิดอย่างนั้นจริงๆ เหรอ”
“ใช่ ฉันคิดอย่างนั้นจริงๆ ”
“ฉันว่าเธออย่าฝันกลางวันไปหน่อยเลย ฉันไม่มีทางปล่อยเธอ ไปหรอก” ภูมิยกยิ้มมุมปาก
“ฉันไม่เข้าใจ ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้ ทั้งๆ ที่เราสองคนก็มีความ ต้องการที่เหมือนกัน ”
“มันเรื่องของฉัน!
“ฉันรู้นะว่าคุณเคยเสียใจจากแฟนเก่า แต่คุณก็ไม่ควรควงผู้หญิง มัวชั่วไม่ซ้ำหน้าแบบนี้ ไม่อย่างนั้นคุณจะเจอคนที่รักคุณและคนที่ คุณรักได้ยังไง คุณควรจะคบทีละคนนะ” น้ำพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“หุบปาก! เธอมันก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงพวกนั้นหรอก” ภูมิหัน หน้าหนีด้วยความโกรธเคือง
“แล้วแต่คุณจะคิดก็แล้วกัน” น้ำเดินออกไปด้วยความเอือมระอา เพราะไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับชายหนุ่มอีก
“เธอจะไปไหน!” ภูมิเดินตามหลังร่างบางไปติดๆ
“ฉันว่าคุณไปอาบน้ำจะดีกว่านะ จะได้ออกไปทำงานกันสักที ฉัน
จะรอ
“ไม่! ”
“แล้วคุณจะเอายังไง”
“ก็เอาเธอยังไงล่ะ! เมื่อคืนฉันยังไม่ได้เอาออกสักน้ำเลย” ร่าง หนารั้งร่างบางเข้ามาแนบชิดกับตนเองทันที
“ไม่นะ! ทำไมคุณไม่ไปเอาออกกับคุณปรางล่ะ” นำพยายามดิ้น ขัดขืนเมื่อคืนเธอนึกว่าภูมิจะออกไปหาปรางซะอีก เพราะเห็นคุย โทรศัพท์กันเป็นนานสองนาน แต่เขาก็กลับมานอนกอดเธอทั้ง คืนแทนที่จะออกไปหาผู้หญิงคนอื่น
ทำไมเธอดึงฉันเหรอ” กอดรัดร่างบางไว้แน่น ”
“เปล่า! คุณปล่อยฉันนะ
“เปล่าก็ยอมให้ฉันซะดีๆ ถ้าไม่อยากจะเจ็บตัว
“ไม่! ฉันไม่ยอมคนบ้าอย่างคุณหรอก”
“คนบ้าอย่างฉันนี่แหละ ที่จะบอกทุกคนว่าเราเป็นผัวเมียกันแล้ว จะได้แต่งงานกันสมใจพ่อฉันสักที ”
“อย่า! คุณอย่าบอกนะ! ” น้ำตกใจ
“ไหนเธอเคยบอกฉันว่าไม่กลัวไม่ใช่เหรอถ้าทุกคนจะรู้เรื่อง แต่ วันนี้ทำไมถึงกลัวล่ะ” ยื่นเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าเนียน
“ฉันไม่ได้กลัว ถึงยังไงพ่อกับแม่ฉันก็ไม่ยอมให้ฉันแต่งงานกับ คุณเด็ดขาดหรอก” น้าพูดด้วยความมั่นใจ
“ดูเธอจะมั่นใจมากเลยนะ แต่ฉันไม่สนใจหรอก อย่าพูดมาก เลยเสียเวลาเปล่าๆ ” พูดพลางซ้อนอุ้มร่างบางขึ้นจากพื้นอย่าง รวดเร็ว
“คุณปล่อยฉันลงนะ! ‘ดิ้นสุดแรงให้ชายหนุ่มปล่อย
“เธอรู้ไหมยิ่งเธอดิ้นแรงขัดขืนขัดใจฉันมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งเอา เธอแรงมากขึ้นเท่านั้น ดิ้นอีกสิ” พูดข่มขู่พร้อมกับวางร่างบางลง บนเตียง
น้ำได้ยินอย่างนั้นก็นิ่งเงียบนั่งมองภูมิถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น จนเหลือเพียงแค่สิ่งที่ปกปิดส่วนลับอันแข็งแกร่งที่ทำให้เธอ เสียวซ่านควรญครางยอมแพ้เขาทุกครั้งไป ร่างหนาไม่รีรอเข้า จู่โจมร่างบางด้วยการจูบบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างที่นหิวกระหาย จนเธอเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบอย่างง่ายดาย ซึ่งทำให้ชายหนุ่ม ชอบใจยิ่งนัก ไม่กี่อึดใจเสื้อผ้าบนเรือนร่างบางก็ถูกมือหนา ปลดเปลื้องออกจากร่างทิ้งลงข้างเตียงอย่างรวดเร็ว
พอร่างเนียนเปลือยเปล่าร่างหนาก็ทำการปลุกเล้าโลมอารมณ์ ให้เธอเคลิบเคลิ้มไปพร้อมๆกัน จนทั้งคู่หลอมรวมกันเป็นหนึ่ง เดียวด้วยความสุขสมไม่นานก็ถึงจุดหมายปลายทางแห่งความ หรรษไปพร้อมเพรียงกัน
ร่างบางนอนตะแคงหันหลังให้ชายหนุ่มทันทีที่ท่อนเอ็นร้อนถูก ถอดถอนออกจากช่องรัก ภูมิเห็นอย่างนั้นก็รีบเข้าไปสวมกอดเอา ไว้ พร้อมกับจูบไล้ไปตามซอกคอขาวเนียนด้วยความหลงใหลใน กลิ่นกายสาว ที่เขาไม่อาจจะห้ามใจไม่ให้สัมผัสหรือเชยชมได้
“เป็นไงเธอมีความสุขไหม
“พอได้แล้ว ” ใช่มือบางผลักศรีษะชายหนุ่มออกจากซอกคอ
“ทำไมเธอชอบไม่ใช่เหรอ เมื่อกี้ยังครางให้ฉันช่วยอยู่เลย”
“หยุดพูดสักที ฉันไม่อยากฟัง”
“ฉันถามจริงๆเถอะ ตั้งแต่ที่เรามีอะไรกันเธอไม่เคยรู้สึกอะไรบ้าง เลยเหรอ”
“คุณจะให้ฉันรู้สึกอะไรไม่ทราบ” พูดพลางลุกขึ้นนั่งจะลงจาก
เตียง
“ก็รู้สึกอยากเป็นเจ้าของฉันคนเดียวหรือชอบอะไรแบบนี้ไหม”
“หึ ไม่มีทางหรอกที่ฉันจะชอบคนอย่างคุณ อีกอย่างใครจะอยาก มีแฟนร่วมกับผู้หญิงคนอื่น ถ้าใครทำได้ก็บ้าเต็มที่แล้ว”
“เธอคงเกลียดฉันมากสินะ”
“ใช่ ฉันเกลียดคุณ” พูดจบ ก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำทั้ง ผ้าห่ม
ภูมิมองตามหลังร่างบางด้วยความสับสนเขาไม่เข้าใจตัวเอง เหมือนกัน ที่อยู่ๆ ก็ถามความรู้สึกของน้ำที่มีต่อเขาขึ้นมา ทั้งๆ ที่ ตัวเขาเองยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ เขาไม่มี ทางรู้สึกอะไรกับผู้หญิงทุกคนที่เขานอนด้วยหรอกก็แค่สนุกไป วันๆภูมิบอกกับตัวเองในใจ
พอนํากับภูมิไปถึงบริษัทก็ทำงานกันไปปกติเหมือนเช่นทุกคน จนถึงช่วงสายของวันภูมิพาเธอไปดูงานในบ้านที่กำลังตกแต่ง ของปราง ระหว่างที่นำกำลังเดินตามหลังภูมิเข้าไปในบ้าน ปราง ก็เดินออกมารับภูมิ หน้าระรื่นทั้งคู่เดินพูดคุยกันอย่างสนิท สนม ส่วนเธอได้แต่เดินตามอยู่ห่างๆ โดยทักทายคนงานที่กำลัง ทำงานไปด้วยอย่างเป็นกันเอง ภูมิที่กำลังเดินคุยกับปรางไปเพ ลินๆ พอนึกขึ้นได้ว่าพาน้ามาด้วยก็รีบหันไปมองทางด้านหลัง ตนเอง ก็เห็นน้ำกำลังยืนพูดคุยอยู่กับคนงานผู้ชายคนหนึ่งอย่างยิ้มแย้ม โดยที่เขาไม่เคยได้รับจากเธอมา
ก่อนเลย
“คุณมองอะไรเหรอคะ มีอะไรหรือเปล่า” ปรางถามขึ้นพร้อมกับ มองไปตามสายตาคมของชายหนุ่มที่จ้องมองไปที่นำเลขาของ ตนเอง
“เปล่า เดี๋ยวผมมานะ”
“ค่ะ”
“อะแฮ่ม! จะคุยกันอีกนานไหม ” ภูมิเดินเข้าไปหาคนทั้งคู่
“ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ” คนงานเดินออกไปทันที
“คุณมีอะไรหรือเปล่า” นำถามขึ้น
“ฉันให้เธอมาทำงาน ไม่ใช่มาคุยกับผู้ชาย
“ฉันคุยเรื่องงาน ก่อนจะหาเรื่องใครดูตัวเองก่อนเถอะ” น้ำเดิน ผ่านหน้าภูมิไปทางปรางหน้าตาเฉย
ภูมิเดินตามหลังร่างบางไปพร้อมกับนึกคำพูดของหญิสาวไป ด้วย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร หลังจากที่เดินสำรวจห้องต่างๆภายในบ้านที่เริ่มตกแต่งเสร็จไปบ้างแล้ว ปรางก็ชวนภูมิกับน้ำไป ทานมื้อเที่ยงด้วยกัน เพื่อไม่ให้เสียมารยาทน้ำจึงต้องจำใจนั่งร่วม โต๊ะกับคนทั้งสองไปอย่างเงียบๆ
น้ำจ้ะ อาหารไม่อร่อยเหรอ ทำไมทานไม่พูดไม่จาเลย” ปราง เอ่ยขึ้น
“เปล่าค่ะ อร่อยดีแต่ฉันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”
“เหรอจ้ะ งั้นถ้าเธออิ่มแล้วก็ลุกออกไปได้เลยนะ ฉันกับเจ้านาย เธอจะได้คุยกันต่อ
“ค่ะ” น้ำลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที
“คุณทานเยอะๆ สิคะ ” ปรางหันไปตักอาหารใส่จานให้ภูมิ จึงเห็น ชายหนุ่มกำลังมองตามหลังน้ำไปจนลับสายตา
“ขอบคุณครับ” ภูมิหันกลับมาสนใจสาวสวยตรงหน้าต่อ
“ดูคุณจะให้ความสนใจกับเลขาของคุณเป็นพิเศษนะคะ”
“งั้นเหรอ ผมว่าไม่นะ คนที่น่าสนใจมาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ผมจะ ไปสนใจคนอื่นอีกทำไม” ภูมิมองหน้าปรางไม่วางตา
“แหม ช่างพูดนะคะ ว่าแต่คุณหมายถึงใครเหรอคะ คนที่คุณ สนใจ” ปรางแสร้งถาม
“ก็คุณยังไงล่ะ”
“ค่ะ ฉันรู้แล้ว” ปรางยิ้มรับ
หลังทานมื้อเที่ยงเสร็จภูมิกับน้ำก็ตรงเข้าบริษัทอีกครั้ง ใน ระหว่างที่ภูมิอยู่ในห้องทำงานน้ำก็ปลีกตัวเข้าไปพบบรรพตเพื่อ พูดคุยในสิ่งที่ตัวเองต้องการและขอความช่วยเหลือ
“สวัสดีค่ะ คุณลุง” น้ำพนมมือไหว้
“นั่งลงก่อนสิ หนูมีเรื่องอะไรจะคุยกับลุงเหรอ”
“คือหนูไม่อยากทำงานเป็นเลขาคุณภูมิแล้วค่ะ “ตัดสินใจพูดออก ไปตรงๆ จริงๆ แล้วเธอจะออกไปเฉยๆ เลยก็ได้ แต่เธอก็เห็นแก่ ผู้ใหญ่ไม่อยากจะทำอะไรโดยไม่เห็นหัวท่าน
“ทำไมล่ะ หนูมีปัญหาอะไรหรือเปล่า หรือว่าพี่เขาทำอะไรให้หนู ไม่สบายใจ”
“เปล่าหรอกค่ะ หนูแค่อยากกลับไปทำงานที่ตัวเองถนัดเหมือน เดิมค่ะ”
“แล้วหนูบอกพี่เขาหรือยังล่ะ”
“เคยบอกแล้วค่ะ แต่เขาไม่ยอม
“ลุงคงจะตัดสินใจเรื่องนี้แทนพี่เขาไม่ได้หรอกนะ เพราะเจ้าตัว เขาไม่ยอม”
แต่คุณลุงเป็นประธานบริษัทมีสิทธิ์ขาดในการตัดสินใจไม่ใช่เห ” รอคะ ช่วยหนูหน่อยได้ไหมคะ”
“มันก็ใช่นะ แต่เรื่องนี้ลุงขอไม่ยุ่งก็แล้วกันนะ”
“ค่ะ งั้นหนูขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะคะ” น้ำเดินคอตกออกไป จากห้อง
เวลาล่วงเลยไปจนถึงช่วงเย็นของวันน้ำกับภูมิกลับไปยังคอนโด พอไปถึงก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนที่ห้องของตนเอง ในระหว่าง ที่ภูมิกำลังจะเตรียมตัวจะไปอาบน้ำก็มีสายเรียกเข้าจากบรรพต เขาจึงรีบรับทันที พอภูมิรับรู้เรื่องที่น้ำแอบไปคุยกับพ่อของตนก็ ขบกรามแน่นด้วยความโกรธ รีบเดินออกจากห้องตรงไปหาเธอ ที่ห้องด้วยความรวดเร็วพร้อมกับกดกริ่งหน้าห้องรัวๆ ให้เจ้าของ ห้องออกมาเปิดเร็วๆ
“น้ำเปิดประตูเดี๋ยวนี้!” ภูมิตะโกนเสียงดังอยู่ตรงหน้าห้อง
“อะไรของคุณเนี่ย คุณจะเสียงดังทำไม” น้ำพูดพลางเปิดประตู
ออกมา
“เธอไปคุยอะไรกับพ่อฉัน!”
แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ” น้ำดึงประตูจะปิดลง ”
ทำไมจะไม่เกี่ยว มานี่! ” ดึงกระชากแขนเรียวเข้าไปในห้อง
”
“คุณเป็นบ้าอะไร ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ!” พยายามสะบัดแขนออก จากการจับกุม
“เธอรังเกียจฉันมากถึงขนาดไปขอให้พ่อฉันช่วยเลยเหรอ”
“ใช่ฉันรังเกียจคุณ !”
“ได้ปากดีนักใช่ไหม” รวบร่างบางเข้ามากอดเอาไว้แน่นแล้ว ประกบจูบริมฝีปากบางทันที
“อื้อ” นำพยายามดิ้นขัดขืนแต่ไม่เป็นผล แต่สุดท้ายเธอก็พ่ายแพ้ ให้กับรสจูบที่ช่ำชองของชายหนุ่มจนอ่อนระทวยโอนเอนยอมให้ ภูมิอุ้มพาไปที่เตียงแล้วตกเป็นของเขาอีกครั้งจนได้
“คุณจะทําแบบนี้กับฉันไปถึงไหน
“ก็เธอทำให้ฉันโกรธเอง เธอนั้นแหละผิด” สวมกอดร่างบางเอา ไว้หลวมๆ
“ไหนๆ คุณก็รู้แล้วว่าฉันไปคุยอะไรกับคุณลุง คุณจะปล่อยฉันไป ได้หรือยัง”
“ไม่! เธอต้องอยู่เป็นเลขาและคู่นอนของฉัน จนกว่าฉันจะ เบื่อ”พลิกตัวขึ้นคร่อมทาบทับร่างบางทันที
“คุณจะทำแบบนี้ไปทำไม คุณไม่นึกจิตใจฉันบ้างเลย ฉันไม่ใช่ นางบำเรอของคุณนะ อีกอย่างถ้าคุณปรางรู้ล่ะ คุณจะทำยังไง” นําพยายามกลั้นนําตาเอาไว้ทั้งๆ ที่มันเจ็บจุกที่อก เขาไม่เคยเห็น เธอมีค่าเลยแถมยังจะเก็บเธอไว้ลับๆอีก แต่ตัวเองกลับไปมั่วกับผู้ หญิงคนอื่น เธออยากจะรู้จริงๆ ว่าคนอย่างเขายังมีหัวใจอยู่ไหม แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่มีทางรักคนอย่างเขาได้หรอก น้ำสับสนอยู่ใน
ใจ
“เธอไม่ต้องกลัวหรอก ไม่มีใครรู้เรื่องของเราอย่างแน่นอน” ยื่น หน้าเข้าไปหอมแก้มเนียน จากนั้นก็เลื่อนลงไปยังหน้าอกเต่งตึง ทั้งสองข้างไม่นานทั้งคู่ก็เข้าสู่บทพิศวาสอันเร่าร้อนอีกคราหนึ่ง อย่างสุขสมใจ
เวลาพลบค่าเข็มกับคริสโตเฟอร์กำลังยืนกอดกันกลมอยู่ในสนามบิน ก่อนที่คริสจะขึ้นเครื่องไปยังประเทศอังกฤษ ทั้งคู่ต่าง ก็กอดจูบหอมแก้มกันไปมาจนคนที่เดินผ่านไปมาอดที่จะอิจฉาใน ความรักของคนทั้งคู่ไม่ได้
เดี๋ยวถ้าผมถึงแล้วจะโทรหานะ” จูบหน้าผากมนเบาๆ ”
“ค่ะ เข็มจะรอ”
“ผมไปก่อนนะ”
“ค่ะ โชคดีนะคะ ” ส่งยิ้มหวานไปให้ชายหนุ่ม
“ครับ” คริสโบกมือให้เข็มแล้วหันหลังเดินไปข้างหน้า
หลังจากที่เข็มส่งคริสเสร็จเธอก็กลับไปยังบ้านของคริสเพื่อ นอนหลับพักผ่อนเพราะดึกมากแล้ว เวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมง คริสก็ไปถึงสนามปลายทาง พอคริสเดินออกมาข้างนอกอยู่ๆ เขา ก็ถูกหญิงสาวที่คุ้นเคยโผล่เข้ามากอดโดนไม่ทันได้ตั้งตัว
“คิดถึงจังเลยค่ะ” ลูซี่กอดรัดคริสเอาไว้แน่นด้วยความดีใจ
“ปล่อย!” คริสเอ่ยเสียงดุด้วยความไม่พอใจ
ทำไมคะ ทีเมื่อก่อนคุณไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย” ลูซี่คลายอ้อม ” แขนออกจากร่างหนาทันที
“นั้นมันเมื่อก่อน ผมว่าคุณอยู่ห่างๆ ผมจะดีกว่านะ
แต่ถึงยังไง คุณก็หนีฉันไม่พ้นอยู่ดี” ลูซี่ยิ้มเป็นต่อ ”
“คุณคอยดูก็แล้วกัน” พูดจบร่างหนาก็เดินผ่านหน้าหญิงสาวตรง ไปที่รถ
ไม่นานรถก็แล่นเข้าไปจอดในบ้านทรงยุโรป คริสจึงรีบลงจาก รถเดินเข้าในบ้านเพื่อทักทายพ่อกับแม่โดยมีลูซี่เกาะแขนแกร่ง ไม่ยอมห่างจนเจ้าตัวรำคาญ พยายามสลัดออกหลายครั้งแต่เธอก็ ยังไม่ยอมหยุดการกระทำ
“มาแล้วเหรอลูก คิดถึงจังเลย” ประภาเดินเข้าไปสวมกอด
ลูกชาย
“ผมก็คิดถึงคุณแม่ครับ แล้วคุณพ่อล่ะครับ”
“กำลังลงมาจ้ะ”
“ว่าไงลูกชายตัวดี” เอริคเดินลงมาจากข้างบนห้องเข้าไปหา
ลูกชาย
“ไงครับ อ สบายดีนะครับ”
“อืม ก็เรื่อยๆ นั้นแหละ”
“แม่ว่าลูกมาเหนื่อยๆ ไปพักข้างบนห้องก่อนเถอะ”
“ครับ”
“ลูซี่ไปด้วยนะคะ”
“อย่าเลยลูซี่ คุณกลับไปเถอะ”
“คุณบินมาหาลูซี่ไม่ใช่เหรอคะ แล้วทำไมคุณถึงไล่ลูซี่แบบนี้ล่ะ”
“วันพรุ่งนี้ผมจะไปหาคุณที่บ้านก็แล้วกัน ”
“ก็ได้ค่ะ ” ลูซี่ยิ้มกว้าง
พอลูซี่ออกไปคริสก็นั่งคุยเรื่องสำคัญกับพ่อแม่ของตนเองสัก พัก จากนั้นก็ขอตัวขึ้นไปพักผ่อนข้างบนห้อง และไม่ลืมที่จะหยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเข็มเป็นอันดับแรก รอสายสักพักเสียง หวานก็กรอกผ่านมาในสายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“ฮัลโหลถึงแล้วเหรอคะ”
“ใช่ ผมพึ่งถึงเมื่อกี้นี้เอง”
“เป็นไงเหนื่อยไหมคะ” ถามพลางปิดปากหาว
“ก็นิดหน่อย โทษทีนะที่ผมโทรปลุกคุณ”
“ไม่เป็นไรค่ะ พ่อกับแม่คุณสบายดีนะคะ”
“ครับ ท่านสบายดี”
“รีบกลับมาเร็วๆ นะคะ นอนคนเดียวเหงาจังเลยค่ะ” เข็มกอด หมอนใบที่คริสใช้หนุนนอนประจำขึ้นมากอดไว้
“ครับ ผมจะรีบกลับนะ ฝันดีนะที่รัก”
“ค่ะ เข็มรักคุณนะ”
หลังวางสายจากเข็มคริสก็ถอนหายใจแรงๆ พร้อมกับทิ้งตัวนั่ง ลงบนเตียง เขาหวังว่าวันพรุ่งนี้เรื่องทุกอย่างระหว่างเขากับลูซี่จะ จบลงด้วยดี เขาตัดสินใจแล้วว่าจะพูดคุยกับพ่อของเธอตรงๆ ใน สิ่งที่เขาต้องการเพราะที่ผ่านมาเขาและครอบครัวก็ช่วยเหลือทั้ง สองพ่อลูกมามากพอแล้วในทางธุรกิจ ส่วนในเรื่องของหัวใจเขาขอตัดสินใจเลือกเอง ถึงมันจะ เป็นการฉีกหน้าทั้งสองพ่อลูกก็เถอะ
วันต่อมาพอคริสไปถึงที่บ้านของลูซี่เขาก็เข้าไปพูดคุยธุระ สําคัญกับพ่อของลูซี่ในห้องรับแขกเพียงลำพังสองคน โดยไม่ให้ เข้าไปร่วมวงสนทนาด้วย เพราะคริสรู้ดีว่าถ้าหากเธออยู่ด้วย เธอจะต้องอาละวาดแน่ๆ ให้เธอรับรู้เรื่องราวจากปากของฟอ เธอจะดีกว่าที่ได้ยินจากปากของเขาเอง
คุยกันไปสักพักคริสก็เดินออกมาจากห้อง ลูซี่เห็นอย่างนั้นก็รีบ เดินเข้าไปหาพ่อของตนเองทันทีด้วยความอยากรู้ว่าคริสคุยอะไร กับพ่อของเธอบ้าง ส่วนคริสก็เดินตรงไปที่รถเพื่อจะกลับบ้าน แต่ อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น พอเห็นว่าเป็นสายจากเข็ม เขาก็รีบรับสายทันที ในระหว่างที่คริสกำลังคุยกับเข็มอยู่ ลูซี่ก็ เดินเข้าไปสวมกอดคริสทั้งน้ำตานองหน้า
ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้กับลูซี่คะ ฉันทำอะไรผิด” ร้องไห้สะอึก ” สะอื้น
เข็มได้ยินเสียงลูซี่ลอดเข้าไปในสายก็ชะงักนิ่งไปชั่วครู่ ส่วนครี สก็มั่วแต่แกะมือบางของลู ออกจากตัวเองด้วยความโมโห โดยที่ ยังถือสายไว้อยู่
“คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ” เข็มถามขึ้น
“เปล่า แค่นี้ก่อนนะ เดียวผมโทรหาใหม่”
“ค่ะ”
“ลูซี่รักคุณนะคะ” ลูซี่เอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนที่เข็มจะวางสายไป ซึ่ง เธอก็ได้ยินเต็มสองหู
ทำไมผมจะทำไม่ได้ ผมไม่ได้รักคุณนะลูซี่ คุณเข้าใจไหม ที่ ” ผ่านมาผมก็ช่วยเหลือเรื่องธุรกิจเต็มที่แล้ว ยังไม่พอใจอีกหรือไง”
“แต่ลูซี่รักคุณนะคะ”
“รักเหรอ รักโดยที่ไปมั่วกับผู้ชายคนอื่นแบบนั้นเนี่ยนะ
“แล้วคุณต่างอะไรจากฉันคะ คุณก็มั่วผู้หญิงเหมือนกันนั้นแหละ” ยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง
“เพราะผมไม่ได้รักคุณ ผมถึงได้ทำแบบนั้น อย่าหลอกตัวเองเลย นะลูซี่ คุณไม่ได้รักผมแต่คุณรักเงินของผมต่างหากล่ะ”
“ฉันทำอะไรผิด ทำไมคุณถึงใจร้ายกับฉันแบบนี้”
“คุณไม่ทำอะไรผิดหรอก แค่ผมไม่ได้รักคุณก็เท่านั้นเอง ผมหวัง คุณคงจะเข้าใจนะ
“คุณคิดเหรอ ว่าฉันจะปล่อยคุณไปง่ายๆ ”
“อย่าพยายามเลยนะลูซี่ คุณควรเปิดใจให้กับผู้ชายคนที่รักคุณ”
“ฉันยอมรับนะว่าที่ผ่านมาฉันควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ซึ่งมันก็ไม่ ต่างอะไรกับคุณ เราก็เหมาะสมกันอยู่แล้ว ทำไมคุณถึงรักฉันไม่ ได้”
“ก็อย่างที่บอกว่าผมไม่ได้รักคุณ อีกอย่างที่ทุกอย่างมันเลยเถิด มาจนถึงทุกวันนี้ก็เพราะความต้องการของผู้ใหญ่ คุณก็รู้ดีว่าพ่อ ของเราสองคนเป็นเพื่อนรักกัน จึงอยากจะรักษาความสัมพันธ์ที่ดี เอาไว้ก็แค่นั้นเอง”
“คุณรักผู้หญิงคนอื่นไปแล้วใช่ไหม คุณถึงได้พูดแบบนี้”
“ใช่ ตัดใจซะ!” พูดจบร่างหนาก็หันหลังให้ลูซี่ทันที
“ไม่จริง! คุณโกหก!” ลูซี่ตะโกนตามหลังคริสไม่ยอมรับความจริง เธอไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ ถึงคริสจะไม่รักเธอเขาก็ต้องทำตามที่ ผู้ใหญ่ต้องการเธอเชื่ออย่างนั้นมาโดยตลอด แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่หวังเอาไว้เลย
คริสรีบเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งแล้วขับแล่นออกไปทันที ไม่อยาก จะรับฟังอะไรจากปากหญิงสาวอีก เพราะที่ผ่านมาเขายอมมามาก พอแล้ว จากนี้ต่อไปเขาจะรักและทุ่มเทให้กับเข็มเพียงคนเดียว เท่านั้น คริสโตเฟอร์หมายมุ่งในใจ
ทางด้านเข็มกำลังคิดถึงคำพูดที่เล็ดลอดเข้ามาในสายระหว่าง ที่คุยกับคริสอยู่ โดยเฉพาะคำบอกรักคริสจากปากหญิงอื่น เข็ม คิดไม่ตกอยากจะรู้ความจริงจากปากชายหนุ่มเร็วๆ ในหัวของเธอ กำลังตีกันว่าถามชายหนุ่มตรงๆ หรือไม่ถามอะไรเลย แต่เธอก็ เป็นกังวลใจอยู่ดี คริสเป็นผู้ชายเจ้าเสน่ห์บางทีเขาอาจจะมีผู้หญิง อีกคนอยู่ที่โน้นก็ได้ ถ้าหากเขามีจริงๆ ถึงตอนนั้นเธอจะยอมรับ ได้ไหม เข็มถามตัวเองอยู่ในใจเพราะตอนนี้หัวใจของเธอมีคริสอ ยู่ในนั้นทั้งหมดทุกห้องแล้ว เธอหวังที่ผ่านมาคริสจะไม่หลอกให้ เธอรักเขาแล้วโยนทิ้งความรักครั้งนี้ไป
“ลูซี่คือใครกันนะ” เข็มเอ่ยขึ้นกับตนเอง
ด็ดๆ เสียงโทรศัพท์ของเข็มดังขึ้นทำลายความเงียบ ทำให้เข็ม หลุดจากภวังค์หันมากดรับโทรศัพท์ทันที
“ฮัลโหลค่ะ”
“โทษทีนะ ที่ผมวางสายไปเมื่อกี้พอดีมีเรื่องนิดหน่อย”
“เรื่องอะไรเหรอคะ”
เรื่องไร้สาระคุณอย่าไปสนใจเลยนะ” ”
“งั้นเหรอคะ คุณมีอะไรจะบอกเข็มหรือเปล่าคะ”
“เออ เข็มหมายความว่ายังไง” คริสขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เข็มแค่พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย”
“งั้นเราเจอกันพรุ่งนี้นะ”
“อะไรกันคะ พรุ่งนี้ก็จะกลับแล้วเหรอ ทำไมถึงรีบกลับจังเลยล่ะ คะ”
“ผมคิดถึงคุณใจจะขาดแล้วรู้ไหม อยากจะกอดจะหอมเร็วๆแล้ว”
“ขอให้มันจริงอย่างที่พูดก็แล้วกันค่ะ”
“ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะ เข็มเป็นอะไรหรือเปล่า คุณไม่เชื่อใจผมเหรอ”
“เข็มเชื่อใจคุณค่ะ” เข็มพูดออกไปไม่เต็มปากเสียงของลูซี่ที่บอ กรักคริสยังคงก้องอยู่ในหูของเธออย่างชัดเจน
“ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ผมจะไปคุยธุระกับคุณแม่สักหน่อย”
หลังวางสายจากคริสไปเข็มก็ถอนหายใจแรงๆ ทีหนึ่ง ถึงเธอ จะถามคริสออกไปตรงๆ เขาก็ไม่พูดความจริงอยู่ดี ขนาดเธอเปิด ทางให้ชายหนุ่มพูดความจริงแล้ว คริสยังไม่ยอมบอกอะไรเธอ เลย ทุกครั้งที่เขาคุยโทรศัพท์นานๆ ก็คงจะคุยกับลูซี่สินะ เข็มนั่ง น้ำตาคลอเบ้าเธอคงจะทำได้แค่เพียงรอเวลาที่คริสบอกเลิกเธอ เท่านั้นสินะ
ด้านคริสนั่งคิดไม่ตกเป็นกังวลใจที่เขาไม่ยอมบอกความจริง อะไรให้เข็มรับรู้เลยเพราะไม่อยากจะให้เธอไม่สบายใจกับเขาไป ด้วย ยิ่งท่าทางของลูซี่ที่ไม่ยอมลดละปล่อยเขาไปง่ายๆ มันยิ่ง ทำให้เขาไม่สบายใจ เขาหวังว่าพ่อของลูซี่จะพูดคุยกับลูกสาวตัว เองจนเข้าใจ ส่วนอะไรที่เขาเคยให้เธอไปแล้วเขาจะไม่เรียกคืน อย่างเด็ดขาดเพราะถือว่าให้แล้วก็ให้ไปเลยเพื่อเป็นการให้เกียรติ เธอว่าครั้งหนึ่งเขากับเธอก็เคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันถึงเขาจะ ไม่เต็มใจตั้งแต่แรกเลยก็ตาม
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ