Chapter 4

เมื่อล็อคประตูเสียอเล็กเซทำอย่างไร?

เมื่อเดินห่างออกมาจากตึกคณะดุริยางคศิลป์ฉันพบ ผู้ชายกลุ่มหนึ่งกำลังดูแม็กกาซีนกัน ก่อนประหลาดใจ เมื่อเห็นรูปหญิงสาวคนนั้นที่เป็นคนรักของดิมิทรีถ่ายแบบ ขึ้นปกแม็กกาซีน

นาตาชา…ตามชื่อที่อเล็กเซเรียก…เธอเป็นนางแบบ

ก็ไม่แปลกหรอกในเมื่อสวยขนาดนั้น จะไปว่าเธอดูไร้ที่ ติจนฉันอดนึกชื่นชมและดีใจแทนเพื่อนไม่ได้

ดิมิทรี…เขามีคนรักแล้ว มันก็ควรแล้วไม่ใช่หรือไง? ไม่ ได้น่าแปลกใจสักนิดในเมื่อเขาคนนั้นทั้งเข้ากับคนง่าย อ่อนโยน เก่งเกือบจะทุกด้านและใจดี

นั่นล่ะชายที่ชื่อดิมิทรี

“สวัสดีครับ”

จู่ๆ มีผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งเดินมาทักฉัน

“ผมเป็นแมวมอง คุณอยากเดินแบบไหม?” ผู้ที่เอ่ยสวัสดี เมื่อครู่ถามฉัน
แต่เดินแบบเป็นสิ่งที่ฉันไม่สนใจเลยเนี่ยสิ

“ขอโทษค่ะฉันมาเรียน และจะอยู่ที่นี่เพียงแค่หนึ่งปี” ฉัน ตอบอย่างสุภาพ

อีกอย่างฉันชอบทำตัวโลว์โปรไฟล์

“อ่า น่าเสียดายนะครับ คุณมีหน่วยก้านที่ดี”

เขายื่นนามบัตรให้ฉัน

“ถ้าสนใจก็ติดต่อมานะครับ”

ตกเย็น

ฉันพบว่าประตูบ้านไม่ได้ล็อคในขณะที่ฉันมาถึง

แสดงว่ามีคนกลับมาบ้านก่อนหน้านี้แล้ว อาจเป็นดิมิทรี หรืออเล็กเซ นีน่าเจ้าของเรียวขายาวทั้งสี่และเส้นขนนุ่ม ลื่นราวกับสุนัขป่าผู้สง่างามต้อนรับฉันเป็นอย่างดีด้วย การเลียแก้ม

ฉันเอ่ยทักทายหมาด้วยภาษารัสเซีย “สวัสดี”

ก่อนที่สายตาจะสะดุดเข้ากับแม็กกาซีนเล่มหนึ่งบนโต๊ะในห้องนั่งเล่น บนปกปรากฏรูปถ่ายของอเล็กเซ ร่าง แกร่งสวมเสื้อยีนส์ไม่กลัดกระดุม เผยให้เห็นว่ามัดกล้าม ของเขาได้สัดส่วนอย่างงดงาม จัดเป็นผู้ชายที่รูปร่างดี มาก

และว่าที่จริงไร้ที่ติ

เมื่อถือวิสาสะเปิดอ่านบทสัมภาษณ์ภายในเล่มทำให้ฉัน รู้ว่าอเล็กเซ…เขาออกจะโด่งดังทีเดียว

แล้วน้ำรั่วเมื่อบ่ายที่เขาถูกเรียกนั่นมันอะไร?

แก๊งๆ

แว่วได้ยินเสียงเหมือนเครื่องมือเหล็กกระทบกันจากหลัง บ้าน ครั้นออกไปสำรวจก็เห็นว่าอเล็กเซกำลังซ่อมประตู รั้วอยู่

“ล็อคพัง เปลี่ยนใกล้เสร็จแล้ว” เห็นฉันเดินมา สังเกตการณ์เสียงทุ้มจึงรายงานว่าตัวเองกำลังทำอะไร

“นี่นายเป็นช่างหรือไง?”

ก็เมื่อคืนที่คุยกับฉันกับเมื่อครู่ที่ฉันเห็นบนปกแม็กกาซีน เขาเป็นนายแบบนิ
“ถามแบบนี้หรือจะมาซ่อมแทน?” มือใหญ่ในถุงมือหนัง หนาเตอะยีนไขควงให้ฉัน

“ไม่เอา ทําไม่เป็น

เรียกให้ผู้หญิงของใช้งั้นเหรอ มันอะไรกันของคนคนนี้? สายตาของฉันมองออกไปทางซ้ายโดยบังเอิญ

“นั่นห้องอะไร?” ฉันถาม

ที่ถามก็เพราะมันดูดี

“สตูดิโอของดิมิทรีน่ะ หมอนี่แสดงงานศิลป์”

ฉันไม่รู้สึกเหมือนอยู่กับรูมเมทที่เป็นเพื่อนมหาวิทยาลัย เลย รู้สึกเหมือนอยู่กับพวกมืออาชีพที่เรียนจบแล้ว มากกว่า ดิมิทรีเก่งกาจด้านดนตรีขนาดออกคอนเสิร์ต และเก่งศิลปะขนาดออกนิทรรศการ มีแฟนเป็นนางแบบ

ส่วนอเล็กเซก็เดินแบบเหมือนกัน หนำซ้ำยังรับซ่อมนั่น ซ่อมนี่อีก ที่วิทยาลัย…การไปซ่อมท่อน้ำไม่รู้ว่าเป็นการ ช่วยฟรีหรือทํางานพิเศษ หรือมันเป็นการบำเพ็ญประโยชน์ชดใช้ความผิด?

ผู้ชายประเทศนี้แปลกจริง

แล้วท่ามกลางละอองหิมะโปรยปรายนั้นเองชายที่อายุ ราวย่างสามสิบคนหนึ่งเดินมาหยุดหน้าประตูที่อเล็กเซ กําลังซ่อม น้ำเสียงของผู้มาเยือนดูเร่งรีบ

ช่างซ่อมประตูจำเป็นพึมพำ “ผู้จัดการส่วนตัวมาพอดี”

“เฮ้ อเล็กเซทําไมไม่รับสาย?” คนที่ถูกเรียกว่าผู้จัดการ ส่วนตัวบ่นอย่างเสียอารมณ์นิดๆ

“ซ่อมประตูอยู่”

“เดี๋ยวก็ได้แผลหรอก พรุ่งนี้เย็นมีถ่ายแบบไม่ใช่เรอะ? ไม่ได้ลืมใช่ไหมหะ? เพราะงั้นรักษาเนื้อรักษาตัวให้มันดีๆ หน่อยเซ่” ผู้จัดการเอ่ยเหมือนเป็นเจ้าของชีวิตอเล็กเซ

“มันแน่อยู่แล้ว” อเล็กเซเอ่ยอย่างอารมณ์ดี “ไม่มีใคร เจ็บตัวเพราะเรื่องกระจอกนี่หรอก”

จากกรอบหน้าต่างที่ฉันเพิ่งมองเข้าไป ดิมิทรีเดินผ่าน หน้าต่างนั้นจากภายในบ้านพอดี
ดวงตาสีครามเข้มสะดุดเห็นฉันกับอเล็กเซจึงเปิด

หน้าต่างออกมา นั่นเป็นเวลาหลังจากที่ผู้จัดการส่วนตัว ของอเล็กเซไปแล้วหลังจากกำชับเรื่องเวลานัดพบเพื่อ เดินแบบและสิ่งที่อเล็กเซต้องทำพรุ่งนี้

“ทําอะไรกันข้างนอก?” ดิมิทรีถาม

“มาดูคนประหลาดซ่อมประตูกลางอุณหภูมิติดลบ 20” ฉันตอบดิมิทรี

ดิมิทรียิ้มอบอุ่นตอบกลับมา “ลบยี่สิบที่นี่ก็ไม่ได้หนาว เลวร้าย แต่สำหรับเธอ…น่าจะหนาวไป”

“นายทำอะไรอยู่เหรอ?” ฉันถาม

ดิมิทรีถามกลับแทนคำตอบ “เข้ามาดูไหม?”