Chapter 5

Studio

ฉันปล่อยอเล็กเซ่อมประตูต่อในเมื่อเขาชอบหนาวตาย

ส่วนตัวเองกลับเข้าบ้านไปยังสตูดิโอ ภายในสตูดิโอของดิมิทรีเป็นระเบียบและมีกลิ่นอาย

ของไม้คละเคล้าด้วยปูน อีกทั้งเจือกลิ่นสีเบาบาง

เต็มไปด้วยความเป็นตัวตนของดิมิทรีในห้องนี้

บนฝาผนังด้านหนึ่งสายตาของฉันสะดุดเข้ากับภาพ วาดรูปนาตาชา เขียนขึ้นจากแท่งชาร์โคลด้วยฝีมืออัน ประณีต ทำให้รูปนาตาชารูปนี้งดงามยิ่งกว่าภาพโมนาลิ ช่าอันบันลือโลกในความคิดของฉัน

ที่สำคัญ…ฉันเห็นความรักมากมายที่ดิมิทรีเทลงบนภาพ นี้ ภาพของหญิงคนรักและความรักอันปราศจากเงื่อนไขที่ ทำให้หัวใจฉันพองโตและรู้สึกดีกับทั้งคู่

ฉันปลาบปลื้มไปกับความรักระหว่างดิมิทรีและนาตาชา ด้วยใจจริง

“นาตาชา” ฉันเอ่ยชื่อเมื่อมองภาพนั้นด้วยความชื่นชม
“รู้จักด้วยเหรอ?” ดิมิทรีประหลาดใจ

ส่งให้ฉันชะงัก ก่อนนึกได้ว่าควรตอบอย่างไร “เห็น ผู้ชายที่วิทยาลัยดูปกแม็กกาซีนที่มีรูปเธออยู่

“เธอเป็นคนรักของฉัน รู้ใช่ไหม?”

“รู้เหมือนที่ทุกคนรู้แล้ว” ฉันบอกเขา “ยินดีด้วย ขอให้มี ความสุขตลอดไป”

“ขอบใจ” รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนเรียวริมฝีปาก

ของดิมิทรี

ทุกครั้งที่เอ่ยชื่อนาตาชา…ฉันเห็นความรักที่เขามีให้เธอ คนนั้นอย่างมากมาย หัวใจฉันรู้สึกพองโตราวกับโบยบิน เมื่อคิดถึงความสุขของดิมิทรี

และฉันมีความสุขจริงๆ

“นายรู้จักเธอได้อย่างไรเหรอ?” ฉันถามเจ้าของสตูดิ โอ ฉันมักชอบฟังเรื่องราวของความรักเช่นเดียวกับฟัง เพลงรัก แต่ละเพลงงดงามและไม่เหมือนกันเลย เรื่องจริง หลายเรื่องน่าหลงใหลกว่านิยายรักเพราะงั้นฉันจึงชอบ ฟังเรื่องพวกนี้
“เห็นในฝัน” ดิมิทรีบอก

นั่นไม่ใช่คําตอบที่ฉันคิดไว้ หากแต่นั่นล่ะคือความเป็นดิ มิทรีที่ไม่เหมือนคนอื่นในความคิดของฉัน

“มีครั้งหนึ่งฉันประสบอุบัติเหตุร้ายแรงทำให้เสียเลือด มากจนเกือบตาย มีการออกประกาศหาเลือดกรุ๊ปโอ เนกาทีฟให้ฉัน เมื่อลืมตาอีกครั้งฉันพบว่าเลือดใน ร่างกายของฉันไม่ใช่เลือดตัวเองอีกต่อไปแล้ว หากแต่ เป็นเลือดของนาตาชา”

ใบหน้าคมสันนั้นดูอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรักเมื่อ เล่า “นาตาชาเป็นคนที่ให้เลือดกับฉัน”

“และเป็นผู้ครอบครองหัวใจของนายเช่นกัน” ฉันเอ่ย ด้วยความเข้าใจ รับรู้และซึมซับเรื่องราวความรักระหว่า งดิมิทรีกับนาตาชาที่ช่างฟังดูชวนฝัน มีความเสียสละแฝง อยู่

อีกทั้งความรักขนาดที่แลกชีวิตให้แก่กันและกันได้

ต่างจากฉันที่ไม่เคยมีหรือพบความรักอันเข้มข้นหรือ ตราตรึงแบบนั้น

ที่ความรักดูทรงพลัง…อาจเพราะที่นี่คือมอสโก
“นาตาชามาเยี่ยมฉันหลังจากฉันฟื้นขึ้น ฉันพบว่า ใบหน้าที่มองมาที่ฉันเหมือนกับภาพนี้ที่ฉันเคยวาดไว้ก่อน ได้พบนาตาชา ภาพที่วาดขึ้นจากความฝัน

น่าแปลกที่เวลาเล่าต่อให้ดูเขารักเธอมาก…แต่มีบางสิ่ง ในแววตาที่ดูออกจะเศร้าหรือไม่ก็ครุ่นคิด

ทำไมนะ?

อย่างไรก็ตามภาพวาดนั้นสวยมากจนชวนให้หยุด หายใจ ฉันเคลื่อนมือแตะกรอบภาพด้วยความชื่นชม ระวังไม่ให้ภาพนั้นเปื้อนแม้แต่ลมหายใจจึงเพียงยืนอยู่ ห่าง

ฉันทะนุถนอมนาตาชาเท่ากับที่ดิมิทรีทะนุถนอม

สวย…ถ้าฉันเป็นดิมิทรีก็คงจะหลงรักเธอและรักไป ตลอดเหมือนกัน รักให้นานเท่านาน

“ดิมิทรี นายคงรักนาตาชามากใช่ไหม” และเมื่อพูดแบบ นั้นฉันรู้สึกมีความสุขแทนดิมิทรีมากกว่าจะคิดเรื่องที่ฉัน เริ่มชอบเขาและเสียใจ

ฉันไม่เสียใจเลย เขามีความรัก มีคนที่รัก แค่นั้นก็ พอแล้ว
และฉันดีใจ

นั่นเพราะความรักไม่จำเป็นต้องเรียกร้องให้อีกฝ่าย ตอบแทน หากแต่เป็นการให้โดยไม่เรียกร้องสิ่งใด