Chapter 3

Russian Sky

วันรุ่งขึ้นฉันตื่นแต่เช้าเพื่อไปวิทยาลัยและเริ่มเรียนเป็น

วันแรก

เมื่อเดินลงบันไดไปก็พบว่าชั้นล่างไม่มีใครถึงแม้ไฟยัง เปิดอยู่และประตูหน้าไม่ได้ล็อคกลอน อเล็กเซไม่อยู่ เหมือนจะออกไปก่อนแล้วเพราะฉันไม่เห็นเสื้อโค้ทของ เขาแขวนข้างประตู

ส่วนดิมิทรีคงยังอยู่ที่ไหนสักแห่งในบ้านหลังนี้

พอจะออกประตูก็เห็นดิมิทรีเดินออกมาทางเดียวกัน เท้า คู่ใหญ่ในบู๊ทยาวสีดำย่ำลงบนหิมะและทำให้เกิดรอยยุบ เหนือพื้นขาวยวบบอบบาง

เขายิ้มอรุณสวัสดิ์ให้ฉัน “ไปด้วยกันไหมอนาสเทเซีย?”

“นายเรียนสาขาอะไรเหรอ? ฉันยังไม่รู้เลย” ฉันถาม

“เอกดนตรี โทประติมากรรม

ฉันชะงักนิดหนึ่ง รู้สึกทึ่ง “น่าสนใจ”
ดีมิทรีก้าวเท้าเดินนำไปตามทางเดินเยือกแข็ง กิ่งไม้สี เทาและใบไม้แห้งที่ร่วงหล่น “จะมาเยี่ยมที่คณะบ้างก็ได้ และเร็วๆ นี้จะมีคอนเสิร์ต ฉันจะโซโล่ฟลูท”

“นายเล่นฟลูทเป็นอย่างเดียวเหรอ?” ที่ฉันถามเพราะ เข้าใจว่านักศึกษาในสาขาดนตรีเล่นเครื่องดนตรีได้ หลายชิ้นเป็นส่วนใหญ่

“เปียโน ไวโอลิน กีตาร์ ก็หลายอย่าง ฮาร์พ”

“นายเป็นอัจฉริยะหรือไง…” ฉันนึกว่าเขาจะเล่นเป็นอีก สักหนึ่งหรือสองอย่าง แต่นี่มันหลายอย่างมาก

พลันดวงตาของฉันมองผ่านกำแพงข้างทางและสะดุด กับโปสเตอร์แผ่นหนึ่ง ชะงักเมื่อเห็นว่าโปสเตอร์นั้น ประดับด้วยใบหน้าของดิมิทรีในเวอร์ชั่นที่เซ็ตเส้นผม เนี้ยบ ใส่สูทผูกทักซิโด

มันเป็นโปสเตอร์คอนเสิร์ต มีฟลูทเล่มยาววาวแววสีเงิน อยู่ในมืออันงดงามของดิมิทรี

“นั่นโปสเตอร์คอนเสิร์ตนายนี่”

“ใช่ คอนเสิร์ตฉันเอง”
ในโปสเตอร์ระบุว่าการแสดงของเขาจะจัดขึ้นที่คอน เสิร์ตฮอลล่ของมอสโกเลยทีเดียว ดังนั้นงานระดับนี้จึง ไม่ใช่งานแสดงของนักศึกษาหากแต่เป็นคอนเสิร์ตของ นักแสดงมืออาชีพ

ดวงตาสีครามเข้มราวกับภาพจิตรกรรมในโปสเตอร์จ้อง มองมา ฉันยิ่งรู้สึกถูกดึงดูดเข้าไปหาดิมิทรีมากยิ่งขึ้นอีก

ฉันสนใจในตัวดิมิทรี ตกหลุมรักอย่างที่ไม่เคยรักใครก็ วันนี้

ช่วงกลางวันฉันลองเดินไปที่คณะดุริยางคศิลป์ คณะขอ งดิมิทรี

อาคารเก่าแก่งดงาม แว่วเสียงดนตรีหลายชนิดภายใน

และแล้วในห้องหนึ่งที่ประตูประดับด้วยกระจกใสฉันเห็น ร่างสูงของดิมิทรีไกลออกไปกว่ายี่สิบก้าว เขากำลังเล่น ฮาร์พ พิณขนาดใหญ่ตระหง่านซึ่งมีเพียงไม่กี่คนในโลก เท่านั้นที่เล่นเป็น

ชายที่เล่นฮาร์พเป็นเช่นนั้นหรือ…?

หัวใจฉันเต้นผิดจังหวะอย่างช่วยไม่ได้ เรียวนิ้วในมือ แกร่งของดิมิทรีเกลาเส้นฮาร์พใสที่สะท้อนประกาย ส่งเสียงไพเราะและพลิ้วไหวทําให้อากาศอบอุ่นจนลืมความ หนาวยะเยือกของเดือนตุลาคมไปเสียสนิท

ฉันถูกสะกดราวกับลืมตัวตนต่อหน้าภาพนั้นและเสียง พิณฮาร์พของดิมิทรี

จนกระทั่งผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาและจูบเขา หญิงสาว ผู้งดงามกําลังทาบทับริมฝีปากสวยครอบครองริมฝีปาก ของดิมิทรีอย่างอ่อนหวาน

เสียงพิณฮาร์พหยุด

เช่นเดียวกับฉันที่ได้รู้ความจริงว่าดิมิทรีมีคนรักอยู่แล้ว ซึ่งก็คือเธอคนนั้น

และนั่นไม่ใช่เรื่องผิด ฉันก็แค่ไม่รู้เพราะฉันเองรู้จักดิมิ ทรีได้เพียงวันเดียว เขาเห็นฉันเป็นเพื่อนเพราะจิตใจที่ อ่อนโยนและความใจดี

เมื่อนั้นฉันถึงได้รู้ว่าฉันไม่อาจครอบครองดิมิทรีได้

“นั่นนาตาชา” เสียงหนึ่งที่เอ่ยขึ้นเยื้องหลังออกไปสอง สามก้าวทำให้ฉันหันไปมองเจ้าของเสียง

ก่อนจะเห็นว่าเป็นอเล็กเซที่พูดขึ้นเมื่อครู่นี้
ดวงตาสีฟ้าอ่อนราวกับน้ำแข็งของร่างสูงที่เพิ่งมาถึงจ้อง มองฉันเหมือนจับผิดอะไรบางอย่างได้

ไม่สิ ฉันไม่คิดว่าอเล็กเซสังเกตว่าฉันออกจะชอบดิมิทรี

“คนรักของดิมิทรีใช่ไหม?” ฉันถามถึงผู้หญิงคนนั้น

“ถ้าไม่ใช่จะจูบกันได้อย่างไร?” ร่างสูงประดับเส้นผมสี อ่อนตอบด้วยรอยยิ้ม “ว่าแต่เธอดูจะชอบมองดิมิทรีนะ มี อะไรติดหน้าหมอนั่นอยู่งั้นเหรอ?”

“ฉันก็มองไปทั่ว ดิน ฟ้า อากาศ อย่าลืมว่าฉันมาใหม่”

สีหน้าอเล็กเซที่เหมือนจงใจกวนประสาททำให้ฉันชัก สีหน้าใส่เขาทันที

“อ่า จริงสินะ” ถึงเสียงทุ้มนุ่มลึกนั่นลากเรียบเหมือน คล้อยตามแต่ดูเหมือนอเล็กเซจะไม่ได้เชื่อใจฉัน

เขามันอสรพิษชัดๆ

ดวงตาสีอ่อนบนใบหน้าคมจัดเปลี่ยนเป็นเลื่อนมอง เพื่อนผู้นั่งติดพิณฮาร์พสูงตระหง่านหลังกระจก หากแต่ พูดกับฉัน “แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่มีหวังในตัวดิมิทรีหรอกนะ”

ฉันตวัดสายตาจ้องคนพูดอย่างโกรธเคือง “ฉันไม่ได้คิด อะไรกับดิมิทรี นายกำลังบ้าบอ”

อเล็กเซเอ่ยเรียบเรื่อย “ฉันไม่ขัดหรอกถ้าเธอจะชอบ เพื่อนฉัน ไอ้หมอนั่นเป็นคนที่ใครได้อยู่ใกล้ก็หลงใหล

ให้ตายเหอะ ฉันรู้สึกระคายกับทุกคำพูดของหมอนี่

“อย่าถอดใจไป วันหนึ่งโอกาสอาจเป็นของเธออนาสเท เซีย”

“พูดงี้หมายความว่าไง? อย่ามาพูดอะไรที่ฟังไม่รู้เรื่อง และใส่ร้ายคนอื่นแบบนี้สิ” ฉันเสียงเยือกเย็น ใครจะยอม ตกอยู่ใต้เกมของคนที่ดูไม่น่าไว้ใจแบบเขากัน

เรียวปากหล่อเหลายกยิ้ม พอใจที่ได้แกล้งฉันนิดๆ “ก็ แล้วแต่”

“เฮ้ อเล็กเซ น้ำรั่ว ทำไมยังไม่รีบไปอีก?” จู่ๆ ชายคนหนึ่ง เรียกอเล็กเซเสียงดังจากอีกตึกหนึ่ง

อเล็กเซร้องบอกกลับ “อ่า เข้าใจแล้ว เร่งจริง”
แล้วร่างสูงนั้นเดินไปตามเสียงเรียก ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าอ เล็กเซไปไหนและเกี่ยวอะไรกับน้ำรั่วถึงได้ต้องดูรีบเร่งทำ ตามคำสั่งคนอื่นขนาดนี้ แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร

การที่ถูกคนลากไปจนไม่มีเวลาจะมาจับผิดหรือหาเรื่อง ฉันมันก็เป็นเรื่องที่ดี

หากทว่าเมื่อฉันมองไปยังประตูกระจกบานเดิมอีกทีกลับ พบว่าหญิงสาวคนรักของดิมิทรีไปเสียแล้ว ฉันเห็นดิมิทรี มองตามนางฟ้าแสนสวยคนนั้นไป

ฉันอดยิ้มไม่ได้

ดิมิทรีและนาตาชาช่างเป็นคู่รักที่เหมาะสมกันจริงๆ