Chapter 1

Russian Evening

-แอนเน็ตต้า

เสียงเปียโนคลาสสิกสไตล์รัสเซียนสคูลแว่วมา

เสียงท้องถนนและภาษารัสเซียนผสมผสานใน บรรยากาศเมื่อฉันเดินไป

ฉันชื่อแอนเน็ตต้า เพิ่งย้ายมาเรียนระดับวิทยาลัยที่ กรุงมอสโกประเทศรัสเซีย การเรียนของฉันเป็นหนึ่งใน โครงการร่วมระหว่างมหาวิทยาลัยในแคนาดากับรัสเซีย

ฉันชอบประเทศนี้ นานมาแล้วที่ฝันว่าจะได้มาอยู่อาศัย สักครั้ง ได้นอนราบหงายกลางจัตุรัสแดง…ถูกโอบกอด โดยฟากฟ้าเยือกแข็งและเกล็ดหิมะที่โปรยปราย

สมัยเด็กบัลเล่ต์รัสเซียและเพลงเปียโนของรัสเซียเป็น สิ่งที่ฉันหลงใหล แม้แต่ตอนนี้ฉันก็ยังเป็นแฟนคลับของ นักเปียโนรัสเซียที่มีชื่อเสียงระดับโลกคนหนึ่ง ชื่อของเขา คือนิกิต้า อิวานอฟ

แว่วเสียงบาลาไลก้า เครื่องดนตรีของรัสเซียที่ทำให้ นึกถึงสิ่งที่งดงามและเรียบง่าย…
ฉันลงจากเครื่องบินท่ามกลางอากาศอันหนาวเหน็บแห่ง กรุงมอสโกเมื่อสามวันก่อน วันนี้เป็นอาทิตย์ วันจันทร์ที่จะ ถึงพรุ่งนี้จะเป็นวันเริ่มเรียนวันแรก อย่างไรก็ตามทั้งที่คิด ว่าเตรียมตัวมาอย่างดีจากแคนาดาแล้วทั้งการหาห้องเช่า ค่ากินอยู่และการใช้ชีวิต…แต่เอาเข้าจริงๆ แล้วอะไรก็เกิด ขึ้นได้

เมื่อย้ายเข้าพักในห้องเช่าที่จองไว้คืนแรกและคืนที่สอง ก็ได้พบว่าข้างห้องเมาทุกคืนและเสียงดังจนฉันนอนไม่ หลับ ที่จริงพวกเขาแค่ร้องเพลงเท่านั้น ไม่ได้ฆ่ากันตาย

แต่เพราะงั้นฉันจึงต้องหาห้องเช่าใหม่ ซึ่งเป็นสิ่งที่กำลัง ทำอยู่ตอนนี้

เดินไปตามบ้านเรือนต่างๆ ประกอบกับหาทางเน็ตแต่ยัง

ไม่ถูกใจ

กึก

การได้ออกเดินหาที่อยู่มันก็ดีเหมือนกัน ได้เห็นบ้าน เรือน เมือง ผู้คน สวนและร้านค้าดูงดงามราวกับหญิงสาว รัสเซียเป็นประเทศที่ฉันหลงใหลอยู่เสมอและตอนนี้ก็ยิ่ง ตกหลุมรักเข้าไปอีก

แม้ว่าจะหนาวแทบตาย
ต่อให้เป็นชาวคาเนเดียนที่บ้านเกิดอุณหภูมิติดลบราวๆ 20 องศาเป็นปกติในฤดูหนาวแต่พอมารัสเซีย…ที่นี่หนาว กว่า แต่สําหรับฉัน….ยิ่งต้องใช้ชีวิตทรหดก็ยิ่งรู้สึกท้าทาย

‘เธอมันบ้ายัยแอนเน็ตต้า’ วันที่ฉันตัดสินใจย้ายมาเรียน ยังมอสโกแม่ขยี้หัวฉัน ‘แบบนี้แม่ก็คิดถึงยัยกุหลาบราชินี ของแม่แย่

‘จะคิดถึงแม่เหมือนกันค่ะ แม่จะมาเที่ยวหาลูกสาวที่ รัสเซียไหม?’

‘โอ๊ย ไม่ล่ะ เบรคจากเรียนขอเป็นลูกก็แล้วกันที่กลับมา หาแม่น่ะ’

เรื่องการมารัสเซีย..ฉันไม่เปลี่ยนใจ

หนาว

ฉันพักจากการเดินเท้าโดยทิ้งตัวลงนั่งเหนือเก้าอี้ยาว

ข้างทาง

นั่นเป็นเวลาที่มีชายคนหนึ่งเดินผ่านมากึก
เขาหล่อเหลา สวมใส่เสื้อโค้ทหนาสง่างามสีดำสนิทและ หมวกขนสัตว์

ฉันมองตามเขาคนนั้นไป เส้นผมของเขาสีน้ำตาลเข้ม เกือบดำ ดวงตาสีฟ้าเข้มโดดเด่นจัด แต่เขาเดินผ่านไป แล้ว ฉันนั่งหนาวต่อ เปิดดูมือถือที่ตอนนี้ตายสนิทเพราะ อากาศเยือกเย็นติดลบ ยังหาห้องหรือบ้านเช่าถูกใจไม่ได้

คงต้องกลับห้องเช่าเดิมก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยเริ่มหากัน

ใหม่

แต่กลับไปก็ไม่มีใคร ยังไม่มีเพื่อน ไม่รู้จักใครสักคนใน มอสโก นอกจากนี้ภาษารัสเซียก็ยังเป็นอุปสรรคของฉัน ถึงจะหัดมาพูดและอ่านเขียนมาบ้างแล้ว

ฉันมาเรียนโปรแกรมภาษาอังกฤษที่นี่ก็จริง แต่ถึงอย่าง นั้นมันก็ดีกว่าหากเชี่ยวชาญภาษารัสเซียน เพราะว่านั่น จะทำให้เราพูดกับคนที่นี่ได้

ตึก

ฉันเพิ่งสังเกตว่าชายคนเดิมเดินผ่านมาอีกครั้ง ผ่านไป ราวสิบนาทีจากการเดินผ่านครั้งแรก

“ยังอยู่อีกหรือ?” จากแววตา…เขาคงนึกว่าฉันเป็นคนไร้บ้าน “มานั่งทำอะไรคนเดียวในอากาศหนาวแบบนี้?”

“หาบ้านเช่าอยู่”

“ไปพักกับฉันไหม? ฉันชื่อดิมิทรี”

“ฉันชื่อแอนเน็ตต้า”

“ยินดีที่ได้รู้จัก อนาสเทเซีย” ชายที่เรียกตนเองว่าดิมิทรี ยิ้มบางให้ฉัน

“เห?” นั่นไม่ใช่ชื่อฉันนี่

“ชื่อรัสเซียอย่างอนาสเทเซียจะเหมาะกับการอยู่ที่นี่

มากกว่า”

มือที่ใหญ่กว่าฉันและอยู่ในถุงมือสีดำสนิทตัดกับหิมะ ขาวสะอาดนั้นยื่นมา

และฉันจับมือของเขาไว้