ตอนที่11 เรียกชื่อฉัน

ตอนแรกที่ร่างกายขัดขืนแต่ตอนนี้ก็เหมือนจะ เริ่มปรับตัวได้แล้ว แต่หลินปิงชิงก็ยังคงรู้สึกเจ็บมาก เหมือนเดิม

ชีวิตแบบนี้หรอ คือสิ่งที่เธอต้องการ?

เพื่อที่จะแก้แค้น แบบนี้มันคุ้มค่าแล้วหรอ?

สายตาที่ว่างเปล่าของหลินปิงชิงแหงนมอง เพดาน แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเงียบๆ ในเวลานี้เธอ เหมือนกับเรือที่ลอยเคว้งกลางทะเล ไม่มีที่ให้พึ่งพิง

“เรียกออกมา! เรียกชื่อฉันออกมา!

น้ำเสียงที่เร่าร้อนเต็มไปด้วยความต้องการ ไฟ และความเผด็จการที่ไม่อาจปฏิเสธได้

ปากของหลินปิงชิงมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย เธอกัดฟันและลิ้นของตัวเองแน่น แต่ก็ไม่ยอมปล่อย เสียงใดๆให้เล็ดลอดออกมา

ท่าทางไม่ให้ความร่วมมือของเธอแบบนี้ทำให้กู้ เป่ยเฉิงโกรธ กู้เป่ยเฉิงกระแทกต่ออย่างรุนแรงด้วย สีหน้าเย็นชา สุดท้ายก็ได้ยินเสียงของหลินปิงชิง พึมพำออกมา

แต่ว่า ที่เขาต้องการไม่ใช่แค่นี้

เสียงที่เหมือนดอกไม้ป๊อปปี้ที่ทั้งนุ่มนวลและดื้อ ดึงแบบนี้ มันร้ายแรงและอันตรายถึงชีวิต ทำให้เขา อยากได้ยินมันมากกว่านี้อีก!

“เรียกชื่อฉันออกมา!” กู้เป่ยเฉิงสั่งออกมาอย่าง เผด็จการอีกครั้ง
หลินปิงชิงกัดฟันตัวเองแน่น ตอนนี้เขาได้ครอบ ครองร่างกายของเธอไปแล้ว แล้วทำไมต้องทำกับเธอ แบบนี้อีก?

หรือว่ากู้เป่ยเฉิงต้องการทำลายความภาค ภูมิใจของเธอเอง แม้แต่ศักดิ์ศรีสุดท้ายก็ไม่ให้เหลือ ไว้เลยหรอ!

“หลินปิงชิง ถ้าจะยอมรับผิดก็ต้องมีท่าที ยอมรับผิดด้วยท่าทีที่ไม่เต็มใจแบบนี้ ยกเลิกสัญญา ยังจะดีกว่า”

น้ำเสียงของกู้เป่ยเฉิงเย็นชาจนถึงกระดูก แล้ว ก็ดึงออกจากร่างกายของหลินปิงชิง ท่าทางไร้เยื่อใย

หลินปิงชิงที่ร่างกายพึ่งจะหลุดพ้นจากกู้เป่ย เฉิง ยังไม่ทันจะได้ถอนหายใจ แต่ว่าเหมือนกับว่าคำพู ดกู้เป่ยเฉิงเป็นเหมือนมีด ที่แทงเข้าที่หัวใจของหลิน ปิงชิง

กู้เป่ยเฉิงจะยกเลิกสัญญางั้นหรอ?

ไม่! ไม่ได้!

ความเคียดแค้น ความโกรธ ได้ถูกความไม่ สบายใจและความลุกลี้ลุกลนมาแทนที่

ใช่สิ เธอได้ตัดสินใจที่จะทิ้งศักดิ์ศรีและความ อับอายของตัวเองไปแล้ว ตอนนี้เธอได้เลือกการแก้ แค้นแทนแล้ว

ถ้าคิดจะเป็นโสเภณีแล้วก็ไม่ต้องคิดว่าจะเป็นผู้ หญิงบริสุทธิ์แล้ว

กู้เป่ยเฉิงคือ “หุ้นส่วน”ของเธอ และก็เป็น “เจ้า นาย”ของเธอ และยิ่งไปกว่านั้นก็เป็น “นักลงทุน”ของเธอด้วย

สถานการณ์ตอนนี้ของเธอยังแย่กว่าพวก โสเภณีที่ไปขายตัวอีก คนพวกนั้นอย่างน้อยยังได้เงิน แต่ว่าเธอ ถ้าเกิดว่าไปทำให้กู้เป่ยเฉิงไม่พอใจล่ะก็ เกรงแม้ว่าแม้แต่โอกาสจะได้ตั้งตัวยังอีกไม่มีเลย ยิ่ง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแก้แค้นเลยด้วยซ้ำ

“เป่ยเฉิง……”

เธอเม้มปากแน่นแล้วก็เรียกออกมา น้ำตาไหล ออกมา แล้วก็มองหน้ากู้เป่ยเฉิง

“ฉัน…ฉันผิดไปแล้ว…”

ความรู้สึกอับอายเข้าครอบงำจิตใจของเธอ หลินปิงชิงไม่อยากจะทำแบบนี้ แต่ว่าถ้าเกิดว่าไม่ทำ แบบนี้ล่ะก็ เธอคงรับผลที่ตามมาไม่ไหว

กู้เป่ยเฉิงยืนอยู่ข้างเตียง ร่างสูงยาวของเขายืน

นิ่ง

“เธอเป็นคนทํา” กู้เป่ยเฉิงค่อยๆพูดออกมา

น้ำตาบนใบหน้าของหลินปิงชิงทำให้เขารู้สึก บาดตา การที่ต้องทำแบบนั้นกับเขามันทุกข์ใจขนาด นั้นเลยหรอ?

เลือดทั้งหมดบนใบหน้าของหลินปิงชิงนั้นหาย ไป เธอมองหน้ากู้เป่ยเฉิงอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ ได้ยิน

เขาพูดว่าไงนะ!

“ฉันไม่ชอบพูดเป็นครั้งที่สอง ในเมื่อมันเป็นการ ร่วมงานกัน ก็อย่าทำเหมือนว่าฉันบังคับเธอ”
น้ำเสียงของกู้เป่ยเฉิงเย็นชาถึงกระดูก สีหน้า หมองหม่น

เขาเป็นคนที่ยืนอยู่ด้านบนเสมอ แต่ไหนแต่ไร มาเป็นคนอื่นทั้งนั้นที่มาเอาใจเขา ในเมื่อมันเป็นการ ร่วมงานกัน ถ้ายังงั้นมันก็ต้องเป็นการเต็มใจกันทั้งสอง ฝ่าย

เขาคิดว่าตัวเองได้ให้อิสระหลินปิงชิงมาก พอแล้ว แต่ว่าเธอยังมีท่าทีไม่ให้ความร่วมมือแบบนี้ ทำให้กู้เป่ยเฉิงรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

นี่เป็นครั้งแรก ที่เขาให้โอกาสหลินปิงชิง

แต่ว่าถ้าหลินปิงชิงเข้ากับเขาไม่ได้ เขาก็ไม่ อยากจะเสียเวลาอีกต่อไป

“เป็นคนทำให้ฉันพอใจ ไม่เข้าใจหรอ?”

เขาเยาะเย้ย “อาจจะเพราะว่าฉันขออะไรเธอ น้อยเกินไป ก็เลยทำให้เธอลืมไปว่าในสัญญานี้เธอ ต้องทําอะไรบ้าง”

หลินปิงชิงมองหน้ากู้เป่ยเฉิงอึ้งๆ ความอัปยศ อดสูปรากฏขึ้นมาเต็มหัวใจเหมือนกับสายน้ำ

เธออยากจะพูดมากว่าตัวเองไม่เข้าใจ แต่พอ เห็นสีหน้าสายตาที่เย็นชาในตอนนี้ของกู้เป่ยเฉิงแล้ว นั้น เธอยิ่งมั่นใจว่าถ้าพูดออกไปแบบนั้น กู้เป่ยเฉิง คงจะเดินออกไปโดยที่ไม่แม้แต่หันหน้ากลับมามอง แน่นอน

ผ่านไปสักพัก หลินปิงชิงก็พักปากแน่น

ร่างกายสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ แล้วสุดท้ายก็ค่อยๆ ขยับร่างกายเข้าหากู้เป่ยเฉิง
หลินปิงชิง เธอหาเพื่อล้างแค้น! เธอต้องล้าง แค้น!

เรื่องพวกนี้ เป็นเรื่องที่จำเป็นต้องทำเพื่อแก้ แค้น!

หลินปิงชิงเตือนตัวเองในหัวไม่หยุด แล้วก็ยื่น มือไปกอดเอวของกู้เป่ยเฉิงไว้

สัมผัสที่อ่อนโยนของเธอทั้งงุ่มง่ามและ

พยายามควบคุม แต่ว่าทำให้ความอดทนของกู้เป่ยเฉิง ขาดผึ้งลงทันที

เขากดหลินปิงชิงลง แล้วตัวเองก็เป็นผู้ควบคุม ทันที

การบุกรุกที่เผด็จการเกิดขึ้นอีกครั้ง ใจของ หลินปิงชิงเจ็บจนชาไปหมด ดวงตาของเธอมีแต่ความ นิ่งเงียบ

มือที่กอดกู้เป่ยเฉิงอยู่นั้นก็ออกแรงขึ้นมา “เป่ย

เสียงที่อ่อนโยนของเธอแหบสั่นเล็กน้อย เปิด

เผยให้เห็นความต้องการ

กู้เป่ยเฉิงแข็งทื่อไปทั้งตัว ในดวงตาสีดำของ เขามีเปลวไฟเกิดขึ้น และการกระทำของเขาก็ร้อน แรงขึ้นเรื่อยๆ

“เรียกต่อไปเรื่อยๆ!”

“เป่ยเฉิง……เป่ยเฉิง……เป่ยเฉิง!

หลินปิงชิงร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกับ ว่ากำลังระบายอารมณ์ของตัวเอง เสียงของเธอดังขึ้น เรื่อยๆ
เลือดของกู้เป่ยเฉิงสูบฉีดไปทั่วร่างกาย เสียง ร้องที่คุ้นเคยนี้เหมือนกับว่าเป็นยาพิษ ที่ทำให้เขาลุ่ม หลง ทำให้เขาสูญเสียเหตุผลทั้งหมดของตัวเองไป

***

แสงแดดที่อบอุ่นส่องเข้ามาในห้องผ่านช่อง

หน้าต่าง บรรยากาศในห้องยังคงเต็มไปด้วยความ ลามก

หลินปิงชิงนอนขดอยู่บนเตียง เธอรู้สึกเจ็บปวด ไปทั่วร่างกาย ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับนิ้วมือ

เมื่อคืนกู้เป่ยเฉิงต้องการเธออย่างบ้าคลั่ง สุด ท้ายหลินปิงชิงก็น๊อคไป

น้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาบนใบหน้าของหลินปิงชิง เธอกัดผ้าห่มแน่นเพราะไม่อยากจะให้เสียงอะไร เล็ดลอดออกไป

ทันใดนั้นเสียงน้ำในห้องน้ำก็หยุด หลินปิงชิงตัว ค้างแข็ง หลับตาลงและแกล้งหลับต่อ

กู้เป่ยเฉิงยืนอยู่ข้างเตียงและมองคนที่อยู่บน

เตียง สายตาเขาดูซับซ้อนมาก

คนบนเตียงห่อตัวด้วยผ้าห่มแน่น แล้วนอนขด จนตัวเล็ก ดูแล้วน่าสงสารมาก

เขาเดินเข้าไป แล้วดึงผ้าห่มของหลินปิงชิงออก

ร่างกายของหลินปิงชิงสั่นเล็กน้อย เธอกำหมัด

แน่นและบังคับให้ตัวเองสงบ บังคับให้ตัวเองลืมตาขึ้น และมองคนตรงหน้า

หลินปิงชิง สงบลงเดี๋ยวนี้ พวกเขาเซ็นต์สัญญา กันแล้ว เธอต้องทำในส่วนที่เธอควรจะทำให้สำเร็จ
ระหว่างพวกเขาไม่มีความรู้สึกอะไรต่อกันทั้ง นั้น เป็นแค่การแลกเปลี่ยนเท่านั้น กู้เป่ยเฉิงไม่ได้ทำ อะไรผิดเลยแม้แต่น้อย!

บางทีวิธีนี้ก็ได้ผล สายตาที่หลินปิงชิงมองหน้า กู้เป่ยเฉิงสงบลงไปเยอะมาก เธอไม่ได้พูดอะไร แค่รอให้กู้เป่ยเฉิงพูดออกมา ก่อน หรือพูดได้ว่า คำสั่งจากเขามากกว่า

พอเห็นรอยเขียวช้ำที่ผิวสีขาวๆของเธอนั้น สายตาของกู้เป่ยเฉิงก็มืดมนลงทันที

เมื่อคืนเขาก็หยาบคายเกินไปจริงๆ แต่ว่าปฏิกิริยาของหลินปิงชิง ทำให้กู้เป่ยเฉิง รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

เขาคิดว่าหลินปิงชิงจะร้องไห้ แต่ไม่คิดว่าเธอ จะสงบขนาดนี้ เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

เพียงแค่ สายตาคู่นั้นของเธอไม่ได้มีความรู้สึก

อะไรทั้งนั้น

เขารู้สึกว่าเขาควรจะชอบท่าทีของหลินปิงชิง ตอนนี้สะอีก แต่ว่าในใจของเขากลับรู้สึกอารมณ์เสีย แปลกๆ

กู้เป่ยเฉิงเม้มปาก “ฉันเรียกหมอมาแล้ว เดี๋ยว เธอก็ไปตรวจร่างกายสักหน่อยแล้วกัน”

“โอเค” หลินปิงชิงหรี่ตา แล้วก็ตอบออกไป ต้องทำศัลยกรรมอีกแล้วหรอ? ไม่เป็นไร เธอรับได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ