ตอนที่ 9 หมอมาหา

หน้าของหลินปิงชิงแดงไปหมด และหัวใจก็เต้น เร็วไปกว่า

แม้ว่ากู้เป่ยเฉิงหน้าจืดไปหน่อยแต่ก็ทำดีกับตน

ดีมาก

ไม่ว่าการใช้หรือว่าการกิน กู้เป่ยเฉิงก็ไม่เคยให้ เธอขาดไปอยู่ และแม้ว่าเธอมีข้อเรียกร้องอะไร กู้เป่ย เฉิงก็จะตอบเธออยู่เสมอ

หรือว่าตนเองอยู่กับเขาแบบแฟนกันจริงๆได้

ความคิดนี้ออกมาจากสมองของหลินปิงชิง อย่างทันที และเธอกดมันลงโดยรีบแล้วก็ลุกขึ้น เข้าไปห้องครัว

“น้าฉินคะ ให้ฉันมาช่วย

เสียงที่คุ้นนั้นส่งมาจากข้างล่าง กู้เป่ยเฉิงรู้สึก เจ็บใจไปแล้วหน่อย

เขาไม่ได้กลับไปห้อง แต่ยืนอยู่มุมของบันได แค่ว่าคนอยู่ข้างล่างมองไม่เห็นเขา

กู้เป่ยเฉิงเอามือถือออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วดู หน้าจออย่างใจลอย

นั่นเป็นรูปภาพของผู้หญิงคนหนึ่ง

เธอใส่กระโปรงสีขาวยิ้มแย้มแจ่มใสยืนอยู่ที่ สนามหญ้า

เธอสะอาด บริสุทธิ์ อบอุ่น เหมือนแถนที่อยู่ในภูเขา
กู้เป่ยเฉิงหายใจเข้าลึกๆและโทรหาผู้ช่วย

“ติดต่อกับหมอจาง ให้เขามาวิลล่า” “ครับ คุณกู้จะให้หมอจางมาเมื่อไรครับ”

“ตอนนี้”

กู้เป่ยเฉิงวางสายไปและมองไปข้างล่าง เขาได้ยินเสียงของคนข้างล่างคร่าวๆอยู่ แต่

มองไม่เห็นคนพูด และก็ไม่มีความจำเป็นที่จะไปมอง เขายืนอยู่แล้วซักพัก เมื่อได้ยินเสียงก้าวที่ส่ง

มาจากข้างล่างแล้วจึงจะกลับห้องหนังสือ

การทำข้าวเย็นนั้นน้าฉันไม่ต้องการให้หลินปิง ชิงช่วยอะไร

ไม่นานเท่าไร ข้าวเย็นก็ทำเสร็จแล้ว น้าฉิน

เตือนเธอไปตามกู้เป่ยเฉิงมากินข้าว หลินปิงชิงขึ้นบันไดด้วยความรอคอย และยืน อยู่หน้าประตูห้องหนังสือกู้เป่ยเฉิงรู้สึกตื่นเต้นมาก

สุดท้ายเธอก็ไปเคาะประตู

“เข้ามา”เสียงง่ายดายทีเดียวโดยฟังอารมณ์

ใดๆไม่ออก

หลินปิงชิงใจเต้นเร็วไปกว่า เปิดประตูแล้วว่า “เป่ยเฉิงกินข้าวแล้ว”

เธอหน้าร้อนไปแบบอดไม่ได้ สภาพนี้ทำให้เธอ รู้สึกว่าตนเองใกล้ชิดกับกู้เป่ยเฉิงมาก

กู้เป่ยเฉิงวางเอกสารที่อยู่ในมือนั้นลง “โอเค”

“งั้น…….ฉันลงไปก่อนแล้ว”
หลินปิงชิงหนีลงไปข้างล่าง หน้าแดงไปหมด และรู้สึกดีใจอยู่หน่อย

เธอกับน้าฉันเอากับข้าวขึ้นโต๊ะ และกู้เป่ยเฉิง นั่งตรงๆอยู่แล้ว

เวลากินข้าวกู้เป่ยเฉิงไม่ชอบพูดคุยอะไร เรื่อง นี้หลินปิงชิงก็รู้อยู่ตั้งแต่ก่อน

เธอกินข้าวอยู่เงียบๆ แต่ใจยังรู้สึกตื่นเต้นมาก

แต่ไม่คิดเลยว่ากูเป่ยเฉิงเอ่ยปากพูดว่า

“ตอนนี้เธอไม่ได้ท้องและก็ไม่ต้องไปเรียนที่ ประเทศ M แล้ว พรุ่งนี้ผมจะให้ผู้ช่วยเอาข้อมูลให้เธอ ดูแล้วก็จะส่งเธอเข้าไปบริษัท”

หลินปิงชิงรู้สึกดีใจและอยากพูดขอบคุณโดย จิตใต้สำนึก แต่คิดถึงคำพูดของกู้เป่ยเฉิงแต่ก่อนจึง ตอบว่า “ค่ะ”

เธออดไม่ไหวที่จะมองกู้เป่ยเฉิงสุดท้ายก็ตัก เนื้อปลาให้เขาชิ้นหนึ่ง

“ปลามื้อนี้อร่อย คุณชิมหน่อยซิ”

หลินปิงชิงก้มหน้าไม่ได้ไปมองปฏิกิริยาขอ งกู้เป่ยเฉิง สุดท้ายเธอก็ไปมองสีหน้าของกู้เป่ยเฉิง โดยอดไม่ไหว

น้าฉันยืนอยู่ข้างๆมองท่าทางของหลินปิงชิง แล้วก็แอบยิ้มอยู่

เธอหวังว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณซวู่กับคุณกู้ นั้นจะดีขึ้นไปหน่อย

กู้เป่ยเฉิงมองปลาที่อยู่ในจานแล้วใจลอยไป หน่อย เขาได้รู้สึกถึงว่าหลินปิงชิงกำลังแอบมองเขาอยู่

เวลาผ่านไปแล้วหลายนาที ในเมื่อที่หลินปิงชิง ใกล้จะผิดหวังเขาได้ว่า “โอเค”

เพราะคําตอบนี้ หลินปิงชิงรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นไป มาก และความอยากอาหารก็ดีขึ้นด้วย

หลังกินข้าวเสร็จเธอช่วยน้าฉินจัดโต๊ะ และน้า ฉินก็ไม่ต้องการให้เธอช่วยอะไรแค่พูดกับเธอเบาๆว่า รีดในขณะที่ร้อน

หลินปิงชิงมองไปทางโซฟา โดยหน้าแดง สุดท้ายก็เดินเข้าไป

โดยปกติแล้ว หลังกินข้าวไปกู้เป่ยเฉิงก็จะกลับ ห้องหนังสือ แต่วันนี้เขาไปนั่งที่โซฟาอยู่ เธอเข้าใจได้ ว่ากู้เป่ยเฉิงก็อยากมีเวลาอยู่เธอใช่ไหม

หลินปิงชิงทั้งดีใจและตื่นเต้น เหมือนผู้หญิงคน หนึ่งที่ความรักเริ่มต้นขึ้น แต่ว่าความรู้สึกแบบนี้ถูกตัดไปโดยเสียงการ

เคาะประตูที่มาอย่างกะทันหัน

“ฉันไปเปิดประตู”หันตัวไปประตู

มีสองคนยืนอยู่หน้าประตู อยู่ในคนหนึ่งนั้นเธอ รู้จักเป็นผู้ช่วยของกู้เป่ยเฉิง และอีกคนหนึ่งนั้นเธอ ไม่รู้จัก

กู้เป่ยเฉิงไม่ได้กลับห้องหนังสือนั้นคือเพราะว่า

รอคนนี้อยู่หรือ

ทันใดนั้นหลินปิงชิงรู้สึกผิดหวังขึ้นมา

“สวัสดีครับ คุณซวู่”ผู้ช่วยเอ่ยปาก
“สวัสดีค่ะ เชิญเข้ามาเถอะ” หลินปิงชิงยิ้มอย่าง อึดอัด

เขาจะเข้าห้อง ขึ้นข้างบนหรือว่าไปช่วยน้าฉิน

ที่ห้องครัว

“จิ้งหยี คือหมอจาง”

เสียงของกู้เป่ยเฉิงส่งมา เขาได้ยืนอยู่หลังแล้ว ความดีใจของหลินปิงชิงที่หายไปนั้นกลับมาถึง แล้วอีก

เขากําลังแนะนําตัวเองให้กับแขกหรือ

แม้ว่ากู้เป่ยเฉิงพูดว่าให้เธอเป็นแฟนนั้นเป็นเพื่อ แก้ไขปัญหากระตุ้นให้แต่งงาน แต่ถึงตอนนี้แล้วหลิน ปิงชิงยังไม่เคยเจอคนนอกคนไหน กู้เป่ยเฉิงก็ไม่ได้ เปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเขา

จึงทําให้หลินปิงชิงสงสัยความหมายของเธอ ต่อเขาและเมื่อไรตนเองถึงจะแก้แค้นได้

“สัสดีค่ะ คุณหมอจาง” หลินปิงชิงเอ่ยปาก

อย่างเกรงใจ

หมอจางยิ้มพยักหัวกับเธอ กู้เป่ยเฉิงมองหมอ จางแล้วว่า “หมอจางครับ รบกวนคุณทำผ่าตัดให้จิ้ง หยีหน่อย……

เดี่ยว กู้เป่ยเฉิงกำลังพูดอะไรอยู่

หลินปิงชิงรู้สึกงงมาก เธอมองไปกู้เป่ยเฉิงด้วย ความสงสัย

แต่ว่ากู้เป่ยเฉิงไม่ได้ตอบสนองเธออะไร เขา มองไปหมอแล้วพูดต่อว่า “คุณหมอจาง นั่งที่นี่เถอะ”
“ครับ”คุณหมอจางตอบ

หลินปิงชิงถูกกู้เป่ยเฉิงจับมือไว้ เธอรู้สึกชาไปหน่อย กู้เป่ยเฉิงดึง

โซฟา

ไปนั่งลงที่

“คุณซวู่ครับ ขอนั่งข้างหน้าไปหน่อย หมอขอดู หน้าคุณอย่างละเอียดหน่อย”หมอจางพูดโดยสุภาพ “รบกวนรอแป๊บเดียว” หลินปิงชิงเอ่ยปากและ

หันหัวมองไปกู้เป่ยเฉิงอย่างงง “คุณหาหมอมาทำผ่าตัดให้ฉันหรือ”

แม้ว่าเธอจะโง่ขนาดไหนก็เข้าใจสถานะตอนนี้ อย่างดีแล้ว

“ถ้าหน้าเธอยังเหมือนเดิมอยู่นั้นก็จะมีปัญหาที่ ไม่จําเป็นมากมาย ผมว่าเปลี่ยนหน่อยจะดีกว่า”

กู้เป่ยเฉิงพูดอย่างใจเย็นแล้วมองไปหลินปิงชิง หลินปิงชิงรู้สึกว่าตนเองใจเย็นไม่ได้ เธอเอ่ย พูดว่า “คุณไม่เคยปรึกษาเรื่องนี้กับฉันเลย”

นี่มันเป็นหน้าตาของเธอนะ ทำไมกู้เป่ยเฉิงถึง เรียกคุณหมอมาโดยไม่ได้รับความตกลงของเธอ

ความรู้สึกดีๆที่หลินปิงชิงมีอยู่ต่อกู้เป่ยเฉิงนั้น หายไปหมด เธอคิดอยู่ในใจว่าตนเองแค่เป็นผู้ใต้ บังคับบัญชาของกู้เป่ยเฉิงเอง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ