ตอนที่ 7 เกราะ

หัวใจของหลินปิงชิงเต้นอย่างเร็ว และไปลูบ ท้องของตนโดยจิตใต้สํานึก

ที่ก่อนนั่นนี้เธอก็เคยคิดว่าตนเองสามารถอยู่ ข้างๆของลูกคนนี้ได้ และก็หวังว่าจะแต่งงานกับกู้เป่ย เฉิง

และความหวังนั้นเธอก็แค่คิดไปเฉยๆเอง ไม่ใช่ ว่าเธออยากแต่งเข้าไจแอนต์ แต่เพราะว่าเธอไม่กล้า ไปคิดว่าถ้าลูกได้คลอดออกมาก็หมดความสัมพันธ์ กับตนแล้วมันจะเป็นสภาพแบบไหน

และต้องยอมรับว่า กู้เป่ยเฉิงที่อยู่ในตอนนี้เป็น คนที่ใจเธอเคยรอคอยอยู่

แต่ว่าตอนนี้ลูกก็เสียไปแล้วพูดเหล่านี้ก็ไม่มี ประโยชน์อะไรแล้ว

หลินปิงชิงไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร กู้เป่ยเฉิงก็ยืน

ขึ้นแล้ว

“ผมกลับไปแล้ว เธอพักผ่อนให้ดีนะ”

เขาพูดอย่างตรงๆ ไม่มีความคิดที่อยากจะนอน อยู่ที่เตียงข้างเป็นเพื่อนกับเธอหลินปิงชิงก็ไม่ได้เอ่ย ปากหยุดเขา

เพราะว่ารู้หลินปิงชิงดีแก่ใจว่า กู้เป่ยเฉิงกับเธอ นั้นแค่มีความสัมพันธ์ร่วมมือ เขาให้สถานการณ์รักษา แบบนี้แก่เธอมันก็ดีพออยู่แล้ว

กู้เป่ยเฉิงจากไป ห้องคนไข้เงียบลงไปอีกหลิน ปิงชิงมองเอกาสารที่อยู่ในมือนั้นใจลอยอยู่
ดึกเข้าเรื่อยๆ ตัวผอมๆของนั้นถูกคลุมอยู่ใน ความมืดมน ดูเหมือนว่าจะโดนความมืดมนนี้จมลง

และตอนนี้อยู่ที่หน้าประตูโรงแรมGertelของ

ประเทศM ลู่หรงเซินกับลู่เจิ้งเทียนมองดูรถที่ขับเข้า มาทุกคันอย่างกระวนกระวายใจ

รถเบนท์ลีย์สีดำคันหนึ่งจอดที่หน้าประตู มอง เห็นคนที่ลงจากรถแล้วลู่หรงเซินตื่นเต้นมาก

“พ่อ รีบ เป็นคุณกู้

ทั้งพ่อและลูกวิ่งเข้าไปทันที แต่ว่ายังไม่ทันถึง หน้ากู้เป่ยเฉิงก็ถูกผู้คุ้มกนตัดทางไป

“สวัสดีครับ คุณกู้ครับ เราไม่ใช่คนเลว ให้เวลา กับเราซักกี่นาทีได้ไหม” ลู่หรงเซินพูดโดยรีบใจ

เขาใช้ทุกวิธีขอเจอกับกู้เป่ยเฉิงครั้งหนึ่งแต่ถูก คนของกู้เป่ยเฉิงปฏิเสธไปหมด เขาได้ข่าวว่ากู้เป่ยเฉิ งอยู่โรงแรมนี้จึงจะมารอเขา

สายตากู้เป่ยเฉิงวางอยู่ถึงสองคนและมองไป

คุ้มกัน

ผู้คุ้มกันถอยไปอีกข้างหนึ่งแต่ยังจ้องมองลู่หรง เซินสองคนอยู่

ลู่เจิ้งเทียนจัดเสื้อของตนแล้วเดินเข้าไป

“สวัสดีครับ คุณกู้ ผมคือลู่เจิ้งเทียนเป็นสามีของจาง เส่หยิงครับ”

เขาพูดไปและยืดมือให้กู้เป่ยเฉิงไป แต่ดูท่าที แล้วกู้เป่ยเฉิงไม่อยากจับมือกับเขาแม้แต่นิดเดียว

มือของลู่เจิ้งเทียนแขวนอยู่อากาศและใจของ เขารู้สึกอึดอัดอยู่หน่อย
เขาโกรธตนเองว่าท่าทางตนโง่ไปแล้ว ทันใด นั้นเขาก็ไม่รู้ว่าควรทำอะไร

กู้เป่ยเฉิงเป็นคนยังไง เขาไม่เคยให้หน้ากับใคร อยู่เลย ตนเองมีฐานะแบบไหนมีสิทธิที่สามารถจับมือ กับกู้เป่ยเฉิงได้หรือ

ลู่หรงเซินเดินเข้าไปอย่างใจร้อนและจับมือของ พ่อตนเองไว้ แก้ความอึดอัดของลู่เจิ้งเทียนไป

เขามองกู้เป่ยเฉิงและพูดว่า “คุณกู้คะ ขอโทษที่ แม่ผมทำให้คุณซวูเจ็บ แต่ผมคิดว่าเรื่องนี้มันมีความ เข้าใจผิดอยู่ หวังว่าคุณจะให้โอกาสแก่แม่ผมครับ ขอ โทษจริงๆด้วย และเราจะมาจ่ายค่ารักษาทั้งหมดนั้น”

ทนายความบอกว่าจางเส่หยิงได้ทำร้ายคนสอง คน และให้หนึ่งคนที่อยู่ในนั้นเสียลูกไป เป็นความผิด ไม่เบาจริงๆ

กู้เป่ยเฉิงมองไปลู่หรงเซิน เขาก็คือสามีของ

หลินปิงชิงหรือ ลู่หรงเซินหาทุกวิธีทางที่อยากเจอกับเขา เรื่อง นี้กู้เป่ยเฉิงเข้าใจเป็นอย่างดี

แต่ว่ากู้เป่ยเฉิงได้สร้างอุบัติเหตุทางรถของ หลินปิงชิงมา และนิ้วมือของเขายังพบอยู่ที่รถของพ่อ แม่หลินปิงชิง คนอย่างนี้ยังถือว่าเป็นลูกกตัญญูได้ หรือ

กู้เป่ยเฉิงยิ้มเยาะเย้ย “ความเข้าใจผิดอะไร”

“เป็นอย่างนี้ครับ นี่เป็นรูปถ่ายของภรรยาผม ครับ คุณดูแล้วรู้สึกว่าหน้าของเธอเหมือนกับคุณซวู่ หรือไม่ครับ”
ลู่หรงเซินเอามือถือออกมาส่งถึงตรงหน้าขอ

งกู้เป่ยเฉิง

คนที่อยู่ในรูปนั้นใส่กระโปรงสีขาวนั่งอยู่หน้า โต๊ะกาแฟ ยิ้มหวานๆทั้งสวยและอ่อนโยน

มือถือของลู่หรงเซินนั้นเดิมก็ไม่มีสิ่งของอะไร เกี่ยวกับหลินปิงชิงมาก หลังหลินปิงชิงตายไปเขาก็ ลบไปหมด และรูปนั้นคือเขาหาได้ที่วงเพื่อนของหลิน ปิงชิง

กู้เป่ยเฉิงก้มหน้าไปดู พอเห็นรูปนี้แล้วรู้สึกใจ เต้นไปหน่อย

เขารับมือถือมาดูโดยจิตใต้สำนึก

แต่หลังดูหน้าของรูปภาพนั้นชัดเจนแล้วก็ทิ้งมือ ถือให้ลู่หรงเซิน

ลู่หรงเซินไม่รู้ว่าการตอบสนองของกู้เป่ยเฉิงนี้ มันหมายความว่าอย่างไร

เขาลังเลไปแล้วซักพักก็พูดกับกู้เป่ยเฉิงว่า “ผม ไม่รู้ว่าคุณซวู่หน้าเหมือนกับภรรยาของผมที่ตายไป แล้วหรือไม่ แต่แม่ของผมดูคนผิดแล้วจริงๆ”

“ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ผมกับภรรยาผมนั้นดี มาก หลังภรรยาผมเสียชีวิตไป แม่ผมก็เสียใจมาก ผม อยากให้ผมดีใจจึงส่งแม่ไปเที่ยวที่ต่างประเทศ แต่ไม่ คิดเลยว่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา”

ลู่หรงเซินทำหน้าเศร้าโสด มองกู้เป่ยเฉิงอย่าง จริงใจ

“คุณกู้ครับ แม่ผมคิดว่าคุณซวู่เป็นภรรยาผม เพราะตื่นเต้นมากไปจึงทำให้คุณซวู่กับคุณฉินบาดเจ็บ ไม่ใช่ตั้งใจทำครับ ขออภัย……

“ไม่ใช่ตั้งใจทำหรือ” กู้เป่ยเฉิงทำหน้าจืดๆ

“เจ้าหน้าที่กับแอร์โฮสเตสที่อยู่เครื่องบินนั้น สามารถพิสูจน์ว่าแม่ของแกคือตั้งใจหรือไม่ คำพูด เหล่านี้แกไว้พูดที่ศาลเถอะ”

กู้เป่ยเฉิงหันตัวจากไป และคิดอยู่ในใจว่า สายตาของครอบครัวหลินปิงชิงเลือกผู้ชายนั้นมันไม่ ดีเหลือเกิน เขาไม่เคยเจอคนหน้าด้านแบบลู่หรงเซิ นมาก่อน

แอร์โฮสเตสพูดกับน้าฉินอย่างชัดเจนแล้วว่า จางเส่หยิงตั้งใจไปชน หากว่าลู่หรงเซินพูดว่าจางเส่ห ยิงมีปัญหาทางจิตใจก็ดีกว่าพูดว่าเธอไม่ใช่ตั้งใจ

ลู่หรงเซินรู้สึกถึงว่าตนเองพูดคำผิด

“คุณกู้ครับ ขอโทษจริงๆครับ คุณ……….

เขาอยากจะแก้ตัว แต่ถูกผู้คุ้มกันตัดทางไป เขาทำได้แต่มองกู้เป่ยเฉิงเดินเข้าไปโรงแรม

***

วันรุ่งขึ้น กู้เป่ยเฉิงมาถึงห้องคนไข้ของหลินปิง

ชิง

“เธอคิดให้ดีแล้วหรือยัง” กู้เป่ยเฉิงมองหน้า หลินปิงชิงถาม

เมื่อวานคืนนั้นเขานอนไม่ค่อยดี สมองคิดถึง รูปภาพนั้นบ่อยๆ เขาอยากจะได้คำตอบของหลินปิง ชิงโดยเร็ว

หลินปิงชิงก็นอนไม่ค่อยดีเหมือนกัน
มองหน้าผู้ชายที่นั่งอยู่ต่อหน้าตนนั้นเธอรู้สึก ตื่นเต้นมากจนหายใจไม่ค่อยออก

เธอหายใจเข้าลึกๆ “คุณกู้คะ ฉันอยากคุยกับ

คุณหน่อย”

“พูดซิ”

“สำหรับเรื่องที่คุณต้องการภรรยาคนหนึ่งนั้น คือเพราะว่าคุณต้องการแต่งงานโดยเร็วหรือว่าคุณ ต้องการมีผู้หญิงคนหนึ่งมาเป็นเกราะการกระตุ้น แต่งงานของคุณคะ”

กู้เป่ยเฉิงขมวดคิ้ว “มันต่างกันตรงไหนหรือ

“ถ้าหากว่าคุณต้องกันนั้นแต่เป็นเกราะการกระ ตุ้นแต่งงาน งั้นมีแฟนคนหนึ่งก็พอแล้วไม่ต้องการการ แต่งงานหรอก”

“โดยสรุปแล้วเธออยากจะทำอย่างไร”