บทที่ 8 ขอโทษ น้ำฝนอย่าให้พูดซ้ำสอง
ระหว่างที่ต่อต้านเรยาอยู่ ฝนรู้สึกปวดที่ท้องน้อย
ในตาจ้องไปดูมีดที่กำลังจะกรีดมาที่หน้า
เธอจะเอามือไปบังเรยา ทันใดนั้นเห็นเรยายิ้มอย่าง
“ช่วยด้วย- -” เสียงร้องดังขึ้นพร้อมกับเสียงตกน้ำ
น้ำฝนสีหน้าซีดเซียว
เธอเอามือกดที่ท้องน้อยและค่อยๆลุกขึ้นมา และ มองไปดูเรยาที่ตกอยู่ในบ่อน้ำ
เขา….เธอไม่ได้ผลักเรยา…ทั้งหมดนี้เป็นแผนของเร
ยา แพศยา เธอทำอะไรเรยา?”
ชานนท์รีบวิ่งเข้ามา และตบไปที่หน้าของน้ำฝนด้วย สีหน้าที่โกรธแค้น
“ไม่ใช่ฉัน..คุณชานนท์.ฉันไม่ได้ทำ…” น้ำฝนรู้ ว่าอธิบายยังไงก็ไร้ปนะโยชน์
แต่เธอก็ไม่อยากให้ชานนท์เข้าใจเธอผิด ใบหน้าที่ ร้อนผ่าวเหมือนจะชาไปเลย
“อย่าดีหม่าม…คนร้าย…ต้นกล้าทุบตีที่ไหล่ของ
ชานนท์
หลังจากนั้นชานนท์ก็ ทั้งต้นกล้าลงมาและรีบโดดลง
ไปช่วยเรยา
น้ำฝนรับต้นกล้าไว้และมากอดที่อ้อมอกไว้อย่างแน่น
ผ่านไปสักพัก
ชานนท์อุ้มเรยาขึ้นมาจากบ่อด้วยกายที่เปียกชุ่ม
เรยาซบอยู่ในอกเขาด้วยร่างกายที่อ่อนแรง
จากนั้นมีหมอรีบมาช่วยเหลือเรยา ชานนท์กำหมัด
ทั้งสอง
สีหน้าโมโหและจ้องไปที่น้ำฝน
“เธออยากอธิบาย ก็ได้ ฉันให้โอกาศเธออธิบาย เธอ
พูดสิ…”
น้ำฝนเปิดปาก…และพูดอย่างหมดแรง
“เรยา..มาตบฉันก่อน..จากนั้นเขาก็โดดลงไปที่บ่อ
เอง…ฉันไม่ได้ทำนะ…”
เรยาแค่แกล้งสลบไม่ได้สติ พอฟังถึงตรงนี้
เธอรีบลืมตาและแกล้งทำเป็นสำลักน้ำแล้วเพิ่งได้สติ
กลับมา
“นนท์คะ…” ชานนท์พยุงเธอขึ้นมาและถามด้วย
ความเป็นห่วง
“เรยา ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง?” เรยาพูดด้วย
สีหน้าอ่อนแรง
“นนท์ เรยาไม่เป็นไรค่ะ ไม่เกี่ยวกับน้ำฝน เพราะเร
ยาไม่ระวังเอง
ขาเลยสะดุดล้มลงไปเอง คุณอย่าโทษน้ำฝนเลย
นะ)
ในสวนสัตว์ปกติคนก็เยอะอยู่แล้ว ตอนนี้เกิดเรื่อง แบบนี้ รอบๆมีคนจ้องมองเยอะมาก
ตอนนี้ได้ยินเสียงที่อ่อนแรงของเรยา ผู้คนต่าง วิพากษ์วิจารณ์น้ำฝน
“ดูซิ ผู้หญิงคนนั้นช่างโหดร้ายจริงๆ ผลักคนตกน้ำ แล้วยังมาทำหน้าไร้เดียงสา
“ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ คนอื่นช่วยเธอพูดความดี แต่ เธอกลับไปใส่ร้ายคนอื่น”
(เป็นเมียน้อยไปทำลายครอบครัวคนอื่นและยังจะ
ทำร้ายคน
เห็นแล้วน่าขยะแขยง! !”
น้ำฝนฟังคำวิพากษ์วิจารณ์ของคนรอบข้าง เธอกุม
มือไว้แน่น เมียน้อย?
เธอเป็นเมียน้อยที่มาแทรกแทรงระหว่างเรยากับชา
นนท์หรือ?
เสียงเธอทั้งเบาทั้งแหลม แต่ทุกถ้อยคำยืนหยัด เธอมองไปที่ชานนท์
ผู้ชายคนที่เธอรักหมดหัวใจ
“เปล่า..ฉันไม่ได้ผลักเขา…คุณชานนท์ คุณเชื่อ ฉัน..ฉันไม่ได้ผลักเขา..
เขาเป็นคนแกล้งกระโดดลงไปเอง”
“เธอจะโกหก ก็หาคำพูดที่มันเนี่ยนหน่อย เรยากระโดดลงไปเอง?”
เธอทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงมาก เธอรีบขอโทษเรยา
เดี๋ยวนี้”
น้ำฝนพูดช้าและยืนหยัดทุกถ้อยคำ “ฉันไม่ได้ผิด
ฉันไม่ขอโทษ”
ชานนท์จ้องมองน้ำฝน สีหน้าเขาโมโหจนหน้าเขียว
ดูก็รู้ว่าโมโหสุดขีด “ขอโทษเดี๋ยวนี้ อย่าต้องให้ฉัน พูดครั้งที่สอง!”
น้ำฝนอุ้มต้นกล้า เธอมองหน้าชานนท์ เธอรักเขาสุด
รักจนสามารถทั้งได้ทุกอย่าง แต่ในใจผู้ชายคนนี้มีแต่
เธอพูดด้วยความเจ็บปวด“คุณชานนท์
ฉันบอกแล้วว่าเขาเป็นคนแกล้งโดดลงไปในบ่อเอง
เขาแกล้งทำให้คุณดู ก็เพื่อจะให้คุณเกลียด
ฉัน..เข้าใจฉันผิด..
ชานนท์ เชอะ คำเดียว และพูดจาเหน็บแนม
“เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? หรือว่าฉันยังเกลียดเธอไม่
พอหรือ?
เรยาถึงขั้นต้องทำร้ายตัวเองอย่างนี้เลยหรือ? อากาศหนาวขนาดนี้
ทำไมเธอไม่โดดลงไปในบ่อที่เป็นน้ำแข็งนี้หล่ะ
ไม่แน่แบบนี้ฉันอาจจะสงสารเธอหน่อยก็ได้…
น้ำฝนได้ยินแล้วอึ้ง ใช่ส… ชานนท์ไม่ชอบตัวเอง
ขนาดนี้
เกลียดตัวเองขนาดนี้…โดดลงไปที่บ่อน้ำหรือ?
น้ำฝนมองไปที่บ่อน้ำและพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ
“ถ้าฉันโดดลงไป คุณจะเชื่อฉันไหม?เชื่อว่าฉันไม่ ได้ผลักเขา…” เรยากอดชานนท์ไว้
“นนท์คะ เรยาหนาวค่ะ ทรมานจังเลย…” ชานนท์ ดึงสายตาออกจากน้ำฝนที่ผิดหวัง
จากนั้นข้างหลังเขามีเสียงคนตกน้ำดังขึ้นมา ต่อมา
เสียงผู้คนแว่วมาว่า
“ผู้หญิงคนนั้นโดดลงไปที่บ่อแล้ว”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ