บทที่ 5 อาจเป็นเพราะความรักที่น้ำฝนมีต่อเขา เลยทำให้เขายั่งเกรียดเธอ..

เรยาพูดกับกานติมา

“คุณป้าขึ้นไปพักผ่อนเถอะค่ะ เรยาพยุงคุณป้าเอง ตรงนี้ให้ป่า

ลำดวนจัดการก็พอ

ที่นี่

จากนั้นเธอก็ออกคำสั่ง“ป้าลำดวน รีบเอาตัวน้ำฝนออกไปจาก

กานติมาจับมือเรยาไว้แล้วบอก: “เรยาของป้าดีที่สุด”

– – -ป่าลำดวนมองน้ำฝนนอนอยู่ที่พรหม และพูดด้วยน้ำเสียง ตกใจ“คุณน้ำฝน”

เลือดสดๆไหลออกมาจากขาเต็มเลย แป๊บเดียวก็ทำให้พรหม

สีเงินกลายเป็นสีแดง

สีหน้าน้ำฝนซีดเหมือนกระดาษ เธอยื่นมือมาจับที่ท้อง ผู้หญิง

ด้วยกัน

ป้าลำดวนเห็นแล้วตกใจ จากนั้นก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอ รีบพยุงน้ำฝนขึ้นมา

และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปที่โรงพยาบาล

ตอนที่ป้าลำดวนเตรียมตัวจะพยุงน้ำฝนออกไป

เสียงของเรยาดังมาจากข้างหลังใยแก่ แกยังอยากทำงานนี้

อยู่ไหม บทที่ 5 อาจเป็นเพราะความรักที่น้ำฝนมีต่อเขา เลยทำให้เขายิ่งเกรียดเธอ..

ที่บ้านเก็บกวาดเสร็จกรือยัง?”

เรยาเห็นคราบเลือดที่อยู่บนพื้นก็รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เธอ อิจฉาในใจ

ทำไมน้ำฝนถึงท้องง่ายๆ

คลอดลูกให้ชานนท์มาคนนึงแล้วตอนนี้ก็ยังท้องอีก ยังดีที่เด็ก คนนี้แท้งไปแล้ว

ยังดีที่เธอกลับมาไว ถ้าไม่อย่างงั้น… ป่าลำดวนมองน้ำฝน

ด้วยความลำบากใจ

เรยาเดินใกล้มาเรื่อยๆ ตอนนี้ที่ห้องรับแขกไม่มีคน

เรยาก็ไม่ได้เสแสร้งเป็นคนใจดีอ่อนโยน

เธอดึงผมของน้ำฝนไว้อย่างไม่แคร์ภาพลักษณ์ตัวเอง ทั้งตบ

ทั้งถีบ

และเปิดประตูผลักน้ำฝนที่กำลังอ่อนแอออกจากบ้าน นาง แพศยา ไสหัวออกไป

ฉันนี่ถึงจะเป็นคุณผู้หญิงที่ถูกต้องตามกฎหมายของบ้านนี้

ถ้าแกอยากให้นางเด็กเวรนั่นมีชีวิตอยู่ต่อ

ก็ไม่ต้องมายั่วยวนซานนท์!ไม่งั้นฉันเอามันตายแน่!” บทที่ 5 อาจเป็นเพราะความรักที่น้ำฝนมีต่อเขา เลยทำให้เขายิ่งเกรียดเธอ..

น้ำฝนนอนซมซานอยู่หน้าประตู เจ็บไปหมดทั้งตัว

เธอร้องขอด้วยความสงสาร : “ต้นกล้า….อย่านะ อย่าทำร้าย

ลูกฉัน…”

เลือดที่ตัวเธอไหลไม่หยุด

ร่างกายเธอตอนนี้อ่อนแรงถึงขีดสุด เรยามองน้ำฝนด้วยสีหน้า

ได้ใจ

และสั่งบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าสวน “ลากตัวมันออกไป”ในห้อง

รับแขก

เรยาจ้องหน้าป้าลำดวนและพูดข่มขู่

แกทำความสะอาดคราบเลือดที่ห้องรับแขกและที่สวนให้

เรียบร้อย

เรื่องนี้ห้ามบอกชานนท์

แกก็น่าจะรู้ชานนท์เกลียดนางนั่นที่สุด พูดแล้วก็ทำให้เขา รำคาญใจเปล่าๆ

ถ้าแกยังอยากมีงานทำ ก็หุบปากซะ!”

บ้านพลาธร ชั้นสองห้องนอนเด็ก ต้นกล้าร้องไห้ตลอด

นมก็ไม่ยอมดื่ม บทที่ 5 ลาจเป็นเพราะความรักที่น้ำฝนมีต่อเขา เลยทำให้เขายั่งเกรียดเธอ..

“หม่าม จะเอาหม่าม”กานติมาทำยังไงเด็กก็ไม่หยุดร้อง

“ต้องโทษน้ำฝนนั่นคนเดียว

เลี้ยงลูกจนเป็นแบบนี้ ยิ่งพูดถึงผู้หญิงคนนั้นฉันก็ยิ่งโมโหเธอ พูดกับชานนท์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง

“ตอนนี้แม่เสียใจจริงๆ สองปีก่อน ถึงขายหน้าตระกูลเรา

ก็ไม่น่าให้ลูกแต่งกับผู้หญิงที่เชื่อไม่ได้แม้กระทั่งคำพูดคนนี้ ดี ที่ตอนนี้เรยากลับมาแล้ว

คุณพ่อของเรยาสองวันก่อนยังมาคุยเรื่องที่จะทำธุรกิจด้วยกัน

เรยาเป็นอ่อนโยนและเป็นลูกผู้ดีมีความรู้

นี่แหละถึงจะเหมาะสมกับตำแหน่งลูกสะใภ้บ้านเรา

แม่รู้ว่าสองปีนี้ลำบากลูกแล้ว แต่ว่า ลูกต้องระวังน้ำฝนนะ

เธอคงไม่ยอมหย่าง่ายๆแน่

ผู้หญิงคนนั้นต้องเปิดปากเรียกเงินก้อนโตแน่ “ชานนท์สีหน้า เคร่งเครียด

ถึงเขาไม่ชอบน้ำฝน แต่ไม่รู้ทำไม เขาไม่ชอบให้ใครนินทาว่า ร้ายเธอ ถึงคนๆนี้จะเป็นแม่ก็เถอะ บทที่ 5 อาจเป็นเพราะความรักที่น่าฝนมีต่อเขา เลยทำให้เขายั่งเกรียดเธอ..

“ผมรู้แล้ว แม่ออกไปก่อนเถอะครับ”กานติมาออกจากห้อง

ต้นกล้าร้องไห้หนักมาก

ชานนท์สูบบุหรี่อยู่ที่หน้าต่างไปสองมวน จากนั้นเดินมาตรง หน้าต้นกล้า และต่อว่า

“หยุดร้อง ร้องทำไม มีอะไรน่าร้อง!” ผู้หญิงคนนั้นสอนลูก

ยังไง?

เอะอะก็ร้องไห้ไต้นกล้ารู้สึกกลัว อยากร้องแต่ก็ไม่กล้าร้อง ชา นนท์มองหน้าต้นกล้า

เด็กทั้งอ้วนทั้งกลม ผมเงาดกดำ ดวงตากลมโต ไม่เหมือนเขา

และน้ำฝน

แต่ชานนท์ไม่เคยคิดว่าลูกคนนี้ไม่ใช่ลูกตัวเองไหม เพราะเขารู้ ว่าน้ำฝนรักเขามาก

เธอไม่ทำเรื่องที่ผิดต่อเขาอย่างแน่นอน อาจเป็นเพราะความรัก ที่น้ำฝนมีต่อเขา

ยิ่งทำให้เขาเกลียดยิ่งน้ำฝน สองปีกว่านี้ เขาไม่เคยได้ใกล้ชิด

กับต้นกล้า

แม้แต่สัมผัสในเวลาอันสั้นยังไม่เคยมี เขาเกลียดน้ำฝน

นอน บทที่ 5 อาจเป็นเพราะความรักที่น้าฝนมีต่อเขา เลยทำให้เขายิ่งเกรียดเธอ.

ยิ่งเกลียดน้ำฝนที่ทำทุกวิถีทางเพื่อท้องกับเขา–

บอดี้การ์ดสองคนเอาน้ำฝนไปทิ้งหน้าถนน

ในคืนที่หิมะตกหนัก แสงจากพระจันทร์ได้ส่องผ่านต้นไม้ที่

กำลังพัดปลิว บอดี้การ์ดหนึ่งในนั้นเห็นสีหน้าที่อ่อนเพลียของน้ำฝนก็อด

สงสารไม่ได้

เลยเอาโทศัพท์โทรไป120

น้ำฝนนอนอยู่บนพื้นที่ปกคลุมด้วยหิมะ เธอปวดจนเหมือนมีมีด

มากรีดที่ท้องเธอ

เธอเอามือลูบที่ท้อง รู้สึกได้ถึงลูกในท้องค่อยๆตายจากไป

ชานนท์ ทำไมคุณต้องทำกับฉัน….แบบนี้…ทำไม…เธอค่อยๆ

หลับตาลง

เลือดไหลออกมาจากร่างของเธอไม่หยุด

จนหิมะกลายเป็นสีแดง. -ตอนที่ชานนท์เดินลงมา

เจอป้าลำดวนกำลังเปลี่ยนพรหมอยู่ ชานนท์สั่งป่าลำดวน

(ช่วงที่ต้นกล้าอยู่ที่นี่ ป้ารับผิดชอบดูแลต้นกล้าแล้วกัน ค่ะ” ป้าลำดวนพยักหน้า และเอาไม้ถูพื้นเดินไปเก็บ ชานนท์ดูป้า

ลำดวน

แล้วมองไปที่พรหมบนพื้นที่เพิ่งเปลี่ยนใหม่

ชานนท์ขมวดคิ้วและทำหน้าสงสัย” ดึกดื่นป่านนี้แล้ว ถูพื้น

ทำไม

ป้าไม่รู้ว่าแม่ผมแพ้ขนแพะ?

ยังมาปูพรหมขนแพะอีก” ป้าลำดวนก็ไม่รู้จะทำยังไง

พรหมผืนเก่าก็มีแต่คราบเลือดของน้ำฝน

ในห้องเก็บของก็เหลือแค่ผืนนี้ผืนเดียว ป้าลำดวนเลยเปลี่ยน

มาปูพรหมนี้

แต่ไม่นึกว่า ชานนท์จะความจำดีอย่างนี้ คุณชานนท์ คือคุณ

น้ำฝนเขา…)

ป้าลำดวนเป็นห่วงร่างกายของน้ำฝนเสียเลือดไปเยอะขนาดนี้

จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมารึเปล่า

ชานนท์จ้องมองป้าลำดวนและถามเหมือนเป็นห่วง น้ำฝนเป็น อะไร?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ