บทท 20 ฉันนอนกับภรรยาฉน ผิดกฎหมายหรอ?
น้ำฝนอึ้งเล็กน้อย ภรรยาหนึ่งเดียวหรือ? เธอก็เคย คิดแบบนี้มาก่อน
เมื่อก่อน เธอคิดว่าถึงเขาจะไม่ชอบตัวเอง ถึงแม้เขา จะเกลียดตัวเอง
แต่เวลาผ่านไป สักวัน เธอจะค่อยๆให้เขายอมรับ
แต่ว่า เธอคิดผิดแล้ว คิดถึงอดีต
สีหน้าเธอไม่มีรอยยิ้ม เธอมองหน้าพี่พร บอกชา นนท์ ฉันไม่สบาย ไม่อยากไป
และก็ต่อไปเรียกฉันว่าคุณน้ำฝน เพราะฉันไม่ใช่คุณ
ผู้หญิง”
พูดจบ เธอก็นอนพักที่เตียง พี่พรถอนหายใจและ
เดินไปที่ห้องสมุด
ชานนท์เตรียมตัวหยิบชุดสูทเดินออกไป พี่พรบอก
กับเขาว่า
“คุณผู้ชายคะ คุณผู้หญิงไม่ค่อยสบาย บอกว่าไป ทานข้าวที่บ้านกับคุณไม่ได้ค่ะ”
ชานนท์ใส่สูท้สร็จ ฟังแล้วทำให้เขารู้สึกกังวลอย่าง ที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“เธอไม่สบายหรือ?”
พี่พรคิดๆแล้วพูดขึ้นมาว่า
“คุณผู้หญิงหลายวันมานี้ทานข้าวน้อยมาก แต่ละวัน ทานแค่นิดเดียว
ดิฉันให้คุณผู้หญิงไปหาหมอ แกก็ไม่ยอมไป แก บอกแต่ว่าโรคเก่ากำเริบ
เป็นโรคกระเพาะเฉยๆ” ชานนท์ก้าวเท้าเดินไปที่ ห้องนอนของเธออย่างไว
เขาเปิดประตูเข้าไป เธอนอนอยู่ที่เตียงกำลังเตรียม
ตัวจะหลับ
เธอได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา เธอนึกว่าเป็นพร “พี่พร เอาน้ำให้ฉันแก้งนึงเถอะ
ฉันรู้สึกหิวน้ำ!”
เขานิ่งไปสองวินาที จากนั้นก็ เดินไปเอาน้ำแล้วกลับมา
และเอามาให้เธอ มองสีหน้าเธอซีดเซียว ทำไมเมื่อ
ก็ไม่ทันสังเกตุเห็น
สีหน้าเธอดูไม่ดี น้ำฝนไม่คิดว่าคนที่เดินเข้ามาจะ เป็นชานนท์
ทันใดนั้นเธอลุกขึ้นมา ยื่นมารับแก้วน้ำ และหันหน้า
ไปอีกข้าง
“ชานนท์ คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?” ภายใต้น้ำ เสียงที่เย็นชาแฝงไปด้วยความห่วง
“ไม่สบายก็ไปหาหมอ!” “มันเกี่ยวอะไรกับคุณไม่
ทราบ?”
น้ำฝนไม่สนใจนอนลงไปที่เตียงต่อและนอนหันหลัง
“เธอเป็นภรรยาฉัน เธอว่าเกี่ยวอะไรกับฉันหล่ะ!”
น้ำฝนไม่ออกเสียง
เธอใช้ผ้าห่มปิดหัวเอาไว้ไม่อยากฟัง ชานนท์ดึง ผ้าห่มออกและอุ้มเธอออกมา
น้ำฝนขัดขืน ทุบตีที่อกของเขา คุณจะทำอะไร คุณ
ปล่อยฉันนะ!”
“ไม่สบายก็ไปโรงพยาบาลสิ” ผู้ชายไม่สนใจการขัดขืนของเธอ
เขาอุ้มเธอไว้แน่นเดินลงจากบันได และออกจาก ห้อง ผู้ช่วยก้องเปิดประตูรถให้เขา
ชานนท์อุ้มเธอไปนั่งลงที่เบาะ เธอไม่อยากไปโรง พยาบาล ขืนไปก็รู้ว่าเธอท้อง
“ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องไปโรงพยาบาล!” ชานนท์ แข็งกล้ากับเธอ
“เธอเป็นหรือไม่เป็นอะไร รอให้หมอตรวจดูก่อน หมอจะพูดยังไง!” น้ำฝนกัดฟัน
ชานนท์เห็นสีหน้าโกรธของเธอ ใบหน้าที่ขาวผ่อง
อมชมพู
กัดริมฝีปากและจ้องหน้าเขาไว้ เขาทำไมรู้สึกน่าตา แบบนี้ไม่เหมือนน้ำฝนคนเดิม
มันช่าง…น่ารัก เหมือนเจ้าแมวน้อยที่ขี้อ้อนกำลัง โกรธ ทำให้อยากเข้าไปลูบที่หัวเธอ
แต่เขาฝืนใจทำเสียงแข็งไม่สบายก็ต้องไปตรวจที่ โรงพยาบาลดูน้าฝนจ้องเขา
และมองไปดูวิวนอกหน้าต่างที่ผ่านไปอย่างไว เธอ ไปโรงพยาบาลไม่ได้
คิดในใจว่าต้องทำอย่างไร ทันใดนั้นเธอคิดวิธีขึ้นมา ได้ “ชานนท์” เธอเรียกชื่อเขา
แววตาแฝงไปด้วยความเป็น จากนั้นเธอเคาะที่ ศรีษะตัวเอง“ฉัน…”
เสียงของเธอค่อยๆเบาลง “ประจำเดือน…ของ ฉัน..” ชานนท์นิ่งไปแป๊บนึง
จากนั้นสีหน้าก็กลับมาปกติ เขาแกล้งไอไปครั้งหนึ่ง
มองแก้มที่ขาวอมชมพู
ใบหน้าที่โกรธของเธอ ก็ไม่เหมือนคนป่วย เขาก็ เลยสั่งให้คนขับส่งเธอกลับบ้าน
น้ำฝนลงจากรถ รู้สึกสงสัยทำไมวันนี้ชานนท์แปลกๆ
ถึงเธอจะป่วยจริงๆ
ชานนท์ก็คงจะปล่อยให้เธอตายก็ไม่เหลียวแลเธอสัก นิด ทำไมวันนี้แปลกจัง
ชานนท์สั่งพี่พร ต่อไป ทุกอย่างของคุณผู้หญิง รายงานให้ฉันฟังทุกวัน
“ค่ะ”น้ำฝนคิดไม่ถึง ช่วงเวลานี้ ชานนท์มาที่
บ้านถี่ขึ้นเยอะมาก
แทบจะผ่านไปวันสองวันก็มาครั้งนึง บางครั้งก็นอน
ค้างที่นี่
แต่อย่างนึงที่ทำให้เธอสบายใจคือ เขาไม่ได้ขึ้นใจ
แตะต้องตัวเธอ
น้ำฝนไม่ชอบแบบนี้เลย เมื่อก่อนชานนท์เกลียดที่จะ มาบ้านหลังนี้
ทำไมชาตินี้…ในระหว่างนี้เกิดอะไรขึ้นหรือ? ทำไม กลายเป็นแบบนี้
ชานนท์สั่งให้คนไปซื้อหนังสือร้อยแก้วมาไว้ที่ห้อง
สมุดที่บ้านเยอะ
น้ำฝนรู้สึกต้องให้เรยารีบกลับมาเร็ว ๆ แล้ว เธอจะ ได้ไปจากที่นี่เร็วหน่อย
ในยามค่ำคืน ชานนท์หลับสนิทแล้ว ที่จริงน้ำฝน อยากลงจากเตียง
แต่คาดคิดไม่ถึง เธอแค่ขยับตัวนิดเดียว
ผู้ชายก็เอามือมากอดที่เอวเธอจนเธอขยับตัวไม่ได้
เธอหันไปมองหน้าที่หล่อเหลาของเขา ผู้ชายคนนี้นี่ ชอบอะไรแบบนี้!
เธอทำท่าขีดกากบาทที่หน้าเขาบนอากาศ
จากนั้นก็ค่อยๆหันหลังหยิบโทรศัพท์ที่ใต้หมอนขึ้น มาเธอคิดคิดแล้วก็ยื่นหน้าไปใกล้ ๆ
หน้าของชานนท์ และถ่ายรูปไปใบนึง เพราะแสงที่
มืดมน
ในรูปถ่ายเห็นหน้าของชานนท์มัวๆ แต่ก็แนบชิดกัน
ยิ้มและส่งรูปนี้ให้เรยา
น้ำฝนคิดว่าถ้าเรยาเห็นรูปนี้แล้วต้องโกรธจนรีบกลับ มาอย่างแน่นอน ส่งรูปเสร็จ
เธอเตรียมออกห่างจากชานนท์หน่อย แต่คิดไม่ถึง
เขากลับกอดเธอไว้ในอ้อมอกเขาอย่างแน่น ใบหน้า เธอแนบชิดกับอกของเขา
ใบหน้าเธอแดงขึ้นมา เธอพยายามขัดขืน “ชานนท์ คุณปล่อยฉัน!”
เขากำลังนอนฝันอยู่ เขาส่งเสียงอือๆ “น้ำฝน อย่า ขยับ”
น้ำฝนมองเขาด้วยสีหน้าโมโหเบาๆ ในที่สุดก็ง่วงจน ค่อยๆหลับไป เช้าวันรุ่งขึ้น
ตอนที่ชานนท์ตื่นขึ้นมาเห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างกายตัว เองกำลังหลับสบายอยู่
มุมปากยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เขายื่นมือไปหยิกที่แก้ม
เธอเบาๆ
น้ำฝนรู้สึกตัวและขยี้ตา ลืมตามองไปที่ชานนท์ เธอ
จ้องมองเขา
คิดถึงเมื่อคืนถูกเขากอดนอนมาทั้งคืน ยื่นมือไปทุบตี
ที่กลางอกเขา
“ชานนท์ คุณหมายความว่ายังไง!” “ฉันนอนกับ ภรรยาฉัน ผิดกฎหมายหรือ?”
ชานนท์ยักคิ้วเบาๆ น้ำฝน…
-ตอนกลางคืนชานนท์มีนัดทานข้าว
เขาดื่มเยอะไปหน่อย ผู้ช่วยก้องพยุงเขาออกจาก สถานบันเทิงเนเวอร์แลนด์
ชานนท์นวดที่ขมับ ทันใดนั้นโทรศัพท์ได้ดังขึ้นมา
เขาหยิบขึ้นมาดูเบอร์โทรศัพท์ที่โชว์ สีหน้าเขาไม่ ค่อยดี เขารีบรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล เรยา”
น้ำเสียงที่แหบและกำลังร้องไห้ “นนท์ เรยาคิดถึง คุณจังเลยค่ะ”
“เรยา คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” ฟังเสียงแหบและ
ร้องไห้ของเรยา
“นนท์ คุณมารับเรยาได้ไหม? เรยาตัวคนเดียวเรยา
กลัวค่ะ”
“เรยา คุณกลับมาแล้วหรือ?” เรยายืนอยู่หน้าประตู
สนามบิน
เห็นชานนท์ปุ๊บก็ร้องไห้ซบตรงที่อกของเขา “นนท์
เรยากลับมาแล้วค่ะ
เรยารู้สึกเสียใจ เรยารักคุณ เรยาจากคุณไปไม่ได้ จากคุณไปสามเดือน
เรยาอยู่อย่างทรมาน คิดถึงคุณทุกวัน เรยาน่าจะฟัง คุณอธิบาย เรยาน่าจะเชื่อคุณ
เป็นเพราะน้ำฝนคนเดียว เขาเป็นคนวางยาคุณ หวัง อยากแยกเราจากกัน
เมื่อก่อนเรยาไม่เคยเห็นน้ำฝนอยู่ในสายตา
เพราะเธอรู้ว่าชานนท์เกลียดคนที่ลอบวางแผนเขา
ที่สุด
เขารู้ว่าน้ำฝนวางยาเขาเพื่อจะได้ขึ้นเตียงกับเขา จะ ยิ่งทำให้เขาเกลียดเธอเข้าไปอีก
แต่เรยาคิดไม่ถึงทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามแผนที่เธอ
วางเอาไว้
เพราะฉนั้นเธอไม่รีบกลับมาไม่ได้แล้ว ชานนท์กอด
เธอไว้
ในใจมีความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เขารู้สึกเหมือนตัว
เอง….
ก็ไม่ได้มีความรู้สึกเหมือนคาดหวัง… ให้เรยากลับมา เรยาซบอยู่ที่อกของเขา และพูดว่า
“นนท์ เป็นเพราะเรยาดื้อรั้นเกินไป เรยาน่าจะเชื่อ คุณ คุณรักเรยาขนาดนี้
เพราะน้ำฝนคนเดียว!” ชานนท์กอดเรยาไว้ เขาก็
ไม่รู้เพราะอะไร
ในใจไม่ได้รู้สึกดีใจเป็นพิเศษ ได้ยินเรยาเอาความ
ผิดโยนให้น้ำฝน
ในใจเขากลับรู้สึกไม่พอใจ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ