บทที่ 24 ติดค้าง

เขาจะพูดยังไง? เขาสงสัยทำไมเธอรู้เรื่องของเรา คบซ้อนคิมหันต์ตั้งนานแล้ว

ทำไมไม่บอกตัวเอง! เขาคิดอีกที ถึงน้ำฝนบอกเขา เขาก็คงไม่เชื่อเธอ

เขาคงจะคิดเป็นแต่ว่าน้ำฝนใส่ร้ายเรยา…เขารู้สึก เขาเข้าใจเธอผิดไปเยอะมาก

ตอนนี้ในใจเขารู้สึกทรมาน—-น้ำฝนคิดไม่ถึงว่า ผ่านไปหนึ่งเดือน เธอจะเจอชานนท์อีก

ในยามค่ำคืนนี้เธอเปิดทีวีดูเห็นข่าวที่เขาจะหมั้นกับ เรยา เธอออกไปทิ้งขยะ

ตอนที่จะกลับเข้าห้อง หน้าบันได้มีรถสีดำคันนึงจอด

อยู่ เป็นรถของชานนท์

ถึงน้ำฝนจะรู้สึกอึ้ง แต่ก็ไม่แปลกใจเลย ตามฐานะ และความสามารถของผู้ชายคนนี้

ถ้าอยากหาเธอเจอในเมืองนี้ ไม่ยากเลย เธอก็ไม่ คิดที่จะหลบหน้า

เพราะยังไงเขาก็หย่ากันแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องหลบหน้าเขา ตอนที่เธอเดินผ่านไป

ประตูรถเปิดออก ชานนท์เดินลงมาจากรถ เขาทน ไม่ไหว หนึ่งเดือนแล้ว

เขาก็ทนไม่ไหวอยากจะมาหาเธอ เธอเดินไปตรง

หน้าเขา สีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

“ท่านประธาน ยินดีด้วยนะคะ” ฟังออกว่าคำพูดของ เธอแฝงไปด้วยคำประชด

ชานนท์หายใจลึก “น้ำฝน ฉันไม่ได้อยากหมั้นกับเร

ยาจริงๆ

ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อจะล่อคิมหันต์ออกมา ชานนท์มาที่

นี่เพื่อจะมาอธิบายกับเธอ

เขาไม่อยากโกหกตัวเอง ตอนแรกเขาคิดว่าเขาแค่

รู้สึกละอายใจต่อน้ำฝน

รู้สึกละอายใจที่เข้าใจเธอผิด แต่ผ่านไปหนึ่งเดือน น้ำฝนหย่ากับเขาจริงๆและไปจากเขา

เขาเพิ่งรู้ว่า ที่แท้ ผู้หญิงที่ตามอยู่ข้างหลังเขามา ตั้งแต่เด็ก ได้จากเขาไปไกลแล้ว
ที่แท้เขาไม่ใช่ไม่แคร์ แต่แค่ไม่รู้ใจตัวเอง ผู้หญิงคน

นี้อยู่ลึกๆในใจตัวเอง

เขาอยากมาอธิบายให้น้ำฝนเข้าใจ ว่าเขาไม่ได้จะ

แต่งงานกับเรยาจริงๆ

รอให้อาทิตย์หน้าถึงวันงานหมั้นตัวเอง ก็คือวันที่ คิมหันต์จะได้เข้าคุก

กับเรยาเขามีวิธีของเขา น้ำฝนรู้สึกสงสัย และจ้อง มองชานนท์ด้วยสายตาแปลกๆ

ผู้ชายคนนี้ มาอธิบายเรื่องพวกนี้กับตัวเองทำไม?

“ขอโทษนะคะคุณชานนท์

ฉันไม่สนใจเรื่องของคุณกับเรยา ฉันมีธุระ ขึ้นห้อง

ก่อน อ๋อ..ใช่ๆ

ฉันของแสดงความยินดีกับคุณและเรยาด้วยนะคะ ขอให้อยู่กันจนแก่เฒ่า

คนหนึ่งตาบอด อีกคนก็เป็นผู้หญิงใสซื่อบริสุทธิ์ เหมาะสมกันมาก”

พูดจบ น้ำฝนก็เตรียมเดินขึ้นบันได ตอนที่เดินผ่าน

หน้าชาบบไป
ชานนท์ยื่นมือมาจับแขนเธอไว้ น้ำฝนขัดขืนก็สะบัด

มือเขาไม่ออก

ชานนท์แรงเยอะมาก “ชานนท์ คุณทำอะไรเนี่ย”

“น้ำฝนเธอฟังฉันอธิบายก่อน”

ชานนท์ไม่ชอบสีหน้าเธอที่เหมือนไม่แคร์เขา ยิ่งไม่ ชอบ คำอวยพรของเธอ

เขาไม่มีทางแต่งงานกับเรยาหรอก “อธิบาย?” น้ำ

ฝนหัวเราะ

“ชานนท์ สมองคุณมีปัญหาหรือเปล่า? งั้นคุณก็ไป

โรงพยาบาลสิ

ไม่ต้องมาที่นี่แล้วมาอธิบายให้ฉันฟัง ฉันคือน้ำฝน น้ำฝนคนที่คุณเกลียดที่สุด

ดึกดื่นป่านนี้วิ่งมาอธิบายให้ฉันฟัง ก็ได้ งั้นคุณ

อธิบายซิ?” ชานนท์มองหน้าน้ำฝน

เขามองเห็นแววตาที่เธอประชดประชัน เขาจับมือ แขนเธอไว้อย่างแน่น

เขากลัวถ้าตัวเองปล่อยมือ เธอก็จะเดินจากไป คำ

พอที่ติดอยู่ในคอ
เขาไม่รู้จะเปิดปากพูดยังไง เขาๆอึ้งๆ สายลมเย็นพัดมาที่หน้า “ขอโทษ”

น้ำฝนอึ้งไปสักพัก เธอไม่เคยคิดว่าผู้ชายคนนี้จะ ขอโทษตัวเอง

ผู้ชายคนนี้เกลียดตัวเองมาก จะกล่าวคำขอโทษกับ ตัวเองได้ยังไง?

เธอต้องคิดมากไปเองแน่ๆ เขาเห็นคลิปที่เรยามี

อะไรกับคิมหันต์

แต่ยังเลือกที่จะหมั้นกับเรยา คงจะชอบเรา มากๆ…“ชานนท์ ฉันเคยรักคุณมาก

ฉันคิดว่าคุณคือทุกอย่างในชีวิตฉัน แต่ว่า…มัน กลายเป็นอดีตไปแล้ว”

น้ำฝนพูดจบแล้วดึงมืออกจากเขา “ชานนท์ คำขอ โทษของคุณ ฉันไม่รับไว้

ฉันไม่รู้ว่าคุณมาหาฉันทำไม ฉันไม่หลงตัวเองคิดว่า

คุณชอบฉันหรอก

แต่ว่าฉันรู้ ระหว่างเราสองคน ไม่มีทาง”

ค่ำคืนนี้ ในวัน
เขาไม่รู้ว่าดื่มไปเยอะเท่าไหร่ แต่สมองเขายังรู้สึก

ปลอดโปร่ง ในใจรู้สึกวังเวง

เมื่อก่อน เขาไม่เคยรู้สึกว่าน้ำฝนสำคัญกับเขาขนาด

ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นแค่จะอยู่หรือไม่อยู่ข้างกายก็ได้ ก็

เหมือนอากาศ

แต่ตอนที่เธอยืนหยัดที่จะเซ็นต์ใบหย่าแล้วจากเขา

ไป ชานนท์เพิ่งรู้สึก

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เล่นตัว เธอไม่รักตัวเองแล้ว

จริงๆ

เขาทำเธอบอบช้ำมาหนักเกิน ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่น้ำ ฝนได้เดินมาอยู่ที่ลึกๆในใจเขา

เขาผิดอย่างมหันต์ ที่แท้เธอรู้หมด รู้ว่าเรยากับ คิมหันต์มีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกัน

รู้ว่าในงานหมั้นเรยาร่วมมือกับคิมหันต์วางยาเธอ ทำให้เขาเข้าใจเธอผิด

เขาเองที่ผลักเธอยิ่งอยู่ยิ่งออกห่างจากตัวเอง ชานนท์ชกที่อกตัวเอง

ในใจรู้สึกอึดอัด จนถึงเวลาที่สาม เขาเดินเซและ ออกจากผับไป

เขาขึ้นรถและขับไปเรื่อยๆ สายตาเขาพล่ามัวจสมอง เห็นภาพเหมือนน้ำฝนลอยมา

เขายื่นมือไปสัมผัส น้ำฝน รอฉันจัดการกับคิมหันต์ เสร็จ ฉันค่อยมาหาเธอ

ให้โอกาสฉันสักครั้งได้ไหม? ฉันจะรอเธอคนเดียว

รอเธอตลอดไป

ฉันไม่มีทางเอาเรยาเป็นเมียหรอก…น้ำฝน เราจะมี

อนาคตด้วยกันแน่ๆ

เขาขับไปอย่างเร็ว ตรงทางโค้งที่รถเทเลอร์คันนึง

ขับออกมา

ไฟสูงส่องมาจนทำให้เขาแสงแยงจนลืมตาไม่ขึ้น รถได้พุ่งชนเข้าไปอย่างแรง

เสี้ยววินาทีที่เขาจะหลับตาลง ในสมองเขามีแต่ภาพ

ตอนเด็กโผล่ขึ้นมา
น้ำฝนเพิ่งมาถึงบ้าน พลาธร ก็เดินตามหลังตัวเอง ตลอด…มุมปากเขายิ้มขึ้นมา

ชีวิตนี้เขามี ครบทุกอย่างแล้ว ตายกับเกิดแค่พริบตา

เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องงาน และก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องการ

แข่งแย่งชิงดีทางธุรกิจ

สิ่งเดียวที่เขาคิด สิ่งเดียวที่เขารู้สึกเสียใจ ก็คือไม่

ได้จับมือน้ำฝนไว้

เข้าใจเธอผิด ถ้ามีชาติหน้า ฉันค่อยชดใช้ให้เธอ

ชาตินี้ ก็ให้ฉันค้างเธอไว้ก่อนเถอะ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ