บทที่ 13 ไม่ได้เกิดวันเดียวกัน แต่จะขอตายวันเดียวกัน
น้ำฝน: คุณชานนท์ คุณเรยาเป็นคนผลักต้นกล้า
เขาเป็นคนผลักต้นกล้าลงมาจากบันได
คุณชานนท์ คุณปล่อยฉันกับลูกไปเถอะ ฉันขอร้อง คุณ ฉันขอร้องคุณนะ
น้ำฝนคุกเข่าอยู่บนพื้น จับที่ขาเขาไว้แน่น และกราบ
ที่เท้าเขาไม่หยุด
“ฉันขอร้องคุณหล่ะ ปล่อยฉันกับลูกไปเถอะ
“น้ำฝน เธอพอแล้ว เรยาต่างหากที่ช่วยต้นกล้าไว้
ถ้าไม่ใช่เรยา
ตอนนี้ต้นกล้ายิ่งอาการหนักกว่านี้!”
ชานนท์หันหน้าไปที่อื่น เขารู้สึกผิดหวังและผลักมือ
เธอออก
“เธอมีสติหน่อยได้ไหม? ถึงตอนนี้เธอยังใส่ร้ายเรยา
อีก!” น้ำฝนลุกขึ้นมา
และวิ่งไปที่ห้องของเรา เธอผลักประตูออก มือชก
ไปที่ร่างของเรยาไม่หยุด
“คุณเรยา ถ้าต้นกล้าเป็นอะไรไป ฉันจะให้คุณ
ชดใช้ด้วยชีวิต
เวรกรรมต้องตามสนองพวกคุณแน่! ทำไมคุณถึง
โหดเหี้ยมได้ขนาดนี้
ต้นกล้าเขายังเด็กขนาดนี้
ไม่มีทางทำอะไรคุณได้หรอก” เรยาเหมือนรู้ว่าน้ำฝน
เธอมองชานนท์ที่ตามมาอยู่ข้างหลัง เธอแกล้งทำ
เป็นหลบและร้องอย่างอ่อนแอ
“นนท์ นนท์ช่วยฉันด้วย น้ำฝนบ้าไปแล้ว เขาบ้าไป
จะมา
แล้ว”
ชานนท์เข้ามาเห็นแล้วผลักน้ำฝนออก
และเดินมาปกป้องเรยา เขามองน้ำฝนด้วยสายตา
ผิดหวัง
“พอแล้ว ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เรยาช่วยต้นกล้าไว้ ไม่แน่ ต้นกล้าอาจจะมีอันตรายถึงชีวิต
เพื่อช่วยต้นกล้า เราได้รับบาดเจ็บจนกระดูกหัก
เธอทำฉันผิดหวังมาก!” น้ำฝนจับที่กำแพง หัวเราะ ทั้งน้ำตา ริมฝีปากที่สั่นคลอน
“คุณชานนท์ คุณตาบอดไปแล้วใช่ไหม?” ถึงได้ดู ความโหดเหี้ยมของเราไม่ออก
ชานนท์มองหน้าบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ตรงหน้าห้อง และ พูดอย่างทำอะไรไม่ถูก
“อย่าทำร้ายเธอ ลากตัวเธอออกไป ฉันไม่อยาก เห็นหน้าผู้หญิงคนนี้”
–น้ำฝนเฝ้าที่หน้าห้องต้นกล้าทุกวัน ตอนนี้เธอ เหมือนคนที่ไร้วิญญาณ
น้ำตาเธอไหลรินจนแห้ง ร้องไห้จนเสียงแหบ ใจเธอ เหมือนตายไปแล้ว..
ในคืนนี้ ช่วงระหว่างที่บอดี้การ์ดคนนึงไปและรออีก คนมาเปลี่ยนเวร
เธอย่องเข้าไปที่ห้องเห็นเด็กตัวน้อยๆที่กำลังหลับตา
เสียงหายใจเบาๆ
ยังเด็กขนาดนี้แต่ต้องมารับความทุกข์ที่หนักหนาอย่างนี้ เธออุ้มต้นกล้าไว้
แม่ขอโทษ แม่เป็นคนผิดเอง แม่ผิดไปแล้ว แม่ไม่ ควรรักผู้ชายคนนั้น
ไม่ควรรัก…เป็นความผิดแม่เอง…ชั้นดาดฟ้าที่
โรงพยาบาล
น้ำฝนอุ้มต้นกล้ายืนอยู่ข้างรั้ว สายตาจ้องไปที่ด้าน ล่าง…แค่ก้าวไปตรงหน้าก้าวนึ่ง
ตรงหน้างก็คือตึกที่สูงระฟ้า ด้านล่างมีเสียงตำรวจ
คนล้อมรอบจํานวนไม่น้อย
ชานนท์เพิ่งออกจากห้องผู้ป่วย ผู้ช่วยโทรศัพท์เข้า
“ท่านประธานครับ กล้องวงจรปิดที่ให้ผมไปตรวจผม
เจอแล้วครับ
คือคุณเรยาเขาตบคุณน้ำฝน จากนั้นก็แกล้งโดดลง
ไปที่บ่อน้ำ..”
ชานนท์ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน “คุณพูดอะไรนะ?
ผู้ช่วยรีบส่งคลิปไปให้ซานนท์ โทรศัพท์
เขาดูคลิปแล้วมือไม้สั่นไปหมด ทันใดนั้น
“เจ้านาย เจ้านายรีบมาครับ เกิดเรื่องไม่ดีแล้ว บอดี้การ์ดคนนึงวิ่งมาอย่างรีบร้อน สีหน้าใจร้อน
“ไม่ดีแล้วครับ คุณน้ำฝนอุ้มคุณหนูไว้จะโดดตึก
“อะไรนะ? หลังจากได้ยินข่าวชานนท์สั่นไปทั้งตัว
ทันใดนั้นเขารีบวิ่งขึ้นไปที่ดาดฟ้า
เขาเห็นน้ำฝนอุ้มลูกยืนอยู่ที่รั้วดาดฟ้า เขาตกใจจน
เสียงสั่น
“น้ำฝน เธอบ้าไปแล้วหรือ? เธอจะทำอะไรกัน แน่?”
“คุณชานนท์ ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉัน เกลียดที่ฉัน ทำให้คุณกับเรยาแยกกัน
แต่ต้นกล้าเป็นลูกของเรา ในตัวเขามีสายเลือดของ
คุณอยู่”
มองร่างที่ผอมบางยืนอยู่ที่ริมตึกสีหน้าชานนท์ตึงเครียดมาก
“น้ำฝน เธอยืนอยู่ตรงนั้นอย่าขยับระหว่างเรามีการ เข้าใจผิด เธออย่าขยับ
นําฝน มอมทุกข์ สายลมพัดมาอย่างแรง “คุณรู้ ไหม? ฉันเจ็บปวดมาก…
เจ็บมากจริงๆ..ลูกของเรา…ค่อยๆตายจากร่างกาย ฉันไป..ค่ำคืนนั้นมันช่างเหน็บหนาว..
ชานนท์นึกว่าเธอเป็นห่วงต้นกล้าเลยรีบพูดขึ้นมาว่า “ต้นกล้าไม่เป็นไร คุณหมอบอกแล้ว
ไม่กี่วันเขาก็ฟื้น เธอไม่เชื่อคำพูดฉัน แต่คำพูดหมอ เธอน่าจะเชื่อนะ?”
น้ำฝนก้มหน้ามองต้นกล้าที่กำลังหลับอยู่ ที่หัวพันผ้า สีขาวไว้ เธอรู้สึกหมดหวัง
ในใจรู้สึกอ้างว้าง “คุณชานนท์ ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบ ฉัน แต่ต้นกล้าเป็นลูกของคุณ
คุณต้องดูแลเขาดีๆ ฉันจะไม่อยู่ขวางหูขวางตาคุณ
กับเรายาอีก”
พูดจบ นำฝนก้มลงไปจูบที่หน้าผากของต้นกล้า และหันมามองที่ชานนท์
ผู้ชายทีรเธอรักสุดหัวใจ “ถ้าฉันตาย คุณถึงจะดีกับ
ต้นกล้า
ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็จะให้พวกคุณสมหวัง
เธอพูดจบแล้ววางต้นกล้าลง จากนั้นเธอก็หลับตา
โดดจากชั้นที่28ลงไป
“น้ำฝน-ชานนท์วิ่งเข้าไปโดดตามเธอลงไป
เขาแค่อยากจับเธอไว้
แต่เธอยิ่งอยู่ยิ่งไกลจากเขา
ตอนนั้นร่างกายน้ำฝนตกลงที่พื้นจนร่างเต็มไปด้วย
เลือด———
เสียงลมพัดผ่านหู ร่างกายตกลงไปด้วยความเร็ว
ชานนท์หลับตาลง
เมื่อก่อนเขาทำเรื่องเหลวไหลมาเยอะ ตายเกิดแค่
พริบตาเดียว น้ำฝน
ฉันจะไปพร้อมเธอ ถึงไม่ได้เกิดวันเดียวกัน
แต่ขอตายวันเดียวกัน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ