บทที่ 12 งานหมั้น
เวลาห้าทุ่ม ชานนท์เตรียมตัวหลับ ได้ยินเสียง
ร้องไห้ของต้นกล้า
เขาเดินไปที่ห้องต้นกล้า แก้มที่แดงผิดปกติของต้น
กล้า ชานนท์เดินเข้าไป
ต้นกล้าหลับตาไว้ไม่สบายและร้องไห้หาแม่ป่า
ป๊า..ป่าป๊า..จะเอาหม่า…”
ชานนท์อึ้ง ในใจเหมือนมีความรู้สึกดีๆขึ้นมาอย่าง
บอกไม่ถูก
ครั้งแรกที่ได้ยินเจ้าตัวเล็กนี้เรียกเขาว่าพ่อ.. เขาอุ้ม ต้นกล้าขึ้นมา
เพิ่งรู้ว่าเจ้าตัวเล็กตัวร้อน จากนั้นเขารับเชิญ
หมอมาที่บ้าน
คุณหมอรีบเดินทางมาถึงบ้าน พลาธร และให้น้ำ เกลือต้นกล้า
“ฤดูนี้เด็กเป็นหวัดและเป็นไข้ได้ง่าย คุณหนูไม่
เป็นไรครับ
คุณชานนท์ไม่ต้องเป็นห่วง ป้าลำดวนเคาะประตู
และเล็งแล้วบา
“คุณผู้ชายไปพักผ่อนเถอะค่ะ ที่นี่ป้าดูแลคุณหนู เอง” ชานนท์เอาผ้าห่มๆให้ต้นกล้า
จู่ๆเขาสังเกตุเห็นแขนเจ้าตัวเล็กมีจุดแดงๆสามสี่จุด เขาถามป้าลำดวนด้วยความสงสัย
“นี่มันอะไรกัน”ป้าลำดวนอยากบอกแต่ก็ไม่กล้า
ป้าลำดวนคิดว่าคุณชานนท์รักคุณเรยาขนาดนี้
ถึงเธอจะบอกว่าคุณเรยาทำร้ายคุณหนู คุณผู้ชายก็
ไม่เชื่อหรอก
“หลาย… วันนี้คุณหนูไปเล่นที่สวน ในสวนมีแมลง
ค่ะ สงสัยจะถูกแมลงกัดค่ะ”
“ต่อไปไม่ต้องพาต้นกล้าไปเล่นอีก ดูแลเขาให้ดีๆ
“ค่ะ”—————
พอน้ำฝนได้ยินป้าลำดวนบอกว่าต้นกล้าเป็นไข้
เธอรู้สึกกระวนกระวายใจจนจะเป็นบ้าแล้ว
แต่ทุกครั้งที่เธอมาถึงหน้าบ้าน พลาธร บอดี้การ์ดก็
ห้ามไม่ให้เธอเข้าไป
มีอยู่วันหนึ่งเธอหมดหนทางจึงโทรศัพท์หาชานนท์ แต่ครั้งนี้ ชานนท์รับสายเธอ
“น้ำฝน เธอยังจะเสแสร้งอีกหรือ เธออยากเจอหน้า
ต้นกล้า ได้สิ
คืนนี้เธอมาหาฉันที่โรงแรม ถ้าเธอทำให้ฉันมีความ สุข ฉันก็จะให้เธอเจอหน้าต้นกล้า”
คืนนั้นชานนท์ทรมานเธออยู่ทั้งคืน เหมือนเขาขาด เรื่องอย่างว่ามานาน
เขาทรมานเธอไม่หยุด น้ำฝนอ่อนเพลียจนกล้าม
เนื้อกระตุกไปทั้งตัว
“อย่า..คุณชานนท์…คุณเบาๆหน่อย…” “น้ำฝน เธอนี่มันมีวิธียั่วยวนฉันจริงๆ!
ชานนท์ชินกับกลิ่นน้ำนมหอมๆบนร่างเธอ
กลิ่นอ่อนๆแบบนี้เหมือนทำให้เขาถูกมนต์สะกด เขา ควบคุมตัวเองไม่ได้
เขาจับที่เอวของน้ำฝนไว้แน่น และสอดใส่เข้าไป อย่างแรง เหมือนอยากเอาตัวหลอมละลายเข้าไปที่ร่างเธอ
วันที่สอง น้ำฝนแบกร่างที่อ่อนเพลียไปที่บ้าน พลา
ธร
ครั้งนี้บอดี้การ์ดไม่ได้ห้ามเธอไว้ เธอฉวยโอกาสตอ นที่เขา กานติมาและเราไม่อยู่
ออกไปช้อปปิ้ง น้ำฝนอุ้มต้นกล้าขึ้นมา มองรอย แดงๆบนร่างกายของต้นกล้า
ทำให้น้ำตาเธอไหลไม่หยุด
“หม่ามีต้นกล้ากลัว…ต้นกล้าเจ็บ..น้าคนนั้นดี ผม..และก็เข็ม…เจ็บ….
ต้นกล้า แม่ขอโทษ แม่เป็นแม่ที่ไม่เอาไหน แม่จะ หาวิธีพาลูกออกไปให้ได้
แม่ขอโทษนะลูกน้ำฝนมีเงินติดตัวไม่เยอะ เธอไม่
ได้ทำงานมาสองปี
ตอนนี้เธอได้แต่หางานทำความสะอาดที่โรงแรม ทุกครั้งที่จะเจอหน้าต้นกล้า
ชานนท์จะให้เธอเอาตัวเข้าแลกทุกครั้ง ในเมื่อเธอไม่มีอะไรจะเสียแล้ว..เธอไม่แคร์อะไรแล้ว
ชีวิตเธอเหลือแค่ลูก เธอเคยใช้ทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อจะ
รักผู้ชายคนนั้น
ตอนนี้เธอไม่กล้ารักแล้ว วันนี้ น้ำฝนกำลังถูพื้น
ทำความสะอาดอยู่ที่โรงแรม
สักพักเธอได้ยินข่าวจากหน้าจอทีวีที่โรงแรมและกาศ
ข่าวว่าประธานใหญ่
ของตระกูล พลาธรจะหมั้นกับเรยาในเร็วๆนี้
หลังจากได้ยินข่าวนี้น้ำฝนช็อคจนมือไม้สั่น เธอวิ่ง
เข้าไปที่ห้องน้ำปิดประตู
อดไม่ได้ที่ปล่อยโฮร้องไห้ออกมา เหมือนมีมีดมาก
รีดที่หัวใจเธอ
และทิ้งบาดแผลที่ไม่มีวันหายไว้ ความรู้สึกที่หัวใจ
ถูกฉีกขาดแตกสลายนั้น
ฝังอยู่ในใจเธอ ทันใดนั้นโทรศัพท์เธอดังขึ้นมา
เป็นสายเรียกเข้าจากเรยา “น้ำฝน ฉันกับนนท์จะ
แต่งงานเจ้าบ
เรยานอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย มือเธอพันด้วยผ้าพัน
เหมือนเธออดไม่ได้ที่จะอวดให้คนทั้งโลกรู้ อ๋อ..น้ำ
ฝน..ลืมบอกเธอไป
เด็กเวรนั่นหลายวันก่อนพลัดตกบันได ตอนนี้ยังนอน สลบอยู่ที่โรงพยาบาล
แกจะมาเยี่ยมลูกแกที่โรงพยาบาลไหม ช่างน่าสง สารจริงๆ “น้ำฝนเหมือนกำลังถูกฟ้าผ่า
เธอรู้สึกใจไม่ดี เธอทิ้งงานทุกอย่างลง และโบกรถ
วิ่งตรงไปที่โรงพยาบาล
“คุณเรยา คุณเป็นคนทำใช่ไหม” เรยายอมรับอย่าง
เปิดเผย “ใช่ ฉันเอง
“ฉันนี่แหละที่ผลักเด็กนั่นลงไป ฉันอยากให้แกกับ
เด็กเวรนั่นตายๆไปซะน้ำฝน
ฉันจะทรมานลูกแก แล้วจะทำไม” น้ำฝนบุกเข้าไปใน
โรงพยาบาล
เธอถามหน้าเคาท์เตอร์ และมาถึงตรงหน้าห้องผู้
แผล
ช่วย
หน้าห้องมีบอดี้การ์ดสองคนไม่ให้เธอเข้าไป “ปล่อยฉัน…ปล่อยฉันเข้าไป..
“น้ำฝน” ชานนท์เดินมาตรงหน้า เขามองร่างที่กำลัง
คุกเข่าเสียใจ
หน้าที่หล่อเหลาทำสีหน้าเครียด
เขาเคยบอกแล้วห้ามเอาเรื่องที่ต้นกล้าพลัดตกบันได
บอกน้าฝน
แล้วข่าวรั่วออกไปได้ยังไง เขารู้ว่าถ้า น้ำฝนรู้ต้นกล้า
ได้รับบาดเจ็บ
เธอจะต้องเสียใจมาก
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ