บทที่29:(ตอนจบ)

นํ้าฝนอุ้มต้นกล้าออกจากอกของชานนท์ และอุ้มต้นกล้าไปนอนที่ห้อง

จากนั้นก็เดินมาที่ก้องนั่งเล่น และพูด เบาๆว่า“ถึงเวลาตั้งนานแล้ว คุณไปได้แล้ว”

ทันใดนั้นชานนท์ นมือมากอดที่เอวน้าฝน และจูบที่ริมฝีปากเธออย่างดูดดื่ม

กลิ่นน้ำนมที่อยู่บนกายเธอ มันช่างกระตุ้น ต่อมของเขา จากนั้นเธอก้อดิ้นรนปิดปากไว้

และผลักชานนท์ออก จ้องมองไปที่เขา “อันธพาล!”

ชานนท์เอามือเช็ดที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆ แล้วพูดจาเหมือนคนไม่มีเหตุผล

“น้ำฝน เธออย่าคิดที่จะไปจากเมืองนี้ ฉัน ให้คนบล็อคข้อมูลของบัตรประชาชนเธอแล้ว (ตอนจบ

ไม่ว่าจะไป อตัวอะไรก็ซื้อไม่ได้ ถ้าเธอ ย้ายบ้าน ฉันจะอยู่ข้างบ้านเธอตลอด

ชาตินี้เธอไปไหน ฉันก็จะไปด้วย’สามปี ต่อมา จู่ๆเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา เจ้าเด็กฟัน น้ำนมคนหนึ่งเดินมาตรงหน้าประตู เขาตัวเล็ก และมองไม่เห็นตาแมว

เขาถามด้วยความสงสัยใครครับ? “เสียงของผู้ชายคนนั้นดังขึ้นมา

“ทายดูสิว่าใครเอ่ย?” เจ้าตัวเล็กดีใจและ ตะโกนเรียก “คุณพ่อ”

ชานนท์: “ใช่ เปิดประตูให้พ่อหน่อยนะ ลูก “ต้นกล้าดีใจอยากเปิดประตู

ให้พ่อ แต่ก็นึกอะไรขึ้นมาได้อย่าง หนึ่ง“พ่อครับ ผมไม่กล้าครับ หม่ามี้บอกแล้ว ถ้าผมเปิดประตูให้พ่อ หม่ามีจะตีกันผม ชานนท์: “งั้นก็ได้

ลูกไม่เปิดประตูให้พ่อ ก็เปิดหน้าต่างให้

พ่อดีไหม?”

ต้นกล้าคิดๆดูแล้ว หม่ามีบอกแค่ห้ามเปิด

ประตูให้พ่อ

แต่ไม่ได้บอกห้ามเปิดหน้าต่าง จากนั้น เขารีบพยักหน้ารับปาก

“พ่อรอผมนะครับ” ชานนท์กลับไปที่บ้าน ของตัวเอง เปิดประตูระเบียงออก เขาเห็นต้น กล้าเปิดหน้าต่างไว้เรียบร้อยแล้ว จากนั้นเขาก็ ปีนข้ามไปแล้วอุ้มต้นกล้าขึ้นมา

“ลูกพ่อ ทำได้ยอดเยี่ยมมาก!”

“คุณพ่อ กลับมาจากต่างประเทศมีของ ขวัญมาฝากผมไหมครับ” (ตอนจบ)

ชานนท์:“มีสิครับ ซื้อมาเยอะเลย ขอแค่ ต่อไปลูกเปิดหน้าต่างให้พ่อทุกวัน

พ่อก็จะให้ของขวัญลูกทั้งหมดเลย”ต้น กล้ารีบพยัคหน้า

“เย้ๆๆ..ดีครับ”

–น้ำฝนแค่ออกไปทิ้ง ขยะ ตอนที่กลับถึงบ้าน

เห็นต้นกล้านั่งเล่นของเล่นอยู่ที่โซฟา

แต่ในห้องมีกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของผู้ชาย ลอยนวลอยู่ เธอเดินเข้าไปตรงหน้าแล้วถาม

“ต้นกล้าเปิดประตูให้คนๆนั้นอีกแล้วใช่ ไหม?”ต้นกล้าส่ายหัวปฏิเสธ

“เปล่าครับ พ่อให้ผมเปิดหน้าต่างครับ” (ตอนจบ)

น้ำฝน:”.

ห้องนอน เห็นชานนท์ เธอเดินไประเบียง นั่งตากแดดอยู่ระเบียงห้องตรงข้าม

“ระยะห่างกันขนาดนี้ ไม่ได้ตกดึกตาย หรือไงเนี่ย!”

จากนั้นเธอรีบปิดผ้าม่าน ฝั่งตรงข้าม ชา นนท์มุมปากยิ้ม ทำสีหน้าได้ใจ

เขามีวิธีทำให้เธอสนใจเขาแล้วกันหน่ะ สามปีมานี้ เขารู้สึกมีความสุขมาก

อยู่ใกล้เธอมากขนาดนี้ ได้เจอหน้าเธอ ทุกวัน เขาเชื่อว่าสักวัน

น้ำฝนต้องใจอ่อนยอมรับตัวเองแน่ จาก นั้นเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาผู้ช่วยก้อง (ตอนจบ)

“ขับรถผมมาจอดไว้ทางเข้าประตูหน้า คอนโด” ยี่สิบนาทีผ่านไป

น้ำฝนดึงผ้าม่านออกอย่างเร่งรีบ เธอกำ หมัดและตะโกนเสียงดัง

“ชานนท์ !ขยับรถคุณออกเดี๋ยวนี้!! เจ้าของห้องโทรมาหาเธอสิบกว่าคน

“น้ำฝน ให้สามีคุณขยับรถหน่อย” “น้ำ ฝน รถสามีคุณบังทางเข้าออก”

“น้ำฝน รถของบ้านคุณราคาหลักสิบ ล้าน เราก็ไม่กล้าแตะต้อง

แต่นี่เราจะออกก็ออกไม่ได้”

“น้ำฝน ฉันมีธุระด่วนจะออกไป บอกให้ สามีเธอรีบมาขยับรถเลย!” 4 (ตอนจบ

และยังมีนิติบุคคลอีก คุณน้ำฝนคะ ให้ สามีคุณรีบย้ายด้วยค่ะ”

น้าฝนจ้องมองโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาตลอด เธอเริ่มทนไม่ไหวแล้ว

ตอนนั้นชานนท์ทำตาหยี “เรียกฉัน นนท์

สิ”

น้ำฝนโมโห.“นนท์….” “คืนนี้ให้ฉันไป บ้านเธอนะ” น้ำฝนยิ่งโมโห

“คุณฝันไปเถอะ…..”ตอนนี้น้ำฝนอดทน

ไว้แล้วพูด

“นอนได้แค่ที่โซฟานะ! “”ไม่มีปัญหา”

พอตกดึก

ชานนท์ฉวยโอกาศตอนที่น้ำฝนหลับแล้ว แอบย่องเข้าไปที่ห้องนอน ประตูถูกล็อคกลอนไว้ แต่ไม่เป็นไรเขามี

กุญแจสํารองอยู่ ต้นกล้าเคยให้เขาไว้

จากนั้นเขาก็เปิดประตูเข้ามา น้ำฝน กำลังกอดต้นกล้าหลับสนิทอยู่

ชานนท์ค่อยๆเดินไป และนอนลงไปที่ เตียงกอดทั้งสองคนไว้

“น้ำฝนฉันรักเธอ” ที่จริงน้ำฝนไม่ได้ยัง นอนไม่หลับ

แล้ว

ตั้งแต่ตอนที่เขาเปิดประตูเข้ามาเธอก็ตื่น เธอก็ไม่ได้ผลักเขาออกห่าง

เวลาสามารถขัดเกลาทุกอย่าง สามปีมา นี้เธอค่อยๆยอมรับเขา….ชานนท์

อย่ามาไม้นี้หน่อยเลย เหมือนที่คุณบอก ยังเหลือเวลาทั้งชีวิต!!!