บทที่27 เธอเชื่อว่าคนเรามีชาติหน้าไหม?
ในใจเรยายิ่งอยู่ยิ่งกระวนกระวาย โดย เฉพาะเรื่องที่ชานนท์ถามเธอไปอยู่เมืองนอก
เวลา6โมงเย็น เรยาหาข้ออ้างออกจาก
บ้าน พลาธร
เธอโทรหาคิมหันต์แต่โทรยังไงเขาก็ไม่รับ
สาย
ทันใดนั้นเธอเริ่มรู้สึกมีคนตามหลังเธอมา ยังไม่ทันได้หันหลังไปมอง
เธอก็ถูกชายสวมชุดดำสองคนตีสลบ ชาย คนหนึ่งแบกเรยาขึ้นมาที่ไหล่
ในยามค่ำคืน เรือลำหนึ่งค่อยๆขับไป จนถึงเกาะเล็กๆเกาะหนึ่ง
เรยาที่เพิ่งตื่นมากำลังดิ้นรนขัดขืนอยู่ “พวกแกปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน! พวกแกเบนเคร ต้องการอะไร การ์ดสองคนยกตัวเรยาลงมาจากเรือ
นำเธอมาปล่อยไว้ที่เกาะนี้ มือทั้งสอง ของเธอถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา เธอพยายาม ขัดขืนสุดฤทธิ์ “พวกแกปล่อยฉันนะ ฉันจะ บอกอะไรให้พวกแกฟัง
คู่หมั้นของฉันคือ ชานนท์ ประธานบริษัท และลูกคนโตของตระกูลพลาธร
ถ้าเขารู้เขาไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่ ใครที่ ฉลาดก็รีบปล่อยฉันไปซะ
ช่วยด้วย ช่วยด้วย” จากนั้นบอดี้การ์ด ทั้งสี่คนถอยออกมา
ในเรือมีเงาของคนๆหนึ่งเดินเข้ามา เรยา หยุดขัดขืน
เธอมองหน้าผู้ชายคนนั้นแล้วถึงกับอึ้ง
“ผู้ช่วยก้อง? ทำไมเป็นแก…
นี่แกหมายความว่ายังไง?” ผู้ช่วยก้อง ยกมือขึ้นมาดูนาฬิกาที่ข้อมือไปสักพัก
จากนั้นก็ส่งสายตาให้บอดี้การ์ดคนหนึ่ง บอดี้การ์คนนั้นเดินเข้ามาแล้วเปิดโน๊ตบุ๊คออก
ข้างในเป็นคลิปที่เรยากับคิมหันต์มีอะไร กันในห้องน้ำ พอเรยาเห็นแล้วกรี๊ดร้องเสียงดัง
ผู้ช่วยก้องถามเธอ: “คุณเรยา คุณมีอะไร จะแก้ตัวอีกไหม?”
เรยานั่งมองดูคลิปและกรีดร้อง ที่แท้ชา นนท์รู้เรื่องนี้ตั้งนานแล้วหรือ
เธอเดินไปตรงหน้าผู้ช่วยก้องเพื่ออธิบาย “ผู้ช่วย ไม่ใช่อย่างที่แกคิดนะ
คิมหันต์เขาเป็นคนมาข่มขืนฉัน ฉันไม่ได้ สมยอมเขานะ นนท์อยู่ไหน ฉันจะคุยกับนนท์!”
ผู้ช่วยก้องยกมือให้บอดี้การ์ดเก็บโน้ตบุ๊ค คืน “คุณเรยา ในเมื่อคุณกล้าทํา
ก็ต้องกล้ารับด้วยสิ ส่งคุณมาที่เกาะร้าง แห่งนี้ ถือว่าท่านประธานเมตตากับคุณที่สุดแล้ว
คุณก็ไม่ต้องคาดหวังว่าคุณคิมหันต์จะมา ช่วยคุณนะ ตอนนี้เขาเองยังเอาตัวไม่รอด”
เรยา:“ไม่นะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่”เรยากัม ลงกราบร้องขอชีวิต มือทั้งสองของเธอถูกมัดไว้
“ผู้ช่วยก้อง ฉันขอร้องคุณหล่ะ อย่าทิ้ง ฉันไว้ตรงนี้เลย ฉันผิดไปแล้ว
ที่ฉันทำไปเพราะถูกคิมหันต์ข่มขู่บังคับ!”
ผู้ช่วยก้องยกมือ หนึ่งก็เข้ามาแบกเรยา
ทันใดนั้นบอดี้การ์ดคน ไปที่ๆล็กที่สุดในเกาะร้าง ผ่านไปสิบ กว่านาที บอดี้การ์ดถึงกลับออกมา
จากนั้นก็ได้พากันขึ้นเรือไปจากที่เกาะร้าง นี้ ผู้ช่วยก้องมองทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาลนี้
ที่นี่ไม่มีอาหาร ไม่มีน้ำดื่ม และไกลจาก ตัวเมือง ปกติไม่มีเรือผ่านมาที่นี่
ถ้าเรยาดวงแข็ง มีชีวิตอยู่ต่อไป ก็คงถูก ขังอยู่ที่เกาะนี้จนตาย
ก็ต้องใช้ชีวิตเหมือนครึ่งคนครึ่งผี
ทรมานยิ่งกว่าตาย
——วันที่สอง คิมหันต์กำลังนั่ง
ประชุมอยู่
เขายังไม่ทันได้เสบสุขกับอำนาจและ สูงส่งที่อยู่ในมือ จู่ๆตำรวจก็บุกเข้ามาที่บริษัท “คุณคิมหันต์ คุณลักลอบค้ายาบ้า ตอนนี เรามีหลักฐานครบถ้วนหมดแล้ว
ตอนนี้เชิญคุณไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจ กับเราด้วยครับ”
คิมหันต์: “พวกคุณคงเข้าใจผิดแล้วครับ”
คิมหันต์พยายามจะตั้งสติให้อยู่ในความ สงบ แต่มือสั่นไหวของเขากลับหลอกขาย
เขาไปตั้งนานแล้ว ตำรวจไม่ฟังคำอธิบาย ของคิมหันต์ จากนั้นก็เดินไปจับตัวคิมหันต์ไว้ แล้วเอาตัวคิมหันต์ไป พนักงานในบริษัทต่างพา กันซุบซิบนินทากัน
ในบ้านพลาธร กานติมาพูดอย่างดีใจ “นนท์ ลูกรู้เรื่องนี้มาตั้งนานแล้วใช่ไหม
ถึงได้ไม่รีบร้อนอะไรเลย” ชานนท์นั่งอยู่ ที่โซฟาและยิ้มอ่อนๆ พูดกับแม่ “แม่ครับ ผมบอกแล้วไง ว่าแม่ไม่ต้อง เป็นห่วง เดี่ยวเรื่องมันก็ผ่านไป
กานติมาพยักหน้า ตั้งแต่ตอนเช้าที่รู้ข่าว เรยาไปพัวพันกับคิมหันต์
เธอก็รู้สึกไม่สบายใจ และขยะแขยง เหมือนกินแมลงวันเข้าไปยังไงอย่างงั้น
ทำไมเธอถึงไม่สังเกตุเห็นแต่แรก จากนั้น ชานนท์อยากลุกขึ้นมา เขาอยากไปหาน้ำฝน
กานติมารีบมาพยุงตัวเขาและพูดต่อว่า “แผลที่ขาลูกยังไม่หายดีเลย
ลูกจะรีบร้อนไปไหน?”
ชานนท์ก็ไม่ได้ปิดบังแม่
ไปหาน้ำฝนครับ”
“แม่ผมอยาก ถึงกานติมายังไม่ได้ยอมรับน้ำฝน แต่ตอน นี้เธอก็ไม่ขัดขวางแล้ว
เพราะผ่านเรื่องของเรยา กานติมารู้ว่ามี แต่น้ำฝนที่จริงใจกับลูกชายเธอมากที่สุด
อีกอย่างน้ำฝนก็เป็นเด็กที่เธอเห็นตั้งแต่ เด็กจนโต นิสัยใจคอของเด็กคนนี้เธอก็รู้ดี
เรื่องเมื่อก่อนเธอเข้าใจน้ำฝนผิดเอง จาก นั้นเธอก็พูดต่ออีก
“รีบร้อนขนาดนี้ทำไม รอให้แผลหายดี ก่อนไม่ได้หรือ?”
ชานนท์รอไม่ไหวแล้วจริงๆหลายวันนี้เขา แค่หลับตาลงในสมองก็มีแต่ภาพที่น้ำฝนโดด ตึก
ถ้าเขาไม่เห็นน้ำฝน
เขาจะรู้สึกกลัวเขา กลัวว่าตอนนี้เขากําลังอยู่ในความฝัน
ถึงแม้บาดแผลที่เจ็บจะทําให้เขารู้สึกว่านี่ เป็นเรื่องจริง
—ที่คอนโด ผู้ช่วยก้องพยุงชานนท์ ลงจากรถ ชานนท์ค่อยๆเดินขึ้นไปที่ชั้นบน
มาถึงหน้าห้องของน้ำฝน น้ำฝนทำกับข้าว เสร็จ กำลังเตรียมจะทานข้าว
จากนั้นเธอได้ยินเสียงเคาะประตู เธอ มองออกไปที่ตาแมว
เห็นผู้ช่วยก้องยืนอยู่ข้างนอก เธอไม่ได้ เปิดประตูให้ แต่ถามแค่
“คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?” ผู้ช่วย ก้อง:“คุณน้ำฝน
รบกวนคุณเปิดประตูหน่อยครับ
ผมมีเรื่อง จะคุยด้วย”
น้ำฝน:“มีเรื่องอะไรคุยอยู่ข้างนอกเถอะ
ค่ะ”
ผู้ช่วยก้อง: คุณน้าฝน ผมมีเรื่องด่วน ครับ” น้ำฝนก็ไม่อยากให้ผู้ช่วยก้องลำบากใจ
เธอจึงเปิดประตู จากนั้นก็เห็นชานนท์ยืน อยู่หน้าประตู เธออึ้งไปสักพัก
เธออยากรีบปิดประตู แต่เขาไวกว่าเธอ ก้าวนึง ชานนท์ยื่นมือมาบังไว้
“น้าฝน ผู้ช่วยก้องพูดขึ้นมา:
“คุณน้ำฝน บาดแผลที่ร่างกายของเจ้า นายยังไม่หายดีนะครับ”
น้ำฝนรู้ว่าเวลานี้เธอจะใจอ่อนไม่ได้ เธอ เอาตัวกดพิงไว้ที่ประตู ไม่ได้ใช้แรงมาก แต่ก็ไม่ยอมให้ชานนท์เข้ามา มีเรื่องอะไร ก็ยืนคุยอยู่ข้างนอกเถอะ”
ชานนท์:“น้ำฝน ฉันอยาก…เจอหน้า เธอ..” น้ำฝน เชอะ คำเดียว:
“ฉันมีอะไรน่าดู?”
ชานนท์:“น้ำฝน ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนฉันทำ เรื่องเหลวไหลมาเยอะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันเข้าใจ เธอผิดเอง ฉันไม่ขอให้เธอยกโทษให้ฉัน ฉัน ขอแค่เธอให้โอกาศฉันสักครั้ง
ฉันจะให้ลูกเรามีวัยเด็กที่สวยงาม และ ครอบครัวที่อบอุ่น”
น้ำฝนกัดริมฝีปากไว้ เอามือลูบที่ท้อง เธอ ลืมไม่ลง
ลืมไม่ลงว่าต้นกล้าลูกเธอถูกเรยาทารุณ ร่างกายยังไง และลืมไม่ลงความใจดำของเขา “นี่เป็นลูกของฉันคนเดียว ไม่เกี่ยวกับ คุณ”น้าฝนหัวเราะทั้งน้ำตา
“ชานนท์ นี่ฉันคือ น้ำฝนนะ เธอคง ไม่ใช่ชอบฉันเข้าแล้วมั้ง?
ฉันเป็นน้าฝนคนที่คุณเกลียดที่สุด ชา นนท์: “ใช่ น้ำฝนฉันชอบเธอ ”
เสียงของเขาทุ้มต่ำและหนักแน่น ตั้งแต่ ไหนมา น้ำฝนเฝ้ารอเกือบทุกวัน
เฝ้ารอว่าจะมีแบบนี้สักวัน แต่ว่าตอนนี้ วัน นี้ที่เฝ้ารอมาถึงแล้ว แต่ก็สายเกินไป
“ชานนท์ ฉันเหนื่อยแล้ว” น้ำฝนหันหลัง
“ชานนท์ คุณไม่มีวันเข้าใจ ฉันเคยรู้สึก สิ้นหวังแค่ไหน” เขาเข้าใจ….ชานนท์หลับตาลง และ ค่อยๆเอามือออก เขาเข้าใจ
ตอนที่เธอยืนอยู่บนดาดฟ้าแล้วโดดลงไป เสี้ยววินาทีนั้นเขาก็เข้าใจว่า
น้ำฝนคงเกลียดตัวเองมาก น้ำฝน ไม่ว่า เธอจะไปไหน ฉันจะคอยอยู่เคียงข้างเธอ
ก็เหมือนชาตินี้ เธออยู่ไหน ฉันก็จะอยู่ เคียงข้างเธอไม่ว่าสุดขอบฟ้า
สวรรค์หรือนรก น้ำฝนปิดประตูสนิท น้ำตาไหลพรากลงมา
เธอค่อยๆพิงประตูอละนั่งลงไป ชานนท์ ยืนอยู่หน้าประตูไม่ได้เดินจากไป
เขาพูดพร่ำเพรื่อ “น้ำฝน เธอเชื่อว่าคนเรา
มีชาติหน้าไหม? ชาตินี้ ฉันจะไม่ยอมปล่อยมืออีก
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ