บทที่ 4 เหมือนมีอะไรค่อยๆ

ไหลออกมา …

เรยาโมโหและถีบไปที่หลังของน้ำฝนหลายครั้ง แล้วจึงออก

จากห้องน้ำ

เพราะยังไงต่อหน้าคนอื่นเธอยังจะต้องทำตัวเป็นผู้หญิงที่แสนดี น้ำฝนค่อยๆลุกขึ้นมา

และรีบแต่งตัวจัดการกับร่างที่โทรมของเธอ เธอเดินไปถึงหน้า

ห้องรับแขก

ก็เห็นเรยานั่งอยู่บนโซฟาอุ้มต้นกล้าไว้ในอ้อมอก

เล็บที่แหลมคมลูบไล้ที่ใบหน้าของต้นกล้า

น้ำฝนเริ่มรู้สึกใจไม่ดี เลยรีบวิ่งเข้าไปอุ้มต้นกล้าออกมาจากเร

ต้นกล้ากลัวจนกอดคอเธอไว้แน่นไม่กล้าปล่อยมือ

กานติมาเห็นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม: “น้ำฝน นี่เธอ

หมายความว่ายังไง”

เรยาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่มนวล: “คุณป้าคะ ไม่เป็นค่ะ

สงสัยน้ำฝนคงกลัวว่าเรยาจะทำร้ายต้นกล้า

อย่าทำให้ชานนท์แตกตื่นเลย เรยาก็แค่ชอบเจ้าตัวเล็กเฉยๆ”

ณ เวลานี้ เรยาซ่างเป็นคนที่เข้าอกเข้าใจคนอื่น แบบนี้ยิ่งทำให้น้ำฝนดูเป็นคน..ไม่มีเหตุผล

“มีอะไรครับ?” ชานนท์เดินลงมาจากบันไดพอดี ตอนที่เดิน ผ่านตรงหน้าน้ำฝน

สายตาเขาจ้องมองไปที่รอยซ้ำบนใบหน้าของน้ำฝน

ชานนท์ขมวดคิ้วเหมือนสีหน้าไม่ดีใจ

“หน้าเธอเป็นอะไร?” น้ำฝนก้มหน้าและคิดในใจ จะเป็น อะไรได้หล่ะ

ถ้าเธอบอกว่าเรยาตบหน้าเธอ เขาจะช่วยเธอไหม?” เฮ้อ..ในใจเขามีแต่เรยา

เรยาเห็นแล้วทนกัดฟันไว้ “ใช่ หน้าเธอไปโดนอะไรมา ทำไม แดงอย่างนี้…

ไปกระแทกโดนอะไรมาใช่ไหมน้ำฝนได้แต่ฝืนยิ้มไป เรยารีบ พูดดักหน้าก่อน

“นนท์ เรยาก็แค่ชอบต้นกล้าอยากเล่นกับเขา

สงสัยน้ำฝนคงจะตื่นตระหนกไปหน่อยค่ะ”

ชานนท์มองหน้าเรยาด้วยความอ่อนโยน :

“ช่วงนี้คุณพักที่นี่ ในเมื่อคุณชอบต้นกล้า งั้นก็ให้เจ้าตัวเล็กก็อยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนคุณเลย”

น้ำฝนอึ้งจนตาค้าง เธอแทบไม่อยากเชื่อ”ชา…นนท์…”เขาพูด

อะไร?

จะเอาลูกของเธออยู่ที่บ้านนี้กับเรยา นี่คือลูกของเธอนะ

อีกอย่างเรยาอาจจะทำร้ายลูกเธอได้

“ไม่ ต้นกล้าห่างฉันไม่ได้…” น้ำฝนรับไม่ได้ แต่กานติมาไม่

สนคำพูดเธอ

เข้ามาแย่งลูกจากอกเธอไป ทันใดนั้นต้นกล้าร้องไห้ฟูมฟาย

ขึ้นมา

กานติมาเลยเรียกคนใช้มาอุ้มต้นกล้าขึ้นไปชั้นบน

น้ำฝน เธออย่าลืมสินี่เป็นลูกของชานนท์นะ

เธอมีสิทธิ์อะไรมาชี้นิ้วสั่งที่นี่ เธอคิดว่าเธอเป็นคุณผู้หญิงของ บ้านนี้หรือ?”

ถึงแม้กานติมาไม่ชอบน้ำฝน แต่ยังไงต้นกล้าก็เป็นหลานเขา

เขากำลังเครียดอยู่ถ้าเรยาแต่งเข้ามาที่บ้าน แล้วจะมีความ สัมพันธ์ที่ดีกับต้นกล้าไหม

ในเมื่อตอนนี้เรยาเป็นคนเอ่ยปากเองว่าชอบต้นกล้า แบบนี้ก็ดี

เลย กานติมาอยากไล่น้ำฝนออกไปจากบ้านเร็วๆ

“พอได้แล้ว ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ ถ้าเธอยังไม่ไปอีก

ฉันจะให้รปภ.มาลากตัวเธอออกเอง”

น้ำฝนคุกเข่าตรงหน้าชานนท์ มือจับที่ชายกางเกงเขา น้ำตา ไหลพรากออกมา

“ชานนท์ ขอร้องคุณคืนต้นกล้าให้ฉันเถอะ ฉันจากต้นกล้าไป

ไม่ได้

เขาเป็นลูกของฉัน…” ชานนท์มองเธอด้วยสีหน้าเย็นชา

เขาเกลียดกิริยาแบบนี้ของเธอ ในใจเต็มไปด้วยแผนชั่วร้าย

วางยาเขาและตะเกียกตะกายขึ้นเตียงเขา บีบเขาต้อง

แต่งงานด้วย

เพื่อจะให้ตัวเองท้องหาทุกวิถีทางไปฉีดยาเร่งไข่ตก

ตอนนี้กลับมาทำหน้าอ่อนแอหมดหนทางเหมือคนทั้งโลกติด ค้างเธอ

ชานนท์มองป้าลำดวนแล้วพูด : “ยังยืนชื่ออยู่ทำไม ยังไม่มา ลากเขาออกไปอีก

ป่าลำดวนรู้สึกสงสารน้ำฝน แต่ก็ไม่มีทางเลือก เขาได้แต่พยุง น้ำฝนลุกขึ้น “คุณน้ำฝน กลับไปเถอะค่ะ”

น้ำฝนดิ้นรนวิ่งไปตรงหน้าเรยาและจับแขนเธอและร้องขอ

“คุณเรยา…ฉันขอร้องคุณ อย่าทำร้ายต้นกล้า เขายังเด็ก

ฉันขอร้องคุณปล่อยเราไปเถอะ”เรยาแกล้งทำเสียงตกใจ

“อุ้ย…เจ็บจังเลย น้ำฝนเธอจับมือฉันแน่นจนฉันเจ็บไปหมด

แล้ว”

จากนั้นก็จ้องไปที่ชานนท์:” นนท์คะ.” ชานนท์รีบดึงมือน้ำฝน ออกและผลักเธอออก

จนท้องเธอไปกระแทกที่โต๊ะ ทันใดนั้นเธอรู้สึกปวดท้องขึ้นมา

อย่างรุนแรง

จนเธอหดตัวนอนลงไปอยู่ที่พรหมบนพื้น เรยารีบเสแสร้งไป ถามด้วยความเป็นห่วง

แต่คำพูดเรยากลับเหมือนราดน้ำมันไปที่กองไฟ น้ำฝนเป็น อะไรมากไหม

ชานนท์แค่ผลักเธอเบาๆเอง

ฉันรู้ว่าเธออยากดึงความสนใจจากชานนท์ แต่เธอไม่ต้องเส แสร้งแบบนี้ก็ได้…)

ชานนท์ไม่อยากมองหน้าเธอแม้แต่วินาทีเดียว เลยเดินขึ้นไป บนห้อง

ชานนท์ไม่รู้ว่าน้ำฝนคนที่ใสชื่อจิตใจดีคนนั้น ตอนนี้ทำไมถึง ได้กลายเป็นแบบนี้

กานติมาเห็นน้ำฝนนอนตัวสั่นอยู่ที่พื้น เธอส่ายหัวและพูดว่า

น้ำฝน เธอไม่ต้องมาเสแสร้งหรอก

รีบหย่ากับชานนท์เถอะ สองปีนี้ บ้านเราก็ไม่เคยให้เธอได้

ลำบาก

สภาพเธอตอนนี้ จะทำให้ใครดูปากเธอซีดเซียว

เธอรู้สึกปวดจนเหมือนท้องจะแตก ปวดจนพูดไม่ออก

เหมือนมีอะไรค่อยๆไหลออกมาจากร่างเธอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ