Neighbor 03
ฉันนั่งมองเมนูอาหารตรงหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย พี่คนนั่งอยู่ ฝั่งตรงข้ามกัน ส่วนคนที่นั่งข้างพี่คนก็คือเพียว และพี่เจก็คือคนที่ นั่งข้างฉัน เหอะ! เจริญอาหารจริงๆ
“ขวัญหิวไม่ใช่เหรอ สั่งอาหารส
สายตาคมมองมาทางฉันที่เอาแต่เท้าคาง และมองไปมอง บรรยากาศนอกร้าน โดยไม่ได้สนใจเมนูอาหารตรงหน้าของตัว เองเท่าไหร่นัก ก่อนที่ฉันจะหันไปตอบพี่ดินพร้อมกับส่งยิ้มบางไป ให้เขาเล็กน้อย
“ขวัญกินอะไรก็ได้ค่ะ”
“อันนี้ก็อร่อยนะคะ” เพียวภาพอาหารในเมนูให้ฉันดูแล้วยิ้ม สดใส ฉันเลยต้องส่งยิ้มแห้งๆ กลับไปให้เธอแทน ทำไมฉันต้อง มานั่งอยู่ตรงนี้ด้วยล่ะเนี่ย บ้าจริง
“เอาอันนั้นก็ได้ค่ะ”
“งั้นเพียวสั่งให้เลยนะคะ
ฉันพยักหน้าหงิกหงักให้เพียวแทนคำตอบ แล้วหันไปมองนอก ร้านผ่านกระจกใสอีกครั้ง คนที่ห้างฯ ดูเยอะชะมัด แต่ฉันไม่ อยากนั่งอยู่ตรงนี้แล้วอะเฮ้อ….
“ขวัญ พี่สั่งน้ำส้มให้นะ เห็นชอบ
ฉันหันขวับและขมวดคิ้วมองหน้าพี่เจด้วยความรวดเร็ว ฉันไป ชอบน้ำส้มตอนไหนอะ ฉันชอบน้ำพันซ์เถอะ แล้วฉันก็ต้องพยัก หน้าอย่างมึนงงทันทีที่พี่เจขยิบตาส่งมาให้จนลูกตาเขาจะเหล่ใส่ ฉันอยู่แล้ว ฉันเกือบหลุดพี่เจออกมาแล้วสิ ทำหน้าตลกชะมัด
“ขวัญชอบน้ำพัน ไม่ใช่รึไง”
ฉันชะงักและนิ่งนิ่งอย่างอึ้งๆ ก่อนจะมองไปทางพี่ดินที่เหลือบ มองมาทางฉันด้วยสายตาคมกริบ ฉันกระแอมเบาๆ เพื่อเรียกสติ ของตัวเองอีกครั้ง เขารู้ได้ยังไงนะว่าฉันชอบดื่มน้ำพันซ์ ฉันไม่ เคยบอกเรื่องนี้กับใครเลยนะ
“พอดีอยากเปลี่ยนบ้างค่ะ แล้วพี่คนรู้ได้ไงคะว่าขวัญชอบน้ำ พันซ์”
“เคยได้ยินแคทพูดกับแม่นะ
พี่คนนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเอ่ยบอกฉันเสียงทุ้ม แล้วพี่ คนก็หันไปมองเมนูอาหารไปด้วยเหมือนเป็นเรื่องปกติทั่วไป ฉัน เม้มริมฝีปากแน่น จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างเซ็งๆ
“เหรอคะ”
พริบ!
“พี่คินคะ สั่งอันนี้ด้วยดีมั้ยคะ”
“ครับ สั่งเลย”
จู่ๆ เพียวก็พูดแทรกขึ้นพร้อมกับขยับตัวไปนั่งใกล้ชิดกับร่าง สูงใหญ่มากกว่าเดิม ฉันถอนหายใจออกมาแรงๆ อีกครั้ง แล้ว หันไปคุยกับพี่เจที่นั่งกดโทรศัพท์มือถืออยู่ข้างๆ ด้วยความสงสัย
“พี่เจคุยกับใครอะ”
“เพื่อน”
“ไหน เพื่อนคนไหน ขวัญรู้จักปะ”
ฉันชะโงกหน้าไปดูตรงหน้าจอโทรศัพท์ของพี่เจทันที เพื่อน หรือผู้อะพี่เจเอาดีๆ เหอะ! แอบคุยกับคนอื่นทั้งๆ ที่ฉันนั่งเป็น หมาหงอยอยู่คนเดียวเนี่ยนะ บ้าจริง
ผลัก
“ยุ่งตลอด”
พี่เจผลักหัวฉันออกเบาๆ แต่สักพักเขาก็ดึงฉันเข้าไปใกล้อีก ครั้งโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวฉันหันไปขมวดคิ้วมุ่นมองหน้าพี่เจอย่าไม่ค่อยเข้าใจ พี่เจดึงตัว ฉันไปมาจนจนมึนหัวไปหมดแล้วนะ
“อะไรของพี่เนี่ย…
“ทำตามแผนที่ฉันบอกแกเลยนะ ฉันอยากรู้ว่าพี่คนจะทำไง พอฉันกำลังจะอ้าปากบ่น พี่เจก็รีบกระซิบข้างใบหูของฉันเสียง เบาอุบอิบด้วยความรวดเร็ว
“โอเค”
ฉันพยักหน้าหงิกหงักทันที ตอนแรกก็ไม่คิดจะใช้แผนนี้ตามที่ พี่เจบอกหรอก แต่พอได้มาเห็นว่าพี่คนกับเพียวดูสนิทสนมกัน ฉันก็รู้สึกร้อนรุ่มและขัดใจแปลกๆ จนต้องหาอะไรทำแก้ไอ้ อาการบ้าๆ นี่ซะ
“ขวัญกับเจดูสนิทกันดีนะ
เสียงเข้มและสายตาคมของร่างสูงใหญ่ที่มองมา ทำให้ฉัน รู้สึกทำไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ ก็พี่คนไม่เคยมองฉันด้วยสายตาดุๆ มากเท่านี้มาก่อนเลยนี่นา ให้ตายสิ
“พอดีรู้จักกันมานานแล้วนะครับ เลยสนิทกันเป็นพิเศษ” พี่เจต อบแล้วลูบหัวฉันไปมา ที่ลูบนี้ไม่รู้ว่าเอ็นดูหรืออะไรกันแน่ เล่นลูบ หัวฉันจนผมฟูหมดเลยนะพี่เจ
“งั้นเหรอ”
พี่คนเอ่ยตอบเสียงเข้มเพียงสั้นๆ แล้วเขาก็หันมาจ้องมอง ใบหน้าฉันอีกครั้ง ฉันกะพริบตาปริบๆ สบกับสายตาดุดันพร้อม กับเม้มริมฝีปากเอาไว้เล็กน้อยอย่างประหม่า
“พี่คนจะไปไหนเหรอคะ”
เพียวถามร่างสูงใหญ่ที่ลุกขึ้นยืนและกำลังจะเดินออกไปจาก โต๊ะด้วยความสงสัย ฉันกับพี่เจนั่งมองหน้ากันอย่างุนงงที่จู่ๆ พี่ นก็ลุกขึ้นโดยไม่บอกไม่กล่าว อะไรของเขาอะ พี่คิดหงุดหงิด อะไรงั้นเหรอ…
“พี่ไปสูบบุหรี่ เดี๋ยวมา
เสียงเข้มเอ่ยบอกนิ่งๆ เขาเหลือบมองมาที่ฉันอีกครั้ง จาก นั้นพี่คนก็เดินออกไปจากร้านทันที ฉันนั่งมองตามแผ่นหลังกว้าง แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ขวัญรู้จักกับพี่กินได้ยังไงคะ”
เสียงสดใสของเพียวถามขึ้น ฉันสะดุ้งและหยุดคิดฟุ้งซ่านเรื่อง พี่คน แต่พอหันไปทางเดียวก็เห็นว่าสีหน้าของเธอดูเหมือนกำลัง ไม่พอใจอะไรเกี่ยวกับฉันสักอย่าง
“บ้านที่ดินอยู่ข้างบ้านฉันน่ะ แล้วฉันก็เป็นเพื่อนกับยัยแคทน องสาวพี่คิน”
“แบบนี้สินะคะพี่คินถึงดูสนิทกับขวัญ เพราะเป็นเพื่อนนางสาว นี่เอง”
คำว่าเพื่อนนางสาวจากปากของเพียวทำให้ฉันนั่งนิ่งตัวแข็ง ชื่อขึ้นมาทันที แล้วได้แต่มองรอยยิ้มที่เหมือนกำลังเยาะเย้ยของ เธอที่ส่งมาให้ด้วยความเจ็บ และหน่วงเล็กน้อย ให้ตายเถอะ เธอ เป็นคนยังไงกันแน่ ต่อหน้าพี่คนไม่ใช่แบบนี้นี่นา เหอะ!
“แล้วเพียวเป็นอะไรกับพี่คินเหรอครับ”
พีเจที่ถามเพียวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่ได้ยิน เพียวพูดแบบนั้นกับฉัน เธอคงดูออกว่าฉันคิดยังไงกับพี่คนสินะ ถึงได้ทำท่าทางเยาะเย้ยกันขนาดนี้
“น้องสาวมั้งคะ เพราะเรารู้จักกันตั้งแต่เด็ก คุณพ่อของเพียว เป็นหุ้นส่วนที่บริษัทของคุณพ่อพี่คนด้วยน่ะค่ะ”
“อ๋อ เหรอครับ..”
“แต่เพียวชอบพี่คนค่ะ ไม่ยอมยกให้ใครหรอก” ฉันกัดริมฝีปากล่างเอาไว้จนเจ็บไปหมด มองหน้าเพียวที่กำลังมองมาด้วยความขุ่นเคือง ตอนนี้ไม่มีรอยยิ้มสดใส จากเธออีกแล้ว มีเพียงรอยยิ้มเยาะเย้ยที่ส่งมาให้ฉันเท่านั้น แหละ บ้าจริง หน้าหงุดหงิดซะมัด
“มีอะไรกันรึเปล่า”
เสียงทุ้มเข้มของพี่ดินทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่รีบปรับสีหน้าแล้ว ทำตัวตามปกติทันที เพียวกลับมายิ้มกว้างและทำเสียงสดใสอีก ครั้ง พี่เจที่กำลังนั่งอึ้งก็ก้มลงเล่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองตาม เดิม ส่วนฉันก็หันไปยิ้มแห้งๆ ให้พี่คน แล้วมองผู้คนที่เดินไปมา ในอยู่ห้างฯ ผ่านกระจกใสเพื่อกลบเกลื่อน พอพี่คนเห็นว่าทุกคน ไม่ได้มีท่าทีอะไร เขาก็เลิกคิ้วเข้มมามองทางฉันเล็กน้อย ก่อนจะ นั่งลงที่เก้าอี้ของเขาโดยไม่ได้ถามอะไรต่อ… ฉันมาทำบ้าอะไรที่ นี่ หิวเหรอก็ไม่ได้หิวซะหน่อย
“แกเป็นไรปะ”
พี่เจขยับมากระซิบถามฉันเบาๆ อย่างเป็นกังวล ถ้าพี่เจไม่ได้ มานั่งอยู่ตรงนี้ด้วยฉันจะเป็นอะไรไหมนะ คงน้ำตาไหลต่อหน้า ยัยเพียวไปแล้วแน่ๆ เลย เหอะ
“ไม่เป็นไร .. ก็แค่เจ็บนิดหน่อย”
“กลับกันเลยดีมั้ย
ฉันส่งยิ้มบางกลับไปให้พี่เจที่ถามอย่างเป็นห่วง แล้วส่ายหน้า แทนคําตอบ ไหนๆ ก็เจ็บมาขนาดนี้แล้วอยู่ต่ออีกหน่อยก็ไม่เสีย หายอะไร ฉันจะได้เจ็บจนมันอาจจะหายเจ็บหรือเลิกชอบพี่ดินไป เลย เหมือนที่พี่เจเคยบอกไงว่าอยู่ใกล้ๆ มันอาจจะดีกว่าหนีไป เรื่อยๆ ก็ได้ ฉันจะมามัวหงอยกับคำพูดของใครก็ไม่รู้แบบนี้ไม่ ได้ เข้าใจหรือเปล่ายัยขวัญ
“กลับได้ไง ยังอ่อยไม่สําเร็จเลย”
“เออ มันต้องจีดิวะ”
พี่เจหัวเราะออกมาเบาๆ จนพี่ดินที่เหลือบมองเราสองคนอยู่ หลายครั้งจ้องมายังฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่งพร้อมกับคิ้วเข้มขมวด มุ่นอย่างหงุดหงิด แล้วพี่คนหัวเสียเรื่องอะไรอีกล่ะเนี่ย…
“พี่คินมีอะไรรึเปล่าคะ
ฉันถามขึ้นเพราะเห็นว่าเขามองมาทางฉันกับพี่เจหลายต่อ หลายครั้งแล้วน่ะสิ ทั้งๆ ที่ยัยเพียวก็พูดคุยกับเขาไม่หยุด เห็น ไหมล่ะ พอพี่คนอยู่ด้วยเธอก็มีท่าทีที่เปลี่ยนเป็นอีกคนทันที
“เปล่า กินข้าวกันเถอะ”
ฉันกะพริบตาปริบๆ แล้วพยักหน้าหงิกหงัก และไม่นานอาหาร ที่พวกเราสั่งก็มีพนักงานเดินมาเสิร์ฟพอดี รสชาติอาหารเป็นยัง ไงฉันยังไม่อยากรับรู้เลย ทั้งๆ ที่มันก็ออกจะแพง ให้ตายเถอะ ฉันต้องอ่อยแบบไหน ดินถึงจะไม่มองว่าฉันเป็นแค่เพื่อนของ น้องสาวเขากันล่ะเนี่ย แล้วยิ่งมาเจอยัยเพียวที่ออกตัวแรงขนาด นั้น ฉันก็ยิ่งคิดหนักกว่าเดิมอีก ฉันตักอาหารเข้าปากไปแอบมอง พี่กินไป ทําไมเขาต้องเป็นคนที่ฉันชอบด้วยล่ะโว้ย!
“เพียวว่าจะไปดูรองเท้าน่ะค่ะ พี่ดินไปเป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ย
หลังจากที่ กินข้าวกันเสร็จและคิดเงินเรียบร้อยแล้ว ระหว่างที่ ฉันกับพี่เจกำลังเดินออกจากร้านอาหารก็ได้ยินเสียงหวานใส ของเพียวหันไปพูดกับพี่คนทันที
“อือ ไปสิ”
ฉันยืนมองพี่คนกับเพียวที่เดินคุยกันอยู่ด้านหน้าแล้วก็ได้แต่ ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ นี่ฉันต้องมาเห็นาพแบบนี้อีกนาน แค่ไหนกันบ้าชะมัด
“แกจะไปไหนต่อปะ”
พี่เจเงยหน้าจากโทรศัพท์มือถือแล้วหันมาถามสายฉันเห็นเพียวมองมาทางเราสองพอดีเลยคล้องแขน เจแล้วพูดเสียงสดใสพร้อมกับยิ้มกว้างจนหน้างงงวย แต่พอฉันแหล่ตาไปทางพี่ดิน เจก็พยักหน้าเข้าใจทันที
“ขวัญอยากไปดูรองเท้าอะ พอดีเก่ามันเริ่มขาดแล้ว” ชื้อร้านไหน”
“รู้อะแต่ได้ยินว่าเดี๋ยวจะไปรองเท้าพอดี ด้วยได้”
ฉันยังคงส่งรอยใสซื่อมาให้ เพราะเธอเห็นคนมอง มาทางเราอยู่ เอาถ้าเธอกล้าบอกชอบคนหน้าและ ทําเหมือนเด็กหวงของขนาดบอกไม่หงอย
“กะ..ได้”
ฉันฉีกกว้างปากออกมาเล็กน้อย
“ไปกันเจฉันยักไหล่หันเร่งพี่เจยืนอยู่ข้างๆ อย่างรีบร้อน พี่เจเลยรีบเดินตามฉันเข้ามาในร้าน รองเท้าทันที
“เออๆ ไปๆ”
ร่างสูงใหญ่นั่งรอเพียวซื้อรองเท้าส้นสูงอยู่ที่โซฟาสีแดงตัว ใหญ่ภายในร้าน พี่เจเลยเดินไปนั่งข้างๆ เขาเพื่อรอฉันด้วย เหมือนกัน ซึ่งพี่ดินไม่ได้พูดอะไรกับพี่เจ และทำเพียงเหลือบ สายตาคมดุดันมองพี่เจเพียงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็เล่นเกมส์ใน โทรศัพท์มือถือของตัวเองต่อ
“พี่เจสีแดงเป็นไงอะ”
ฉันหยิบรองเท้าส้นสูงมาลองสวม แล้วหันไปถามความคิดเห็น จากพี่เจ แต่ร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างเขากลับมองมาที่ฉันด้วย สายตาคมดุดันเรียบนิ่งจนฉันรู้สึกทำตัวไม่ถูก ทำไมพี่คนต้อง มองฉันแบบนั้นด้วยเล่า
“ขวัญใส่อะไรก็สวย”
ฉันชะงักและหันขวับไปมองพี่เจตาโตทันที เกือบหลุดขำออก มาเมื่อเห็นสีหน้าเหนื่อยหน่ายกับคำพูดของเขาที่สวนทางกัน ชะมัด โอ๊ยพี่… ถ้ามันฝืดขนาดนั้นทีหลังไม่ต้องแกล้งพูดเพื่อช่วย ฉันก็ได้นะ บ้าชะมัดเลย
“เหรอคะ แล้วพี่คนคิดว่าไงคะ”
พอตั้งสติเพื่อกลั้นข้าพเจได้ ฉันก็หันไปถามพี่คนที่กำลังมอง มาทางฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่งบ้าง เขามองลงไปยังรองเท้าส้นสูง สีแดงที่ฉันสวมอยู่ แล้วเลื่อนสายตาคมขึ้นมามองใบหน้าของฉัน อยู่นานจนฉันรู้สึกประหม่าไปหมด
“อันนี้ก็สวยดี แต่พี่ชอบให้ขวัญใส่สีนั้นมากกว่า”
เสียงเข้มเอ่ยบอกจบ ฉันมองไปตามนิ้วชี้ของพี่ดินจนเห็น รองเท้าส้นสูงสีดำดีไซน์เก๋ที่เขาบอก แต่ตอนนี้สมองฉันกลับมีคำ พูดของพี่ดินวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าถึงที่เขาบอกว่าชอบจะเป็นรองเท้า ส้นสูงก็ตาม หัวใจของฉันก็เต้นตึกตักรุนแรงอยู่ดี บ้าจริง ฉันจะ อ่อยพี่คนแท้ๆ ทำไมกลายเป็นฉันที่เป็นเองแบบนี้ล่ะ
“พี่คนคะ เพียวว่าจะไปดูกระเป๋าก่อนดีกว่าค่ะ พอดีรองเท้าที่นี่ ไม่มีไซส์”
ผลัก!
ฉันกำลังจะหันไปมองเพียวที่เพิ่งเดินมาทางนี้ แต่เหมือนหลัง ของฉันจะโดนผลักด้วยความแรง จนเท้าที่ใส่ส้นสูงที่สวมอยู่ลื่น เกือบล้มหน้าทิ่มไปบนพื้น แต่ยังดีที่มีฝ่ามือใหญ่มาดึงตัวฉันเอา ไว้ซะก่อน
หมับ!
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“พะ..พี่คิน”
ฉันกะพริบตาปริบๆ มองใบหน้าหล่อคมคายตรงหน้าอย่างมั่น งงหน่อยๆ ปลายจมูกฉันกับพี่ดินเกือบจะชนกันเพราะใบหน้า ของเราสองคนใกล้กันมากจนฉันได้กลิ่นบุหรี่จางๆ ผสมกับกลิ่น น้ำหอมที่แสนคุ้นเคยจากลมหายใจอุ่นร้อนของเขา
มือบางทั้งสองข้างจับอยู่บนไหล่แกร่งแน่น เข่าข้างหนึ่งของฉัน ยันโซฟาเอาไว้เล็กน้อย หน้าอกก็บดเบียดไปกับแผงอกกำยำ แข็งแรงของพี่ดินแนบชิดจนมดแทบเดินแทรกไม่ได้ด้วยซ้ำ ตอน แรกฉันว่าจะหันไปด่าเพียวที่เป็นคนผลัก แต่พอมันกลายเป็น แบบนี้ฉันก็รู้สึกอยากจะขอบคุณเธอที่ทำให้ฉันอ่อยพี่กินได้โดย ไม่ตั้งใจ เพราะถ้าฉันไปอ่อยเขาแบบตั้งใจล่ะก็ ฉันคงได้เป็นเอง แน่ๆ
“ขวัญเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ฝ่ามือใหญ่ที่จับอยู่รอบเอวบางของฉันแน่นขึ้นจนฉันรู้สึกเขิน ขึ้นมาทันที ให้ตายสิ แค่ได้มองใบหน้าหล่อคมคายของพี่ดินฉัน ก็รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวไปหมดแล้วเนี่ย
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“ทีหลังใส่ส้นสูงอยู่ก็ระวังหน่อย ถ้าพี่ช่วยไว้ไม่ทันจะเป็นยัง
ไง”
ฉันสบสายตาคมของที่ดินที่มองมาดๆ แล้วก็ได้แต่กัดริม ฝีปากล่างไว้ จากนั้นฉันก็พยักหน้าหมึกหงักกลับไปให้เขาเบาๆ พี่คนจะทำไมเนี่ย ฉันไม่ใช่เด็กซะหน่อย
“ทําไมต้องดุด้วยก็ไม่รู้ ฉันบ่นเสียงเบาอุบอิบอยู่คนเดียว แต่ พี่คินคงได้ยินเขาถึงได้ดึงแก้มฉันเบาๆ หนึ่งที่อย่างมันเขี้ยว โดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว
“พี่ได้ยินนะ”
“อย่าดึงแก้มขวัญ คน
ร่างสูงใหญ่ยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเอ่ยเสียง ทุ้มต่ำที่ดูอ่อนโยนลงมากกว่าเดิม จนฉันต้องเม้มริมฝีปากเอาไว้ อย่างทำตัวไม่ถูก และทำหน้ามุ่ยใส่พี่ดินเพื่อกลบเกลื่อนอาการ ประหม่าของตัวเอง
“อ่ะแฮ่มๆ“
ฉันกับพี่คนหันมองไปตามเสียงด้านข้างก็เห็นว่าพี่เจกำลังทำ เป็นไอแค่กๆ แต่สายตาแหล่มองมาทางฉันแล้วยิ้มอย่างคนรู้ทัน ฉันเลยต้องอมยิ้มเล็กน้อย และ ค่อยๆ ถอยห่างจากร่างสูงใหญ่มายืนที่เดิมด้วยความรวดเร็ว เมื่อทุกอย่างกลับเป็นปกติพี่คนก็เก่าท้ายทอยของเขาไปมา ส่วนเพียวก็ยืนทำสีหน้าไม่พอใจใส่ฉัน แล้วเดินไปนั่งลงที่โซฟา ข้างพี่ดินเหมือนกำลังอารมณ์เสีย เหอะ ฉันมากกว่าปะที่ควร
อารมณ์เสีย ใส่เธอ ผลักมาแรงขนาดนั้นถ้าพี่คนไม่ช่วยไว้ฉันคง
หน้าทิ่มพื้นไปแล้ว คิดแล้วก็รู้สึกโมโห!
“กลับกันเถอะค่ะพี่ดิน เพียวรู้สึกเหมือนจะไม่สบาย
เพียวคล้องท่อนแขนแข็งแรงของพี่ดิน แล้วเธอก็พูดด้วยน้ำ เสียงออดอ้อนจนฉันที่มองอยู่ถึงกับต้องเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ หน่อยๆ ให้ตายเถอะ จู่ๆ เธอก็ไม่สบายขึ้นมาเฉยเลย เมื่อกี้ยังมี แรงผลักฉันเกือบหน้าที่มแหนะ เหอะ
“อยากไปหาหมอรึเปล่า”
“ไม่เป็นไรค่ะ พักผ่อนก็คงดีขึ้น
“อือ แล้วขวัญจะให้พี่ไปส่งที่บ้านรึเปล่า วันนี้พี่ต้องไปที่บ้าน พอดี”
เสียงเข้มเอ่ยถามฉันที่กำลังยืนถอนหายใจใส่ยัยเพียวอยู่ โดยไม่ทันได้ตั้งตัว และพอฉันรวบรวมสติของตัวเองได้ ฉันก็หันไปหาพี่เจทันที และพอเห็นว่าพี่ เจแอบปัดมือไล่ยิกๆ แล้วตลกชะมัด
“ขวัญ พี่ต้องรีบกลับแล้วอะ แม่โทรมาบอกว่ามีธุระด่วน ยังไง ผมฝากไปส่งขวัญหน่อยนะครับ” พี่เจรีบพูดแทรกรวดเดียวจบ แล้วเขาก็เดินสบัดตูดเดินออกจากร้านรองเท้าไปด้วยความ รวดเร็ว โดยไม่รอให้พี่ดินตอบกลับเลยสักนิด เออ… เป็นพี่ที่ดี
จริงๆ
“ถ้าพี่ดินไม่สะดวก…
“กลับพร้อมพี่”
“โอเคค่ะ”
ฉันยิ้มกว้างขึ้นมาทันทีที่พี่คนพูดจบ แถมฉันยังแอบหันไปยิ้ม เยาะเย้ยใส่เพียวที่มองหน้าฉันเหมือนอยากจะพุ่งเขามาทิ้งหนัง หัวฉันอย่างงั้นแหล่ะ ว้า… รู้สึกดีชะมัดเลยที่ยั่วโมโหยเพียวได้ เนีย
“กลับกันได้ยังคะ เพียวปวดหัว” ฉันไม่สนใจน้ำเสียงจะเป็นจะ ตายของเพียวเท่าไหร่ แล้วเดินไปหยิบรองเท้าส้นสูงคู่ที่พี่คนบอก ขึ้นมาถือไว้ทันที
“รอแปบนะเพียวฉันขอซื้อคู่นี้ก่อน พี่คนบอกว่าชอบคู่นี้ แถม ยังเป็นไซส์ฉันอีก ถ้าไม่ซื้อเสียดายแย่”
พอฉันพูดใส่เพียวไปแบบนั้นพร้อมกับเลิกคิ้วและยกยิ้มเยาะ เย้ยอีกเล็กน้อย เธอก็ทำสีหน้าหงุดหงิดจนปิดไว้ไม่อยู่กลับมาให้ ฉัน เหอะ อยากกระชากหน้ากากความใสซื่อปลอมๆ ของเธอ ออกมาจริงๆ เลยเพียว เห็นแล้วชวนหงุดหงิดชะมัด อย่างน้อย เธอก็ควรจะเลิกเสแสร้ง ใส่ฉันได้แล้วนะ ให้ตายสิ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ