บทที่ 20 ข้อตกลงเรียบร้อยแล้ว คุณภัคร ทําไมคุณถึง……

อาจจะเป็นเพราะคิดถึงเธอตอนกลางวันทำให้ฝันถึง ตอนกลางคืน ภัครฝันถึงเอมมิกา

ในฝันของเขาเอมมิกาสวมชุดเจ้าสาวสีขาว ยิ้มหวาน แล้วบอกกับภัคร “คุณภัครคะ ฉันชอบคุณค่ะ ขอบคุณมา ตั้งนานแล้ว”

ภัครประทับจูบลงไป โดยที่ยังไม่ได้ถอดชุดเจ้าสาว เขาต้องการเธอ จู่เขาก็สะดุ้งตื่นจากความฝัน เขาดึงผ้าห่ม ขึ้นแล้ว……..

เหตุการณ์แบบนี้พึ่งเคยเกิดขึ้นในครั้งแรกในการใช้ ชีวิตมายี่สิบแปดปีของเขา

ภัครไปอาบน้ำด้วยความหงุดหงิด ชุดที่เปื้อนนั้นเขา ทิ้งมันลงถังขยะ รวมถึงฟูก ผ้าปูที่นอน จากนั้นครุ่นคิดแล้ว โทรไปหาพชร “ให้เอมมิกาไปหาฉันตอนเที่ยงที่โรงแรม เซ็นเตอร์พ้อทห้องสวีท1809”

เช้าตรู่

ระหว่างที่เอมมิกาอยู่บนรถโดยสารสาธารณธ พชร

โทรเข้ามา

“เอมมิกา โอกาสดีของเธอมาแล้ว ท่านประธานนัดคุณตอนเที่ยงที่โรงแรมเซ็นเตอร์พ้อทห้องสวีท1809” พ ชรบอก

“นัดฉันไปที่โรงแรมเซ็นเตอร์พ้อทห้องสวีท1809 คุณแน่ใจนะว่าโอกาสดี?” เอมมิกากลับไม่รู้สึกแบบนั้น

“น่าจะเป็นเพราะเมื่อคืน บอสตกใจเรื่องคุณย่าเข้า โรงพยาบาล แล้วบังคับให้บอสจัดการปัญหาชีวิตของตัว เองให้ได้ บอสเลยกังวลมั้ง” พชรบอก

“แต่ว่า ฉันรู้สึกว่า ฉันไม่มีสิทธิทำแบบนั้น ทุกวันนี้ แค่พาสปอร์ตฉันยังไม่มีด้วยซ้ำ” เอมมิกาบอกด้วยความ น้อยใจชีวิตตัวเอง

“ขอแค่บอสชอบเธอ เรื่องอื่นก็ไม่ใช่ปัญหา อย่าลืม นะตอนเที่ยงที่โรงแรมเซ็นเตอร์พ้อทห้องสวีท1809 บอส ไม่ชอบคนมาสาย อย่าปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปล่ะ” พ ชรเตือนอีกครั้ง

“ค่ะ ขอบคุณนะ ไว้ฉันเลี้ยงข้าวคุณ” เอมมิกาตอบ กลับไปแล้วเดินเข้าออฟฟิศ

“น้องเอมเป็นยังไงบ้างตามคดีถึงไหนแล้ว” ประภา

ถาม
“ก็ดีค่ะ เมื่อวานฉันสะกดรอยตามคนที่น่าสงสัยแล้ว วันนี้เตรียมตัวจะติดต่อเขาไปอีกที”

“แค่ติดต่อมันไม่ได้ผลหรอกนะ เธอต้องหาหลักฐาน ออกมาก หรือไม่ก็หลักฐานเกี่ยวกับการนอกใจไปเลย เมื่อ วานคดีที่แพรวาทำ เธอทำได้ดีมากเลยนะ สำนักงานของ เราได้เงินตั้งสิบล้าน ตัวแพรวาเองก็ได้ค่าคอมอีกหนึ่ง แสน เธอเลยเลี้ยงพนักงานกลุ่ม A ” ประภาบอกด้วยความ กังวล

“งั้นทั้งหมดก็สองแสน ถ้าคำนวนค่าคอมเป็นห้าส่วน พัน ขอแค่หนูชนะคดีชนะนี้แล้วทำให้สำนักงานได้เงิน สิบล้านใช่ไหมคะ?” เอมมิกาลองคำนวนดูคร่าวๆ

ประภาถอนหายใจ “เอกภาพไม่ยอมเสียเงินสักกะ บาทเดียว มื้อเย็นคืนนี้เธอไม่ต้องมาแล้ว ฉันจะบอกทุกคน ว่าเธอป่วย”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะอาจารย์”

เอมมิกามองไปที่เบอร์ของไลลา จัดอารมณ์ของตัว เองใหม่ แล้วโทรออกไป “คนสวย ตื่นรึยัง?”

“ยังนอนอยู่เลย เมื่อคืนเหนื่อยมาก กว่าจะได้นอนก็ดี

สองแหนะ เมื่อคืนเธอได้เงินเยอะไหม?”
“ราคาไวน์แดงแก้วหนึ่งหน่ะ ได้โอกาสเลยรับมา” เอมมิกาพูดออกไปแบบนั้น โดยที่เธอไม่รู้ความหมายของ ราคาไวน์แก้วหนึ่งด้วยซ้ำ

“ว้าว ฝ่ายนั้นใจปล้ำดีน หนึ่งต่อหนึ่งใช่ไหม? หรือ สองต่อหนึ่ง? ขอให้เธอใช้ปากไหม?”

เอมมิกาถึงกับหน้าแดง “หนึ่งต่อหนึ่ง แล้วพวกเธอ

ละ?”

“ฉันได้มาสองแสนห้า สวนมีมี่ได้เยอะหน่อย ห้าหก แสนมั้ง ยัยนั่นเล่นใหญ่มาก ตอนนี้คงโดนมัดอยู่แหละ”

ถูกหมัด? คิดภาพไม่ออกจริงๆ

“แล้วบ่อเงินบ่อทองของมีมี่ยอมได้หรอ? คนที่เธอ บอกฉันรู้จักเคยเจอเขาตอนทำงานที่สวรรค์บนดิน ดูท่าจะ รวยมากหมื่นล้านเลยมั้ง” เอมมิกาหลอกถาม

“เธอหมายถึงคุณเอกภาพหรอ ฉันเดาว่าจุดจุดของ เขาไม่มีประสิทธิภาพแน่เลย เมื่อวานตอนที่ฉันถามมีมี่ พวกเขาเจอกันหลายครั้งก็แค่กินข้าวร้องเพลงเท่านั้น คุณเอกเองก็เคยชวนฉันออกไปหลายครั้งนะ แต่ก็กิน ข้าวร้องเพลงเหมือนกัน ไม่แปลกเลยที่ภรรยาของเขาจะ นอกใจ?”
“อ่อ แบบนี้หรอ” เอมมิกาหมดหวัง ทำไมความหวัง สุดท้ายของเธอถึงพังแบบนี้?

ถ้าฉันมีหลักฐานว่าเจ้านั่นของคุณเอกภาพไม่มี ประสิทธิภาพก็ใช่ว่าจะชนะคดีนี้ได้ อีกอย่างเจ้านั่นไม่ดี จริงหรือเปล่าก็ไม่แน่

เอมมิกาเดินมาถึงห้อง 1809 โรงแรมเซ็นเตอร์พ้อ ยท์ด้วยความหมดอาลัยตายอยาก เธอกดกริ่ง

ภัครเปิดประตู มองไปที่เอมมิกา แล้วหมุนตัวเดินไป นั่งบนโซฟา ทั้งตัวของเขาเปล่งออร่าความมีเสน่ห์ออกมา “นั่งลง”

เอมมิกานั่งฝั่งตรงข้าม บนโต๊ะมีสัญญาอยู่หลายฉบับ จริงจังดีจัง เอมมิกาเองก็พยาเรียกสติตัวเองกลับมา

“ถ้าในระยะยาว หนึ่งปีเธอต้องการให้ฉันจ่ายให้เท่า ไหร่?” ภัครถามเข้าประเด็น

“หนึ่งปี?” เอมมิกาไม่เข้าใจ

เธอคิดออกแล้ว

สมแล้วที่ภัครเป็นนักธุรกิจ เขาฉลาดจริงๆ
คดีฟ้องหย่าของเขามีโอกาสชนะร้อยทั้งร้อย เพราะ

ภรรยาของเขาถูกจับได้ว่านอกใจคาเตียงเลย

คนระดับนี้จะหาทนายสักคนยังไงก็ชนะคดี แต่ถ้าหา ทนาย อดังมาทำให้อย่างน้อยคงเรียกเป็นร้อยล้าน

แต่ถ้าจ้างทนายเล็กๆแบบเธอ ใช้เงินนิดหน่อยก็ สามารถจ้างได้แล้ว ต่อให้ต้องทำงานให้เขาทั้งปี มันก็คัน สําหรับเธอ

ตอนนี้เอมมิกาเข้าใจแล้ว ว่าทำไมภัครถึงให้โอกาส

กับเธอ

“ยี่สิบห้าล้านคะ ตกลงไหม?” เอมมิกาถามแอบ กังวลว่าตัวเองจะเรียกสูงไป เลยพูดเสริมอีกนิด “ฉันไม่มี ประสบการณ์มาก่อนอาจจะทำได้ไม่ดี งั้นสิบล้านก็ได้ค่ะ”

ภัครครุ่นคิดมองหน้าเธอ “ยี่สิบห้าล้าน หลังจากครบ หนึ่งปี ผมจะให้บ้านคุณด้วย”

บ้านหนึ่งหลัง ทำงานให้คุณภัครนี้ดีจริงๆ ใจปล้ำมาก

สีหน้าเอมมิกาเปลี่ยนไปจากขุ่นมัวเป็นสดใสในทันที “ฉันจะพยายามนะคะ”

“ครับ คณยังต้องการอะไรอีกไหม จะได้บอกทีเดียว?” ภัครถาม อาจจะเป็นเพราะเอมมิกาตกลงแล้ว เขา จึงผ่อนคลายขึ้น หลังที่นั่งตรงเลยคลายลงพิงโซฟาแทน มีความขี้เกียจเล็กน้อยและความมีเสน่ห์ที่ไม่สามารถพูด ออกมาได้

“คือ นอกจากเวลาที่คุณต้องการฉันแล้ว วันปกติคือ วันหยุดของฉันหรอคะ?” เอมมิกาถาม

“ได้”

“จ่ายเงินล่วงหน้าได้ไหมคะ น้องสาวของฉันเป็นโรค มะเร็งเม็ดเลือดขาว ฉันอยากจะเอาเงินไปมัดจำเพื่อรอคิว ผ่าตัดเปลี่ยนไขกระดูกให้น้อง”

“ได้ครับ”

เอมมิการู้สึกว่าภัครพูดง่ายดี เลยหัวเราะแล้วพูดออก ไป “ที่จริงฉันไม่มีปัญหาอะไรเลย ไม่ว่าจะดึกแค่ไหน แค่ คุณต้องการฉันก็จะมาทันที คุณวางใจได้ ถ้าฉันทำเองไม่ ได้ ฉันจะให้รุ่นพี่เป็นคนช่วย รุ่นพี่ฉันเก่งมากนะคะ เขาอยู่ สายนี้มาเป็นสิบปีแล้ว”

ภัครขมวดคิ้ว เหมือนมีเครื่องหมายอะไรเอ่ยบนหน้า “เรื่องนี้ไม่จำเป็น แค่เธอคนเดียวก็พอแล้ว อีกอย่างเธอ ควรไปใส่ห่วงไว้ฉันไม่ต้องการให้มีลูกเข้ามาเกี่ยวข้องหลังจากจบสัญญาผมก็ต้องการให้คุณจบไปเลย อยามา วุ่นวายกันอีก”

เอมมิกาเข้าใจส่วนนี้ดี คนส่วนมากไม่ต้องการให้คน ที่เขาทำงานด้วยพึ่งเริ่มงานก็แต่งงานมีลูกเพราะมันจะ กระทบกับงาน

“เรื่องนี้คุณวางใจได้ค่ะ ตอนนี้ฉันยังโสด ถ้าอนาคต มีภายในหนึ่งปีฉันก็จะไม่มีอะไรกับเขาค่ะ” เอมมิกา สัญญากับภัคร

สีหน้าของภัครแย่ลง “ระหว่างที่เธอทำงานกับฉันยัง คิดจะหาแฟนงั้นหรอ?”

“หาแฟนไม่ได้หรอคะ?”

“แน่นอนสิ”

“งั้นก็ได้ค่ะ” เพราะยังไงตอนนี้เธอเองก็ไม่มีความ คิดจะมีแฟนอยู่แล้ว อีกอย่างการทำงานกับเขาถือเป็น ประสบการณ์ล้ำค่ำ หลังจากหนึ่งปี ต่อให้ภัครไม่ให้เธอ ทำงานกับเขาต่อ แต่ประวัติการทำงานที่สุดยอดแบบนี้เธอ ก็สามารถหางานในสำนักงานทนายความดีๆได้ไม่ยากเลย