บทที่ 7 ชาๆ พวกเราไม่ใช้ของที่พวกคุนบอก

“กี่นาทีหรอ?” เอมมิกาตั้งใจเงียบ แล้วมองไปทางภัคร “น่าจะ

ยี่สิบนาที”

“หรอ?” เสียงของผู้หญิงดังยิ่งขึ้น

ภัครมองไปทางเอมมิกา คำตอบนี้ยังถือว่ารับได้ แต่อย่าเล่น เยอะเกินไป

“เฮียสองครับ พวกพี่มีอะไรกันแล้วหรอครับ?” ภาคภูมิแทบไม่ ค่อยเชื่อเท่าไหร่

ภัครไม่ได้ตอบเขา ค่อยๆขยับแก้วไวน์ในมือ

สาวผมสั้นยังคงถามต่อ “กางเกงที่ท่านประธานใส่ข้างในสี

อะไร?”

“สีดำ” เธอพูดจาเหลวไหลด้วยหน้าตาจริงจัง 11

ภาคภูมิถึงกับเปิดดูกางเกงของภัคร

จะบ้าตาย ภัครไม่ห้ามน้องตัวเองเลย

“ว้าว สีดำจริงด้วย ” ภาคภูมิพูด

พวกผู้หญิงจู่ๆก็ตื่นเต้นขึ้นมา ต่างคนต่างมองหน้ากัน สาวผม สั้นยังคงยิงคำถาม “ของที่พวกเธอใช้เบอร์อะไร?”

อะไรกัน? ยังจะมีเบอร์อีก?

“ฮ่าๆๆ” เอมมิกาหัวเราะ แล้วเดินไปนั่งข้างๆภัคร กอดไหล่เขา ไว้

เขามองมายังเธอ แววตาเธอเต็มไปด้วยความสนุก

“พวกเรา ไม่ใช้” คำนี้ เป็นประโยคเดียวที่เธอตอบตามความ

ภัครถึงกับอมยิ้ม

เขาเป็นถึงเสือยิ้มยาก ยิ้มที่นึงก็ดูมีเสน่ห์

น่าจะเป็นรางวัลของการตอบคำถามของเธอที่ทำให้เขาพอใจ รินไวน์ด้วยตัวเองให้กับเอมมิกา

เอมมิกาปล่อยมือจากไหล่ของภัคร เธอรู้ว่าภัครรักสะอาด เธอ ไม่ได้ตั้งใจทำแบบนี้เหมือนกัน เธอหยิบแก้วไวน์ที่ภัครรินให้ ดื่มไป หนึ่งอีก

ไวน์แดงนี้ถูกแช่ไว้กับแอปเปิ้ลก่อน นอกจากจะเปรี้ยวแล้ว ก็ยัง

หวานสดชื่น

“พวกคุณ รู้จักกันนานเท่าไหร่แล้ว?” เสียงเรียบจากใครบาง

เอมมิกามองไปยังหญิงสาวที่ถามคำถามนี้

ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนคนกลุ่มนั้น สีหน้าของเธอไม่ได้ถามเล่นๆ และไม่มีความเจ้าเล่ห์ เธอมมองเอมมิกาด้วยสายตาเย็นชา

เย็นชามาก

คน

จริง เธอสวมใส่สูทสีม่วงเข้ากับสีขาว ผมสั้น แต่งหน้าดูดี ใส่ตุ้มหูสี

“ไม่นาน”

หญิงสาวทำปากเย้ยหยัน ถามด้วยประชด “เธอว่าเหมาะกัน

ไหม?”

เอมมิกายิ้มอย่างมีเลศนัย ค่อยๆหมุนแก้วไวน์ พร้อมกับกระดูก ไวน์เข้าทีเดียวหมดแล้ว “นิสัยเราเข้ากันดี”

“ฟู” ภาคภูมิที่ดื่มไวน์อยู่เกือบพุ่ง พร้อมกับถามเธอว่า “เธอ

ทำงานอะไร”

“ทนาย”เอมมิกาตอบ

ภัครมองไปทางเธอ แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย คิ้วค่อย

ขมวด

ครีม เขาทำงานด้านเดียวกับเธอ” ภาคภูมิบอกกับหญิงสาวที่

อยู่ข้างๆเขา

เอมมิกาถึงกับตกใจ ถ้าเพื่อนของภัครเป็นทนาย แล้วเด็ก ฝึกงานอย่างเธอที่อยากทำคดีฟ้องหย่าของภัคร คงไม่มีหวังแล้วสิ คงตัวให้พชรแนะนำลูกค้าคนอื่น

“พี่ภาคภูมิอย่าพูดแบบนั้นสิ หนูพึ่งจบจากฮาวาร์ด ยังไม่มีงาน ทำเลย ไม่ถือว่าเป็นทนายหรอ” ภรีมหัวเราะตอบกลับไป

เอมมิกาก็หัวเราะเหมือนกัน มหาวิทยาลัยฮาวาร์ดเลนนะ ฮ่าๆๆ

ฟ้า ไม่ตลกสักนิด

สายตาของพรีมที่มองมาทางเอมมิกา เย็นชาอีกครั้ง พร้อมกับ ถาม “พวกเธอเคยจูบกันไหม?”

“เธอคิดว่าไงละ?” เอมมิกาวางแก้วไวน์ลง

“ฉันคิดว่า พวกพี่ไม่เคยและเป็นไปไม่ได้ด้วย เฮียสองของฉัน เค้าไม่มองเธอหรอก” ภรีมตอบกลับไปด้วยความมั่นใจ

“จูบ จูบ”

“จูบ จูบ

คนอื่นๆเริ่มร้องเชียร์

ภรีมเบ้ปาก “ไม่กล้าหรอ?”

เอมมิกาถึงกับโกระ เลือดขึ้นหน้า เธอเม้มปากเน้น

“คนบางคน มาเพื่อนขายหน้าเท่านั้นแหละ” ภรีมพูดด้วยเสียง

เรียบ

“พอได้แล้ว” ภัครพูด มองไปทางภรีม “อนาคตเธอจะเป็น ทนายความ ไม่ใช่ตำวจ”

“ทนายก็ต้องสอบสวนนิคะ…”

ภรีมยังไม่ทันพูดจบ เอมมิกาก็ดึงภัครเข้ามาจูบ