บทที่ 19 ตอนนี้เป็นไงล่ะ ทำให้ท่านประธานแปดเปื้อน
เอมมิกาหลับตาลง เธอรู้สึกเหมือนเหงื่อที่พึ่งแห้ง ลงสัมผัสเข้ากับน้ำฝัน เธอจูบกลับภัคร พวกเขาสัมผัสกัน เพียงริมฝีปาก
ภัครค่อยๆเอาลิ้นเข้าไปในปากของเอมมิกา เขาตวัด ลิ้นของเอมมิกาแล้วค่อยๆดูดเข้ามา จากนั้นปล่อยไปแล้ว ดึงกลับเข้ามาทำแบบนี้สลับไปมา
เอมมิกาครางเสียงออกมาเร็กแล้ว มือทั้งสองพาดไป
ที่คอของภัคร
พวกเขาจูบกันอย่างดูดดื่มหลายนาที จากนั้นภัครได้ ดึงขาเรียวยาวของเอมมิกาขึ้น
พอถึงที่ตรงนั้น เอมมิกาก็ตัวสั่น
ภัครจูบเอมมิกา แล้วถอดเพนตี้ตัวน้อยของเอมมิกา
ลงมา
เอมมิกาเหมือนหมีตัวน้อย ขาทั้งสองข้างของเธอ พาดไปที่เอวอันแข็งแรงของภัคร
ภัครคุกเข่าข้างหนึ่งบนเตียง แล้วถอดเข็มขรัด
เอมมิกาที่กำลังกอดภัครอยู่เลยนั่งบนตัวของเขา อย่างเสียไปได้ เธอพรบจบไปที่สิบฝีปากของเขา แล้วไล่ลงมาถึงซอกคอ
อุณภูมิในร่างกายยิ่งเพิ่มสูงขึ้น อากาศโดยรอบ เหมือนเต็มไปด้วยความหลงใหลของพวกเขาทั้งสอง ลม หายใจถี่ขึ้น
ก๊อก ก๊อก เสียงเปิดประตูดังขึ้น “เฮียรองคะ นี่ภรีม เอง เปิดประตูให้หน่อย”
ภัครขมวดคิ้ว หน้าอกของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ
เอมมิกาไม่รู้ว่าตัวเองปลดกระดุมเสื้อภัครไปตั้งแต่ เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้ลิ้นของเธอกำลังไล่เลียไปบนตัวเขานับ ครั้งไม่ถ้วน
เลือดของภัครสูบฉีดหนักอีกครั้ง
ภัครเชยคางเอมมิกาขึ้น แล้วพรมจูบลงไป
เอมมิการู้สึกไม่สบายตัว มีความต้องการ แต่ไม่รู้ว่า ต้องทำยังไงความรู้สึกพวกนี้ถึงจะหายไป จมูกของเธอ เต็มไปด้วยเหงื่อ แล้วถอดสูทของภัคร
เสียงเคาะประตูข้างนอกดังขึ้นเรื่อยๆ ภัครไม่แม้แต่จะ สนใจ มือหนาเคลื่อนไปยังหลังของเอมมิกา แล้วรูดซิบลง
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงประตูที่ถูกเปิดโดยคีย์การ์ด
ภัครพูดออกไปด้วยความโมโห “ออกไป”
เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโมหาเหมือนสัตว์ที่
ภรีมหยุดชะงักลง
ภาคภูมิที่รีบวิ่งตามมาลากภรีมออกไป “ภรีม เฮียรอง
โมโหแล้ว พวกเรารีบไปกันเถอะ”
ภรีมไม่เพียงแต่ไม่ยอมออกไป กลับกันเธอวิ่งเข้ามา
ให้ห้องด้วยดวงตาแดงกล่ำ
ภัครใช้มือเดียว เอาผ้าห่มมาคลุมตัวของเอมมิกา
ภัครกระชากมือของภรีม แล้วสะบัดทิ้งอย่างไม่ใยดี
เสื้อผ้าที่หลุดหลุยของเขา ทำให้ดูแตกต่างจากทุก ครั้ง แต่มันกลับให้ความรู้สึกที่มีเสน่ห์ แต่ว่าคำพูดของภัค รที่ออกมาเหมือนดาบที่แทงลงใจของภรีม “เธอไม่ควรมา ที่นี่”
“ฉันไม่ควรมาที่นี่ แล้วยัยนี่ควรมางั้นสิ เฮียรอง พวก เรารู้จักกันมาหกปีแล้วนะ ความสัมพันธ์ของเราเทียบกับผู้ หญิงคนนี้ไม่ได้เลยหรอ?” ภรีมถามออกไปอย่างสติหลุด
“ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรอยู่ รอเธอได้สติกลับมาเรา ค่อยมาคุยกัน” ภัครปิดประตูลง
ภรีมใช้มือดันประตูไว้ “เฮียรอง พี่รู้ว่าฉันชอบพี่”
“ไหนไหนเธอก็เรียกฉันว่าเฮียรองแล้ว งั้นก็เป็นแค่ น้องสาวของฉันเถอะ ภาคภูมิแกพาภรีมออกไป แล้วก็เพื่อ ที่ไม่ให้เธอเข้าใจผิดเกี่ยวกับความรู้สึกของพี่ที่มีกับเธอ สำนักงานทนายความของเธอพี่ไม่ร่วมลงทุนแล้ว” ภัค รพูดเสียงเรียบแล้วปิดประตู
ภรีมเสียใจมากแล้ววิ่งจากไป
ภัครมองไปบนเตียง เอมมิกาไม่อยู่ที่นั่นแล้ว
เขาได้ยินเสียงน้ำมาจากห้องน้ำ จึงเดินไปเปิดประตู
ห้องน้ำ
เอมมิกานั่งอยู่บนพื้นใต้ฝักบัว ตอนนี้ทั้งตัวของเธอ ผมของเธอเปียกไปหมด เธอทำหน้าตาน่าสงสารมองไป
ยังภัคร
ทำยังไงดีล่ะ?
เมื่อกี้เธอทั้งจูบภัคร จูบซอกคอ หน้าอกแล้วก็ปลด
เสื้อเขาด้วย
“ถ้าฉันบอกคุณว่าน้ำแร่นั้นผิดปกติ คุณจะเชื่อฉัน ไหมคะ?” เอมมิกาถามภัครด้วยความกังวล
ภัครทำหน้าเข้าใจ เดินเข้าไปหาเอมมิกาแล้วปิดน้ำ หยิบผ้าขนหนูพันรอบตัวเธอ “เสื้อผ้าของเธออยู่ที่ไหน?”
“ตรงล็อกเกอร์หน้าประตู
“เดี๋ยวผมให้คนไปเอาให้” ภัครกำลังจะหยิบ โทรศัพท์ขึ้นโทร แต่มีสายเรียกเข้าสะก่อน
เขารับโทรศัพท์
“คุณผู้ชายคะ คุณย่าของคุณจู่ๆก็ชัก ตอนนี้กำลังนำ ส่งโรงพยาบาลค่ะ” หัวหน้าสาวใช้ของบ้านโทรมาบอก
“ครับ” ภัครวางสายลงมองไปทางเอมมิกา “ตอนนี้ ผมมีเรื่องด่วนต้องออกไป คุณจะกลับบ้านหรือจะอยู่ที่นี่ ต่อ”
ตอนแรกเวบบิดาต้องการหาน้องไว้อยู่สักพักเพราะข้างนอกอันตรายเกินไป แต่ตอนนี้ดูท่าในห้องก็อันตราย เหมือนกัน อย่างเช่นน้ำแร่นั่น กับคีย์การ์ดของห้องที่ใคร อยากจะมีก็มี
ไม่ต้องเอาตัวเองมาเสี่ยงขนาดนี้ ถึงเวลาถ้าไลลา ถามเธอก็แค่ต้องบอกว่ากลับไปก่อนก็ได้หนิ
“ฉันจะกลับบ้านค่ะ”
*
ภัครมีธุระด่วนเลยต้องไปก่อน คนที่ส่งเธอกลับบ้าน
คือภาคภูมิ
เอมมิกานั่งเหม่ออยู่บนรถ
เธอจำได้แค่ตอนที่เธอจูบภัครเขาก็ผลักเธอออกทันที แล้วเธอก็ยังจะไปจูบเขาอีกก็โดนผลักอีก แต่ทำไมสุดท้าย ถึงไปอยู่บนเตียงได้เนี่ย?
เอมมิกาจำได้ว่าภัครเองก็จูบกลับเธอ ตอนนี้เธอจำ อะไรไม่ค่อยได้ทุกอย่างมันเป็นเหมือนภาพซ้อน หรือว่า เธอมโนไปอีก หรือว่าภัครจูบกลับเธอจริง
หน้าของเธอร้อนผ่าว เธอเอามือขึ้นมาปิดหน้า ไม่พูด ไม่จาเอาหน้าชนเข้ากับเบาะหน้า
ทำไมนะ ทำไมเธอต้องจําอะไรพวกนี้ได้ด้วย ถ้าลืม ไปจะดีแค่ไหนกัน
ภาคภูมิมองการกระทำของเอมมิกา รู้สึกผิดเล็กน้อย จึงขอโทษ “ขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่คิดว่าคุณจะมากับ เฮียรอง”
เอมมิกาเองก็เข้าห้องของภัครไปโดยที่เธอไม่รู้ว่า ห้องนั้นเป็นของใคร
“น้าแร่ขวด นคุณภรีมเป็นคนเตรียมไว้ แล้วให้ทาง โรงแรมจัดการเพื่อความบันเทิงหรอ?” เอมมิกาถามอย่าง สงสัย
“ผมก็พึ่งรู้วันนี้เองครับ ที่จริงแล้วกรีมเธอรักเฮียรอง ถ้าคุณไม่โผล่มา เธอคงไม่ทำอะไรแบบนี้หรอกครับ” ภาค ภูมิพยายามพูดอย่างเป็นกลาง
เอมมิกามแห้งๆตามมารยาท นี่มันอะไรกัน เธอเป็น แค่แฟนกำมะรอของอีตาภัครนั่น มองไปทางหน้าต่าง ใกล้ ถึงแถวบ้านของเธอแล้ว
“คุณส่งฉันตรงนี้ก็พอค่ะ” เอมมิกาบอก
ภาคภูมิจอดรถ เขาคิดสักพักหลังจากที่เอมมิกาเดินลงจากรถไป “บ้านของเฮียรองซับซ้อนมากนะครับ ต่อให้ เป็นภรมคนบ้านนั้นก็มองว่าไม่คู่ควรกันอยู่ดี”
เอมมิกาเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เธอยิ้มอ่อน “จะดีแค่ ไหนก็ช่าง ฉันไม่ได้สนใจคุณภัครอยู่แล้ว สำหรับฉันจะดี หรือไม่ก็เหมือนกันค่ะ”
ภาคภูมิเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเฮียรองของเขาถึง
ชอบเธอ
ณ โรงพยาบาล
คุณย่าฟื้น จับมือภัครแน่นพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า “ภัคร ถ้าหลานยังไม่มีแฟนอีกย่าคงต้องตายแน่ ตอนนี้ย่า ไม่สนว่าฝ่ายนั้นเขาจะเป็นใครถึงยังไงตระกูลของเราก็ไม่ ต้องพึ่งพาใครอยู่แล้ว แต่ย่าขออะไรอย่างหนึ่งนะ ขอให้ เขาเป็นผู้หญิงนะหลาน”
“ครับ” ภัครตอบตกลง
คุณย่าเอามือตบไหล่ภัครเบาๆ “ครับอะไร แฟน หลานละ แฟนของหลานเป็นใคร”
ภัครครุ่นคิด
“อ่อนที่ย่าจะตายเจ้าหลานยังไม่ยอมแต่งงานอีกต่อให้เป็นผู้ยากจะมาบ่นแก” คุณย่าพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
“พอได้แล้ว ที่เธอยังไม่ตายเพราะหลานยังไม่มีแฟน พอใจได้แล้ว” คุณปู่ของภัครบอก
คุณย่า : “
“หลานกลับไปธุระของหนูต่อเถอะ” คุณปู่บอกกับ
ภัครยืนขึ้น
“ฉันยังบ่นไม่พอเลย?” คุณย่ารีบคว้ามือของภัครไว้
“คุณต้องการให้หลานไปหาแฟนสาว หรือต้องการ
ให้เขาอยู่กับคุณ?” คุณปู่พูด
คุณย่าเบ้ปาก แล้วปล่อยมือภัคร
ขึ้นรถ
ภัครมองไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้ภาพในหัวของเขา คือเรื่องในห้องระหว่างเขากับเอมมิกาที่พึ่งเกิดขึ้น
ถ้าภรีมไม่บุกเข้ามา เขาคงเป็นของเอมมิกาแล้ว
สิ่งที่แปลกคือ ต่อให้เป็นเอมมิกา เขากลับไม่รู้สึก
หงุดหงิด
รถของเขาค่อยๆจอดตรงหน้าบ้านโทรมๆหลังหนึ่ง เขาใช้เวลาครุ่นคิดนานมา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ