บทที่ 18 ท่านประธานภัตรคะ ให้ฉันได้ไหม

หกโมงเย็น เอมมิกาได้เข้าร่วมงานไปพร้อมกับไลลา

มีหญิงสาวมากมายสวมใส่ชุดสีขาวรวมถึงชายหนุ่ม ด้วย ผู้หญิงในงานส่วนมากจะเป็นวัยสาว ส่วนผู้ชายใน งานนั้นมีตั้งแต่อายุยี่สิบไปจนถึงแปดสิบเลยก็ว่าได้

เอมมิกามองไปทั่วงานที่จัดได้อย่างอลังการ

ในที่สุดหรูมันมีจุดบอด เรื่องสกปรกพันนั้นไงล้ะ ผู้ชายพวกนี้ที่บ้านไม่มีลูกกับภรรยากันหมดแล้วหรือไง? แล้วพวกผู้หญิงเหล่านั้นไม่มีแขนมีขากันหรือ?

เอมมิกาจำได้ดีว่าก่อนหน้านี้เคยมีการเปิดเผยเกี่ยว กับนางแบบที่อาศัยหน้าตาในการทำงานแล้วทำเรื่อง อย่างว่า เรื่องแบบนี้มีไม่จบไม่สิ้นจริงๆสินะ

“เอม เธออย่ากังวลไปนะ ตอนนี้แค่วอร์มร่างกายไป ก่อน ต้องหลังนี่ทุ่มหนึ่งถึงจะเป็นช่วงพืค” ไลลายิ้มแล้ว บอกกับเอมมิกา เธอเจอคนรู้จักพอดีเลยโบกบา “ฮ้าย มี มี”

เอมมิกาเจอผู้หญิงที่ใส่ชุดเจ้าสาวเหมือนกันกำลัง

เดินมา
“เธอเลิกกับคุณเอกภาพแล้วหรอ ทำไมเขาถึงยอม ปล่อยให้เธอมาที่นี่ ?” ไลลาถามด้วยความสงสัย

มีมียิ้มแล้วมองไปทางเอมมิกา “คนนี้คือ?”

“เอม เธอเป็นเพื่อนฉันเอง”

“ฉันชวนเพื่อนหลายคนไปเล่นม้าหมุน พวกเธอ สนใจไปเล่นด้วยกันไหม?”มีมีชวน

“เท่าไหร่หรอ?” ไลลาถาม

“คนละหนึ่งแสน ฝ่ายนู้นมีแค่ห้าคน เจอกันที่ห้องอีก ครึ่งชั่วโมงนะ ” มีมีบอก

“ได้สิ คิดสะว่าวอร์มตัวเองไปก่อน เอม ไปด้วยกัน ไหม?” ไลลาชวนเอมมิกา

เอมมิกาเขินหน้าแดง “ฉันไม่ไป ฉันชอบหนึ่งต่อหนึ่ง

มากกว่า”

“งั้นเธอก็อยู่คนเดียวไปก่อนนะ” ไลลาบอกแล้ว ควงแขนมีมีไปด้วยกัน
เอมมิกาเอามือลูบหน้าตัวเองที่ร้อน นั่งลงบนเก้าอี้

มีผู้ชายสวมสูทถือแก้วไวน์สองแก้วเดินเข้า แก้วหนึ่ง ยื่นให้กับเอมมิกา “คนสวย ขอชื่นชมหน้าเธอหน่อยได้ ไหม”

เอมมิกาหันไปตามเสียง ชายหนุ่มอายุประมาณ สามสิบกว่า รูปร่างสูงและผอมหุ่นเหมือนนายแบบ คิ้วดก ดำเข้ากับดวงตากลมโต รวมๆแล้วถือว่าหน้าตาดีใช้ได้

แก้วไวน์ที่เขายื่นให้ เอมมิกาไม่กล้าดื่มหรอก เธอ เลยส่ายหน้าไป

ชายคนนั้นที่ถูกปฏิเสธถึงกับผิดหวังเล็กน้อย “สอง เท่าของไวน์ โอเคไหม?”

สองเท่าของไวน์?

ก่อนหน้านี้เธอเคยดูข่าวเรื่องหนึ่ง พวกไฮโซบาง ประเภทชอบหานักศึกษา โดยการขับรถไปจอดแถว มหาวิทยาลัย บนรถจะมีน้ำแร่ โค้ก ซึ่งแต่ละอย่างมีราคา ที่ต่างกัน
หรือว่า ที่นี่ก็เหมือนกัน จะมีราคาของเครื่องดื่มที่ต่าง

กันงั้นหรอ?

เอมมิกายังคงส่ายหน้า

“สิบเท่า น่าจะพอแล้วนะ” ชายคนนั้นเริ่มทนไม่ได้

เอมมิกาหัวเราะ ที่แท้พอผู้หญิงไม่ยอมก็รวยขึ้นมา เลยนะ เธอยืนขึ้น แล้วยืนกรานคำพูดเดิม “โน”

“ทำไม?” ชายคนนั้นไม่เข้าใจ

“คุณก็คิดสะว่าฉันบ้าแล้วกัน” เอมมิกาหันหลัง มือ ทั้งสองข้างไขว้กันที่หลังของเธอ แล้วเดินไปทางอื่น

หรือว่า ฉันควรออกไปตอนนี้ แต่ถ้าออกจากงาน ตอนนี้ไลลาต้องสงสัยแน่นอน เอมมิกาเลยหาที่หลบสัก พักก่อน แล้วโกหกไลลาว่าไปหนึ่งต่อหนึ่งมาแล้ว ค่อย ล้วงความลับแล้วกัน

เอมมิกาเข้าไปหลบในห้องที่ไม่มีคน แล้วล็อคประตู นอนลงบนเตียง บนหัวเตียงมีน้ำแร่วางอยู่ เธอเปิดฝาแล้ว ดื่มไปสองอีก จากนั้นเปิดทีวีดู
ทำไมรู้สึกสั่นๆ มันต้องมีอะไรไม่ปกติแน่นอน

เธอรู้สึกร้อนๆหนาวๆ ตั้งแต่ตัวขึ้นไปถึงบนหัว เหมือนเลือดในร่างกายกำลังสูบฉีดอย่างหนัก

ตอนนี้เธอตัวอ่อนไปหมด ภาพในสมองก็มีแต่ภาพ

ทับซ้อน

เธอทนไม่ไหว เลยหยิบน้ำแร่มาดื่มไปอีกสองอีก แต่ร่างกายของเธอกลับเป็นหนักขึ้น เธอรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ แล้วค่อยรู้ตัวว่าน้ำแร่นั้นต้องผสมอะไรเข้าไปแน่ พยายามจะเรียกสติตัวเอง โดยการไปอาบน้ำเย็น

เสียงจากข้างนอกดังเข้ามา

“ขอโทษนะครับท่านประธานภัคร เดี่ยวผมจะเปิด ประตูให้ตอนนี้เลย คีย์การ์ดน่าจะมีปัญหานะครับ” พนักงานใช้กุญแจไขประตูเข้ามา

ภัครเดินเข้ามา

เขาเห็นเอมมิกาแล้วตกใจเล็กน้อย จากการแต่งตัว ของเธอ ทำให้เขาพอจะเดาออกว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ เขา ขมวดคิ้วพูดด้วยเสียงเรียบ “ออกไป”
สภาพของเอมมิกาตอนนี้ไม่สามารถออกไปไหนได้ เธอรู้สึกเหมือนมีแมลงเป็นพันตัวกำลังไต่ตัวเธอ

เธอใช้แรงทั้งหมดที่มี พาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ

ภัครดึงแขนเธอไว้

เอมมิกาอยากจะสะบัดทิ้ง แต่เธอสะบัดไม่ไหว ใจนึง ก็กลัวว่าภัครจะไล่เธอออกไป “คุณภัครคะ ให้ฉันอยู่ที่นี่นะ คะ คืนเดียว แค่คืนเดียวเท่านั้น”

“เธอตั้งใจ?” ภัครถามด้วยความสงสัย

เอมมิกาไม่เข้าใจที่เขาพูด

ตั้งใจอะไร?

ตั้งใจเข้ามาห้องนี้?

“ใช่ค่ะ” เอมมิกาตอบไป

“ใครเป็นคนบอกเธอว่านี่เป็นห้องของฉัน? พชร?”

ภัครยังคงสงสัย
เอมมิกาตอนนี้ทั้งหิวน้ำ ร้อน แขนขาอ่อนแรง ทำให้ ล้มพิ้งไปที่ตัวภัคร เธอเลียริมฝีปาก “น้ำ น้ำ”

ภัครหยิบน้ำบนหัวเตียงให้เธอดื่ม

เอมมิการีบดื่มน้ำแร่นั้นด้วยความกระหาย เธอพึ่งนึก ได้ว่าน้ำนั่นต้องผสมอะไรแน่ๆ เลยเปิดขวด

ทำขวดน้ำหกลงที่พื้น

เอมมิกาเองเห็นสีหน้าที่ไม่พอใจของภัคร ไม่รู้เพราะ อะไรเหมือนกัน เธอเขย่งเท้าขึ้นแล้วจูบไปที่ริมฝีปากของ ภัคร

ริมฝีปากของภัครนุ่มาก เหมือนพุดดิ้งที่อร่อยที่สุด มี ความชำน้ำ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าจูบนี้ทำให้ร่างกายของเธอ ร้อนยิ่งกว่าตอนที่ดื่มน้ำแร่สะอีก

ยังไม่ทันที่จะจูบกันอย่างดูดดื่ม จู่ๆเธอก็โดนแรง มหาศาลผละออก

พอโดนผละออก เอมมิการู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะ ระเบิด เธอเลยกอดภัครแน่นอีกครั้ง แล้วประกบริมฝีปาก จูบไปที่เขา
ภัครยกคางขึ้น ทำให้เอมมิกาเอื้อมไม่ถึง ทำให้เธอ จูบไปที่คอของเขา

ภัครมองหน้าเอมมิกาที่แดงระเรื่อ ลิ้นของเธอกำลัง เลียไปทั่วคอของภัคร ไอร้อนค่อยๆแผ่ขึ้นตัวของภัคร เขาจึงรีบผละเธอออก

เอมมิกายื่นไม่ไหวล้มลงกับพื้น ตัวของเธอร้อนไป หมด แต่ภายในใจกลับหนาว ร้อนร้อนหนาวหนาวแบบนี้ ทำให้เธอต้องดตัว แล้วส่งเสียงเบาๆ

ภัครที่เห็นอาการของเอมมิกาแปลกๆ เขาขมวดคิ้ว “เธอโดนวางยาหรอ?”

เอมมิกามองไปทางภัคร ตาของเธอแดงกล่ำ ได้แต่ พูดขอร้อง “ฉันต้องการ”

เธอกัดริมฝีปากของตัวเอง เธอรู้สึกอาย เลยเอามือ มาปิดหน้า ตอนนี้ทั้งตัวของเธอสั่นไปหมด

ภัครมองไปทางเอมมิกาแล้วก้มหัวลง มองไปที่ช่วง ล่างของเขา ในใจก็สับสน
ตอนนี้ช่วงล่างของเขาได้ตั้งขึ้นแล้ว

ภัครเป็นคนเข้มงวดมาก เขาเคยว่าคำสัจตั้งแต่ตอน เป็นหนุ่ม เขาไม่ได้สนใจผู้หญิงเท่าไหร่ ครั้งหนึ่งสมัย เรียนเขากับเพื่อนดูหนังอย่างว่ากัน เพื่อนของเขาต่าง เกิดอารมณ์ แต่ภัครไม่รู้สึกอะไรเลย กลับรู้สึกเบื่อ เพราะ หนังอย่างว่าส่วนใหญ่ดำเนินเรื่องคล้ายๆกัน ไม่มีอะไร แปลกใหม่เลย

ยี่สิบแปดปีที่ผ่าน นอกจากเรียนภัครก็เอาแต่ทำงาน

พ่อแม่ คุณยายพวกท่านแนะนำผู้หญิงให้เขา มากมาย เพื่อนทางการค้าก็ยัดเยียดผู้หญิงให้เขาหลาย คน บริษัทอินเตอร์เทรนด์เองก็สรรหาดาราสาวให้เขา มากมาย แต่ภัครไม่รู้สึกอะไรเลย

แต่วันนี้..

ภัครกลับอุ้มเอมมิกาขึ้นมา เขาวางเธอลงบนเตียง

เอมมิกามองหน้าภัครอย่างกระสับกระส่ายเพราะ ฤทธิ์ของยา

“ฉันเป็นผู้ชายคนแรกของเธอใช่ไหม?” ภัครถาม
เอมมิกาทั้งส่ายหน้า ทั้งพยักหน้า “ฉันยังไม่เคยมี

แฟนเลย

“เพราะเธอเลยนะ” ภัครบอก

เอมมิกาไม่เข้าใจว่าภัครหมายถึงอะไร เขาค่อยๆ โน้มหน้าลงมาแล้วประทับจูบไปยังริมฝีปากอวบอิ่มของ เอมมิกา..” 11