บทที่ 17 คืนนี้ว่างไหม ฮ่าๆท่านประธานคะ คุณต้องการอะไร
สีหน้าของแพวววาเดียวซีด เดี๋ยวเขียว เดี๋ยวแดง เอามืออุดหูแล้วเดินไปทางห้องน้ำ

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย คนที่ถ่ายคลิปคือแพรวาไม่ใช่

หรอ?”

“ทำไมยัยแพรวาถึงทำตัวน่ารังเกียจแบบนี้ ฉัน เกลียดคนแบบนี้ที่สุดเลย ทำเป็นใสซื่อ ต่อหน้าทำอย่าง ลับหลังกลับทำอีกอย่าง”

“เพ็ญจันทร์เธอมีสติสักทีเถอะ ลูกศิษย์เธอเขาใช้ เธอเป็นเครื่องมือ เธอจะถูกทำร้ายเมื่อไหร่ยังไม่รู้เลย”

เพ็ญจันทร์ก็เอามือปิดหู แล้วเดินไปทางห้องน้ำเช่น

กัน

“ฉันไม่สนว่าพวกเธอจะหมายถึงแพรวา แพรไหม อะไร ฉันฟ้องเด็กคนนี้ ไม่มีใครได้ยินหรือไง?” ผู้อำนวย การที่กำลังโกรธไปทางเอมมิกา

เอมมิกาเดินไปยืนตรงหน้าของผู้อำนวยการโดยไม่ ไหวติง “ตามกฎหมายมาตราที่ 284,363และ264ว่าด้วย การแอบถ่ายนั้นมีข้อจำกัดความอย่างชัดเจน การแอบ ถ่ายคลิปอนาจารต่างๆและเปิดเผยรูปนั้น ทำให้ผู้อื่นได้รับความเดือดร้อนจะได้รับโทษจำคุกไม่ต่ำกว่าห้าปี หาก เป็นการกระทำที่ผิดต่อสังคมจะได้รับโทษเพิ่มอีกสองปี หากทนายความ นักข่าว ตำรวจมีเหตุจำเป็นในหน้าที่โดย การกระทำนั้นไม่ทำให้ผู้อื่นเดือนร้อนหรือเป็นการทำร้าย ผู้อื่น สามารถละโทษได้”

ผู้อำนวยการบ้านเด็กกำพร้าถึงกับตาโต “เธอหลอก

ฉัน?”

“ถ้าคุณคิดว่าฉันหลอกคุณ ฉันยินดีให้ฟ้องค่ะ ถ้า เป็นแบบนั้นจริงฉันคงได้เป็นฮีโร่ที่ช่วยเหลือเด็กๆ ส่วน คุณก็คงไม่เหลืออะไร” เอมมิกาตอบกลับอย่างไม่สนใจ หากมีการฟ้องเกิดขึ้น

ผู้อำนวยการทำอะไรไม่ได้ ได้แต่บอกเพียง”แกคอย ดูนะ”

“งั้นคุณต้องขอพรกับพระเจ้านะคะ ว่าอย่าให้ช่วงนี้ เกิดอะไรไม่ดีกับฉันเลย ไม่อย่างนั้นคนที่น่าสงสัยที่สุดก็ คือคุณ บวกกับชื่อเสียงก่อนหน้านี้ที่ไม่ดีของคุณอยู่แล้ว ด้วย คุณคงกลับมายืนอยู่ในสังคมนี้ไม่ได้แล้วค่ะ” เอมมิ กาตอบกลับอย่างไม่กลัวสักนิด

ผู้อำนวยการบ้านเด็กกำพร้าถึงกับเถียงไม่ออก เดินออกไปด้วยความโมโห

คนในบริษัทปรบมือให้เอมมิกากันยกใหญ่

สีหน้าของหัวทีมไม่ค่อยดีเท่าไหร่ “พวกเธอไม่ต้อง ทำงานกันหรอ?”

พนักงานทุกคนรีบกลับไปทำงานของตนเอง

หัวหน้าทีมหันไปพูดกับเอมมิกา “เธอต้องพยายาม เข้านะ สัปดาห์หน้าก็ต้องขึ้นศาลแล้ว พวกเราได้ทำข้อ ตกลงกันแล้วระหว่างเธอกับแพรวาใครทำให้บริษัทกำไร มากกว่า คนนั้นก็จะได้อยู่ต่อ”

“ค่ะ” เอมมิกาพยักหน้ารับ

เธอมองไปยังรายชื่อผู้ติดต่อของเอกภาพ ถ้าต้อง แพ้ให้คนแบบแพรวา เธอคงจะบ้าตาย

*

ใช้เวลาไปกว่าสองวัน เอมมิกาโทรออกไปประมาณ หกร้อยกว่าสาย แกล้งทำเป็นฝ่ายบริการประชาสัมพันธ์ อาจารย์ คนส่งอาหาร คนส่งพัสดุ เลขาของเอกภาพ จนในที่สุด เธอก็พบกับเบอร์ที่น่าสงสัย ไลลา

ตอนนี้เอมมิกาอยู่ห้างขนาดใหญ่ใจกลาง กรุงเทพมหานคร เธอกำลังสะกดรอยตามไลลา

เธอเป็นหญิงสาวที่แต่งตัวดี สวมใส่แบรนด์เนมทั้งตัว ไม่ได้ทำงานอะไร แสดงว่าเธอต้องเป็นลูกสาวของเศรษฐี หรือไม่ก็ทำงานที่ไม่ถูกกฎหมาย

เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น พชรเป็นคนโทรเข้ามา

“ที่รัก มีเรื่องอะไร?”

“ครั้งที่แล้วผมบอกว่าจะแนะนำงานให้คุณไงจำ ได้ไหม? คืนนี้คุณว่างรึเปล่า ผมนัดลูกค้าไว้มาเจอเขา หน่อยไหม?” พชรถาม

“วันนี้หรอ” เอมมิกายังคงมองจดจ่ออยู่ที่ไลลา

คดีนี้วันจันทร์นี้ก็ต้องขึ้นศาลแล้ว เธอยังเหลือเวลา อีกสามวัน ถ้ายังหาหลักฐานไม่ได้อีก เธอโดนไล่ออกน่

“วันนี้ไม่ได้ เลื่อนไปอีกสองสามวันได้ไหม?” เอมมิ

กาถาม
“ครับ ก็ได้ คุณว่างเมื่อไหร่ติดต่อมาหาผมนะ” บอกแล้ววางสายไป พชร

เขาเห็นบอสของตัวเองเดินมา แล้วทำความเคารพ

“คืนนี้ฉันต้องไปร่วมงานประชุมไข่มุข นายตามเอม มิกาให้ที่” ภัครออกคำสั่ง

สีหน้าของพชรแย่ลง “เมื่อกี้ผมโทรหาเธอแล้วครับ แต่คืนนี้เธอไม่ว่าง”

“ทำไมถึงไม่ว่าง?” ภัครถาม

พชร

ผู้หญิงเค้าก็บอกแล้วว่าคืนนี้ไม่ว่าง จะให้ผมถามว่า ทำไมไม่ว่างในฐานะอะไรครับ ผมไม่ใช่แฟนเธอสัก หน่อย พชรคิดในใจ

“เดี๋ยวผมให้บอสเลือกผู้หญิงที่ผมจัดมาให้ก่อนนะ ครับ คุณลองดูก่อนว่าจะเลือกคนไหน? ถ้าไม่ชอบล้ะก็ ตอนนี้ผมยังพอมีเวลาไปหาให้ใหม่ครับ” พชรพูดอย่าง ระวัง
จ่าภัครก็อารมณ์เสียขึ้นมา “ไม่ต้อง”

พชรมองแผ่นหลังของบอสที่หันกลับไป ทำไมเขา ถึงรู้สึกว่าเอมมิกามีโอกาสมาก

เอมมิกาสะกดรอยตามไลลามาสามชั่วโมงแล้ว เธอ เห็นไลลาซื้อเสื้อผ้ามากมาย เครื่องสำอางค์ และไปทำผม

ต่อ

เอมมิกาแกล้งทำเป็นไปทำผมเหมือนกัน เธอจงใจ นั่งข้างไลลา

ไลลาหยิบโทรศัพท์ออกมา “แก แกไปงานประชุม 11 ไข่มุกไหม? ครั้งนี้เป็นการรวมตัวของคนมีระดับในสังคม เลยนะ อีกอย่างแกกับเอกภาพเป็นยังไงบ้าง?.ไม่มี อะไร งั้นคืนนี้เจอกันนะ จุ๊ฟจุ๊ฟ”

เอมมิกาแอบดีใจในใจ ที่แท้เอกภาพก็มีคนอื่นจริงๆ ด้วย ไม่แน่ยัยไลลาอะไรนี่ก็อาจจะเป็นผู้หญิงในสต๊อก คนนึงด้วย

น่าเสียดาย ที่เธอไม่ได้ยินเสียงของคนในสายว่าพูดอะไรบ้าน

“คนสวย เสื้อตัวนี้ไปซื้อที่ไหนมาหรอ สวยจัง” เอม

มิกาชวนคุย

พอไลลาได้ยินคนชม เธอก็อารมณ์ดีขึ้นมา “เมื่อกี้ ฉันไปซื้อที่สยามค่ะ ตัวละสี่หมื่นเอ็ดเลยนะคะ

“ทรงแบบนี้ไม่ใช่ว่าใครใส่ก็จะสวยนะคะ โชคดีที่ หุ่นของคุณดี ใส่ออกมาสวยกว่าดาราอีกค่ะ แล้วคุณดูแล ผิวตัวเองยังไงคะ ทำไมผิวขาวขนาดนี้” เอมมิกายิ่งพูด ชมเธอเข้าไปอีก

“ฉันขาวธรรมชาติค่ะ”

“คนขาวปกติมักจะมีฝ่านะคะ แต่คุณไม่มีเลย รสนิยมคุณดีมากเลยนะคะ อีกอย่างสร้อยที่ควรใส่อยู่ซื้อ ที่ไหนคะ ฉันก็อยากได้สักเส้น แพงไหมคะ?”

“ใช่ค่ะ เป็นดอกลาเวนเดอร์ค่ะ ฉันชอบสีนี้มากเลย จึงยอมซื้อมา”

“คนสวยแบบคุณ หาผู้ชายรวยๆได้ไม่ยากหรอกค่ะ ไว้วันหลังให้แฟนคุณซื้อให้สิคะ” เอมมิกาบอกไป
“คุณก็สวยเหมือนกันนะคะ ไม่ทราบว่าทำงานอะไร คะ” ไลลาถามลาดราวเอมมิกา =

เอมมิกามองแววตาก็รับรู้ได้เลย

เอมมิกาพอจะเดาออกว่าไลลาทำงานอะไร เธอเลย บอกไป “ก่อนหน้านี้ฉันทำงานที่สวรรค์บนดินค่ะ แต่ช่วง นี้พักงานอยู่บ้านชั่วคราว”

ไลลาถามเสียงเบา “ออกรอบด้วยไหมคะ?”

เอมมิกาพยักหน้า

“ฉันกับคุณดูคุยกันถูกคอ คืนนี้ฉันจะพาคุณไปที่ หนึ่งนะคะที่นั่นต้องหาเงินได้เยอะแน่ๆ ได้เงินแล้วอย่าง ลืมเลี้ยงข้าวฉันนะคะ” ไลลาบอกกับเอมมิกา =

“ไปที่ไหนหรอคะ?” เอมมิกาถาม

“งานประชุมไข่มุกค่ะ งานนี้จะมีคนเศรษฐีมาร่วม งานเยอะมาก พวกเราต้องสวมชุดสีขาวนะคะ อีกอย่าง คนพวกนั้นใจปล้ำมาก คุณจะหาเงินได้เท่าไหร่ อยู่ที่คุณ ยอมเล่นมากเท่าไหร่นะคะ”
“บังคับไหมคะ?” เอมมิกากังวล

“ไม่บังคับค่ะ ฉันมีเพื่อนสาวคนหนึ่ง คืนเดียวเธอ สามารถหาเงินซื้อบ้านได้เป็นหลังเลยนะคะ แต่ว่าเธอเล่น กับไฟค่ะ มันอันตรายไป มีอีกแบบค่ะคืนอยู่ด้วยกันใน ห้องหนึ่งต่อหนึ่ง ได้เงินน้อยหน่อย แต่ก็อยู่ที่คุณนะคะว่า จะยอมรึเปล่า” ไลลาอธิบาย

“ได้ค่ะ งั้นค่าทำผมวันนี้ของคุณฉันเลี้ยงนะคะ” เอมมิกาบอก

ถ้าฉันตามไลลาไป ต้องหาตัวเอกภาพก็ผู้หญิงที่เป็น ชู้คนนั้นได้ง่ายขึ้นแน่ จะหลอกถามอะไรก็ง่าย

ไลลาพอเห็นเอมมิกาจ่ายค่าทำผมเกือบห้าพันบาท ให้เธอ เลยให้ชุดสีขาวเป็นของขวัญให้แทน “นี่เป็นชุด เพื่อนเจ้าสาวที่ฉันได้จากการซื้อชุดแต่งงาน ฉันให้คุณ นะคะ”

“หา คุณจะแต่งงานแล้วหรอคะ” เอมมิกาถามด้วย ความแปลกใจ ผู้ชายคนนั้นต้องใจใหญ่มากแน่

ไลลาอมยิ้ม “จะให้ตัวเองเด่นในกลุ่มผู้หญิงสวยๆ ชุดแต่งงานนี้แหละค่ะจะดูเด่นที่สุด อีกอย่างทำให้เรียกราคาได้สูงด้วยนะคะ ชุดเพื่อนเจ้าสาวของคุณก็น่าจะไม่ เลวเหมือนกันนะ”

เอ่อ..เอมมิกาจะปฏิเสธได้ยังไงล้ะ?

“ฮ่าๆ” ไม่ตลกเลยนะ