บทที่ 23 ภัคร นายเอาตัวเข้าแลกเป็นการขอบคุณแล้ว รู้ตัวบ้างไหม

เอมมิกากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโต๊ะ เรื่องดีๆก็หายไปแล้ว ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กินอีก ไม่อยากกินอะไรเลย

คดีฟ้องหย่านี้เธอคงไม่ชนะแน่ๆ จะขึ้นศาลวันมะรืนอยู่ แล้ว วันมะรืนจะเป็นวันที่เธอต้องเก็บข้าวของออกจากบริษัท แน่เลย

ฉันไม่โอเคเลย ไม่โอเค

“เอมมิกา เข้ามีที่ห้องพี่หน่อย” หัวหน้าทีมเรียก

คุณยายคนนั้นที่เธอช่วยไว้ยืนอยู่หน้าประตู พอเจอเอม มิกาแล้วก็เดินเข้ามา “เธอนี่แหละ คนที่สวยที่สุด มีสง่าที่สุด ชื่อก็เพราะมาก”

หน้าของหัวหน้าทีม : “

ได้ยินแบบนี้แล้วสบายหูจริงๆ แต่ว่าคนที่คุณยายหาคือ คนที่สวยที่สุด มีสง่าที่สุด คนที่ใส่กางเกงยีนส์ เสื้อสีดำ เขา ไม่รู้ว่าเอมมิกาใส่ชุดอะไร แต่ในหัวของเค้าคนที่คิดไว้ก็คือ เธอ

เอมมิกาเดินเข้าห้องทำงานของหัวหน้าทีม เธอเจอคุณ ยายแล้วถึงกับอึ้ง “คุณยายคะ คุณยายยังไม่กลับบ้านหรอ คะ? ทำไมมาอยู่ที่นี่?”

คุณยายยิ้ม เธอตามหาเอมมิกามาสี่ทีมแล้ว ถึงจะเจอตัว “ยายอยากให้หนูช่วยยายฟ้องร้อง”

“คะ?” เอมมิกาแปลกใจ มองไปทางหัวหน้าทีม หัวหน้าทีมเองก็ทำหน้าไม่ถูก

หัวหน้าทีมไม่รู้ที่มาที่ไปของคุณยายคนนี้เท่าไหร่ แต่ เบื้องบนมีคำสั่ง ให้ทำตามทุกอย่างที่คุณยายคนนี้ขอไว้

“เธอลองดูสิ” หัวหน้าทีมบอก

“แต่ว่าหนูยังมีคดีที่ต้องทำนะคะ วันมะรืนนี้ต้องไปที่ศาล แล้ว” เอมมิกาตอบไปตามความจริง

“ถ้าเธอทำคดีของคุณยายสำเร็จ ต่อให้วันมะรืนนี้เธอ แพ้ความ ฉันก็จะให้เธออยู่ที่นี่ต่อ” หัวหน้าทีมให้สัญญา

เอมมิกามีความสุขขึ้นมาทันที “หัวหน้าทีมเป็นคนพูดเอง

นะคะ

“รับคดีนี้ไปเถอะนะ”

ห้องรับรอง

เอมมิกาเสริฟน้ำมาคุณยาย แล้วถามอย่างกระตือรือร้น “คุณยายจะฟ้องร้องเรื่องอะไรคะ?”

“ฉันจะฟ้องคนพวกนั้น ที่ทำร้ายจิตใจอันบอบบางของ ยาย” คุณยายคิดไว้แล้ว

เอมมิกา: “

“หนูจำได้ไหมว่าพวกเขาหน้าตายังไง? รู้วิธีติดต่อคน ท พวกนั้นไหม?” เอมมิกาถามอย่างเหลืออด

“เอ่อคือ” คุณยายเองก็พึ่งจะรู้ว่ามีปัญหาเกิดขึ้น “ยาย ล้อเล่น ยายจะฟ้องลูกชายที่ไม่กตัญญูของยาย เขาอยู่ที่ค่าย ทหารมาหลายปี ไม่ยอมมาดูแลยาย เพื่อหน้าที่แล้ว เขาไม่ คิดถึงจิตใจของคนแก่เลย”

เอมมิกามองไปทางคุณยาย

ก็ว่าทำไมหัวหน้าทีมถึงใจดีให้เธอทำคดีนี้ คงคิดว่าฉัน ยังวุ่นวายไม่มากพอ

คุณยายมองสีหน้าที่สิ้นหวังของเอมมิกาออก “คนรับใช้ ก่อนหน้านี้ของยายขโมยเงินยายไป แต่ยายไล่เขาออกแล้ว เรื่องนี้ฟ้องร้องได้ไหม?”

“เอ่อ ควรจะแจ้งความมากกว่านะคะ” เอมมิกาแนะนํ

“เรื่องมันผ่านมาหลายสิบปีแล้ว ไม่รู้ว่าคนใช้คนนั้นยัง ใช้เบอร์เดิมอยู่รึเปล่า”

เอมมิกา: “

“คุณยายคะ หนูดีใจมากนะคะที่ได้ช่วยคุณยายไว้ ท่ามกลางผู้คนมากมายหนูดีใจที่เราได้เจอกัน ถ้าเกิดว่าคุณ ยายมีปัญหาเกี่ยวกับด้านกฎหมายหนูยินดีที่จะช่วยค่ะ แต่ คุณยายคะ ตอนนี้ก็สายมากแล้ว หนูว่าคุณยายรีบกลับบ้าน เถอะคะ ไม่อย่างนั้นทางบ้านจะเป็นห่วงเอาได้นะคะ” เอมมิกา ยิ้มแล้วบอกกับคุณยายท่านนี้อย่างมีมารยาท “ได้ได้ อีกอย่างยายคิดออกแล้ว ยายจะหย่ากับตาแก่ ที่บ้าน” คุณยายทำตาลุกวาวตอนพูด รู้สึกพอใจกับเหตุผลนี้ ของตัวเอง หัวเราะออกมา

เอมมิกากลับรู้สึกว่าทำไมแต่ละอย่างที่คุณยายคิดจะ ฟ้องถึงดูไม่จริงใจเลยจริงๆ

“คุณยายคะ อย่าวู่วามสิคะ หนูว่าคุณตาต้องเป็นคนดี มากแน่เลย การที่เราอยู่ด้วยกันจนแก่ถือเป็นการสารภาพรัก อย่างหนึ่งนะคะ ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องใช้ชีวิตคู่ไปด้วยกันจน นาทีสุดท้ายนะคะ แบบนี้ถึงจะไม่เป็นการเสียดายเวลาของ เราตอนหนุ่มสาว ใช่ไหมคะ?” เอมมิกาบอก

“ทำไมหนูถึงคิดว่าตาเป็นคนดีล้ะ?” คุณยายไม่เข้าใจ เพราะว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังทนอยู่กับยายได้ไงคะ

เอมมิกายิ้มอีกครั้ง “เพราะว่าเป็นคนแบบไหนก็ต้องเจอ คนแบบนั้น คุณยายเป็นคนดีนี่คะ ฮ่าๆ”

ได้โปรดให้อภัยหนูด้วย ที่หัวเราะได้ไม่จริงใจที่สุด

คุณยายพอใจกับคำตอบของเอมมิกามาก ยิ้มแล้วบอก กับเธอ “ตาเขากักบริเวณยาย กว่ายายจะหนีออกมาจากโรง พยาบาลไม่ง่ายเลยนะ”

ฮ่าๆ โรงพยาบาล โรงพยาบาลจิตเวชรึเปล่า?

แล้ววันนี้คุณยายทานยารึยังคะ?’ ‘ เอมมิกาถามเสียง หวาน

“ยายหนีออกมาเวลาที่ต้องกินยาพอดี เลยไม่ได้กินนะ ฮ่าๆๆ” คุณยายเองก็รู้สึกผิดเล็กน้อย

ตอนนี้ใจของเอมมิกากำลังหม่นหมองสุดๆ “หนูเข้าใจ

แล้วค่ะ คุณยายนั่งก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูไปจัดการเอกสารสัก ครู่”

เธอลุกขึ้น แล้วเดินไปที่โต๊ะของตัวเอง หยิบโทรศัพท์ขึ้น

มา เอาไงดีควรโทรเรียกต่ารวจไหม?

คุณยายหนีออกมาแบบนี้ คนที่บ้านต้องเป็นห่วงแน่เลย

เอมมิกาเตรียมตัวจะโทร หัวหน้าทีมเดินมาที่โต๊ะเธอ แล้วออกคําสั่ง “เอมมิกา เธอส่งคุณยายกลับบ้าน แล้วเดือนนี้ ก็ไม่ต้องมาทำงานแล้วนะ ดูแลคุณยายท่านนี้ให้ดี”

“คะ? วันมะรืนหนูต้องไปขึ้นศาลนะคะ” เอมมิกาตอบ

กลับไป

“ไม่รบกวนเวลาเธอขึ้นศาลหรอก คุณยายให้คะแนน เธอไว้ดี เดี๋ยวฉันเลื่อนขึ้นให้’ หัวหน้าทีมบอก

เลื่อนขั้นงั้นหรอ?

เอมมิกาส่งคุณยายกลับไปด้วยความสงสัยตลอดทาง

ตลอดทางที่ผ่านมาคุณยายดูมีความสุขมาก ให้ ประวิทย์โทรแค่สายเดียวนี้มีประโยชน์จริงๆ หนดแลยายดีๆ นะ อนาคตยายจะให้หนูเป็นรองผู้อำนวยการของสำนักงาน ทนายความเลย”

เอมมิกายิ้มเจื่อนๆ

เธอสงสัย คุณยายเจ้าปัญหาที่มีอำนาจคนนี้ หลังจากที่ เห็นคฤหาสสุดหรูเธอก็ตัดสินใจ “คุณยายคะ คุณยายอยาก ตอบแทนหนูหรอคะ? ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องอ้อมค้อม หนูชอบ อะไรตรงๆ”

“งั้นยายจะให้หลานของยายเอาตัวเข้าแลกเพื่อเป็นการ ขอบคุณ” คุณยายพูดอย่างมีความสุข

เอมมิกาหัวเราะแห้ง “คุณยายตลกจังเลยนะคะ หนู หมายถึงหนูอยากเป็นรองผู้อำนวยการค่ะ”

“มีโอกาสแน่นอน” คุณยายตอบ เธอไม่มีกุญแจเลย เคาะประตู

เสียงตอบรับดังมาจากข้างใน “วันวันเอาแต่ไปเที่ยวนอก บ้าน รู้ด้วยหรอว่าควรกลับมา”

“ตาแก่ ฉันเอง ตาแก่อยู่บ้านไหม” คุณยายยื่นหน้า ตะโกนถามผ่านกระจก

กระจกเป็นแบบทึบ ทำให้มองไม่เห็นคนข้างใน

“ด่าด่าด่า วันวันก็คอยแต่ด่า ถ้าวันไหนไม่ด่าฉันคุณไม่มี ความสุขหรอ เป็นเพราะผมเป็นอัลไซเมอร์ใช่ไหม” เสียงจาก ข้างในดังมาอีกครั้ง เอมมิกา :

บทสนทนานี้ไม่ธรรมดาจริงๆ

ประตูถูกเปิดออก

ชายชราสวมชุดสีเขียวอ่อนทำหน้าบึ้งยืนอยู่หน้าประตู พูดอย่างโมโห “วันวันคุณก็ออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก รู้ตัว บ้างไหมว่าตัวเองป่วยอยู่

“ฉันก็แค่น้ำตาลในเลือดต่ำ พวกคุณมาหาวันฉันจะเป็น อัมพาต ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้นสักหน่อย ด่าด่าด่า วันๆก็เอาแต่ ด่า” คุณยายตอบกลับไป

“คุณคิดว่าผมอยู่ง่ายหรือไง?” คุณยายยังพูดไม่จบ เสียงแปลกๆจากข้างในก็พูดแทรกออกมา

“ตาแก่พูดถูก ฉันอยู่ง่ายหรือไง?’ ‘ คุณยายพูดอย่าง ร่าเริง

เอมมิกาสงสัยมาก ยื่นคอมองเข้าไปข้างใน สิ่งที่เธอเห็น ถึงกับตกใจ เป็นนกแก้วพูดได้กำลังพูดอยู่! ! ! ! !

คุณตาเจอเข้ากับเอมมิกา “หนูนั่นเป็นใคร?”

คุณยายได้ที พาคุณตาไปที่หนึ่งแล้วพูดเสียงเบา “หนู คนนี้ช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันเลยพาเธอกลับมา ไว้คืนนี้ตาภัครก ลับมาฉันก็จะให้หนูคนนี้เป็นหลานสะใภ้ ฮ่ๆ” คุณตา: